Περίπου στα 3.050 υπολογίζεται ο αριθμός των ασυνόδευτων παιδιών προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα, στην πλειοψηφία τους αγόρια. Από τα παιδιά αυτά, μόλις το ένα τρίτο μπορεί να τοποθετηθεί σε δομές φιλοξενίας ενώ 1.272 παιδιά, δηλαδή λίγο λιγότερο από το μισό του συνόλου, είναι άστεγα ή βρίσκονται σε άτυπη στέγαση ή φιλοξενία.
Σύμφωνα με στοιχεία του προγράμματος «Ακολουθώντας τα βήματά τους» σύμπραξη των οργανώσεων Faros, SolidarityNow, Μέριμνα (Merimna), CIVISplus και Κέντρο Ημέρας Βαβέλ, μέχρι τις 15 Απριλίου 2018 στην Ελλάδα βρίσκονταν 3.050 ασυνόδευτα παιδιά, όπως αναφέρει το ΑΠΕ.
Συγκεκριμένα, από τα 3.050 παιδιά αυτά, το 96,2% είναι αγόρια και μόλις το 3,8% είναι κορίτσια. Από τον αριθμό αυτών, μονάχα τα 1.099 παιδιά μπορούν να διαμείνουν σε 49 ξενώνες, οι οποίο λειτουργούν κυρίως από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.
Σύμφωνα με την ερευνήτρια Μαρία Γκιόκα η πλειοψηφία ασυνόδευτων ανηλίκων που έφθασαν στην Ελλάδα το 2015 και το 2016 προέρχονται από το Αφγανιστάν, τη Συρία, το Ιράκ και το Πακιστάν, σύμφωνα με την ίδια πηγή.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, το 72% των ασυνόδευτων παιδιών, δηλαδή 2.200 παιδιά, βρίσκονται σε λίστα αναμονής για να τοποθετηθούν σε δομές φιλοξενίας. Επίσης, 103 παιδιά είναι υπό καθεστώς προστατευτικής φύλαξης, 186 παιδιά βρίσκονται σε κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης στα νησιά και 369 παιδιά σε ανοιχτούς χώρους φιλοξενίας, 272 σε 6 ξενοδοχεία που έχει νοικιάσει ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης.
Άστεγα 1.272 ασυνόδευτα παιδιά
Από τα 3.050 ασυνόδευτα παιδιά, το 42%, δηλαδή 1.272 παιδιά είναι, είτε άστεγα, είτε σε άτυπη στέγαση/φιλοξενία, ή σε άγνωστη τοποθεσία. Η εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, Θεοδώρα Τσοβιλή, ανέφερε κάποιους από τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν τα ασυνόδευτα παιδιά, όπως τη σεξουαλική εκμετάλλευση, την έκθεση σε πιθανή παράνομη εμπορία και διακίνηση.
«Όσο δεν έχουμε σωστές κι αρκετές δομές φιλοξενίας, τόσο θα αυξάνεται κι ο αριθμός των παιδιών που βρίσκονται πιθανώς στο δρόμο, ή σε άλλες ύποπτες δομές φιλοξενίας», υπογράμμισε η εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας.
«Παλεύουμε για έναν μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχεδιασμό κι εφαρμογή του εθνικού σχεδίου δράσης για το παιδί, θεσμοθετημένες διαδικασίες όπως η αξιολόγηση και ο καθορισμός του βέλτιστου συμφέροντος του παιδιού. Επιπλέον, επιθυμούμε τη βελτίωση της συνεργασίας με τις εθνικές χρηματοδοτικές πηγές (πχ, AMIF) καθώς και τη διεύρυνση των εναλλακτικών μορφών φροντίδας για τα ασυνόδευτα παιδιά. Τέλος, επιδιώκουμε τη βελτίωση του ρυθμού ολοκλήρωσης των διαδικασιών που αφορούν τις οικογενειακές επανενώσεις, καθώς και τον καταμερισμό του αριθμού των ασυνόδευτων παιδιών με άλλες ευρωπαϊκές χώρες», επισήμανε.