Η χθεσινή(05/03/2023) ανάρτηση του πρωθυπουργού στο Facebookγια το δυστύχημα στα Τέμπη είναι μια εξοργιστική μη-συγγνώμη, γεμάτη αποκρύψεις, στρεψοδικίες και ξεδιάντροπα «ΘΑ». Μπήκα λοιπόν στον κόπο να τη σχολιάσω παρακάτω σχεδόν φράση-φράση:
«Σήμερα θα ήθελα να γράψω για την ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη [αφού πρώτα με δηλώσεις του στον χώρο και με τηλεοπτικό διάγγελμα την ίδια μέρα είχε δώσει την επικοινωνιακή γραμμή που θα έπρεπε να ακολουθηθεί και έπειτα σώπασε για τρεις μέρες].Χωρίς ξύλινα λόγια, χωρίς να επαναλαμβάνω τα τετριμμένα [Κουράγιο, θα μας φλομώσει στα ξύλινα και τετριμμένα λόγια]. Να κάνω μια προσπάθεια να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου [και κυρίως αυτές των επικοινωνιολόγων του] και σε λόγια τα συναισθήματα μου [τώρα που έχει φάει το κράξιμο της αρκούδας].
Και ξεκινώ με τα αυτονόητα [τα οποία φυσικά δεν ήταν αυτονόητα από την Τετάρτη μέχρι σήμερα]. Ως πρωθυπουργός, οφείλω σε όλους, αλλά πάνω από όλα στους συγγενείς των θυμάτων, μια μεγάλη ΣΥΓΓΝΩΜΗ [ώπα, θα μας πει τι λάθη έκανε αυτός και η κυβέρνησή του;]. Τόσο προσωπική, όσο και στο όνομα όλων όσοι κυβέρνησαν τη χώρα εδώ και χρόνια [εντάξει, μην είσαι τόσο μεγαλόθυμος και μεγαλόψυχος, κάνε κράτει]. Γιατί, πράγματι, στην Ελλάδα του 2023, δεν γίνεται δυο τρένα να κινούνται αντίθετα στην ίδια γραμμή και να μην το έχει αντιληφθεί κανείς [α, «συγγνώμη» γιατί δεν γίνεται να συμβεί κάτι, που τελικά συνέβη, χωρίς να το έχει αντιληφθεί κανείς -όχι συγγνώμη για κάτι που (δεν) έχεις κάνει εσύ ή οι προηγούμενες κυβερνήσεις].
Δεν μπορούμε, δεν θέλουμε και δεν πρέπει να κρυφτούμε πίσω από το ανθρώπινο σφάλμα [αλλά το κάναμε από την Τετάρτη μέχρι τώρα]. Αν το έργο της Τηλεδιοίκησης είχε ολοκληρωθεί [Αν η κυβέρνησή σου το είχε ολοκληρώσει εννοείς], αυτό το δυστύχημα θα ήταν πρακτικά αδύνατο να είχε συμβεί. Το γεγονός ότι το Ψηφιακό Σύστημα Ελέγχου θα λειτουργεί πλήρως μέσα στους επόμενους μήνες [άρχισαν τα «θα»] δεν είναι δικαιολογία [έλα!]. Το αντίθετο [δηλαδή; Μήπως είναι αποφυγή ευθυνών;]. Κάνει τον πόνο μου ακόμα μεγαλύτερο που δεν προφτάσαμε να το ολοκληρώσουμε πριν συμβεί το κακό [μάλιστα, δηλαδή το αντίθετο της δικαιολογίας είναι ο μεγαλύτερος πόνος του υπευθύνου].
Η Δικαιοσύνη θα ερευνήσει ταχύτατα τη τραγωδία [δεν θέλουμε να την ερευνήσει «ταχύτατα», θέλουμε να το κάνει σε βάθος και ανεξάρτητα] και θα αποδώσει ευθύνες [αυτό είναι το μόνο σίγουρο -το θέμα είναι σε ποιους θα τις αποδώσει]. Ενώ τις επόμενες μέρες ο αρμόδιος υπουργός θα ανακοινώσει παρεμβάσεις άμεσης βελτίωσης της ασφάλειας των σιδηροδρόμων μέχρι να ολοκληρωθεί το Ηλεκτρονικό Σύστημα Διοίκησης [ΘΑ ανακοινώσει; Σοβαρά τώρα; Ποιος θα ξαναμπεί σε τρένο μέχρι να ολοκληρωθεί το ΗΣΔ;]. Τώρα, έχουμε χρέος να σταθούμε δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων [Με ποιον τρόπο; Θα κάνετε δημοσία δαπάνη τις κηδείες και θα φροντίσετε να πάρουν τάχιστα αποζημιώσεις; Επίσης, υπάρχουν και θύματα που επέζησαν, γι’ αυτά δεν έχετε να πείτε τίποτα;], αναγνωρίζοντας με θάρρος τα σφάλματα του κράτους [του κράτους, αλλά όχι της δικής σου κυβέρνησης· πόσο βολικό].
Όμως, ούτε αυτά φτάνουν [ναι, πρέπει να παραιτηθείς]. Θα ζητήσω αμέσως από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και από φίλες χώρες τη συνδρομή τους σε τεχνογνωσία, ώστε να αποκτήσουμε, επιτέλους, σύγχρονα τρένα [α, κι άλλα «θα»· ο λόγος δηλαδή που δεν είχαμε αποκτήσει νέα τρένα ήταν η έλλειψη τεχνογνωσίας]. Και θα αγωνιστώ για να έχουμε πρόσθετη κοινοτική χρηματοδότηση προκειμένου να συντηρηθεί και να αναβαθμιστεί γρήγορα το υφιστάμενο δίκτυο [πρόσθετη; Όση είχε δοθεί ήδη πού πήγε; Εννοείται κι άλλο «θα»].
