Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης πραγματοποίησαν το μεσημέρι της Τετάρτης μέλη της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης ζητώντας “άμεση πολιτική λύση για το διαρκές ανθρωπιστικό έγκλημα στα σύνορα Ελλάδας- ΠΓΔΜ”.
Τα μέλη της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας κατέθεσαν τα αιτήματα τους στον διευθυντή του πολιτικού γραφείου της υφυπουργού Μ. Κόλλια – Τσαρουχά, Νίκο Κουφοτόλη ζητώντας να ανοίξει γραφείο ασύλου στη Θεσσαλονίκη καθώς και να παρθούν μέτρα για τη στέγαση των προσφύγων.
“Σε όποια κατάσταση και αν είναι η χώρα αυτό που συμβαίνει είναι απάνθρωπο”, του είπαν χαρακτηριστικά.
“Στη Θεσσαλονίκη, όπως και στη γειτονική Ειδομένη (Κιλκίς) είναι φανερό πλέον ότι όλη αυτή η κατάσταση στη Συρία είναι εδώ και μας αφορά, καθώς πρόσφυγες του πολέμου διεξάγεται εκεί έχουν φτάσει μέχρι εδώ. Κι όμως… Την ίδια στιγμή που δεκάδες δημόσια κτήρια παραμένουν άδεια και αχρησιμοποίητα, υπάρχουν πρόσφυγες που κοιμούνται σε διάφορα υπαίθρια σημεία της πόλης. Άλλοι παραμένουν για μέρες στα βόρεια σύνορα της χώρας, χωρίς φαγητό και ζεστά ρούχα, μήπως καταφέρουν κάποια στιγμή να περάσουν τα σύνορα”, αναφέρει σχετική ανακοίνωση.
“Για μας είναι αυτονόητο ότι όλες και όλοι πρέπει να σταθούμε στο πλευρό των προσφύγων και των μεταναστών. Ο κοινός αγώνας ντόπιων και ξένων μπορεί να νικήσει. Ως πρώτο βήμα της έμπρακτης αλληλεγγύης μας λοιπόν συλλέξαμε ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης για τους ανθρώπους που βρίσκονται στην Ειδομένη. Η μάχη για ανοιχτά σύνορα και άσυλο στους πρόσφυγες όμως είναι διαρκής. Όλοι μαζί θα αγωνιστούμε ενάντια στην Ευρώπη φρούριο και σ’ ότι γεννάει την προσφυγιά και τη μετανάστευση”, προσθέτει.
Στην Ειδομένη του Κιλκίς, καθημερινά φτάνουν 200-300 μετανάστες με σκοπό να περάσουν τα σύνορα και να καταφέρουν να μπουν στο «τρένο της ελπίδας», όπως λένε, που θα τους μεταφέρει σε κάποια χώρα της Βόρειας Ευρώπης. Τα χρήματα που πληρώνουν στους διακινητές κυμαίνονται γύρω στα 1500 ευρώ κατ`άτομο. Οι τιμές αλλάζουν ανάλογα με τον προορισμό του καθενός. Όσοι δεν έχουν χρήματα συνεχίζουν την διαδρομή με τα πόδια, όπου συνήθως συλλαμβάνονται στην γειτονική χώρα και επιστρέφουν πίσω στην Ειδομένη. Οι περισσότεροι έχουν στα χέρια τους ένα υπηρεσιακό χαρτί το οποίο τους επιτρέπει την διαμονή στην Ελλάδα από έναν μέχρι έξι μήνες αλλά όχι στην παραμεθόριο. Κρατούνται προσωρινά στο αστυνομικό τμήμα της Ειδομένης και στη συνέχεια επιστρέφουν στην Θεσσαλονίκη και μετά από μικρό διάστημα ξαναξεκινούν το ταξίδι προς τα σύνορα. Ζουν για μέρες δίπλα στο ποτάμι, κάτω από τα δένδρα χωρίς φαγητό και ρούχα. Στην διαδρομή μετά τα σύνορα πολλοί από αυτούς δέχονται επιθέσεις από συμμορίες που έχουν αναπτυχθεί και στόχο έχουν το πλιάτσικο σε όσα λεφτά τους έχουν απομείνει.
Άλλωστε το συμβάν με το εμπορικό «τρένο φάντασμα» τη προηγούμενη Τετάρτη, όπου 100 περίπου άτομα κόντεψαν στην κυριολεξία να πεθάνουν από ασφυξία είναι μια τραγική απόδειξη του πόσο αναλώσιμη είναι η ζωή τους. Οι διακινητές που τους περιμένουν λίγο μετά τα σύνορα ουσιαστικά τους εξαπατούν υποσχόμενοι την ασφάλεια του ταξιδιού, δηλαδή να μεταφέρονται σαν ζώα σε εμπορικά τρένα, το οποίο όμως στην περίπτωση αυτή δεν έγινε γιατί το τρένο όχι μόνο δεν ξεκίνησε για την Σερβία αλλά επέστρεψε για άγνωστους λόγους στην Ειδομένη.