Το όνομα του Τζιορντάνο Τζεντερλίνι το είχα συγκρατήσει από τους “Άθλιους” (2019). Εκεί μαζί με τον Λατζ Λι υπέγραψαν το σενάριο ενός αγωνιώδους θρίλερ στη γαλλική πρωτεύουσα. Τώρα ο πρώτος παντρεύει σενάριο και σκηνοθεσία και είναι αποφασισμένος να φτάσει … “Στα Άκρα”. Η πλοκή αναπτύσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, οι πρωταγωνιστές μοιάζουν κι είχε παγιδευμένοι από τον ίδιο τους τον δημιουργό. Επιβάλλεται να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους και στη συνέχεια να αποδράσουν και να συνεχίσουν τις ζωές τους.
Ένας άνθρωπος στην άκρη της θάλασσας κλαίει, έχει ματωμένα χέρια και ένα όπλο. Ο Λέο είναι οδηγός μετρό. Σε μία από τις διαδρομές του ένας νεαρός πέφτει στις ράγες. Τι τον συνδέει μαζί του; Μετά το αρχικό σοκ, αποφασίζει πως πρέπει να δράσει. Στη διερεύνηση του μυστηρίου που ακολουθεί δεν έχει ανάγκη από συνοδοιπόρους. Αποτελεί ένα προσωπικό στοίχημα. Οι αποκαλύψεις που σταδιακά έρχονται στο φως τον βοηθούν, δίνοντάς του τις απαιτούμενες κατευθύνσεις. Το ποτάμι για τον ίδιο δεν έχει επιστροφή. Δεν έχει άλλωστε τίποτα να χάσει.
Μέσα από τη δράσης διάρκειας 100΄δίνεται ένα σχόλιο για τις σχέσεις στις σύγχρονες κοινωνίες. Από την μία η προβληματική σχέση πατέρα-γιου που αφήνει περιθώρια στον μικρό να παρασυρθεί από “πειρασμούς” και να χάσει το τρένο της εξέλιξης. Από την άλλη η ιδιαίτερη σχέση πατέρα-κόρης που ταξιδεύει από το σπίτι στον χώρο εργασίας. Μία διαρκής ακροβασία ανάμεσα στα θέλω, τα πρέπει, την εικόνα και την απόδοση. Στη διαδρομή υπάρχουν παράπλευρες απώλειες, ο στόχος όμως έχει ήδη τεθεί και η υλοποίησή του δεν επιδέχεται συζητήσεων και συμβιβασμών.
Ο Αντόνιο Ντε Λα Τόρε (Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου, Έκπτωτος) συντηρεί την ένταση σε υψηλά στάνταρ. Διαρκώς τρέχει. Ένα σκοτεινό πορτρέτο, χαμένο στα πλούσια γενιά του και τα μακριά μαλλιά. Δεν μπορεί να αναπνεύσει, αν πρώτα δε βρει τους ηθικούς και ουσιαστικούς αυτουργούς. Στην προσπάθειά του χρησιμοποιεί κάθε λογής τεχνολογικό μέσο. Το παρελθόν του, που παράλληλα καλείται να σβήσει μία για πάντα, του έχει εξασφαλίσει τα απαιτούμενα εχέγγυα για να ανταποκριθεί. Μαριν Βακτ και Ολιβιέ Γκουρμέ πλαισιώνουν τον πρωταγωνιστή και βάζουν τις δικές τους πινελιές.
Το μυαλό εν θερμώ, οι σφυγμοί χτυπούν κόκκινο, ο Λέο ζητά εκδίκηση και δεν τον ενδιαφέρει το κόστος και το μετά. Έχει αποφασίσει … αυτοδικία. Βαθιά μέσα του πιθανώς νιώθει τύψεις, που τον στοιχειώνουν και με αυτόν τον τρόπο ψάχνει λύτρωση και εξαγνισμό των αμαρτιών. Ο χρόνος όμως προχωρά μονάχα προς τα εμπρός. Το πανοραμικό πλάνο με τη βάρκα δείχνει το τέλμα. Αναζητείται η πολυπόθητη κάθαρση. Σε αυτήν την πορεία έχουν χαθεί πολλά, στόχος του σκηνοθέτη είναι όμως να μείνει ζωντανή η ανθρωπιά.
Αυτό πιστοποιείται στην τελευταία στιχομυθία κλειστού χώρου. Τα πάντα έχουν τελειώσει πια. Η εικόνα για δευτερόλεπτα επιστρέφει στη θάλασσα κλείνοντας άτυπα το σχήμα του κύκλου. Ο θεατής σηκώνεται γεμάτος από τη θέση του. Αποχωρεί έχοντας χορτάσει θέαμα με αυτήν την περιπέτεια που σε αρκετές στιγμές γινόταν ψυχολογικό θρίλερ. Ένας τόσο μοναχικός άνθρωπος έδωσε τον αγώνα του για ένα ζήτημα τιμής για τον ίδιο. Κέρδισε; Αν ναι τι; Αυτό θα το κρίνει μονάχα όποιος δει την ταινία και σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να το κάνετε…
