Σήμερα στη Μικρή Σκηνή στη Θεσσαλονίκη θα παιχτεί η μουσικοποιητική παράσταση της SELINI (Κατερίνα Αντωνοπούλου-Βηδενμάιερ) «δυο μορφές στο βάθος». Η παράσταση αυτή περιγράφεται από την ίδια ως «ένα ταξίδι στη μνήμη, στο τώρα και στο αύριο που θέλουμε: Ιστορίες γυναικών που αγωνίζονται και μαγικών στιγμών που κρατούνε για πάντα. Πρωτότυπα ποιήματα και τραγούδια από την ελληνική παράδοση και όχι μόνο, διασκευασμένα με φωνή και λούπες. Ηχοτοπία και ψυχεδέλεια, πολυφωνίες και αυτοσχεδιασμοί, τρυφερότητα και οργή». Λίγες ώρες πριν μπούμε στον χωροχρόνο της παράστασής της μιλάμε με τη SELINI (κατά κόσμο Κατερίνα) για τη μουσική που κάνει, του κόσμους που κρύβονται πίσω από τον κόσμο που νομίζουμε ότι ξέρουμε αλλά και την οργή για τη βία που ασκείται στα σώματα και τις ψυχές των γυναικών.
Κατερίνα σε λίγες ώρες θα ανεβάσεις την παράσταση δύο μορφές στο βάθος στη Μικρή σκηνή. Θα θέλαμε να μάθουμε λίγα πράγματα για το δικό σου ταξίδι στη μουσική. Πώς ξεκίνησε και που έχει φτάσει;
Το ταξίδι στη μουσική νομίζω ότι ξεκίνησε από τότε που η γιαγιά μου μού τραγουδούσε νανουρίσματα. Και καθώς μεγάλωνα ζούσα στο σπίτι στιγμές όπου τραγουδούσαμε όλες και όλοι μαζί, σαν μια ιεροτελεστία μετά από κάθε γιορτινό τραπέζι. Τα τραγούδια μπορεί να ήταν αστεία και χαρούμενα, έως βαριά, λυπητερά ή πολιτικά και αγωνιστικά. Δηλαδή κάτι από Αττίκ και ρεμπέτικα μέχρι Θεοδωράκη. Έτσι έγινε το τραγούδι αναπόσπαστο κομμάτι από μένα. Μέσο έκφρασης και σύνδεσης, τόπος σμίκρυνσης της μοναξιάς.
Και έπειτα, συνέχισα με μαθήματα φωνητικής κυρίως με την αγαπημένη μου Μαρία Θωίδου με την οποία κάναμε συναυλίες στο σχήμα που διευθύνει «Το Πέταγμα της Φωνής». Από μικρή έκανα μαθήματα πιάνου και συμμετείχα σε διαγωνισμούς μέσω του σχολείου μου. Ακολούθησαν τα σεμινάρια μουσικής και θεάτρου στο Μουσικό Χωριό, με τη Σαβίνα Γιαννάτου, τη Μάρθα Φριτζήλα κ.α.. Μετά, στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης πήρα το πτυχίο της Αρμονίας με τον Αλέξη Πορφυριάδη. Λίγα χρόνια πριν πάω στη Γαλλία το 2019, έπαιζα ακορντεόν και τραγουδούσα σε μαγαζιά στη Θεσσαλονίκη, και θυμάμαι πώς γινόμασταν μία παρέα πάντα, θυμάμαι τις φωνές όλων μας να ενώνονται μέσα από το τραγούδι. Κι αυτό είναι το τραγούδι : μια δημιουργία κοινότητας και συνέχειας χωροχρονικής. Ακόμη και μόνες να είμαστε κάπου, τραγουδάμε για να υπάρχει μία φωνή που μας μιλάει.
Στη Γαλλία, στο ωδείο της Τουλούζης, μελέτησα τραγούδια της Μεσογείου και της Οξιτανίας και μπήκα μέσα στον κόσμο των πολυφωνικών τραγουδιών.
Τώρα πια ζω εδώ και 6 χρόνια στη Γαλλία όπου παίζω την παράστασή μου «δυο μορφές στο βάθος», όπως επίσης και άλλα πρότζεκτ μουσικής και θεάτρου. Αυτόν τον χειμώνα θα βρίσκομαι στην Αθήνα, με την επιθυμία να συνεργαστώ με καλλιτέχνιδες και καλλιτέχνες της Ελλάδας και να αναπτύξω το νέο μου προσωπικό πρότζεκτ.
Από ποια μουσικά ρεύματα έχει επηρεαστεί αυτό το σύνθετο μουσικό σχήμα;
Σίγουρα είμαι επηρεασμένη από την παραδοσιακή μουσική και έχω μια σύνδεση μαζί της. Όμως μου αρέσουν και αυτά που είναι πιο αφηρημένα-ίσως που είναι πιο αφηρημένα ακόμη, ίσως να μην είναι για πάντα. Ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός για παράδειγμα. Όταν βρέθηκα σε σεμινάριο ελεύθερου αυτοσχεδιασμού για πρώτη φορά, ήταν έως και στιγμή αποκάλυψης! Τι είναι η μουσική; Πώς την ορίζουμε; Μήπως δεν είναι μόνο η μελωδία και η (δυτική) αρμονία στην οποία έχουμε μάθει; Πόσα άλλα μπορεί να είναι…Κι έπειτα, πώς είναι μουσική το θρόισμα ενός φύλλου, το ποτάμι, τα αυτοκίνητα που τρέχουν, το γέλιο ή το κλάμα.
Έχω επηρεαστεί και από τη σχολή σωματικού θεάτρου στην οποία φοίτησα στην Τουλούζη (Le Théâtre du Hangar), όπου «σπάγαμε» τα κείμενα, ακούγαμε τον ήχο του λόγου και ξεφεύγαμε από το νόημα, δίνοντας έτσι, με διάφορους ήχους ( που δε χρησιμοποιούμε συχνά στον καθημερινό λόγο) και με σπασίματα των λέξεων ή επαναλήψεις κάποιων συλλαβών, καινούργια νοήματα. Με ενδιαφέρει το πώς μπορούμε να βγούμε από τους κανόνες του λόγου και πώς μπορούμε να χρησιμοποιούμε τη φωνή μας με τρόπους που δεν έχουμε μάθει, ή ακόμη, που μας απαγορεύτηκαν. Εκεί έρχεται σαν επιρροή και η τέχνη του/της κλόουν, στην οποία ξεκίνησα να εμβαθύνω φέτος, ανακαλύπτοντας ξανά και ξανά τη φωνή ή μάλλον τις φωνές μου. Η/το/ο κλόουν είναι ένα πλάσμα που μπορεί να μας συστήσει, την καθεμιά μας, στις άγνωστες φωνές μας ή/και να επιτρέψει στις φωνές που γνωρίζουμε και που φοβόμαστε να στείλουμε προς τα έξω, να υπάρξουν. Κάθε φωνή είναι και η γνωριμία ενός καινούριου πλάσματος που κατοικεί μέσα μας. Μου αρέσουν οι διαφωνίες, το χάος, ο «θόρυβος», και μου αρέσει όταν γυρνάμε σε κάτι πιο «αρμονικό», κάτι που μπορεί να νιώθουμε πιο οικείο, ώστε να γίνεται αυτή η σύνδεση του ανοικείου με το οικείο. Μου αρέσει όταν η Σαβίνα Γιαννάτου για παράδειγμα, εντάσσει τους φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς σε παραδοσιακά κομμάτια, ή σε κάτι που έχει μία «αρμονία» (αυτό που ονομάζουμε αρμονία). Γιατί μέσα από το οικείο είναι πιο εύκολο να προσεγγίσουμε το ανοίκειο και να το αγκαλιάσουμε.
