Της φοιτήτριας & του φοιτητή
Ήταν ένας πρύτανης και χίλιοι ματατζήδες, την πανεπιστημιούπολη, για πες μου, πού την είδες. Εκεί που πρώτα ήτανε γη της επαγγελίας, μπήκανε τα ξεβράσματα κατάστασης αθλίας. Του πανεπιστημίου μου η μάνα κλαίει, πάνω από την ποδίτσα της λέει: Έχασα και ξέχασα τι είχα κεκτημένο, μου πήρανε, μου πήρανε το κάθε ανθισμένο. Άνωθεν ήρθε εντολή, το τέρας μπήκε στην αυλή, τώρα δε σταματιέται, χυμάει και βρυχιέται. Ξεχάστε την παιδεία, θα γίνει με τη βία. Γύρνα το κεφάλι σου στου ΑΠΘ την πάλη: Στρατόπεδα χωρίσανε οι ένστολοι και οι άλλοι, ένας κρατούσε πούπουλο και άλλος το δοκάρι. Για ποια τάξη μου μιλάς, τι δουλειά έχει με μας η ΕΛ.ΑΣ, η ΕΛ.ΑΣ; Ταραχή ανεβαίνει, αν χαθεί τι μας μένει; Μας φέρανε και αύρα, σου λέει φωτιά και λαύρα. Κείνοι θα πράξουν το κακό, εμείς θα αμυνθούμε, υπόσχομαι και υπόσχεσαι χαμένες να μη βγούμε. Μέχρι που θα σημάνει η πιο καλή στιγμή: Δικό μας πάλι το απιθί. Στα γρασίδια ξαπλώνουμε, πάντα εδώ θ’ ανταμώνουμε. Το φινάλε δηλώνουμε.
12/3/2021
[Την ώρα που γράφω, η αστυνομία είναι μες στο ΑΠΘ, οι φοιτήτριες, οι φοιτητές και το διδακτικό προσωπικό απ’ έξω. Οι πρυτανικές αρχές δεν ξέρω πού είναι. Δεν θα αναλύσω το παράλογο, το τραγικό και το μακάβριο του πράγματος – τα παίρνω για δεδομένα. Το άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας που διαφαίνεται στα παραπάνω δεν είναι άσχετο. Το μάθημά μου αυτό το εξάμηνο αφορά τον Ελύτη. Ποιο μάθημα όμως τώρα και ποιος Ελύτης, κοίτα μην είναι δίπλα σου κανένας ασφαλίτης.]
*Η Γιώτα Τεμπρίδου είναι διδάσκουσα στο Τμήμα Φιλολογίας στο Α.Π.Θ.
