Σε κατάσταση εγκλεισμού στο καμπ του Κουτσόχερου με αυστηρά ελεγχόμενη πρόσβαση, είσοδο και έξοδο αυτών και των συγγενών τους, καθώς και απαγόρευση πρόσβασης στα ΜΜΕ βρίσκονται 80 περίπου πλημμυροπαθείς από την περιοχή της Φαρκαδόνας. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Λέσχης Εργασίας, Αλληλεγγύης και Πολιτισμού Τρικάλων «Η μετεγκατάστασή των πλημμυροπαθών έγινε εκβιαστικά: ή μένετε στις σκηνές στο Γριζάνο ή πάτε σε κοντέινερ στο Κουτσόχερο. Ούτε λόγος οι άνθρωποι που έχασαν τα πάντα να έχουν έναν αξιοπρεπή τόπο διαμονής! Έτσι δρομολογείται η γενικότερη επιδίωξη των Δήμων “μας”, που είναι η εκκένωση των ξενοδοχείων του νομού, στα οποία διαμένουν πλημμυροπαθείς από χωριά του νομού, και η μετεγκατάστασή τους συνολικά στο Κουτσόχερο»
Υπενθυμίζεται ότι για να μεταφερθούν οι πλημμυροπαθείς της Θεσσαλίας στο Κουτσόχερο εκατοντάδες μετανάστες απομακρύνθηκαν σε δομές του Βόλου και των Θερμοπυλών, οι οποίες ήταν κλειστές.
«Το πρόσχημα είναι πάντα μια κατάσταση εξαίρεσης, η οποία ουσιαστικά νομιμοποιεί την αναστολή των νόμων και των δικαιωμάτων.
Αρχικά με πρόσχημα την προσφυγική κρίση, ο πρόσφυγας ως «Άλλος» και ως «εν δυνάμει απειλή» εγκλείστηκε στα στρατόπεδα, χάνοντας κάθε ανθρώπινο δικαίωμα.
Σε στρατόπεδα-φυλακές περιφραγμένα με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και όλα τα προηγμένα συστήματα ασφαλείας, ενώ στερούνται βασικών υποδομών, όπου απαγορεύεται πλέον η έξοδος σε όσους δεν έχουν ενεργή κάρτα αιτούντος άσυλο. Εκεί οι πρόσφυγες/ισσες ζουν ένα δυστοπικό εφιάλτη που συμβάλλει στην απομόνωση και στον περαιτέρω επανατραυματισμό τους.
Τώρα με τις πλημμύρες, ως κατάσταση έκτακτης ανάγκης, στα στρατόπεδα αυτά θα βρεθούν πλημμυροπαθείς» σημειώνει η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλίας Λάρισας αναφέροντας ότι οι άνθρωποι που βρέθηκαν εκεί λένε ότι «αυτό είναι φυλακή. Δεν είναι φιλοξενία».
«Αυτό λέμε και εμείς τόσα χρόνια γι’ αυτά τα στρατόπεδα που τα ονομάζουν δομές φιλοξενίας» τονίζει ακόμη η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Λάρισας τονίζοντας ότι η λογική των στρατοπέδων συγκέντρωσης τελικά είναι η λογική της σύγχρονης κοινωνικής οργάνωσης, όπου μπορεί να επιβληθεί η πειθάρχηση και ο έλεγχος της ζωής.
«Το στρατόπεδο είναι ο χώρος που ανοίγεται, όταν η κατάσταση εξαίρεσης αρχίζει να καθίσταται ο κανόνας και τα τελευταία χρόνια ζούμε διαρκώς σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Είναι η “επαίσχυντη τεχνολογία της ταπείνωσης” για ανθρώπους που βιώνουν ήδη την απελπισία και την απόγνωση. “Το κράτος δεν είναι πουθενά”, που είναι η κραυγή των πληγέντων της Θεσσαλίας, αποδεικνύεται εν τέλει πως είναι μόνο εκεί που θέλει. Κανένας άνθρωπος σε στρατόπεδο. Να κλείσουν όλα τα στρατόπεδα τώρα»
