Συνέλευση της Δικτύωσης για τη Ριζοσπαστική Αριστερά σήμερα Δευτέρα 2/11/2015 στην Ε.Δ.Ο.Θ. (Προξένου Κορομηλά 51) 4ος όροφος στις 19.00.
Θέματα συνέλευσης:
1. Ενημέρωση από την εκδήλωση της Αθήνας «Η ζωή μετά το Μνημόνιο 3: συγκυρία, Αριστερά, κίνημα».
2. Πολιτική ενημέρωση για το σημείο που βρισκόμαστε.
3. Αποφασίζουμε το κείμενο το οποίο είναι σε διαβούλευση.
Τι είναι και τι θέλει «Δικτύωση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς»
Πρόκειται για ένα πολιτικο-κοινωνικό εγχείρημα, που η συγκρότηση του ξεκίνησε αμέσως μετά τα πραξικοπήματα, που οδήγησαν στην οργανωτική αποσάθρωση, την συντηρητική στροφή και την πολιτικο-ιδεολογική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό διαχειριστή της κυρίαρχης «κανονικότητας». Την πρωτοβουλία πήραμε άτομα, που αποχωρήσαμε από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αρκετοί/ες ανένταχτοι/ες κοινωνικοί/ες αγωνιστές/τριες. Στόχος είναι το εγχείρημα να «αγκαλιάσει» μεγάλα τμήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, αλλά και να αποτελέσει χώρο υποδοχής ευρύτερων τμημάτων της κοινωνίας, που η συγκυρία οδηγεί καθημερινά στην συνειδητοποίηση και την απόφαση να δράσουν ενάντια στις κυρίαρχες πολιτικές. Η μορφή της «Δικτύωσης» επιλέχτηκε, ακριβώς, γιατί θεωρήθηκε το προσφορότερο οργανωτικό μοντέλο για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα εγχείρημα, που θεωρεί συστατικά του τον πλουραλισμό και την ανάδειξη των διαφορετικών απόψεων. Με αυτή την έννοια τα ιδρυτικά του κείμενα θα αποτελέσουν προϊόν διαλόγου και επίπονων ζυμώσεων στο εσωτερικό του. Από την άλλη, όμως, δεν εκλαμβάνουμε σε καμία περίπτωση αυτή την «πολυχρωμία» ως ένα μεταμοντέρνο «χυλό», που οδηγεί σε ασπόνδυλες πολιτικές «παντός καιρού». Ευθύς εξαρχής, λοιπόν, επιλέξαμε να οικοδομήσουμε την πρωτοβουλία μας σε στέρεους –ιστορικά και ιδεολογικά- πυλώνες:
1. Στο αδιαπραγμάτευτο πρόταγμα του κοινωνικού μετασχηματισμού, (τον στόχο, δηλαδή, του σοσιαλισμού) απ’ όπου και θα αντλούνται οι όποιες μεταβατικές πολιτικές και οι παρεμβάσεις μας στην πολιτική συγκυρία, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις άμεσες ανάγκες των υποτελών τάξεων, ενώ, ταυτόχρονα, θα προσπαθούμε να αποτυπώνουμε στο επίπεδο της καθημερινότητας το χειραφετητικό όραμα της «ισο-ελευθερίας».