Οι «δυο μορφές στο βάθος» εμπεριέχουν πολυφωνίες και αυτοσχεδιασμούς. Πώς λειτουργούν αυτά σαν μέσο έκφρασης των συναισθημάτων αλλά και ενός πολιτικού λόγου;
Νομίζω ότι συχνά περιορίζουμε τη μουσική σε συγκεκριμένες φόρμες ενώ ξεχνάμε πώς μπορεί να γίνεται μουσική κάτι από την καθημερινή μας ζωή. Ο λόγος για παράδειγμα είναι μουσική. Ο τρόπος που θα πούμε σε κάποιον/α/ο Σ’αγαπώ. Πώς αλλάζουμε τη φωνή μας. Πώς δημιουργούμε έναν χρόνο μέσα στον χρόνο. Πώς πυκνώνουμε μία στιγμή. Όταν λέω παραπάνω πως μουσική μπορεί να είναι το γέλιο και το κλάμα, εννοώ και ότι μουσική υπάρχει και όταν πονάμε ή όταν είμαστε ευτυχείς. Υπάρχει, αν εμείς τη δούμε σαν μουσική. Αν εμείς πούμε «Άκου». Αν εμείς πάρουμε, για παράδειγμα, την ηχογράφηση ενός γέλιου και τη βάλουμε σε ένα κομμάτι. Μπορεί αυτό το γέλιο να μας συνδέσει με μία ανάμνηση γέλιου που έχουμε ή μπορεί να γίνει σύμβολο κάποιου άλλου πράγματος, ανάλογα με το πού έχει βρεθεί μέσα στο κομμάτι -όπως κάθε λέξη είναι επηρεασμένη και μεταμορφώνεται ανάλογα του πού θα βρεθεί μέσα στο κείμενο.
Βρίσκω επιρροές λοιπόν σε αυτό που κάνω από την πειραματική μουσική. Και η πειραματική μουσική είναι μία ρήξη με το τι υπήρχε στη μουσική πριν και το πώς οριζόταν η μουσική πριν. Είναι μία ρήξη στη μορφή, στους κανόνες. Είναι μία προτροπή για να αλλάξουμε τη μορφή σε όλα. Είναι μία αμφισβήτηση. Τη μουσική την ξέρουμε ως αυτό, όμως να που θα μπορούσε να είναι και κάτι άλλο. Όπως: τον κόσμο τον ξέρουμε ως αυτό, όμως να που θα μπορούσε να είναι και κάτι άλλο.
Με ενδιαφέρει να αναμειγνύω το παραδοσιακό με το πειραματικό, σε μία προσπάθεια το παρελθόν να το φέρω στο παρόν και στο παρόν να στέκομαι χωρίς να ξεχνάω. Όσον αφορά στα συναισθήματα, οι πολυφωνίες και η παραδοσιακή μουσική (αν και εγώ δεν κάνω αναγκαστικά «παραδοσιακές» πολυφωνίες) με συνδέουν με την ιστορία και με άλλους ανθρώπους, αλλά και πιο συγκεκριμένα με άλλες γυναίκες (γιατί το πρότζεκτ μου μιλάει πολύ για τις γυναίκες) που έχουν τραγουδήσει αυτά τα τραγούδια πριν από εμένα.
Οι φωνητικοί αυτοσχεδιασμοί και τα ηχητικά τοπία που φτιάχνω μου επιτρέπουν στην ουσία να επικοινωνώ σε άλλες γλώσσες. Ήχους που τους συνδέουμε με κάτι υλικό τους δημιουργώ για να μας μεταφέρω σε ένα τοπίο, αλλά μόνο και μόνο το γεγονός ότι αυτοί οι ήχοι φτιάχνονται με το στόμα, με τη φωνή, τους μετατρέπει την ίδια στιγμή και σε σύμβολα. Ίσως θέλω να πω, καθώς φτιάχνω με το στόμα μου τη θάλασσα : «ελάτε να φτιάξουμε μια θάλασσα μέσα στην πόλη».
Στο τραγούδι σου η «Οργή» φαίνεται ότι έχουν συσσωρευτεί αρκετοί λόγοι για να εκφραστεί αυτή ενώ στο «η Ξενιτιά του Έρωτα» η σύνδεση των γενεών ανάμεσα στις γυναίκες δεν αποτελεί μόνο μια νοσταλγία και επιθυμία για τρυφερότητα αλλά και μια προσπάθεια φροντίδας των κοινών πληγών. Με διαφορετικό τρόπο και τα δύο τραγούδια ενέχουν φεμινιστικές διεκδικήσεις. Πώς γεννήθηκαν αυτά τα τραγούδια;
Οι λόγοι για την «Οργή» είναι πάρα μα πάρα πολλοί, καμιά φορά αναρωτιέμαι πως δεν βγάζουμε μια κραυγή τουλάχιστον μία φορά κάθε μέρα. Πώς γίνεται να τα κρατάμε όλα μέσα μας; Που πηγαίνουν; Η βία που ζούνε τα σώματα μας, η βία που ζούνε τα σώματα συνανθρώπων μας, η αδικία, ο εξευτελισμός, τα κέρδη των άλλων, από τα πιο μικρά, από την κάθε μέρα μας, στα πιο μεγάλα, που πάνε όλα αυτά; Που βρίσκουν μέσα μας χώρο; Κρύβονται κάπου, λιμνάζουν, γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι μας, προχωράμε με μέσα μας σάπια κομμάτια, λέξεις που δεν μπόρεσαν να βγουν, αναστεναγμούς που διακόπηκαν, κραυγές που παραμόνευαν στον λαιμό μας και που ούτε καν μπορέσαμε να φανταστούμε.
