Το πρώτο. Όταν πας να δώσεις μία μάχη, στην περίπτωση μας με στόχο η Ελλάδα να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ αλλά με το μικρότερο δυνατό κόστος πρώτα απ’ όλα για τους πολλούς σε αυτή τη χώρα, υπάρχει το ενδεχόμενο, ισχυρό στην περίπτωση μας, να χάσεις. Το να μην παραδεχτείς την ήττα είναι μία επιλογή, μάλιστα μία επιλογή που αρμόζει στην Αριστερά που συνεχίζει να υπάρχει ακριβώς γιατί δεν αποδέχτηκε τις, πολλές, ήττες της ως οριστικά γεγονότα, ως το απόλυτο τέλος. Στην περίπτωση μας η νέα ελληνική κυβέρνηση έχασε τη μάχη που έδωσε με «εταίρους» και δανειστές και αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει υπό την απειλή των «εταίρων» και των δανειστών να συνεχίσουν αυτή τη μάχη, με σπασμένες τις γραμμές άμυνας της δικής μας πλευράς, ώστε να εξοντώσουν το 40% του πληθυσμού της χώρας που ισοπεδώθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια. Αυτή η συνθηκολόγηση είναι παραδοχή της ήττας μόνο γι’ αυτούς και αυτές που παρακολούθησαν αυτή τη μάχη από απόστασης ασφαλείας.
Το δεύτερο. Υπήρχε εναλλακτική λύση; Προφανώς και μάλιστα όχι μία αλλά πολλές. Τ’ ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός, που σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος της προσπάθειας να μπει ένα τέλος στη νεοφιλελεύθερη τρέλα, δεν αποδέχτηκαν κάποια από αυτές τις εναλλακτικές λύσεις δεν έχει να κάνει με τ’ ότι πέρασαν στην άλλη πλευρά, με τ’ ότι εγκαταλείψαν τους πολλούς σε αυτή τη χώρα, με τ’ ότι πιστεύουν ότι οι άνεργοι και οι φτωχοί είναι προνομιούχοι και με τ’ ότι βλέπουν το ευρώ ως ένα τοτέμ στο οποίο πρέπει να κάνουν ανθρωποθυσίες. Δεν αποδέχτηκαν κάποια από αυτές τις εναλλακτικές λύσεις καθώς εκτίμησαν ότι δεν υπάρχει έδαφος για να υλοποιηθεί. Στο γιατί η νέα κυβέρνηση δεν δημιούργησε αυτό το έδαφος εδώ και πέντε μήνες ο κάθε ένας/μία μπορεί να δώσει ότι απάντηση θέλει, όμως η ίδια η ερώτηση δημιουργεί μία εικόνα ακραίας διάθεσης για ανάθεση, στη φάση «δεν ξέρω τι να κάνω, οπότε το αφήνω επάνω σου», που ούτε αριστερή τη λες ούτε και προοπτικές έχει. Η μεγάλη ταξική νίκη του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα δημιούργησε διάθεση για κάποια εναλλακτική λύση αλλά όχι έδαφος και αυτό είναι λογικό καθώς ζούμε σε έναν ιδιαίτερα περίπλοκο κόσμο.
Το τρίτο. Τι κάνεις σε περίπτωση κωλοκατάστασης; Προφανώς είναι ανόητο κάποιοι/κάποιες να προσδοκούν ότι το κίνημα της Αντίστασης, ο ανταγωνιστικός χώρος, η εξεγερμένη αξιοπρέπεια και η οργή για την αδικία θα συμβιβαστούν με αυτό που συμβαίνει. Εξίσου ανόητο όμως είναι κάποιοι/κάποιες να προσδοκούν στην απόδραση της Αριστεράς που θέλει να κυβερνήσει από αυτήν την κατάσταση και να βλέπουν αυτή την απόδραση ως κάποια… λύση που θα οδηγήσει σε κάποια καλύτερη θέση για κάτι καλύτερο σε μία άλλη εποχή. Αν η Αριστερά που θέλει να κυβερνήσει συνθηκολόγησε ώστε να μην εξοντωθεί «εκτός προγράμματος» το 40% του πληθυσμού αυτής της χώρας τώρα θα πρέπει να κάνει τα πάντα ώστε να σταματήσει η ισοπέδωση «εντός προγράμματος» πολύ περισσότερων. Το έδαφος, το εναλλακτικό μέλλον, θα το φτιάξουμε αν αντέξουμε.
*Ο Θεόφιλος Σιχλετίδης είναι ένας από τους Δύο Λύκους: καθημερινά, 12 με 1, στο ρ/σ «Στο Κόκκινο 93,4»
Photo Credit: Konstantinos Tsakalidis / SOOC