Διαμαρτυρία έξω από τα γραφεία της ΜΚΟ «Φάρος Ελπίδας» με σύνθημα «Σταματήστε τις εξώσεις των μεταναστριών» πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι της Τετάρτης μετά από μπαράζ απειλών έξωσης σε πολλές οικογένειες μεταναστριών και προσφύγων.
Κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας που έγινε μετά από κάλεσμα των συλλογικοτήτων «Room 39» και «Stop War on Migrants», οι συγκεντρωμένοι επέρριψαν ευθύνες τόσο στις ΜΚΟ «Φάρος Ελπίδας» και «Δράσεις Κοινωνικής Αλληλεγγύης» για την πολιτική του εκφοβισμού που καταγγέλλουν ότι ακολουθούν απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, όσο και στην κρατική πολιτική που τερματίζει τα στεγαστικά προγράμματα, με αποτέλεσμα πολλοί πρόσφυγες και μετανάστριες να βρίσκονται στο κατώφλι της αστεγίας. Το μέλλον για τους ανθρώπους αυτούς επίκειται δραματικό καθώς κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς σπίτι μέσα στο χειμώνα αδυνατώντας να διασφαλίσουν τα στοιχειώδη προς το ζην.
Η πολιτική των ΜΚΟ δεν είναι φυσικά ανεξάρτητη από το δομικό πρόβλημα που υπάρχει ως προς την στέγαση προσφύγων και προσφυγισσών και το οποίο προέρχεται από το ίδιο το κράτος που, ενώ έχει αναλάβει τους διαγωνισμούς για την ανάληψη έργου στέγασης από τις ΜΚΟ, έχει μειώσει κατά το μισό σχεδόν τους προϋπολογισμούς για την κάλυψη της ανάγκης αυτής. Είναι σημαντικό να αναφερθεί πως όταν οι πρόσφυγες λαμβάνουν άσυλο, πρέπει να εγκαταλείψουν το σπίτι, χωρίς να υπάρχει σχέδιο μετάβασης για την ένταξη σε άλλα προγράμματα στέγασης.
Το alterthess συνάντησε οικογένειες προσφύγων στη συνέλευση που έγινε το απόγευμα της ίδιας μέρας από το Room 39. Κοινή συνισταμένη των καταγγελιών των προσφυγισσών είναι ότι λαμβάνουν ξαφνικά μηνύματα που τους καλούν να εκκενώσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα το σπίτι στο οποίο μέχρι τώρα διέμεναν λόγω της ευαλωτότητάς τους και να αναλάβουν μόνοι-ες τους τα έξοδα επιβίωσης και στέγασης. Η συνθήκη αυτή αφορά ανθρώπους που έχουν αναγνωριστεί ως πρόσφυγες αλλά και αιτούντες άσυλο των οποίων η αίτηση έχει απορριφθεί, οι οποίοι δικαιούνται βοήθεια και προστασία. Σύμφωνα με τις καταγγελίες, οι ΜΚΟ ακολουθούν πρακτικές εκφοβισμού, όπως διακοπή νερού, ρεύματος και θέρμανσης και τους πιέζουν να υπογράψουν χαρτιά που δεν είναι στη γλώσσα τους εν μέσω ενός ψυχολογικού πόλεμου για να εγκαταλείψουν την μοναδική στέγη που έχουν.
Η M. από το Αφγανιστάν είναι 26 ετών και ζει με τα δύο της παιδιά, 4 και 8 ετών, έξι μήνες σε σπίτι που παρέχεται από την ΜΚΟ «Δράσεις Κοινωνικής Αλληλεγγύης». Πριν λίγες μέρες έλαβε μήνυμα να εκκενώσει το σπίτι μέσα σε δύο μήνες, γιατί έλαβε θετική απάντηση στην αίτηση ασύλου που είχε κάνει. «Είμαι συντετριμμένη», δηλώνει. «Ο σύντροφος μου βρίσκεται σε κέντρο κράτησης και προσπαθώ να μεγαλώσω μόνη μου τα παιδιά, πράγμα που μου στερεί κάθε δυνατότητα να εργαστώ» προσθέτει. Όταν μετέφερε στους υπεύθυνους της ΜΚΟ το πρόβλημά της η απάντηση τους ήταν, σύμφωνα με την ίδια, «εξαρτάται από σένα». «Αδιαφορούν για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, και έτσι κινδυνεύουμε να βρεθούμε στον δρόμο». Όπως μας αφηγείται, στο ίδιο σπίτι πλέον μεταφέρθηκε και άλλη οικογένεια, ως μοχλός πίεσης προς την ίδια να το εγκαταλείψει. «Πρόκειται για μια πολύ άσχημη συμπεριφορά εκ μέρους τους. Γνωρίζουν πως δεν έχω άλλη λύση από το παραμείνω στο σπίτι αυτό, όπου ζούμε τρία άτομα σε ένα δωμάτιο. Η ίδια αναφέρει πως εδώ και οχτώ μήνες έχει κοπεί το επίδομα που έπαιρναν με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βρει τα βασικά για τον βιοπορισμό της ίδιας και των παιδιών της. «Πως θα τα καταφέρουμε; Τους καλούμε να μπουν για λίγο στη θέση μας» είναι τα λόγια της προς την ΜΚΟ αλλά και προς το κράτος που νιώθει ότι την έχει εγκαταλείψει. Η Μ. θέλει να μείνει στην Ελλάδα, ήδη τα παιδιά της φοιτούν σε σχολεία της Θεσσαλονίκης, γνωρίζουν τη γλώσσα και κάνουν όνειρα για μια αξιοπρεπή ζωή.
Η Ν., επίσης προσφύγισσα από το Αφγανιστάν, ενημερώθηκε πριν λίγες μέρες για την αρνητική απόφαση σχετικά με την αίτηση ασύλου. Πλέον δεν παίρνει κανένα επίδομα και ζει εδώ και τέσσερις μήνες σε ένα σπίτι αρμοδιότητας της ΜΚΟ «Φάρος Ελπίδας». Το προηγούμενο διάστημα ζούσε στο καμπ της Αλεξάνδρειας, όπου λόγω προβλημάτων υγείας υπεβλήθη σε σοβαρό χειρουργείο που την εμποδίζει να δουλέψει. Ένας από τους λόγους της μεταφοράς της από το καμπ μαζί με τον σύζυγό της και τα 6 παιδιά τους σε σπίτι ήταν ακριβώς αυτή η ευάλωτη θέση της. «Στην κατάσταση που βρίσκομαι δε μπορώ να εργαστώ ούτε έχουμε χρήματα για να πληρώνουμε ενοίκιο. Θα βρεθούμε στο δρόμο και είναι ακόμη χειμώνας. Πριν δύο χρόνια ήμουν σχεδόν κατάκοιτη λόγω του προβλήματος της υγείας μου, και δεν μπορούσα καν να περπατήσω. Τώρα δε ξέρω πώς να βοηθήσω τα παιδιά μου και η απάντηση που λαμβάνουμε από την ΜΚΟ είναι “ότι είναι πρόβλημά σας”. Δεν είναι όμως δικό μας μόνο πρόβλημα, το ίδιο αντιμετωπίζουν εκατοντάδες Αφγανοί στη χώρα που πετιούνται στο δρόμο». Για την Ν. η διαδικασία της συνέλευσης όπου συναντά άλλες προσφύγισσες με παρόμοια προβλήματα αποτελεί τον μοναδικό τρόπο να στέκεται στα πόδια της. «Έχουμε τουλάχιστον να πούμε κάπου την ιστορία μας».
Στη σημερινή διαμαρτυρία συμμετείχε και οικογένεια προσφύγων που πετάχτηκε στην κυριολεξία στο δρόμο μέσα σε ένα μήνα. Η οικογένεια του S. αποτελείται από 7 άτομα και μέσα στον Ιανουάριο κλήθηκε να βρει νέο σπίτι, παρ’ ότι ο πατέρας νόσησε από κορονοϊό και η οικογένεια αναγκαστικά μπήκε σε καραντίνα. Ο S. κατήγγειλε ακόμη ότι πέταξαν πράγματά τους στο δρόμο ενώ το σπίτι το οποίο βρήκαν να νοικιάσουν έχει τόσο υψηλό ενοίκιο που δεν μπορούν να το διαθέσουν. Κινδυνεύουν και αυτοί να βρεθούν στο δρόμο μαζί με πολλές άλλες οικογένειες.
«Το κράτος από τη στιγμή που ανέλαβε τη διαχείριση του προσφυγικού μας έχει δείξει τις διαθέσεις του. Αφού κατάφερε να κάνει το βίο αβίωτο τόσων ανθρώπων που μετανάστευσαν προς την Ευρώπη, σε συνέχεια των μακροχρόνιων διαδικασιών ασύλου όπου έπρεπε να αναμένουν έγκλειστες/οι σε καμπς και κέντρα κράτησης, τώρα σε συνεργασία με τις ΜΚΟ τους/τις βγάζουν από τα διαμερίσματα σε μια ξεκάθαρη πολιτική εξόντωσης. Στεκόμαστε αλληλέγγυα δίπλα στις μετανάστριες και βοηθάμε τις φωνές τους να ακουστούν» σημειώνει το Room 39 στην ανακοίνωσή του, τονίζοντας πως εκτός από τη στεγαστική επισφάλεια οι μετανάστριες «πρέπει να σταθμίζουν συνέχεια τη μετακίνηση και την ίδια τους την ύπαρξη στην πόλη με δεδομένο ότι μπορεί να συλληφθούν χωρίς χαρτιά, να βιώσουν την πραγματικότητα μιας απαγωγής και επαναπροώθησης η οποία συνδυάζεται με βίαιες πρακτικές πολέμου, βιασμούς, ξυλοκόπημα, κλοπές».
Σταυρούλα Πουλημένη
