Κάποιοι συμπατριώτες μας δεν είδαν τον τελικό του «Survivor» στην τηλεόραση, όπως δεν είδαν τον τελικό της Eurovision, όπως δεν βλέπουν τα μεγάλα ντέρμπι ή τη ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση άλλης μια κρίσιμης συνεδρίαση της Βουλής για άλλη μια δέσμη μνημονιακών μέτρων. Οχι γιατί δεν ήθελαν, αλλά γιατί δεν μπορούσαν.
Είναι αυτοί που ενώ εμείς αγωνιούμε -για τα γκολ, τη βαθμολογία, την τηλεψηφοφορία-, εκείνοι χτυπούν το κουδούνι του σπιτιού μας και μας φέρνουν την πίτσα ή τα σουβλάκια που, μαζί με τις μπίρες, τα αναψυκτικά και την καλή παρέα, θα μας εξασφαλίσουν μια όμορφη βραδιά.
Είναι πάλι εκείνοι που μας φέρνουν στο γραφείο ή το μαγαζί, εφόσον ανήκουμε στους τυχερούς που έχουν δουλειά, τον φραπέ ή τον καπουτσίνο με τα παγάκια που δεν έχουν ακόμα προλάβει να λιώσουν.
Μόνο που μερικές φορές το κουδούνι μας δεν θα χτυπήσει και ίσως εμείς, ο πελάτης που έχει πάντα δίκιο, να τηλεφωνήσουμε στην πιτσαρία ή το καφέ και να παραπονεθούμε για την καθυστέρηση.
Τι θα μας πουν αν το κινητό του διανομέα δεν απαντά γιατί εκείνη τη στιγμή ο διανομέας είναι σωριασμένος στην άσφαλτο, ψυχορραγεί ή σφαδάζει από τον πόνο;
«Συγγνώμη, η παραγγελία ακυρώνεται λόγω ανωτέρας βίας»;
Ή μήπως κάποιος άλλος συνάδελφος, κάποιος survivor, θα αναλάβει να την εκτελέσει;
Γιατί η ζωή προχωράει και φαίνεται ότι η αγορά, όπως και η φύση, απεχθάνεται το κενό.
Η είδηση δεν πιάνει ούτε δυο γραμμές: Τη Δευτέρα 10 Ιουλίου ένας 23χρονος διανομέας ενός καφέ στο Γαλάτσι σκοτώθηκε σε τροχαίο εν ώρα εργασίας.
Ακριβέστερα, «άλλος» ένας διανομέας γιατί ο αγνώστων (σε εμάς) στοιχείων νέος δεν ήταν ο πρώτος νεκρός ντελιβεράς.
Τον Μάρτιο σκοτώθηκε ένας 22χρονος διανομέας στην Αθήνα, τον Μάιο ένας 28χρονος συνάδελφός του στη Λάρισα, ενώ δεν ξέρουμε πόσοι είναι αυτοί που τραυματίστηκαν και σακατεύτηκαν.
Για 3 ευρώ την ώρα και ό,τι εισπράξει κανείς από φιλοδωρήματα. Με παγωνιά, με βροχή, με καύσωνα. Συχνά με δικό τους μηχανάκι, παρ’ όλο που η παροχή μέσων κίνησης και προστασίας (κράνος, γάντια, μπουφάν) θα έπρεπε να είναι ευθύνη του εργοδότη.
Στοιχειώδες, αγαπητέ Γουάτσον, θα έλεγε ο Σέρλοκ Χολμς, όμως το αυτονόητο, το στοιχειώδες τού χθες, δηλαδή η ασφάλεια στην εργασία, έχει γίνει το εξωφρενικό, το ακραίο τού σήμερα.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών