Η δήλωση του Πρύτανη του ΑΠΘ κ. Παπαϊωάννου ότι δεν ήταν μέσα στο ΑΠΘ, αλλά …άκουσε για φθορές στο κτίριο διοίκησης του Πανεπιστημίου και αποφάσισε να καλέσει την Αστυνομία, είναι μνημείο επικίνδυνης ανευθυνότητας.
Ο κ. Παπαϊωάννου, αποφάσισε να μείνει στην ιστορία των Πανεπιστημίων μας ως ο πρύτανης των ΜΑΤ, μιμούμενος 48 χρόνια μετά, τον αλήστου μνήμης πρύτανη των τανκς, Σδράκα. Ένεργοποίησε, πρώτος αυτός, τον άθλιο αντιδημοκρατκό νόμο Χρυσοχοΐδη – Κεραμέως. Ως υποτακτικός και άξιος του μισθού του νεροκουβαλητής της κυβέρνησης. Ιδού, ένας ακόμη νεοφιλελεύθερος ακροδεξιάς κοπής “Ταλιμπάν” σε εξέχουσα θέση στη Θεσσαλονίκη.
Έθεσε σε κίνδυνο τους φοιτητές του, που χτυπήθηκαν βάρβαρα, βασανίστηκαν, κρατήθηκαν, δικάστηκαν, γιατί ο απερίγραπτος αυτός κύριος από την ασφάλεια του σπιτιού του, κάλεσε την Αστυνομία να επέμβει μέσα στον ιερό χώρο του Πανεπιστημίου, για κάτι που…άκουσε. Και έκανε πως δεν άκουσε ότι ένα από τα αιτήματα των φοιτητών ήταν να ανοίξουν επιτέλους τα Πανεπιστήμια και τα εργαστήρια με συνθήκες υγειονομικής ασφάλειας. Πανεπιστήμια κλειστά στη Γνώση, αλλά ανοιχτά στην αγριότητα εναντίον της νεολαίας. Ορθάνοιχτα στην αστυνομική βία και καταστολή, λες και βρισκόμαστε όχι στην Ε.Ε. , αλλά στην Τουρκία του Ερντογάν. Αυτό είναι το όραμα του κυρίου …”ΜΑΤ”αϊωάννου για το Πανεπιστήμιο που διοικεί.
Αν του έχει απομείνει ίχνος ακαδημαϊκής εντιμότητας τον καλώ να ζητήσει συγνώμη για την ντροπιαστική για πανεπιστημιακό δάσκαλο ενέργειά του και να υποβάλει την παραίτησή του. Τον καλώ, όχι μόνο ως παλαιό στέλεχος του φοιτητικού κινήματος του ΑΠΘ, αλλά και ως πατέρας φοιτήτριας του Πανεπιστημίου του, που με την πράξη του αυτή, έθεσε σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα του παιδιού μου.
Στην πιθανή κουτοπόνηρη αντίδρασή του ότι στοχοποιείται με όσα γράφονται και λέγονται σε βάρος του, η ευθεία απάντηση είναι, ναι. Γιατί πάντοτε η Δημοκρατία πρέπει να κατονομάζει τους εχθρούς της και τους ανάξιους να την υπηρετούν δημόσιους λειτουργούς. Και σίγουρα, όσοι/ες του ασκούμε σκληρή κριτική, τον “στοχοποιούμε” πολύ λιγότερο από ό, τι ο ίδιος τους φοιτητές του, που οι “ράμπο” του κ. Χρυδοχοΐδη και της κ. Κεραμέως, έσερναν στα κράσπεδα του ΑΠΘ. Άλλωστε, δεν τον θυμάμαι να αντιδρά, όταν προ ημερών η κυβέρνηση και τα φιλικά της μέσα ενημέρωσης, στοχοποποιούσαν τις Πρυτανικές αρχές, ή, όταν ο κ. Χρυσοχοΐδης με ιταμό και “κουτσαβάκικο” ύφος μέσα στη Βουλή εξύβριζε τους πρυτάνεις (με έναν υπόρρητο άθλιο σεξιστικό υπαινιγμό), ότι δεν αντιδρούν στη βία επειδή τους …αρέσει!
Το ΑΠΘ χρειάζεται επειγόντως κάθαρση από αυτή τη “ντροπή”. Δεν του πρέπει ο πρύτανης των ΜΑΤ. Ελπίζω σύντομα να αναλάβουν τη σχετική πρωτοβουλία, αρμοδιότεροι εμού, πσνεπιστημιακοί δάσκαλοι (*).
Τα λόγια του σοφού δασκάλου του Έθνους Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου, που ως πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου, δήλωσε το 1979, ότι μόνο πάνω από το πτώμα του θα περνούσε η Αστυνομία για να επιτεθεί σε φοιτητές του (παρ’ ό, τι ο ίδιος διαφωνούσε με την κατάληψη του Παντείου), είναι αιώνια προσταγή και διδαχή Πανεπιστημιακού ήθους.
Δεν απαιτεί κανείς από τον κ. Παπαϊωάννου να έχει το πνευματικό ανάστημα ενός Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου. Απαιτεί, όμως, να μην βρίσκεται στη θέση του πρύτανη, ένας τόσο ασπόνδυλος ακαδημαϊκός “νάνος”.
*Άραγε, το παλαιό στέλεχος του φοιτητικού κινήματος και της ΦΕΑΠΘ και νυν διαπρεπής καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, πώς τοποθετείται επί αυτών;
“Διαβάζει”;