Δεν έμαθα ποτέ ότι μπορώ να είμαι και οργισμένη. Μεγαλώνοντας ως κορίτσι έμαθα να είμαι πολύ γλυκιά και τρυφερή, να χαμογελάω, να τραγουδάω ήρεμες μελωδίες. Τα αγόρια γύρω μου παίζανε ξύλο, κάνανε αθλητισμό, φτιάχνανε μύες και προετοιμαζόντουσαν για έναν πόλεμο στον οποίο έτσι θα ερχόντουσαν με πολύ περισσότερα όπλα. Και όσα αγόρια δεν συμβιβάζονταν με αυτόν τον ρόλο, απομονώνονταν. Αντίστοιχα τα κορίτσια που δε συμβιβάζονται με τον «θηλυκό» ρόλο. Γιατί μιλάω για πόλεμο; Δε θα ήθελα να είναι πόλεμος σίγουρα. Αλλά όταν ζούμε στην πατριαρχία, δηλαδή σε ένα σύστημα με καταπιεστές και καταπιεσμένες/ους/α, αναγκαστικά δημιουργείται μία άλλη πάλη των τάξεων, αναγκαστικά μπαίνουμε σε θέσεις πολέμου. Ευτυχώς, μπορούμε και να βγούμε (σε ένα τουλάχιστον μεγάλο βαθμό) από αυτές τις θέσεις, από αυτούς τους ρόλους, και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε σε ένα μεγάλο κομμάτι του φεμινιστικού κινήματος. Ωστόσο, όταν περπατάω στον δρόμο το βράδυ και φοβάμαι ότι κάποιος θα μου επιτεθεί και σκαρώνω ένα σωρό τεχνικές για να αποφύγω τις παρέες αντρών ή τους μεμονωμένους άντρες που με καρφώνουν σε μια προσπάθεια ξεγύμνωσης με τα βλέμματά τους, όταν σκέφτομαι πως αν κάποιος μου επιτεθεί δε θα μπορούσα να κάνω κάτι, τότε σκέφτομαι πως αυτό είναι το αποτέλεσμα της εκπαίδευσης μου ως κορίτσι, το αποτέλεσμα της εκπαίδευσης μου ως αυτής που θα πρέπει να χάσει σε αυτόν τον πόλεμο, ως αυτής που δεν της έχουμε δώσει τα όπλα που δώσαμε στο υπόλοιπο μισό του πληθυσμού.
Θα ήθελα να μην υπάρχουν όπλα. Θα ήθελα να μην υπάρχουν πόλεμοι. Θα ήθελα να αρκούν τα χαμόγελα και η τρυφερότητα μας. Αυτές είναι οι αξίες μου. Αλλά έχω κουραστεί και να φοβάμαι, έχω κουραστεί και να νιώθω ελάφι. Άρα, πρέπει κι εγώ να μπορώ να αμυνθώ.
Αυτό που σας περιέγραψα, όπως και όλες οι κακοποιήσεις, οι φόβοι και τα εμποδισμένα όνειρα που ζούνε τα θηλυκά μας σώματα, όπως και όλη η βία που βιώνουν οι αδύναμες/οι κοινωνικά και πολιτικά, είναι οι λόγοι της οργής. Και θεωρώ πως πρέπει να έχουμε δικαίωμα στην οργή όλοι και όλες και όχι μόνο συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού. Και πιο συγκεκριμένα, στο κείμενο μου Οργή, μιλάω για την οργή των γυναικών, που δεν έχουν καν τα εργαλεία πολλές φορές να την εκφράσουν ή δεν έχουν φανταστεί ότι το δικαιούνται. Αυτό το αίσθημα της οργής φουσκώνει μέσα μας και μας πνίγει. Δε μιλάω για την οργή του οργισμένου πατέρα, αδελφού, συζύγου που θα κακοποιήσει αυτές/ούς γύρω του.
