Μισό σχεδόν αιώνα από την κατάρρευση της χούντας, η συντηρητική πλειοψηφία του συμβουλίου της Ε΄ Δημοτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, με ψηφοφορία ‘διά περιφοράς’ , αποφάσισε να εισηγηθεί στο Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης την ακύρωση της μετονομασίας της οδού «Στρατηγού Αθανασίου Χρυσοχόου», που είχε ονοματοδοτήσει το διορισμένο από τους δικτάτορες ΔΣΘ, σε οδό «Αλμπέρτου Ναρ».
Όπως καταγγέλλει ο «Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974» χωρίς οποιαδήποτε διαβούλευση, 7 κοινοτικοί σύμβουλοι (3 της παράταξης του δημάρχου Ζέρβα, 2 της παράταξης Ορφανού, 1 της παράταξης Ταχιάου και 1 της παράταξης Ψωμιάδη) υπερψήφισαν την πρόταση, ενώ υπήρξαν δύο λευκά και τέσσερις αρνητικές ψήφοι από τις παρατάξεις ‘Θεσσαλονίκη Μαζί’, ‘Λαϊκή Συσπείρωση’, ‘Οικολογία Αλληλεγγύη’ και ‘Η Πόλη Ανάποδα’.
Ταυτόχρονα η πρόεδρος της Κοινότητας απέρριψε τις αιτήσεις-διαμαρτυρίες των εναγόμενων από τους απογόνους του Αθ. Χρυσοχόου και των μελών του Συνδέσμου Αλέξανδρου Γρίμπα, Σπύρου Σακέττα και Τριαντάφυλλου Μηταφίδη, καθώς και της ‘Λαϊκής Συσπείρωσης’ που ζήτησαν αναβολή της συζήτησης ή την πραγματοποίησή της τουλάχιστον με τηλεδιάσκεψη.
Αντίθετα, όπως αναφέρει ο ΣΦΕΑ 1967-1974 «είκοσι λεπτά πριν από την έναρξη της διαδικασίας στάλθηκε ηλεκτρονικά η κατά παραγγελία του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου(;) ‘γνωμοδότηση’ – εγκώμιο για τη δράση του Αθανασίου Χρυσοχόου του δρ Οικονομικής Ιστορίας Ευάγγελου Χεκίμογλου, η οποία απαλλάσσει τον στρατηγό από κάθε υποψία συνεργασίας με τις κατοχικές αρχές!» Μάλιστα, δικαιολογώντας τον αντικομμουνιστικό φανατισμό του Αθ. Χρυσοχόου η «γνωμόδοτηση» τον αποδίδει «στο πλαίσιο στο οποίο κινήθηκε», αφού «το προπολεμικό ελληνικό κράτος είχε ως θεμέλιο την καταπολέμηση του κομμουνισμού». Επιπλέον ότι «ο αξιωματικός Αθανάσιος Χρυσοχόου έπραξε το, κατά την αντίληψή του, καθήκον του στην περίοδο της Κατοχής, με παρότρυνση και αποδοχή του αστικού κόσμου (Εκκλησίας, πολιτικών, φορέων)». Σε αντίθεση, βέβαια, με την «ανάπτυξη του ανταρτικού κινήματος, το οποίο είχε ως συνέπεια εκατόμβες θυμάτων από τα γερμανικά αντίποινα»!
«Παρά μάλιστα τα δημοσιεύματα της εποχής που βοούν ότι στη δίκη του ‘χασάπη της Θεσσαλονίκης’ Μαξ Μέρτεν το 1959, ο Αθ. Χρυσοχόου λειτούργησε ως μάρτυρας υπεράσπισης και όχι κατηγορίας, ο κ. Χεκίμολγου εκτιμά ότι η μαρτυρία του έβλαψε και δεν ωφέλησε τον Γερμανό αξιωματικό!» σημειώνει ο ΣΦΕΑ τονίζοντας πως η απόφασης της πλειοψηφίας της Ε΄ Δημοτικής Κοινότητας, σε συνέχεια με την αντίστοιχου πνεύματος απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, νομιμοποιεί το χουντικό Δ.Σ.Θ., αναθεωρεί την Ιστορία και «ξεπλένει» την εθνικά επιλήψιμη δράση του Αθ. Χρυσοχόου την περίοδο της τριπλής Κατοχής.
Ο ΣΦΕΑ 1967-1974 όχι μόνο θα στηρίξει τους εναγόμενους συναγωνιστές μας, που θα καταθέσουν έφεση στο ΣτΕ κατά της απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, αλλά και καλεί το Δ.Σ.Θ. και την Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης να υπερασπίσουν την μετονομασία της οδού Αθ. Χρυσοχόου σε Αλμπέρτου Ναρ, που δεν στηρίχτηκε σε «ιδεοληψίες», αλλά στην ιστορική αλήθεια και στην ανάγκη η Θεσσαλονίκη να σεβαστεί το μαρτυρικό όσο και αντιστασιακό παρελθόν της.
