Όταν ήμουν έφηβη, δεν υπήρχε ο πεζόδρομος στην Ικτίνου. Υπήρχε η Προξένου Κορομηλά, το “καρούμπαλο” στη Βογατσικού και το πάρκο του “Ντορέ”. Σχεδόν κάθε βράδυ, τη βγάζαμε με ένα κουτάκι μπύρα έξω απ’ τα στέκια ή στα πεζούλια. Άλλοι από ανάγκη, άλλοι από άποψη. Ειδικά η Κορομηλά ήταν “άβατον” για τους μη μυημένους στις μουσικές και τις ενδυματολογικές επιλογές μας. Οι ένοικοι των πολυκατοικιών συχνά αναγκάζονταν να περάσουν σχεδόν από πάνω μας, για να μπουν στα σπίτια τους. Τότε, κανένας περίοικος δεν σκεφτόταν να καλέσει την αστυνομία και η περίεργη συνύπαρξη των οργισμένων νιάτων με τους κυριλέ κατοίκους του κέντρου ήταν απλά δεδομένη.
Σήμερα, τα στέκια μεταφέρθηκαν λίγο πιο πάνω: στο Ναυαρίνο, τη Ροτόντα και, τελευταία, την Ικτίνου. Ειδικά, τώρα, στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης, η άποψη “κουτάκι μπύρα και πεζούλι” έχει γίνει πιο πολύ ανάγκη. Οι νέοι αυτοί δεν διαφέρουν πολύ από εμάς στην ηλικία τους. Απλά είναι, ίσως, περισσότεροι ή η κοινωνία μας έχει γίνει λιγότερο ανεκτική. Τα μόνα πραγματικά προβλήματα που δημιουργούνται από τις συναθροίσεις τους στην Ικτίνου είναι αυτά που δημιουργούνται από κάθε ανοιχτή συνάθροιση κοινού: τα σκουπίδια και ο θόρυβος. Για τα σκουπίδια, η λύση είναι μάλλον απλή και την έχω προτείνει κατ’ επανάληψη στο δημοτικό συμβούλιο: αν θέλουμε να πετούν τα σκουπίδια τους στον κάδο, να τους παρέχουμε κάδους. Τα μικρά καλαθάκια που υπάρχουν στην περιοχή και ξεχειλίζουν αμέσως δεν αρκούν για
τις νυχτερινές ανάγκες της. Πάω στοίχημα πως, με μερικούς επιπλέον κάδους τη νύχτα που να αδειάζουν νωρίς το πρωί και λίγη παράλληλη ενημέρωση, το πρόβλημα της ρύπανσης αντιμετωπίζεται. Το ζήτημα του θορύβου απαιτεί αυτοπεριορισμό. Γι αυτό, χρειάζεται ενημέρωση, ίσως και λίγη φαντασία. Μετά τις διαμαρτυρίες των περιοίκων στη Ροτόντα, το πρόβλημα του θορύβου στην πλατεία τη νύχτα έχει περιοριστεί. Αν έμενα στην Ικτίνου, μπορεί να παρακινούσα και μια-δυο διαδηλώσεις παπούδων και γιαγιάδων με πλακάτ και πιτζάμες μετά τις 12. Αν ο θόρυβος επέμενε, θα καλούσα το 100, να έρθουν δύο όργανα της τάξης, όπως όταν διαλύουν ένα οποιοδήποτε πάρτι που προκαλεί θόρυβο.
Αυτό που επιλέχθηκε, αντί των δύο οργάνων της τάξης, ήταν να γίνει οργανωμένη επιχείρηση-σκούπα της αστυνομίας, προς γνώση κι αποφυγή, με ΜΑΤ, βία, προσαγωγές και παραβιάσεις δικαιωμάτων. Η δειλία των αστυνομικών ή η επιλογή τους να αντιμετωπίζουν τις συναθροίσεις νέων σαν υπονόμευση του πολιτεύματος έχει μόνο αποτέλεσμα οι περίοικοι να έχουν πλέον κάθε νύχτα μια διαδήλωση κάτω απ’ τα μπαλκόνια τους, θύματα κι αυτοί της καταστολής. Στο χέρι μας είναι να μετατρέψουμε αυτή τη διαδήλωση σε γιορτή.
Ραντεβού, λοιπόν, κάθε βράδυ με πνεύμα συμβίωσης στην Ικτίνου. Γιατί το να απολαμβάνουμε τους ελεύθερους χώρους της πόλης μας, χωρίς να ενοχλούμε, είναι δικαίωμα και κανείς δεν μπορεί να μας το στερήσει. Γιατί στην δικιά μας την πόλη τα προβλήματα της συνύπαρξης δεν είναι δυνατόν να μας τα λύνουν τα ΜΑΤ.
Υ.Γ. Κάποιοι θα πουν για τη διακίνηση ναρκωτικών. Αν γνώριζαν τα πράγματα καλύτερα, θα ήξεραν πως διακίνηση γίνεται, δυστυχώς, σε κάθε χώρο, όπου μαζεύονται νέοι.
Ελεάννα Ιωαννίδου
Γειτονιές σε δράση, Οικολογία-Αλληλεγγύη-Πολιτισμός