Το 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης αποτέλεσε ένα ταξίδι σε ολόκληρο τον κόσμο. Μία δεύτερη επιλογή (μετά το “Wuhan Wuhan”) που αφορά το μείζον ζήτημα της διάδοσης κι εξάπλωσης του κορονοϊού αποτελεί το “Στην ίδια ανάσα” της Νανφού Γουάνγκ. Τη γνωρίσαμε στην πόλη μας το 2016 τότε με το “Hooligan Sparrow”, τώρα με μία βαθιά προσωπική ταινία τεκμηρίωσης έρχεται να φωτίσει δύο πλευρές των υπερδυνάμεων σχετικά με τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης στα πρώτα της στάδια. Από την μία η Γουχάν της επαρχίας Χιουμπέι στην Κίνα κι από την άλλη η Νέα Υόρκη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μία πρωτόγνωρη συνθήκη, η οποία προκάλεσε σύγχυση και χάος. Στα πρώτα στάδια είχαμε μία προσπάθεια αποσιώπησης του μεγέθους του προβλήματος. Η προπαγάνδα οδήγησε τον κόσμο σε λάθος συμπεράσματα. Οι πρώτοι επιστήμονες (“οχτώ άτομα διέδιδαν φήμες για μία άγνωστη πανδημία”) που προσπάθησαν να αναφέρουν τους κινδύνους τιμωρήθηκαν παραδειγματικά. Αποτέλεσμα της συνολικής επιπολαιότητας, η ταχεία εξάπλωση σε παγκόσμια κλίμακα. Σύντομα τα κρούσματα άρχισαν να αυξάνονται και μαζί τους τα θύματα. “Έχανες τον άνθρωπο σου δίχως αποχαιρετισμό. Ο ιός είναι χειρότερος από τον καρκίνο”.
Στην Ασία απαιτήθηκαν σκληρές αποφάσεις. Τα ΜΜΕ επένδυαν ταυτόχρονα στον φόβο και την ελπίδα. Οι τραυματικές εμπειρίες της απώλειας στοιχειώνουν ακόμα και σήμερα τους ανθρώπους. Την ίδια ώρα τόσο η Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ, όσο κι η Ευρώπη άργησαν να αντιληφθούν το μέγεθος του προβλήματος. Τα συνεχή “ήξεις-αφίξεις” μείωσαν την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης προς τις κυβερνήσεις. Η κάμερα της Νανφού και των συνεργατών της θέλει να γίνει ενοχλητική και να αποκαλύψει. Προσπαθεί να μας δείξει όσα περισσότερα μπορεί και παράλληλα να μας εξηγήσει πως φτάσαμε ως εδώ. Το συμπέρασμά της είναι πως οι άνθρωποι δε θα είναι ποτέ ξανά ίδιοι.
Παρ’ όλα αυτά η ζωή θα συνεχιστεί με βάση της θεωρία της εξέλιξης. Με τις λύπες και τις μικρές χαρές που έρχονται να μας ανανεώσουν. Στην Κίνα επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο. Τα κατάφεραν σε πρώτη φάση, όμως ταυτόχρονα έδωσαν το απαιτούμενο βάρος στον τομέα της πρόληψης. Eμβολιασμοί, συνεχή tests, επένδυση στην έρευνα και την τεχνολογία για την επίτευξη του “προλαμβάνειν”. Αντιθέτως ο υπόλοιπος κόσμος τρέχει πίσω από τις εξελίξεις με αργούς ρυθμούς. Η οικονομία προσπαθεί να ανακάμψει, ωστόσο οι μεταλλάξεις του ιού δε λένε να την αφήσουν να μπει ξανά σε σταθερή τροχιά.
Το μεγάλο πλεονέκτημα του ντοκιμαντέρ είναι πως μπορεί να δώσει μία διττή εικόνα με αξιοσημείωτη αλληλουχία γεγονότων. Δίνεται μέσα από συγκεκριμένη οπτική η εικόνα των υπερδυνάμεων Κίνας κι Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Μπορεί η στοχευμένη προπαγάνδα να κατάφερε να κάνει την κρίση… ευκαιρία, αντί αφορμή για αλλαγή (Plandemic), στην ιστορία θα μείνουν όμως οι μικρές ιστορίες των απλών ανθρώπων. Οι ευθύνες της εξουσίας είναι αντικειμενικά μεγάλες. Ο αυταρχισμός βρίσκεται άνοδο. Ακραίος διχασμός, πόλωση, αναζωπύρωση κινημάτων, εκλογές θα έρθουν ως φυσικό επακόλουθο.
Σπουδαία δουλειά που θεωρώ θα μείνει στην ιστορία κι αρκετοί θα ανατρέξουν σε αυτήν στο μέλλον. Μία ταινία τεκμηρίωσης που ουσιαστικά μιλάει για το παρόν. Μία νέα πραγματικότητα που αναδύεται μέσα από τα λάθη διαχείρισης της πανδημίας σε παγκόσμια κλίμακα. Όπως ακριβώς ο Γιώργος Αυγερόπουλος (“Παρόντες”), όπως ο Γιουνγκ Τσανγκ (“Wuhan Wuhan”). Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι απλή υπόθεση. Αποτελεί μία ακροβασία σε τεντωμένο σχοινί. Μία διαδρομή ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο.