1.1 Στην επιλογή μας να ακολουθήσουμε το «δημοκρατικό δρόμο» για την επίτευξη των στόχων μας. Αλλά η δημοκρατία για εμάς, συνιστά μια περιεκτική έννοια στους αντίποδες του αποστεωμένου κέλυφους διαχείρισης των επιλογών των κυρίαρχων, που το σύστημα προσπαθεί να επιβάλει. Ριζικά διαφορετική από την καρικατούρα των ρητορικών κλισέ , που κατακλύζουν τα μπαλκόνια των κυριάρχων ΜΜΕ. Τόσο ως προς το περιεχόμενό της, όσο και ως προς τις διαδικασίες της. Συνίσταται στην καθημερινή υπεράσπιση και διεύρυνση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των υποτελών και κυρίως στη διασφάλιση του καθολικού χαρακτήρα τους. Στην υπεράσπιση και διεύρυνση των αγαθών που χαρακτηρίζονται δημόσια και κοινωνικά και κυρίως στην αποτροπή οποιουδήποτε αποκλεισμού από αυτά. Στην υπεράσπιση και διεύρυνση της κοινωνικής συμμετοχής, όχι μόνο στο επίπεδο του θεσμικού επικοδομήματος, αλλά, κυρίως, στο πεδίο της παραγωγικής βάσης. Αλλά και στην κοινωνική περιεκτικότητα και σημαντικότητα των ερωτημάτων, που τίθενται κατά τις διαδικασίες επιλογής/ εκλογής και συλλογικών αποφάσεων, που αυτή περιλαμβάνει. Αυτή τη δημοκρατία προσπαθούν να την υπονομεύσουν οι κυρίαρχοι με διαρκή πραξικοπήματα απροκάλυπτα είτε «βελούδινα», εθνικά είτε υπερεθνικά. Και αυτή τη δημοκρατία είναι χρέος μας να την υπερασπιστούμε και να τη διευρύνουμε με κάθε πρόσφορο τρόπο.
2. Στο όραμα της αμεσοδημοκρατικής λειτουργίας μας και στην υιοθέτηση εκείνων των πρακτικών που να το αποτυπώνουν με σαφήνεια στο οργανωτικό μας μοντέλο: ελευθερία στην έκφραση της διαφορετικής άποψης, πλουραλισμός στους τρόπους δράσης, μη ύπαρξη μονο- ή ολιγο-πρόσωπων οργάνων, εναλλαγή, θητείες, ανακλητότητα, πολλαπλές δεσμεύσεις για την αποφυγή των βοναπαρτιστικών φαινομένων, που προκαλεί η επαφή με την εξουσία. Και σε κάθε περίπτωση, άμεση και αποφασιστική αντίδραση απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια υπονόμευσης αυτών των αρχών μας.
3. Στην οργανική μας σχέση με τα κοινωνικά κινήματα, τον σεβασμό στην αυτονομία τους και τον διαρκή εμπλουτισμό της πολιτικής μας από τη δράση τους –οι περισσότεροι/ες που πήραμε αυτή την πρωτοβουλία, εξάλλου, είμαστε ενταγμένοι/ες χρόνια σε αυτά. Ή για να το εκφράσουμε καθαρότερα: Η «Δικτύωση» δεν είναι ΜΕ τα κινήματα. Είναι ΣΤΑ κινήματα, όπου αυτά δρουν και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες συγκρότησης τους σε πεδία, όπου δεν έχουν ακόμα εμφανιστεί.
4. Στη βαθιά μας επίγνωση ότι η Ιστορία διαμορφώνεται από την πάλη των τάξεων, και όχι την «πάλη των εθνών», στην αποφασιστικότητά μας να αντιπαρατεθούμε με κάθε τρόπο με τον ρατσισμό και τον εθνικισμό και στον αδιαπραγμάτευτο διεθνιστικό μας προσανατολισμό. Από τον τελευταίο αναδύεται και η προτεραιότητα που δίνουμε στην δικτύωση μας με αντίστοιχα εγχειρήματα σε ευρωπαϊκό (τουλάχιστον) επίπεδο με στόχο τη συγκρότηση ενός πανευρωπαϊκού «αντίπαλου δέους» στις κυρίαρχες πολιτικές της αγοραίας βαρβαρότητας , που βιώνουν τα πληβειακά στρώματα της Ευρώπης.
