Την διακοπή της κατάληψης του Βασιλικού Θεάτρου μετά από 34 ημέρες αποφάσισε στη συνέλευση του το Συντονιστικό Δραματικών Σχολών Θεσσαλονίκης.
Όπως επισημαίνουν oι σπουδάστριες και οι σπουδαστές, «μετά από δύο μήνες συλλογικής ζύμωσης και διεκδίκησης έχουμε κερδίσει ένα κοινό βίωμα που διαμορφώνει τις συνειδήσεις μας και τον τρόπο ύπαρξής μας ως νέα γενιά καλλιτεχνών. Μπορεί τα αιτήματά μας να μην ικανοποιήθηκαν, μα σίγουρα δε μπορούμε να πούμε πως οι προσπάθειές μας ήταν κενού νοήματος. Η παρακαταθήκη που αφήνει αυτός ο αγώνας θα μείνει βαθιά ριζωμένη στην αντίληψή μας, και δίνουμε μία υπόσχεση σε όσους μας καταπιέζουν και ευτελίζουν τις ζωές μας πως θα μας βρουν μπροστά τους σε κάθε κοινωνική αδικία, σε κάθε κρατική δολοφονία, σε κάθε εγκληματική πολιτική. Παρά την έξοδό μας από το Βασιλικό, συνεχίζουμε τον αγώνα μας».
Οι σπουδαστές/ τριες αποφάσισαν επίσης να προχωρήσουν στην ίδρυση συλλόγου δραματικών σχολών Θεσσαλονίκης, ενώ οργανώνουν τις επόμενές κινητοποιήσεις τους.
Ολόκληρη η ανακοίνωση:
Μετά από 1,5 μήνα κινητοποιήσεων στο δρόμο και κατάληψης των κρατικών δραματικών σχολών αποφασίσαμε σαν συντονιστικό καλλιτεχνικών σχολών Θεσσαλονίκης να προχωρήσουμε σε κατάληψη της κεντρικής σκηνής του Κρατικού Θεάτρου, κλιμακώνοντας τον αγώνα μας ενάντια στο ΠΔ 85 και την υποβάθμιση του πολιτισμού. Για 34 ολόκληρες μέρες η κατάληψη του Βασιλικού Θεάτρου αποτέλεσε ένα ζωντανό σημείο συνάντησης των καλλιτεχνών της πόλης και ένα δυναμικό κέντρο αγώνα που συσπείρωσε τα αγωνιζόμενα κομμάτια της. Η κίνηση αυτή άλλωστε συνεισέφερε στο ξεκίνημα ενός κύματος καταλήψεων που σταδιακά απλώθηκε σε όλη τη χώρα. Θεωρώντας ότι η κατάληψη έχει επιτελέσει αποτελεσματικά το ρόλο της, αποφασίσαμε στην τελευταία γενική συνέλευση να αφήσουμε το κτίριο, χωρίς αυτό φυσικά να σηματοδοτεί το τέλος του αγώνα μας.
Από την πρώτη μέρα λειτουργήσαμε συλλογικά μέσα από τακτικές γενικές συνελεύσεις, δημιουργώντας έναν πυρήνα λήψης αποφάσεων με χαρακτήρα συνδιαμορφωτικό και όχι ιεραρχικό. Σ’ αυτό το πνεύμα οργανώσαμε ανοιχτές συζητήσεις και συνελεύσεις, που μας έφεραν σε επαφή και συνέδεσαν τους αγώνες μας με όσους και όσες αντιστέκονται απέναντι στην κρατική πολιτική και βαρβαρότητα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η συμπόρευσή μας, τόσο στο πλαίσιο δράσεων της κατάληψης όσο και σε διαδηλώσεις, με τους εργαζόμενους/-ες της ΒΙΟΜΕ, τον κλάδο των εκπαιδευτικών, των αρχαιολόγων και των υγειονομικών, με καλλιτεχνικά σωματεία, με το μαθητικό και το φοιτητικό κίνημα. Με κάθε πρόσφορο μέσο επικοινωνήσαμε τα αιτήματά μας διοργανώνοντας μαζικές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και πραγματοποιώντας παρεμβάσεις σε θεατρικές παραστάσεις αλλά και στον ευρύτερο χώρο της πόλης. Ακόμη, σε ένδειξη αλληλεγγύης, συλλέξαμε και στείλαμε είδη πρώτης ανάγκης στους σεισμόπληκτους της Συρίας και της Τουρκίας.
