Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕMΕΣ ολοκληρώνουν το αφιέρωμά τους Γυναίκες και προβάλλουν τη Δευτέρα 7 Μαϊου στις 21:00 στην αίθουσα ΒΑΚΟΥΡΑ 1 (Ιωάννου Μιχαήλ 8, τηλ. 2310233665) το κοινωνικό δράμα του Ρόμπερτ Όλτμαν 3 γυναίκες (ΗΠΑ, 1977, έγχρωμη, 124’). Παίζουν: Σέλει Ντιβάλ, Σίσι Σπέισεκ, Τζάνις Ρουλ. Παράλληλα, συνεχίζεται το αφιέρωμα Ήταν κάποτε ένας Μάης, αφιερωμένο στα 50 χρόνια από τα γεγονότα του Μάη του 1968.
Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, ενώ στους θεατές θα διανεμηθεί έντυπη ανάλυση της Πόπης Μανωλίδου από το Kemes.wordpress.com. Στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.
Το προς συζήτηση θέμα στο μάθημα για τον κινηματογράφο θα είναι: Το θραυσματικό σύμπαν του Όλτμαν και οι αποκλίσεις των ψηφίδων του.
Τρεις ψυχοθεραπεύτριες αναπτύσσουν μια παράξενη φιλική σχέση.
Η ανάλυση που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:
«Ξαναείδα την ταινία του Ρόμπερτ Όλτμαν 3 γυναίκες με διαφορά 38 χρόνων. Τότε ήταν αδύνατο αμερικάνικη ταινία να προχωρά σε τόσο διεισδυτικά σχόλια για τη γυναίκα, τόσο κοινωνικά όσο και πολιτικά, με συνέπεια η ταινία να καθίσταται και ένα σχόλιο πάνω στην εξουσία. Εξουσία όχι μόνο οικονομική και πολιτική, αλλά και εκείνα τα υπόγεια ρεύματα που απεργάζονται σχέσεις εξουσίας, που η κατάλυσή τους μπορεί κάποτε να αποδεικνύεται ανέφικτη: Είναι η εξουσία των κοινωνικών ρόλων, των στερεοτύπων που συνδέονται με τη γυναίκα και αποτελούν κάποτε σχεδόν υπαρξιακό όρο και συμπεριφορά.
Τρεις γυναίκες, λοιπόν, διαφορετικής ηλικίας και υπόστασης: η αθώα και ανυποψίαστη Πίνκυ, η ευθυγραμμισμένη με το κυρίαρχο πρότυπο της γυναίκας Μίλυ και η σιωπηλή έγκυος Γουίλι που ζωγραφίζει εφιαλτικές εικόνες στην πισίνα της οικοδομής, αποτέλεσμα της εμπειρίας και της συνειδητοποίησης της ύπαρξής της.
Παντού παρόν το νερό, στοιχείο μέσα από το οποίο εμφανίζεται, αναβαθμίζεται ή καθαίρεται η ζωή: θεραπευτικό μέσο, αλλά και καθαρτικό στοιχείο. Η μικρή Πίνκυ αποφασίζει να κάνει μια βουτιά μέσα σ’αυτό το στοιχείο που προσδιορίζουν οι εφιαλτικές φιγούρες της πισίνας. Κατάδυση ως αποδοχή του αδιεξόδου ή άρνηση και αποφυγή; Και όλα αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο που δημιουργεί η ανδρική παρουσία: η ανάπτυξη της παρουσίας τους γίνεται μέσα σε ένα άνυδρο περιβάλλον. Μόνη τους «πανοπλία» τα όπλα και η βία που εκφράζεται και στην κορυφαία στιγμή της ανθρώπινης ζωής, της γέννησης ενός παιδιού νεκρού. Συγκλονιστική η στιγμή της διάσωσης της Πίνκυ και η εστίαση του φακού στην έγκυο, που μέσα από το νερό παρακολουθεί με προβληματισμό αλλά και στοχαστικότητα το εγχείρημα της Πίνκυ. Ωστόσο, εκείνη έχει επίγνωση…
Το ίδιο καταλυτική και η σκηνή της εξάσκησης της ίδιας ηρωίδας στα όπλα. Λύση του αδιεξόδου ή ενσωμάτωση; Κατά τα άλλα, η υπόθεση κινείται μέσα από αλληλοαμφισβητήσεις και αλληλοϋπονομεύσεις των ρόλων, με την Μίλυ να αναδεικνύεται τελικά ο μοναδικός βραχίονας στήριξης των υπόλοιπων, έπειτα από την προφανή αποστασιοποίηση της εγκύου από τον ανταγωνισμό με το άλλο φύλο και την επιστροφή στον αρχικό της ρόλο.
Καμία αμφισβήτηση, καμία επανάσταση, ολοκληρωτική αποδοχή. Για την Μίλυ και την Πίνκυ ο δρόμος προς τη συνειδητοποίηση είναι ακόμα μακρύς, για την έγκυο όμως ο δρόμος έχει τελειώσει. Και αυτός είναι η αναδίπλωση, η εσωτερίκευση και η σιωπή.»
ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΙΣ «3 ΓΥΝΑΙΚΕΣ»
Εξάλλου, 10 λόγοι για να μη χάσετε τις 3 γυναίκες είναι:
- Για την ευρωπαϊκής αντίληψης ελλειπτική, θραυσματική γραφή του Όλτμαν, που πετυχαίνει μεγάλες επιδόσεις συγκολλώντας υπομονετικά μικρές ψηφίδες.
- Για την ελαφρά παραισθητική και γκροτέσκο ματιά του φιλμ, που βρίσκεται 2 εκατοστά πάνω από το έδαφος.
- Γιατί είναι μια ταινία που καταγράφει λεπτές ψυχολογικές αποχρώσεις.
- Για τον ορισμό και την οργάνωση της ταινίας, πίσω από την ιστορία 3 γυναικών που είναι ουσιαστικά μια ματιά στη δεκαετία του ‘70.
- Για την υψηλής αισθητικής φωτογραφία, στους τόνους του παλ και του υπερφωτισμένου.
- Για την παράξενη αλλά τόσο λειτουργική μουσική που δίνει την αίσθηση επικείμενου κινδύνου και πρέπει να συγκριθεί με την αντίστοιχη στο Χωρισμό του Κλοντ Σαμπρόλ.
- Γιατί η ταινία διατρέχει μέσα από πολλά κινηματογραφικά είδη, τα ξεπερνά και φτάνει στα όρια του ψυχολογικού υπαρξιακού θρίλερ.
- Για τα ντεκόρ που αποδίδουν μοναξιά και κίνδυνο.
- Για να δούμε την ταινία με προνομιακή ματιά, συγκρίνοντάς με τους Εφιάλτες του Όλτμαν και Το μωρό της Ρόζμαρι του Πολάνσκι.
- Για το ερώτημα, αν σε έναν κόσμο γεμάτο ψυχοπαθολογία η απομόνωση είναι μια κάποια λύση.
Υ.Γ. Τη Δευτέρα 14 Μαϊου στις 21:00 η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕΜΕΣ προβάλλουν ως έναρξη του νέου αφιερώματός τους Τα πολλά πρόσωπα της κωμωδίας την κωμωδία του Μπίλι Γουάιλντερ Τα φιλαράκια (1981).