Διεκδικώ την οργή των καταπιεσμένων: να μπορούμε κι εμείς να είμαστε οργισμένες, και αυτό να μη μας κάνει στα μάτια των άλλων, τα εμποτισμένα από την πατριαρχία, υστερικές, υπερβολικές, τρελές, «καλά, περίοδο έχεις;», αλλά άνθρωπες, που τάσσονται ενάντια στους καταπιεστές τους.
Όταν λες ότι βλέπεις «μια προσπάθεια φροντίδας των κοινών πληγών» ταυτίζομαι πολύ και χαίρομαι που το διατυπώνεις έτσι. Όταν τελειώνει η παράσταση, πάντα έρχονται γυναίκες που μου λένε «Ευχαριστώ για την οργή, κι εγώ δεν ξέρω τι να την κάνω, κι εγώ τη νιώθω να ανεβαίνει μέσα μου». Προσπαθώ μέσα από τον λόγο και τη μουσική, μέσα από μία παράσταση μίας ώρας, να φροντίσω κάποιες από τις κοινές μας πληγές.
Οι πληγές έχουν να κάνουν με την οργή, με τις καταπιέσεις, με την ανάγκη για οξυγόνο (μια φράση που έχει αποκτήσει και πιο πλούσιο νόημα τώρα πια), αλλά επίσης έχουν να κάνουν με αναζητήσεις πιο υπαρξιακές, όπως, πού είναι το σπίτι μας, όπως, το αίσθημα της μοναξιάς, όπως, τον τόπο της λήθης. Η πληγή μπορεί να προέρχεται από την απώλεια.
Αναφέρεις τη διασκευή μου στην «Ξενιτιά του έρωτα» και το κείμενο που λέω. Μιλάει για τη γιαγιά μου που είχε άνια, έβγαινε στον δρόμο και έψαχνε τη μάνα της. Ήταν 90 χρονών. Αυτή η εικόνα με έχει σημαδέψει. Πού πάει ένας άνθρωπος όταν ξεχνάει; Ποια ήταν αυτή γυναίκα που είχα μπροστά μου και που ήταν αυτή που ήξερα και την ίδια στιγμή μία άλλη; Την παρατηρούσα, της μιλούσα και προσπαθούσα να καταλάβω τον κόσμο της.
Η παράσταση μου είναι μια προσπάθεια να μην αφήσω τα χαμένα για πάντα να χαθούν και επίσης, μια διεκδίκηση της διατύπωσης του πόνου. Να μπορούμε να μιλάμε για αυτόν, να τον μοιραζόμαστε. Η απώλεια, το πένθος, η λήθη, ο θάνατος, πώς μπορούν να γίνουν, πέρα από πόνος, τρόπος για να συνδεθούμε. Για να δούμε ότι έχουμε πιο πολλά κοινά από αυτά που νομίζουμε. Και επίσης, πως μπορούν να γίνουν σανίδες πάνω στις οποίες μπορούμε να πατήσουμε για να εκτιμήσουμε πιο πολύ το παρόν, τη ζωή μας, αυτή την πολύ συγκεκριμένη στιγμή που έχουμε την τύχη να βρισκόμαστε μαζί σε αυτόν τον χώρο.
Σε όλες αυτές τις πληγές δεν είμαστε μόνες και θέλω αυτό να νιώσουμε με την παράσταση μου. Να πάρουμε δύναμη για να μαχόμαστε και για να αγαπάμε.
