Σε ένα σχολείο του κέντρου της Θεσσαλονίκης τα παιδιά γιόρτασαν την παγκόσμια ημέρα ποίησης μεταφέροντας τα στιχάκια που αγάπησαν μέσα από τους ήχους που κάνουν τα μπαλόνια όταν σκάνε. Και αυτό γιατί τα μπαλόνια δεν ήταν άδεια αλλά έκρυβαν ένα δικό τους μυστικό, μικρά διπλωμένα ραβασάκια με στιχάκια ποιητών από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Το μεσημέρι της Πέμπτης, το προαύλιο του 17ου Λυκείου και του 14ου Γυμνασίου γέμισε από παιδιά, Έλληνες και μετανάστες, που περίμεναν τους υπόλοιπους συμμαθητές τους να πετάξουν 150 πολύχρωμα μπαλόνια από τα μπαλκόνια του κτιρίου. Για λίγη ώρα επικράτησε ένας πανζουρλισμός με τα παιδιά να σκάνε τα μπαλόνια και να ανακαλύπτουν το στιχάκι που έκρυβε ως δώρο. Λέξεις, λόγια, σκέψεις του Σαχτούρη, του Ελύτη, του Μπράβου, του Ελιάρ, του Μπωντλαίρ, της Γώγου κ.α., σκόρπισαν στο πάτωμα. Οι μαθητές μετέδιδαν με αυτόν τον τρόπο την χαρά μιας αναζήτησης πολλών εβδομάδων σε βαλίτσες και ράφια από βιβλία ποίησης που βρήκαν στο σχολείο και αντέγραψαν με τα δικά τους γράμματα σε μικρά χαρτάκια.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια το σχολείο αυτό προχωρά κάθε τέτοια μέρα σε παρόμοιες δράσεις προσπαθώντας να βγάλει την ποίηση έξω από το σχολικό βιβλίο και την κλασσική διδασκαλία της. Στο πλαίσιο αυτό, την περσινή χρονιά οι μαθητές «υιοθέτησαν» ένα ανήλιαγο στενό απέναντι από το σχολείο, την οδό Κοζάνης, απλώνοντας την «μπουγάδα» της ποίησης, να περνάει ο κόσμος να διαβάζει.
Φέτος, το στενάκι αυτό πλημμύρισε από μπαλόνια με στιχάκια ενώ από νωρίς το πρωί οι μαθητές με πανέρια στα χέρια έκαναν βόλτα στα λουλουδάδικα, στην Αριστοτέλους και τη Ρωμαϊκή αγορά μοιράζοντας ως “λουλούδια” τους στίχους που είχαν επιλέξει. Η αντιμετώπιση του κόσμου, όμως, εκεί δεν ήταν η αναμενόμενη: έκπληξη, άρνηση μέχρι και φόβος ότι οι στίχοι ….πωλούνται! Δεν έλειψαν δυστυχώς και αντιδράσεις ανθρώπων που ήθελαν τους μαθητές «αντί να ασχολούνται με την ποίηση» να «φωνάζουν για τη Μακεδονία μας» και οι αντιδράσεις αυτές, σύμφωνα με την φιλόλογο Αθηνά Παπανικολάου, δεν ήταν μειοψηφικές σε σχέση με αυτές που έδειχναν χαρά και επιβράβευση. Ωστόσο, η διάθεση των παιδιών του Λυκείου άλλαξε στην μεσημεριανή τους βόλτα στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας όπου, συνοδεία της φιλολόγου Σοφίας Τσακνάκη, μοίρασαν τα πολύχρωμα μπαλόνια τους σε περαστικούς και εργαζόμενους στα γύρω μαγαζιά, οι οποίοι τα έσκαγαν με μεγάλη περιέργεια για να δουν τι κρυβόταν μέσα.
Την μέρα τους οι μαθητές και οι καθηγητές την αφιέρωσαν στον ποιητή Μάρκο Μέσκο που έφυγε την πρώτη του χρόνου και πριν τέσσερα χρόνια είχε επισκεφθεί το σχολείο διαβάζοντας μαζί τους ποιήματα.
Από το μπαλόνι που μου έλαχε να σκάσω ακούστηκαν οι παρακάτω στίχοι:
Λαλώντας απ’ το μέλλον
Δεν έχει stop η ποίηση.
Να προκαλείς αχόρταγες φωτιές
τραγουδώντας τους άχραντους πάγους.
Είμ’ εγώ που σου λέω· που συγκατοικώ
σε υπόγεια υγρασία
με αόρατο τέτανο που καιροφυλαχτεί
και μ’ ανόσιες αράχνες.
Νίκος Καρούζος
Σταυρούλα Πουλημένη
Κεντρική φωτογραφία: Δημήτρης Τοσίδης