Φυσικά, ένας τέτοιος αγώνας χρειάζεται στον πυρήνα του πρωτίστως τους/τις εργαζόμενους/-ες στον κλάδο και κατ’ επέκταση το συλλογικό τους όργανο. Σε αυτή την περίπτωση, το ΣΕΗ προκήρυξε, για πρώτη φορά, τέσσερις ημέρες απεργία μέσα σε ένα μήνα. Ωστόσο, μετά τη σύσσωμη παραίτηση των καθηγητών και των καθηγητριών των δραματικών σχολών και την άκαρπη συνάντηση με τον πρωθυπουργό, δεν κατάφερε να προβεί σε απεργία διαρκείας, κάτι που κρίναμε αναγκαίο για την κλιμάκωση του αγώνα. Έτσι, δημιουργήθηκε ένας αγώνας δύο ταχυτήτων. Ένας αυτός του συνδικαλιστικού οργάνου και ένας των σπουδαστών και του πιο ριζοσπαστικού τμήματος των εργαζομένων του κλάδου. Αξίζει, βέβαια, να σταθούμε και στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καλλιτεχνικού χώρου στην πόλη μας. Παρότι το κέντρο λήψης αποφάσεων είναι στην Αθήνα και η καλλιτεχνική κοινότητα της Θεσσαλονίκης είναι μικρότερη από αυτή της πρωτεύουσας, οι ηθοποιοί του ΚΘΒΕ αποφάσισαν και υλοποίησαν τριήμερη κατάληψη στις άλλες δύο σκηνές του θεάτρου.
Και φτάνουμε στην 1η Μαρτίου. Τα συναισθήματα που μας προκαλούνται δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια. Θρηνούμε, είμαστε οργισμένοι, συνειδητοποιούμε ότι ζούμε από τύχη και πεθαίνουμε για το τίποτα. Το κράτος μάς δολοφονεί. Οι ζωές μας δεν μετράνε μπροστά στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων στις μεταφορές, στην τέχνη, στο νερό, στα παιδικά ογκολογικά νοσοκομεία. Μας είναι ξεκάθαρο ότι ο αγώνας μας δεν μπορεί να συνεχίσει μόνος αλλά ως αναπόσπαστο κομμάτι των ευρύτερων διεκδικήσεων απέναντι στην απαξίωση των ζωών μας.
Και ο αγώνας αυτός μας βρίσκει πιο δυνατούς από ποτέ. Μετά από δύο μήνες συλλογικής ζύμωσης και διεκδίκησης έχουμε κερδίσει ένα κοινό βίωμα που διαμορφώνει τις συνειδήσεις μας και τον τρόπο ύπαρξής μας ως νέα γενιά καλλιτεχνών. Μπορεί τα αιτήματά μας να μην ικανοποιήθηκαν, μα σίγουρα δε μπορούμε να πούμε πως οι προσπάθειές μας ήταν κενού νοήματος. Η παρακαταθήκη που αφήνει αυτός ο αγώνας θα μείνει βαθιά ριζωμένη στην αντίληψή μας, και δίνουμε μία υπόσχεση σε όσους μας καταπιέζουν και ευτελίζουν τις ζωές μας πως θα μας βρουν μπροστά τους σε κάθε κοινωνική αδικία, σε κάθε κρατική δολοφονία, σε κάθε εγκληματική πολιτική. Παρά την έξοδό μας από το Βασιλικό, συνεχίζουμε τον αγώνα μας.
Βασιζόμαστε ο ένας στην άλλη και σε όσα μας φέρνουν μαζί, χωρίς καμία εμπιστοσύνη στις θολές υποσχέσεις της κάθε εξουσίας. Προχωράμε στην ίδρυση συλλόγου δραματικών σχολών Θεσσαλονίκης και οργανώνουμε τις επόμενές μας κινητοποιήσεις.
Σ’ εσάς που μας ακούτε:
«ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ !!»
Ενισχύουμε τα καλέσματα των εργατικών σωματείων, φορέων, φοιτητικών συλλόγων Κυριακή 12/03
11:30 π.μ.
Άγαλμα Βενιζέλου.
Και καλούμε όλο τον κόσμο να ενώσουμε τις φωνές μας στον δρόμο !!
Συντονιστικό Δραματικών Σχολών Θεσσαλονίκης.