Ποιες είναι για σένα οι αιτίες που προκαλούν τη συσσωρευμένη οργή και πώς θα μπορούσε η οργή να μην εγκλωβίζεται σε ένα ατομικό συναίσθημα αλλά να γίνει συλλογική διεκδίκηση;
Νομίζω για πολλούς λόγους συσσωρεύεται. Ένας λόγος μπορεί να είναι το πώς έχουν μεγαλώσει και συνηθίσει να είναι τα σώματα μας, δηλαδή με έναν τρόπο που τα κλείνει στα δυνατά συναισθήματα αντί να τα ανοίγει. Ένας άλλος μπορεί να είναι ο φόβος γιατί η καταστολή είναι μεγάλη. Ένας άλλος μπορεί να είναι ότι νιώθουμε πως δεν υπάρχει κάποια εναλλακτική. Ο κόσμος ως έχει φαντάζει ως ο μόνος ρεαλιστικός, και παντού γύρω μας υπάρχουν αφηγήσεις δυστοπιών. Ας δούμε πόσες ταινίες μεγάλης παραγωγής αφηγούνται ότι το σύστημα είναι άδικο και διεφθαρμένο, ωστόσο πως για να βγούμε από αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ζούμε σε μια εποχή όπου υπάρχει πληροφόρηση πιο πολύ από ότι παλιά, και πιο εύκολα από ότι παλιά μπορείς να βρεις κριτικές ενάντια στο υπάρχον, ωστόσο οι αφηγήσεις από τις οποίες κατακλυζόμαστε μας λένε πως μόνο να μείνουμε μέσα σε αυτή τη φρίκη μπορούμε. Δε μιλάμε πια για ευτοπίες -καλύτερους κόσμους που μπορούν να υπάρξουν, ούτε και για ουτοπίες -ιδανικούς άπιαστους τόπους που μας δίνουν το κίνητρο να μη σταματάμε ποτέ. Και νιώθουμε πως δεν υπάρχει μέλλον, πως δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα άλλο μέλλον. Οπότε, σε όλες τις διεκδικήσεις, βασικό πρέπει να είναι η δημιουργία ενός άλλου φαντασιακού. Εκτιμώ πάρα πολύ τις καλλιτέχνιδες και τους καλλιτέχνες που το δημιουργούν αυτό, όπως τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές. Δυνατά παραδείγματα είναι το κίνημα March to Gaza και ο στόλος Global Sumud Flotilla. Μία απόδειξη ότι δεν έχει πεθάνει η αλληλεγγύη. Το εγχείρημα τους, μία μικρή ευτοπία, διότι φαντάζομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους να ζούνε μια κοινοτική ζωή με όμορφες αξίες μέσα σε όχι απλές συνθήκες και σκέφτομαι «να ένα παράδειγμα ενός άλλου κόσμου». Τέτοιοι κόσμοι υπάρχουν πάρα πολλοί, και αντιστέκονται στα κυρίαρχα αφηγήματα. Άρα και η συμμετοχή στη δημιουργία τέτοιων κόσμων, τέτοιων νησίδων, που αγωνίζονται κόντρα στις διαφόρων μορφών εξουσίες είναι ένας τρόπος να περάσουμε από τον ατομικό εγκλωβισμό στη συλλογική διεκδίκηση, αλλά και η ίδια η τέχνη, η επαγρύπνηση, η ενδυνάμωση και η σύνδεση μέσα από αυτήν μπορούν να βοηθήσουν. Πιστεύω πολύ πως η τέχνη έχει έναν τεράστιο ρόλο να παίξει στη δημιουργία ενός άλλου φαντασιακού.
Φωνή, λούπες, κείμενα : SELINI (Κατερίνα Αντωνοπούλου-Βηδενμάιερ)
Διάρκεια
60 λεπτά
Γλώσσα
Ελληνικά. (Στον χώρο θα μοιράζεται η μετάφραση της παράστασης στα αγγλικά.)
Η καλλιτέχνις
Η SELINI (Κατερίνα Αντωνοπούλου-Βηδενμάιερ) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι τραγουδίστρια, ηθοποιά και σκηνοθέτρια και ζει στη Γαλλία και στην Ελλάδα. Της αρέσει, με λέξεις, εικόνες, ήχους, ρυθμούς, σώματα και νότες, να λέει ιστορίες. Για να μην ξεχνάμε, και για να γράφουμε τις δικές μας -ιστορίες ή Ιστορίες.
Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά
Χώρος: Μικρή Σκηνή, Επταλόφου 14, Κάτω Τούμπα
📅 Ημερομηνία / Ώρα: 8/10/25 στις 22.00
🎟 Εισιτήρια: 10ευρώ / αγορά εισιτηρίων στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ, link: https://thessfringe.com/events/%ce%b4%cf%8d%ce%bf-%ce%bc%ce%bf%cf%81%cf%86%ce%ad%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b2%ce%ac%ce%b8%ce%bf%cf%82/