Στη βάση των παραπάνω, από τις μέχρι τώρα διαδικασίες, έχουν αναδειχθεί οι παρακάτω προτεραιότητες, που τις επεξεργαζόμαστε και τις παλεύουμε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ:
– Πρώτιστη προτεραιότητα είναι η αντίσταση στο Μνημόνιο και ο αγώνας για την απαλλαγή της κοινωνίας από αυτό. Θεωρούμε το Μνημόνιο καθεστώς (και όχι απλά συμπίλημα έκτακτων/επιμέρους μέτρων) και με αυτή την έννοια καθορίζει δραματικά το σύνολο της κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας της χώρας. Ξεκάθαρα πρόκειται για μια διαδικασία τεράστιας αναδιανομής πλούτου και κοινωνικής δύναμης υπέρ του κεφάλαιου και των κυρίαρχων γενικότερα, που αξιώνει να επιβληθεί σε μόνιμη βάση. Το δίλλημα, λοιπόν, «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» είναι το πλέον πραγματικό δίλλημα της παρούσας συγκυρίας και χωρίζει αγεφύρωτα τους αντιπάλους του από τους υποστηρικτές και/ είτε διαχειριστές του. Με αυτή την έννοια τα περί «ρωγμών», «λείανσης των συνεπειών» και «παράλληλου προγράμματος» συνιστούν ανούσια και υποκριτικά φληναφήματα.
– Για τη «Δικτύωση» , με βάση τα παραπάνω, η απάντηση της Αριστεράς βρίσκεται στην αντιστροφή των όρων: Σε μια ριζοσπαστική αναδιανομή πλούτου και κοινωνικής δύναμης υπέρ των υποτελών τάξεων και των πληβειακών στρωμάτων της κοινωνίας. Έχουμε πλήρη συνείδηση, βέβαια, ότι μια τέτοια πολιτική μπορεί να οδηγήσει σε έξοδο από το Ευρώ, την ΟΝΕ ή ακόμα και από την ΕΕ. Σε καμία περίπτωση, όμως, η απειλή ή και η υλοποίηση αυτών των συνεπειών δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για την υπονόμευση της πολιτικής προτεραιότητας, που κατατέθηκε στην προηγούμενη πρόταση. Άλλωστε η Αριστερά δεν είναι πολιτική δύναμη «παντός καιρού». Η προτεραιότητα της αναδιανομής πλούτου και δύναμης υπέρ των «από κάτω», βρίσκεται στον πυρήνα του ιστορικού της ρόλου, ενώ ταυτόχρονα απαντά με ουσιαστικό τρόπο στις ανάγκες των τάξεων και στρωμάτων , που φιλοδοξεί να εκφράσει. Ταυτόχρονα, όμως, μια αντιστροφή επιλογών και πιθανών συνεπειών (πχ να τεθεί ως προτεραιότητα η έξοδος από το Ευρώ), ενέχει τον κίνδυνο στρέβλωσης/θόλωσης της ταξικής προτεραιότητας έναντι ενός ακαθόριστου εθνικολαϊκού συμφέροντος και σε κάθε περίπτωση έχει μάλλον ιδεοληπτικά παρά περιεκτικά χαρακτηριστικά.
– Προφανώς δεν βαυκαλιζόμαστε, ότι έχουμε ήδη επεξεργαστεί ένα σχέδιο, ολοκληρωμένο μέχρι κεραίας για την εφαρμογή της βασικής πολιτικής μας πρότασης. Θεωρούμε αυτή την επεξεργασία ένα από τα πρώτιστα μελήματά μας. Από την άλλη, όμως, ξέρουμε σίγουρα τους βασικούς άξονες υλοποίησης αυτής της πρότασης : Δημόσιος/κοινωνικός έλεγχος των τραπεζών, μεροληπτική φορολόγηση του πλούτου, θεσμική ενίσχυση της εργασίας ,έναντι του κεφάλαιου, παραγωγική ανασυγκρότηση με ισοδύναμα προσανατολισμένη τόσο στις παραγωγικές δυνάμεις, όσο και στις παραγωγικές σχέσεις. Και, κυρίως, ξέρουμε, ότι αυτή η πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε συνθήκες ομαλότητας και διαχειριστικής κανονικότητας. Απαιτείται ρήξη με τις κυρίαρχες πολιτικές, οι οποίες, άλλωστε, έδειξαν υπερφίαλη αδιαλλαξία απέναντι σε οποιονδήποτε συμβιβασμό. Και για μια τέτοια ρήξη το ζήτημα της ηγεμονίας στην κοινωνία των αρχών και αξιών της αριστεράς, αναδεικνύεται σε πρώτιστη αναγκαιότητα.
