Τη Δευτέρα 5 Ιουλίου 2021 στις 11.00 θα πραγματοποιηθεί μικροφωνική συγκέντρωση έξω από τα γραφεία της ΜΚΟ «Φάρος Ελπίδας» επί της οδού Ερμού, από τη Συνέλευση Stop War on Migrants, ενάντια στις εξώσεις μεταναστ(ρι)ών, των οποίων οι αιτήσεις ασύλου έχουν απαντηθεί είτε θετικά είτε αρνητικά. Εκατοντάδες οικογένειες «ενημερώνονται», τηλεφωνικά αλλά και δια ζώσης, πως πρέπει να εγκαταλείψουν άμεσα τα σπίτια τους και να βρεθούν είτε σε κάποιο κέντρο κράτησης είτε στο δρόμο, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις οι τακτικές πιέσεις περιλαμβάνουν το κόψιμο του ρευματος, του νερού, της θέρμανσης ή την αλλαγή κλειδαριάς.
Ολόκληρη η ανακοίνωση:
«ΓΙΑ ΤΗ ΜΚΟ ΦΑΡΟΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ RE.A.C.T.
Οι μετανάστες/τριες που φτάνουν στην ελλάδα, καταφέρνοντας να ξεφύγουν από ένα αστυνομικό-στρατιωτικό και τεχνολογικό σύμπλεγμα ελέγχου και επιτήρησης των συνόρων, στην πλειοψηφία τους θα αναγκαστούν να ζήσουν εντός της πραγματικότητας του εγκλεισμού σε ένα camp. Ένας πιο μικρός αριθμός μεταναστών (καθώς τα κριτήρια είναι αυστηρά, έτσι αναφερόμαστε σε οικογένειες με παιδιά, προβλήματα υγείας ή μονογονεϊκές οικογένειες) θα θεωρηθεί δικαιούχος των προγραμμάτων στέγασης και έτσι θα μείνει σε κάποιο διαμέρισμα ή ξενοδοχείο εντός του αστικού ιστού.
Το πρόγραμμα ESTIA που απευθύνεται σε αιτούντες άσυλο είναι αυτή τη στιγμή το πρόγραμμα που προσφέρει τις περισσότερες θέσεις στέγασης. Τα προηγούμενα χρόνια (2015-2020) χρηματοδοτούνταν από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ ενώ από το καλοκαίρι του 2020 ξεκίνησε μία διαδικασία μετάβασης από την Ύπατη Αρμοστεία στο ελληνικό κράτος και το υπουργείο μετανάστευσης και ασύλου, διαδικασία η οποία πλέον έχει ολοκληρωθεί. Με τη νέα μορφή του προγράμματος, η χρηματοδότηση είναι μειωμένη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια και σε αυτό συμμετέχουν οι ΜΚΟ, διάφοροι δήμοι ανά την επικράτεια καθώς και διάφορες εταιρείες. Συνολικά, το πρόγραμμα παρέχει 24.440 θέσεις στέγασης ενώ οι θέσεις στη Θεσσαλονίκη ανέρχονται σε περίπου 3.000.
Το πρόγραμμα απευθύνεται σε αιτούντες άσυλο.’Ετσι, με τη νέα μορφή του προγράμματος εφόσον βγει η απόφαση για το άσυλο, όποια και αν είναι αυτή, τόσο οι αναγνωρισμένοι πρόσφυγες όσο και οι μετανάστ(ρι)ες των οποίων η αίτηση απορρίφθηκε (καθώς και οι μετανάστ(ρι)ες οι οποίοι βρίσκονται στο μεσοδιάστημα απόρριψης της μιας αίτησης και της διαδικασίας αίτησης σε δεύτερο βαθμό) καλούνται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους εντός 30 ημερών, ενώ ταυτόχρονα τους κόβεται το ήδη μικρό επίδομα προς αιτούντες άσυλο. Έτσι, οι μεν μετανάστες των οποίων η αίτηση εγκρίθηκε είναι αντιμέτωποι με τις γραφειοκρατίες του HELIOS (πρόγραμμα ενσωμάτωσης) ενώ οι μετανάστες των οποίων η αίτηση απορρίφθηκε έρχονται αντιμέτωποι με την αστεγία, χωρίς καμία οικονομική βοήθεια ή καμία άλλη πρόσβαση σε πρόνοια. Αντιμέτωποι/ες με την αστεγία, πολλοίες μετανάστ(ρι)ες αρνούνται να εγκαταλείψουν το σπίτι τους, άρνηση που εκφράζεται είτε ατομικά-μοριακά είτε σε συλλογικό επίπεδο, σπανιότερα.
