Υπάρχουν κάποιες πολύ αξιόλογες ταινίες που δυστυχώς δεν κατάφεραν να πάρουν διανομή στην Ελλάδα για τον Α ή Β λόγο. Μία απ’ αυτές είναι το “Sunday Illness” του Ramon Salazar (Piedras 2002). Πρεμιέρα το 2018 στο 68ο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Εφτά Βραβεία για ένα ψυχολογικό θρίλερ που σε κρατάει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο χάρη στις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Ένα ταξίδι από την Ισπανία στη Γαλλία, μέχρι και στην Ανδόρα. Η πολυπόθητη (επαν)ένωση δύο ανθρώπων, δύο γυναικών θα έλθει μόνο όταν επιστρέψουν γυμνές στο φυσικό τους περιβάλλον, το υγρό στοιχείο.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Δύο δέντρα, σκοτάδι, συννεφιά. Απότομη μεταφορά από ένα άγριο τοπίο σε μία λαμπερή δεξίωση. Μυστήριο. Ο νους της Άναμπελ ταξιδεύει. Αιφνιδιάζεται. Η συνάντηση με την Κιάρα την σοκάρει. “Πώς με βρήκες; -Οι ματαιόδοξοι ξεχωρίζουν”. Τα πρώτα λεπτά είναι αμήχανα. Δεν μπορεί να το πιστέψει. Δε γνωρίζει τη θέλει αυτή η “ξένη”. “-10 ημέρες μαζί σου … δεν είναι απειλή, σκέψου το”. Είναι η κόρη της, το σπλάχνο της που εγκατέλειψε όταν ήταν μόλις οχτώ ετών. Πώς μπόρεσε να το κάνει, γιατί ποτέ δε γύρισε να την αναζητήσει;
Τόσο ο νέος σύζυγός της, όσο κι ο περίγυρος της οικογένειας είναι επιφυλακτικοί. Η ίδια θα πάρει τη σωστή απόφαση και το ταξίδι ξεκινάει. “Να είσαι καλή μαζί της”. Μετά από πολλά χρόνια θα φορέσει ξανά παντελόνι, θα βάλει φόρμα και αθλητικά για να τρέξει στο βουνό. Ο χρόνος όμως στην περίπτωσή μας περνάει ιδιαίτερα γρήγορα. Δε μένουν παρά μονάχα λίγες ώρες για συζήτηση, που σιγά σιγά αμβλύνουν το χάσμα μεταξύ τους. Προσπαθούν να καλύψουν τον χαμένο χρόνο, χωρίς να λείπουν οι εκρήξεις και τα βίαια ξεσπάσματα. Βρίσκουν όμως εκτόνωση στον χορό.
Η δύναμη της Φύσης, σε συνδυασμό με την εξαιρετική μουσική μας ταξιδεύει κι εμάς. Αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο στόχος της Κιάρα, αν η Άναμπελ θα της ζητήσει να έρθει να ζήσει μαζί της στο Παρίσι. Γίνεται ένας σαφές σχόλιο για την επίδραση της σύγχρονης τεχνολογίας, καθώς η έτερη κόρη της βγάζει φωτογραφίες στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης κι έτσι βιοπορίζεται. Στο βλέμμα της μάνας αντικατοπτρίζεται η αγάπη που τόσο έχει λείψει από τη θυγατέρα. “Τα προσωπικά επιτεύγματα, δεν μπαίνουν πάντα σε ένα βιογραφικό”.
Μία εύθραυστη σχέση με σκαμπανεβάσματα. Ένα ιατρικό μυστικό. Καλές κουβέντες: “Είσαι όμορφη” και μαχαιριές: “Σίγουρα σκέφτεσαι πόσα ξοδεύουν για σένα για να δεις πόσο σε αγαπούν”. Κυνική γλώσσα από μία προδομένη ψυχή. Όσα λεφτά κι αν έχεις, έρχεται η στιγμή του απολογισμού. Η ζωή σου γίνεται αφόρητη, εξαντλητική όταν χάσεις το νόημά της και τρέχεις συνεχώς πίσω από υλικά αγαθά. Μέσα από μία μακάβρια κουβέντα αναδύεται για μία ακόμα φορά το άστρο της Μπάρμπαρα Λένι (Petra, Everybody Knows, ο “Έκπτωτος”) κι η στόφα της Ασουνσιόν Σάντσεθ (Goya την ερμηνεία της).
“Έφυγα γιατί ήθελα περισσότερα … -Καταλαβαίνω τα πάντα”. Το φινάλε πλησιάζει. Ο σκηνοθέτης έχει επιλέξει με μαεστρία να σχηματίσει αλληγορικά τον κύκλο της ζωής. Η κόρη συναντά την μητέρα όπως τη γέννησε λίγο πριν την αποχαιρετήσει οριστικά. Η ειλικρινής “συγγνώμη” έχει ακουστεί για πάνω από μία φορά. Τώρα η καθεμία θα τραβήξει τον δρόμο της, όπως της έλαχε η μοίρα. Από τα διαμαντάκια του Νetfix, μαζί με τον “Οn my Skin” και το “Αγόρι που δάμασε τον άνεμο”.