Τέλος, θα προτείνω σε όλα τα κόμματα να δεσμευτούμε από τώρα ότι, στην επόμενη Βουλή, θα συσταθεί Ειδική Επιτροπή που θα διερευνήσει την πονεμένη ιστορία των ελληνικών σιδηροδρόμων όλη την τελευταία εικοσαετία [Λίγα «θα» ακόμη· δεν είναι και ζωές για να κοστίζουν. Παρεμπιπτόντως, την τελευταία εικοσαετία το κόμμα σου είχε την εξουσία για πάνω από τα μισά χρόνια της]. Όσα δεν έγιναν τόσα χρόνια πρέπει να τα κάνουμε τώρα και γρήγορα [το γιατί δεν έγιναν από την κυβερνησάρα σου δεν πρέπει να μας απασχολεί μάλλον].
Γνωρίζουμε όλοι ότι οι σιδηρόδρομοι της πατρίδας είναι βαθιά προβληματικοί [Γνωρίζουμε όλοι ότι αυτό είναι δική σας ευθύνη λόγω της σαλαμοποίησης και της ιδιωτικοποίησης]. Είναι ίσως η ακραία έκφραση μιας Ελλάδας που δεν μας ταιριάζει και θέλουμε να την αφήσουμε πίσω [ακραία έκφραση μιας Ελλάδας που δεν μας ταιριάζει είσαι εσύ, η κυβέρνησή σου και όλες οι άλλες με παρόμοιες πολιτικές και εσάς θέλουμε να αφήσουμε πίσω].
Ξέρω ότι πολλοί σήμερα θα θυμούνται τη φράση ενός προκατόχου μου ότι «αυτή είναι η Ελλάδα». Όμως όχι, δεν είναι μόνον αυτή [ευτυχώς]. Υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, εκεί έξω, που μας δίνει ελπίδα, πίστη και δύναμη [μια άλλη Ελλάδα, που δεν έχει καμία σχέση με τη δική σας].
Την είδαμε όλοι και μετά το τραγικό δυστύχημα. Στους πυροσβέστες, στους διασώστες και στο ΕΚΑΒ που βρέθηκαν εκεί από την πρώτη στιγμή [που κάθε φορά που απεργούν τους βγάζετε με νόμο σας παράνομες τις απεργίες, που όταν διαδηλώνουν τους χτυπούν τα ΜΑΤ, που υποφέρουν από την υποστελέχωση]. Στους γιατρούς και υγειονομικούς που οργάνωσαν αμέσως την περίθαλψη των τραυματιών [που κι αυτούς τους απαξιώνετε καθημερινά]. Στον Στρατό. Αλλά και στους ειδικούς της Αστυνομίας που διεκπεραίωσαν με ταχύτατα την οδυνηρή αποστολή της ταυτοποίησης των σωρών. Ώστε να επιστραφούν στις οικογένειές τους για να πενθήσουν.
Το πρόσωπο της καλύτερης Ελλάδας είδαμε, επίσης, στους επιβάτες που ρίσκαραν τη ζωή τους για να σώσουν τους συνεπιβάτες τους. Στις Ελληνίδες και τους Έλληνες που έσπευσαν ενωμένοι να δώσουν αίμα. Αλλά και στα νέα παιδιά που διαδήλωσαν βουβά και ειρηνικά,[μέρος της καλύτερης Ελλάδας μόνο οι βουβές διαδηλώσεις]κρατώντας ένα κερί και με σύνθημα «φταίει η κακιά η (χ)ώρα» [και τα φλομώσατε στα χημικά και τις κρότου-λάμψης, παρατάσσοντας απέναντί τους τα ΜΑΤ]. Ένα σύνθημα που η αλήθεια του μας πονά όλους [γι’ αυτό μάλλον τα ΜΑΤ φρόντισαν να διαλύσουν τις διαδηλώσεις τους: για να μην ακούγεται αυτό το σύνθημα].
Προσωπικά είμαι στην πολιτική για να αλλάξω αυτή την «κακιά την χώρα» [όχι επειδή σας λένε «Μητσοτάκη»;], αυτήν την παλαιά Ελλάδα που μας πληγώνει [δεν μας παλιώνει η «παλαιά» Ελλάδα, μας πληγώνει η δική σας]. Γι’ αυτό προσπαθώ, κάθε μέρα [εκτός από τα ΠΣΚ]. Άλλοτε τα καταφέρνω [σπανιότατα] και άλλοτε όχι [άνα γεια σου]. Ξέρω καλά, ωστόσο, πόσο καλύτερη μπορούμε να κάνουμε την πατρίδα μας αν σαρώσουμε τα απομεινάρια του παρελθόντος που μας κρατάνε πίσω [δηλαδή την οικογενειοκρατία, τα τζάκια, το πελατειακό σύστημα, τον καπιταλισμό, τη ρεμούλα κτλ.]. Και για αυτήν την Ελλάδα που μας αξίζει θα συνεχίσω να αγωνίζομαι [όχι μωρέ, ξεκουράσου, δεν χρειάζεται].
Εδώ σταματώ [ευτυχώς]. Σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας, ανάβουμε όλοι ένα κερί [μην τυχόν και ξεχάσει κανείς ότι εσείς είστε της Εκκλησίας] στη μνήμη αυτών που έφυγαν τόσο άδικα και τόσο πρόωρα.»