– Σε κάθε περίπτωση, πάντως, πέρα από όσα προϋποθέτουν την ανάληψη της διακυβέρνησης (όπως αυτά της προηγούμενης παραγράφου), υπάρχουν πεδία άσκησης πολιτικής, στα οποία θεωρούμε την παρέμβαση μας άμεση και επιτακτική. Όπως τα ζητήματα των κοινωνικών αγαθών και δικαιωμάτων. Από τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι την υγεία και την παιδεία. Και όχι μόνο στο πεδίο της αντίστασης (το οποίο, προφανώς, δεν θεωρούμε διόλου αμελητέο). Αλλά και με την κατάθεση επεξεργασμένων προτάσεων προς την κοινωνία, την ανάδειξη προτεραιοτήτων σε κάθε πεδίο, μέχρι και την κοινωνική αυτοοργάνωση στην υλοποίησή τους. Οι προτεραιότητες που αναδείχτηκαν από τις μέχρι τώρα διεργασίες μας αφορούν στα πεδία της (περιεκτικής) πρωτοβάθμιας υγείας, στις (περιεκτικές) ζώνες εκπαιδευτικής προτεραιότητας, την κοινωνική οικονομία και την αυτοδιαχείριση παραγωγικών μονάδων, στο προσφυγικό (και ευρύτερα το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα). Πρόκειται για πεδία, όπου η θεωρητική επεξεργασία έχει προχωρήσει ικανοποιητικά , η κινηματική εμπειρία είναι επαρκής και οι δράσεις μπορούν να (και θα) ξεκινήσουν άμεσα.
– Βασική προτεραιότητα, τέλος, αποδίδουμε στην οργάνωση της κοινωνικής αλληλεγγύης, όχι μόνο για να επιβιώσει η κοινωνία στους «άγριους χειμώνες» του μνημονίου που έρχονται, αλλά ταυτόχρονα για να εμπεδωθεί η ηγεμονία του «συλλογικού», στον αντίποδα της ατομικής επιλογής – και για να αναδυθούν εκείνες οι εναλλακτικές μορφές οργάνωσης της κοινωνίας, που η κλίμακα της ανθρωπιστικής κρίσης απαιτεί, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι συνέπειές της. Γιατί ενώ είναι σαφέστατη η αντιμνημονιακή πλειοψηφία, η «ηγεμονία» των αρχών και αξιών της Αριστεράς, είναι –ακόμα- ζητούμενο προς εμπέδωση στην κοινωνία (όπως κατέδειξε και η εκλογική αποτυχία κόμματων της Αριστεράς, που βασίστηκαν σε μία μηχανιστική αναγωγή της αντιμνημονιακής πλειοψηφίας σε αριστερή συνείδηση και ψήφο). Και σε κάθε περίπτωση, πάντως, επειδή αυτό είναι το «προνομιακό» πεδίο όπου μπορεί να αντιμετωπιστεί η καχυποψία του «σας είδαμε κι εσάς της Αριστεράς, όταν γίνεστε κυβέρνηση» και μια νέα σχέση εμπιστοσύνης να χτίζεται καθημερινά. Η εμπιστοσύνη αυτή είναι απαραίτητη για τον μετασχηματισμό ενός βολονταριστικού εγχειρήματος, όπως αυτό που ξεκινήσαμε, σε ένα πλειοψηφικό ρεύμα ριζοσπαστικής αλλαγής της κοινωνίας, όπως αυτό που συνιστά τον στρατηγικό στόχο μας.