Ολοκληρώθηκε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, πρώτο βήμα ώστε σύντομα να αποκτήσουμε ένα ενιαίο, μαζικό και ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς. Η πορεία του προηγούμενου διμήνου υπήρξε πραγματικά δημιουργική για το χώρο. Πολλές εκατοντάδες λαϊκές συνελεύσεις, ακόμη και σε μικρά χωριά, όπου σαράντα και πενήντα άνθρωποι έρχονταν να ανταλλάξουν απόψεις, να ρίξουν και να πάρουν ιδέες και, κυρίως, να αποκτήσουν το φρόνημα που απαιτείται από τους αριστερούς στις άγριες εποχές, έφτιαξαν με το καλύτερο τρόπο το δρόμο για τη δημιουργία ενός πολύ καλύτερου, από τον ήδη ικανοποιητικό ΣΥΡΙΖΑ, που διαθέτουμε.
Ο συσχετισμός των αντιπροσώπων δείχνει μια πολύ μεγάλη πλειοψηφία –κοντά στο 80%- υπέρ της γραμμής, που χαρακτήρισε το άλμα μας από το 4% στο 30%.
Θα μου πείτε, έχει σημασία αυτό; Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνιόμαστε ποτέ. Δεν φτάσαμε ως εδώ καθόλου εύκολα. Υπήρξαν άγριες κι «αιματηρές» συγκρούσεις τα τελευταία χρόνια προκειμένου να βρεθούμε στο σημείο αυτό. Γραμμές, πρακτικές και προσωπικές επιλογές διαχωρίστηκαν, συγκρούστηκαν, επικράτησαν κι εξοβελίστηκαν. Και, πάντως, ήταν ελάχιστοι όσοι πριν από τρία χρόνια προέβλεπαν τη δυνατότητα για τη σημερινή κατάσταση.
Έχει αξία να θυμηθούμε κάποια επεισόδια αυτής της τριετίας.
Ξεκινώντας την επομένη της εξέγερσης του Δεκεμβρίου, όταν ένα μεγάλο τμήμα του κόμματος, με προνομιακή πρόσβαση στα μέσα, διαχωρίζονταν από τους «αριστεριστές» συντρόφους του. Με τους τελευταίους, μάλιστα, να είναι απομονωμένοι τόσο στη σύγκρουση με την ΑΡΜΕ στα πανεπιστήμια όσο και στην προσπάθεια να ισχύσουν όσα ήταν αποφασισμένα σχετικά με τις περιορισμένες κοινοβουλευτικές θητείες. Με βασική ευθύνη του τότε προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας Α. Αλαβάνου δεν μπορούσαμε, υπό τις λοιδορίες του «Βήματος», ούτε να ξεκαθαρίσουμε οριστικά με όσους στα ΑΕΙ παίζανε το παιχνίδι του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού ούτε να υπερασπιστούμε έμπρακτα τον Καρίτζη απέναντι στον Κουβέλη.
Ακολούθησαν τα ρεζιλίκια του καλοκαιριού του 2009, όταν ακούγαμε έκπληκτοι πως ο Αλαβάνος δεν ήταν σίγουρο αν είχε μετανιώσει (!) ή όχι για την επιλογή του Τσίπρα –λες κι ο τελευταίος είχε οριστεί και δεν είχε εκλεγεί με τον πιο δημοκρατικό τρόπο με το μεγαλύτερο ποσοστό που πήρε ποτέ πρόεδρος του ΣΥΝ. Και, για να ολοκληρωθεί το κακό, το Σεπτέμβριο, μέρες πριν τις εκλογές, μάθαμε πως ορισμένες συνιστώσες αμφισβητούσαν την νομιμοποίησή του να ηγηθεί στην εκλογική προσπάθεια του Οκτωβρίου 2009, πράγμα, βέβαια, που ποτέ δεν τέθηκε αναφορικά με τους προηγούμενους προέδρους. Έτσι φτάσαμε στο έπος των 13 προέδρων εκείνου του ιστορικού φθινοπώρου.
Η ιστορία, φυσικά, κάθε άλλο παρά τελείωσε τότε. Ίσα ίσα, που άρχιζε η νέα περιπέτεια, αυτή της παρουσίας του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, η οποία, ένα χρόνο μετά, θα κατέληγε στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ στις περιφερειακές εκλογές της Αττικής, όταν κατέβηκε και δεύτερο σχήμα με επικεφαλής τον Αλαβάνο.
Το μέλλον, στην κυριολεξία, σώθηκε, το Νοέμβριο του 2010, μόνο από την μεγάλη επιμονή της πλειοψηφίας του ΣΥΝ, της Αριστερής Ενότητας, να κοντραριστεί ακόμη και με τον Τσίπρα, ο οποίος, απολύτως δικαιολογημένα από ψυχολογική άποψη, συνέπλευσε με το Ρεύμα και την Πλατφόρμα σε μια πορεία «χαλάρωσης» του ΣΥΡΙΖΑ στην κατεύθυνση της «πολιτικής συμμαχίας». Η Αριστερή Ενότητα, μαζί με τις δυνάμεις της ΑΝΑΣΑ, με την εμμονή πως η αναβάθμιση του σχήματος, έτσι ώστε να ανταποκριθεί στις νέες αυξημένες απαιτήσεις την περίοδο της ραγδαίας επιδείνωσης των φαινομένων της καπιταλιστικής κρίσης, περνάει μέσα από τη δημοκρατική εμβάθυνσή του και την πορεία του προς τη δημιουργία ενός ενιαίου πολιτικού οργανισμού, έπαιξε μοναδικό ρόλο στην αποτροπή της ολοκληρωτικής αποσύνθεσης. Τη συγκεκριμένη στιγμή, η συμβολή του Αλέξη, που πήρε, πλέον, πάνω του την υπόθεση, σε μεγάλο βαθμό καθόρισε τις εξελίξεις και οδήγησε στη σημερινή πορεία ενοποίησης.
Από κει κι ύστερα, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Αντίσταση, αλληλεγγύη, ανατροπή: τα συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν πλέον παντού, διαμόρφωναν το δρόμο για την ενεργό εκείνη παρουσία, που προανήγγελλε βάσιμα αυτό που τελικά πετύχαμε. Το γεγονός πως, ακόμη και αυτήν την περίοδο, τμήμα του ΣΥΝ κυρίως, έπαιζε σταθερά το δικό του βιολί, μπορούσε να βλάψει, όχι, όμως, και να καθορίσει τις εξελίξεις.
Υποκειμενική ματιά; Δεν ξέρω. Εγώ, πάντως, αυτά τα λίγα ήθελα να τα πω. Ακριβώς γιατί, τελικά, όλοι αδέλφια είμαστε.