Ανακοίνωση με αφορμή τα πρόσφατα περιστατικά έμφυλης βίας, κακοποιήσεων, βιασμών που είδαν το φως της δημοσιότητας μετά από δεκάδες καταγγελίες γυναικών εξέδωσε το Σωματείο Σερβιτόρων-Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδου του επισιτισμού Θεσσαλονίκης, περιγράφοντας την καθημερινότητα της διπλής καταπίεσης που βιώνουν στους χώρους δουλειάς οι εργαζόμενες.
Η ανκοίνωση αναφέρει:
«–Επιχείρηση στο χώρο της εστίασης ζητά για άμεση πρόσληψη δίδα έως 30 ετών, αδύνατη, για την παραγωγή καφέ και σέρβις. Προσόντα: Άριστη εμφάνιση, προϋπηρεσία απαραίτητη, γνώση αγγλικών.
–Βρε κορίτσι μου βάλε και κανένα πιο κολακευτικό ρούχο… και να λεγα ότι δεν έχεις και ωραίο σώμα. Μπας και κάνουμε κάνα ταμείο της προκοπής και συ με περισσότερα πουρμπουάρ θα φύγεις!
–Δε λέω ότι δεν είσαι καλή στη δουλειά σου αλλά πρέπει να είσαι πιο φιλική με τους πελάτες…
–Μα πως κάνεις έτσι πια ένα φιλικό φιλί ήταν, είχα πιει και λίγο… Στην τελική τόσο καιρό δουλεύουμε μαζί δε με ξέρεις τι άνθρωπος είμαι…
Κι όμως δεν είναι κάποια αγγελία που τη βγάλαμε απ το μυαλό μας, ούτε διάλογοι και σκηνικά μυθοπλασίας. Είναι όλα γεγονότα πέρα για πέρα αληθινά που βιώνουμε στους χώρους εργασίας και μιας βαθιά πατριαρχικής κοινωνίας. Το τελευταίο χρονικό διάστημα πολλές γυναίκες και εργαζόμενες έσπασαν τη σιωπή και μίλησαν μέσω ανώνυμων ή μη καταγγελιών φέρνοντας στην επιφάνεια το θέμα και αποδεικνύοντας για ακόμη μια φόρα ότι τα αφεντικά δεν έχουν όρια.
Ως εργαζόμενες στο κλάδο του επισιτισμού καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά άθλιες συνθήκες εργασίας. Από τα χαμηλά μεροκάματα, τις απλήρωτες υπερωρίες, ελλιπή μέτρα ασφαλείας, εντατικοποιημένη ανασφάλιστη εργασία κ.α. Σα να μην έφταναν αυτά, μια σειρά εξουσιαστικών, σεξιστικών και παραβιαστικώνμ συμπεριφορών μας περιμένουν σε κάθε 8ωρο (και όχι μόνο) για να μας υπενθυμίσουν πως η εκμετάλλευση από το κεφάλαιο δε σταματά στο κομμάτι του μισθού.
Δεν θεωρούμε οτι η πατριαρχία και οι έμφυλοι διαχωρισμοί πέφτουν απο τον ουρανό, ούτε πως εμφανίζονται ως μεμονωμένες σφαίρες καταπίεσης, αλλά είναι κομμάτι της ίδιας της σχέσης κεφαλαίου. Τα αφεντικά θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμανα επεμβαίνουν στην εμφάνιση μας, στην αυτοδιάθεση του σώματος μας με «αθώα» σεξουαλικού περιεχομένου σχόλια, υποδείξεις συμπεριφοράς και εμφάνισης, συγκαλύπτοντας «τυχαία» χουφτώματα και αγγίγματα που παραβιάζουν τον προσωπικό μας χώρο.
Τις περισσότερες φορές, γυναίκες/εργαζόμενες αντιμετωπίζονται ως η βιτρίνα του μαγαζιού. Είμαστε αναγκασμένες δηλαδή πέρα από την εργατική μας δύναμη να πουλάμε και την εμφανισή μας. Είμαστε σίγουρα γι αυτούς αναλώσιμα εμπορεύματα με ημερομηνία λήξης. Αν ξεπεράσεις μια ορισμένη ηλικία, φαίνεσαι «σπασμένη» ή γερασμένη ή έχεις παραπάνω κιλά το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να χωθείς σε κάποια λάντζα ή να μείνεις άνεργη! Δεν είναι λίγες οι φορές που μας ζητάνε να συναινέσουμε στις απαιτήσεις τους, να είμαστε κεφάτες, χαμογελαστές, περιποιημένες, πειθαρχημένες και υπάκουες.
Όπως σε κάθε πτυχή της καθημερινής μας ζωής, έτσι και στο χώρο εργασίας μας δεν είναι λίγες οι φορές που ερχόμαστε αντιμέτωπες με κάθε μορφή εξουσιαστικής/παραβιαστικής συμπεριφοράς. Από σεξιστικά αστειάκια και βλέμματα πελατών μπορεί να φτάσουν σε σεξουαλική παρενόχληση μέχρι τον βιασμό. Τα αφεντικά θεωρούνε ότι δεν θα αντιδράσουμε ή δεν θα γνωστοποιήσουμε το περιστατικό υπό την απειλή της απόλυσης. Σε κάθε άλλη περίπτωση ερχόμαστε αντιμέτωπες με τα πατριαρχικά στερεότυπα. Όπου το αφεντικό θα παρουσιάζεται ως ο καλός επιχειρηματίας/οικογενειάρχης που δίνει δουλειά και ευκαιρίες ενώ η εργαζόμενη ως αυτή που προκαλούσε και φέρει την ευθύνη που δεν αμύνθηκε ή δεν
μίλησε νωρίτερα κ.α.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, χτίζουμε τις αντιστάσεις μας στη δουλειά και στο δρόμο. Καμία παραβιαστική/εξουσιαστική συμπεριφορά δεν πρέπει να αποσιωπάται. Με έμπρακτη αλληλεγγύη βρισκόμαστε μαζί με τις συναδέλφισσες που αποφασίζουν να υψώσουν τις αντιστάσεις και να μιλήσουν με κάθε τρόπο για τις καταπιέσεις τους. Βρισκόμαστε η μια δίπλα στην άλλη και σπάμε το φόβο, την αμηχανία μας και το τσαμπουκά τον αφεντικών. Ενάντια στην οικονομικη εκμετάλλευση και κάθε μορφή καταπίεσης.
Οργάνωση και αγώνας στους χώρους της δουλειάς.
ΚΑΜΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ ΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ».
