Σε μια συμβολική κατάληψη προχώρησαν την Παρασκευή κάτοικοι της Νάουσας, διεκδικώντας κοινωνική κατοικία για όλους και όλες, καθώς μπήκαν σε ένα από τα χιλιάδες κενά και εγκαταλειμμένα κτίρια στον δήμο (αυτό είναι στην πόλη) της Νάουσας.
Όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση για τη συμβολική κατάληψη:
«Είναι παράλογο να υπάρχουν τόσες χιλιάδες κατοικίες στον δήμο Νάουσας, ενώ τόσοι άνθρωποι, τόσα νοικοκυριά αντιμετωπίζουν ένα τεράστιο, αβίωτο κόστος ζωής, συμπεριλαμβανομένου του ενοικίου, του δανείου, της ενέργειας, της τροφής. Πολλοί πληρώνουν για το κέρδος λίγων που κατέχουν όλα τα μέσα που είναι αναγκαία για τη ζωή μας: γη, στέγαση, ενέργεια, τροφή. Την ίδια ώρα ο αέρας που αναπνέουμε είναι τοξικός γιατί λόγω της έλλειψης μονώσεως στα σπίτια μας και λόγω του κόστους θέρμανσης, καταφεύγουμε στις φτηνότερες και πιο επιζήμιες για την υγεία μας λύσεις. Αργο-πεθαίνουν οι πολλοί γιατί το κόστος της ζωής για τη στέγαση, τη θέρμανση, τον ηλεκτρισμό, την τροφή , την μετακίνηση μας εξοντώνει, για να κερδίζουν λίγοι.
Πήγαμε σήμερα να αναρτήσουμε το μήνυμα μας από τα παράθυρα αυτού του κενού κτιρίου, με το φως της ημέρας, χωρίς να κρύβουμε τα πρόσωπα μας. Γιατί αυτό που επιδιώκουμε είναι να κάνουμε ορατό ένα αίτημα δίκαιο: επαρκής κατοικία για όλες και όλους.
Μας πλησίασαν οι γείτονες, κάποιες/οι με φιλικές διαθέσεις, άλλοι/ες όχι.
Μας είπανε ότι αυτό που κάνουμε είναι παράνομο. Απαντάμε ότι αυτό που κάνουμε δεν μπορεί να κριθεί με αυτούς τους όρους. Δε βανδαλίζουμε, δεν καταστρέφουμε. Τα ίχνη των ανθρώπων που κάποτε κατοίκησαν σε αυτό το σπίτι χάνονται, όσο τα παράθυρα μένουν ανοιχτά, όσο το σπίτι παραμένει εγκαταλελειμένο, όσο το εσωτερικό της κατοικίας αυτής ρημάζει, μαζί με το σύνολο αυτής της πόλης.
Μας είπανε ότι δεν επιτρέπεται να μπαίνουμε σε μια ιδιωτική ιδιοκτησία. Δεν παραβιάζουμε την ιδιωτικότητα κανενός. Μπήκαμε σε ένα κενό σπίτι που έχει εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια για να κάνουμε ορατό τον καθημερινό παραλογισμό που βιώνουμε. Να υπάρχουν χιλιάδες άδεια σπίτια, ενώ υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι και νοικοκυριά σε στεγαστική κρίση.
Μας είπανε ότι η ατομική ιδιοκτησία είναι ιερή. Εμείς λέμε ότι σε αυτή τη συγκυρία όσοι/όσες επικαλούνται το δικαίωμα στην ιδιοκτησία ξεχνούν ότι και η κατοικία αποτελεί δικαίωμα (Σύνταγμα, Άρθρο 21, παράγραφος 4). Το να μένει ένα σπίτι άδειο για δεκαετίες, το να αποτρέπεται η μετατροπή αυτού του οικήματος σε κατοικία για όσους την έχουν ανάγκη, εν ονόματι της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, αυτό είναι ανίερο.
Μας είπανε ότι θέλουμε να δώσουμε σπίτια σε ανθρώπους που δεν τα αξίζουν, που δε δουλεύουν, που δεν είναι άξιοι/ες. Μας είπανε πως η πόλη καταστράφηκε ακριβώς εξαιτίας ανθρώπων σαν εμάς, που έκαναν συνδικαλισμό και έδιωξαν τα εργοστάσια. Εμείς λέμε ότι δεν υπάρχει ανάξια/ος άνθρωπος, και πως θέλουμε να εργαζόμαστε για να φτιάχνουμε μια καλύτερη κοινή ζωή, και όχι για να πλουτίζουν οι λίγοι εκείνοι που αργότερα μας λένε ότι η ανισότητα και η φτώχεια είναι φυσικά φαινόμενα. Η φτώχεια και η ανισότητα δεν είναι φυσικά φαινόμενα. Είναι αποτελέσματα μιας ασταμάτητης ορατής ή αόρατης καταπίεσης. Μας αξίζει μια καλύτερη κοινή, συλλογική ζωή, που περνάει μέσα από την κατοικία. Να την φτιάξουμε εμείς, για εμάς.
Μας είπανε ότι στη γειτονιά ψηφίζουν δεξιά και είναι ενάντια σε αυτά τα πράγματα. Εμείς λέμε ότι δε μας νοιάζουν οι εκλογικές προτιμήσεις των ανθρώπων σε καμιά γειτονιά. Μας νοιάζει ότι το τοπικό και το κεντρικό κράτος αδιαφορεί για τη στέγαση, την περίθαλψη, την ποιότητα ζωής των πολλών, ενώ ο πλούτος αναδιανέμεται σε λίγους.
Μας παραπέμπουν στα επιδόματα και μας λένε να είμαστε ευγνώμονες για την επιδοματική φιλανθρωπία. Εμείς λέμε ότι δε θέλουμε φιλανθρωπία, θέλουμε μια αξιοπρεπή ζωή για όλες και όλους.
Σε έναν δήμο που πεθαίνει, οι λίγοι που έχουν απομείνει να έχουν μια ζωή ασφαλή, υπερασπίζονται τον αργό συλλογικό θάνατο της κοινής μας ζωής. Όχι πια. Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα των ανθρώπων να διαμορφώνουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε, έχοντας εξασφαλίσει τα βασικά και αναγκαία για τη ζωή και την ανεξαρτησία μας. Και η στέγαση είναι ανάγκη και δικαίωμά μας.
Καλούμε όσες και όσους αντιμετωπίζουν ακραίο στεγαστικό κόστος με το ενοίκιο, με το δάνειο, με τα πάγια έξοδα τους, να κρεμάσουν ένα πανί (χρώμα κίτρινο ή κόκκινο) στα μπαλκόνια ή στα παράθυρα τους, να κάνουμε το συλλογικό μας πρόβλημα ορατό, και να απαιτήσουμε πολιτικές αποκρίσεις. Όχι μόνο στη Νάουσα, σε κάθε δήμο! Παντού!
Επαρκείς κατοικίες για όλες και όλους, ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, εισόδημα, ηλικία. ΤΩΡΑ!».