Στην άρνηση αυτή των μεταναστών, οι ΜΚΟ γνωρίζοντας ότι ο μόνος νόμιμος δρόμος για να βγει κάποιος/α από το σπίτι του είναι η δίκη, πέδιο κατ’ εξοχήν δημόσιο που συνεπώς αποφεύγεται μέχρι τώρα πάση θυσία, ξεκινούν παράτυπες μεθόδους εκβιασμού προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους. Είναι άλλωστε πολλά τα χρήματα που λαμβάνουν από το ελληνικό κράτος και έτσι τα στατιστικά του ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει από τα σπίτια δεν πρέπει να παρεκκλίνουν από τις λογιστικές του κράτους. Οι εκβιαστικές μέθοδοι των ΜΚΟ περιλαμβάνουν από συνεχή τηλεφωνήματα στους/ις μετανάστ(ρι)ες για να εγκαταλείψουν το σπίτι, επισκέψεις ανθρώπων των ΜΚΟ στα σπίτια σε μια αναβαθμισμένη πρακτική ψυχολογικής βίας μέχρι τακτικές υποκόσμου όπως το κόψιμο του ρευματος, του νερού, της θέρμανσης ή η αλλαγή κλειδαριάς. Όπως επίσης και η υπόθαλψη κανιβαλιστικών τάσεων, με το να στρέφουν τους νέους δικαιούχους των διαμερισμάτων ενάντια στους “παλιούς” που ζουν “παράτυπα” στο σπίτι.
Στη Θεσσαλονίκη, διάφορες ΜΚΟ σχετίζονται με το ESTIA (πχ PRAKSIS). Από την επικοινωνία μας με τους μετανάστες, μάθαμε ότι η ΜΚΟ Φάρος Ελπίδας και το στεγαστικό πρόγραμμα RE.A.C.T. (σύμπραξη μεταξύ των δήμων θεσσαλονίκης, νεάπολης-συκέων, καλαμαριάς, διάφορων εταιρειών και διάφορων ΜΚΟ πχ PRAKSIS και ΑΡΣΙΣ) επιδιώκουν να πραγματοποιήσουν εξώσεις σε μετανάστ(ρι)ες χρησιμοποιώντας πολλές φορές πέρα από τα συνεχή τηλεφωνήματα και κάποιες από τις τεχνικές που περιγράψαμε παραπάνω. Αυτές οι ΜΚΟ, όπως και το σύνολο των ΜΚΟ που εμπλέκονται στη διαχείριση του μεταναστευτικού, χρησιμοποιούν τη φιλάνθρωπή τους κοινωνική εικόνα για να κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν οι “επαγγελματίες ανθρωπιστές”: business as usual… Άλλωστε, από το 2015 και έπειτα η μορφή που πήρε κοινωνικοιστορικά το παράδειγμα των ΜΚΟ σε σχέση με τη διαχείριση των μεταναστ(ρι)ών ήταν το φιλάνθρωπο συμπλήρωμα της στρατοαστυνομικής διαχείρισης, μορφή που ενώ παρουσιάζεται ως η αρχή της λύσης του “προβλήματος” ανήκει στην καρδιά της ρατσιστικής πολιτικής του ελληνικού κράτους.
Απέναντι στην αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους και απέναντι στις ΜΚΟ που ευθυγραμμίστηκαν με την πολιτική αυτή, οι μετανάστ(ρι)ες έχουν δώσει πλήθος αγώνων, υποδειγματικών αντιστάσεων και εξεγέρσεων, από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι το κέντρο των μητροπόλεων. Μαζί τους και από κοινού αγωνίζεται μία μερίδα ντόπιων που βλέπει τους κοινούς αγώνες ντόπιων – μεταναστών ως τη μόνη δυνατή απάντηση να ανατιμήσουμε τις ζωές μας. Γιατί η εκμετάλλευση στην εργασία, οι αποκλεισμοί από την υγεία, οι ταξικοί αποκλεισμοί από την εκπαίδευση, η καταστολή και οι εθνικισμοί που επιχειρούν να τσακίσουν την προοπτική της απελευθέρωσής μας, η δυσκολία να ζήσουμε με αξιοπρεπείς όρους εντός του κέντρου των πόλεων και άλλα πολλά, είναι προβλήματα κοινά: Και οι κοινοί αγώνες ντόπιων – μεταναστριών η μόνη δυνατή απάντηση.
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΞΩΣΕΙΣ, ΚΑΝΕΝΑΣ/ΚΑΜΙΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ/ΤΡΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΤΑΧΤΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ».
