Όταν ήρθε το πάνω κάτω κι είδαμε τον ουρανό σφοντύλι, βρέθηκα σε μία κατάσταση ημι-κατατονίας. Μακριά από ειδήσεις, μακριά από πολιτικές συζητήσεις, μακριά από την επικαιρότητα η οποία, το μόνο που είχε να μου προσφέρει, ήταν ακόμη μια μαχαιριά στο ήδη λαβωμένο μου μυαλό.
Όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα. Όσο κι αν αναζήτησα τον εαυτό μου στα όσα καθημερινά ακούω, δεν κατάφερα να τον βρω. Ένιωσα σαν να έγινε ξαφνικά κατάληψη στο σπίτι μου από κάποιους αγνώστους, οι οποίοι μιλώντας στο όνομά μου -δικαίωμα που δεν τους το παραχώρησα ποτέ- αποφάσισαν πως πρέπει να μου κάνουν έξωση. Ερχόμενοι από δω κι από κει, όχι ως πρόσφυγες αλλά ως κατακτητές, εισέβαλλαν βιαίως εντός αυτού που με τόσο κόπο, βάσανο κι ιδρώτα έχτισα μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους κι αφού το βρήκαν έτοιμο μπούκαραν μέσα με σκοπό να μας πετάξουν έξω. Κι όχι μόνον αυτό αλλά μας κατηγορούν κι από πάνω, ως ανάξιους να κατοικούμε σε αυτό το σπίτι. Και πόσο λυπάμαι που τούτοι οι εισβολείς παραβίασαν ανοιχτές θύρες, που κάποιοι συγκάτοικοί μας είχαν φροντίσει να ανοίξουν και να τους υποδεχτούν μετά βαΐων και κλάδων. Και τότε θυμήθηκα την Ιλιάδα και το Δούρειο Ίππο…
Ευτυχώς που όλα αυτά έγιναν μέσα στο κατακαλόκαιρο, εποχή ραστώνης και διακοπών. Έτσι δεν βρέθηκα στη δύσκολη θέση να απολογούμαι και να προσπαθώ να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα. Όχι πως το κακό δεν υπήρχε απλώς μετέθετα χρονικά την αντιμετώπιση της προσωπικής μου ξεφτίλας για τον γλυκό μήνα Σεπτέμβριο.
Καλοκαίρι, διακοπές, ηρεμία παρά θιν’ αλός. Κριαρίτσι, τόπος μαγικός που οι μυημένοι γνωρίζουν από τα χρόνια που δεν υπήρχε τίποτε εκεί, παρά μόνον ήλιος, άμμος, θάλασσα και κάποιοι γυμνιστές που είχαν ανακαλύψει εκεί τον παράδεισό τους. Τα χρόνια περνούσαν αλλά ο ευλογημένος εκείνος τόπος, όσο κι αν υπήρξαν κάποιες παρεμβάσεις, παρέμεινε ένας χώρος ελευθερίας και ενός τρόπου διακοπών που τείνει να εκλείψει. Ένας χώρος όπου οι ελεύθεροι κατασκηνωτές είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν τη φύση που τόσο αγαπούν. Βέβαια όλα αυτά δεν αρέσουν στην εξουσία και στα διάφορα συμφέροντα κι έτσι συχνά-πυκνά έφθαναν στην απομακρυσμένη ακτή του Κριαριτσίου τα όργανα της τάξης και μοίραζαν πρόστιμα, καθότι η ελεύθερη κατασκήνωση είναι παράνομη. Και βρίζαμε, και τα βάζαμε με την αστυνομία και με το κράτος και με τα συμφέροντα. Και διεκδικούσαμε το δικαίωμα στην ελεύθερη κατασκήνωση και κατηγορούσαμε το σύστημα και τις κυβερνήσεις που το εξέφραζαν και λέγαμε πως όλο αυτό πρέπει να αλλάξει και πως μόνον η Αριστερά μπορεί να το κάνει.
Μερικές μέρες πριν έγινα μάρτυρας της αστυνομικής επέλασης η οποία άφησε πίσω της μερικά πρόστιμα και κλήσεις στο δικαστήριο. Και τότε αναρωτήθηκα, τι στο διάολο ψηφίσαμε στις 25 Ιανουαρίου; Και ναι, αισθάνθηκα πολύ άσχημα όταν είδα κάποιους να περιμένουν να τους πω κάτι Και τους είπα πως όλα αυτά είναι ντροπή να συμβαίνουν και πως δεν είναι δυνατόν να γίνονται με μια κυβέρνηση η οποία διατείνεται πως είναι αριστερή. Κι έχασα το κέφι μου και η πραγματικότητα που ήθελα να αποφύγω, ήρθε εκεί και με βρήκε, στον ιερό τόπο των διακοπών.
Οι μέρες πέρασαν και επέστρεψα στην κόλαση της πόλης. Εδώ που όσο κι αν προσπαθήσει κανείς, θέλει δε θέλει οι ειδήσεις θα πέσουν επάνω του να τον φάνε. Και τότε συνειδητοποίησα με τρόμο πως η επέλαση της αστυνομίας στο Κριαρίτσι ήταν απλό πταίσμα. Γιατί το πραγματικό έγκλημα –ένα από τα πολλά που γίνονται και θα γίνουν εάν δεν δράσουμε άμεσα και δραστικά- ήταν αυτό που άκουσα και διάβασα, εκών άκων: Πως πωλούνται σε γερμανική εταιρία 14 περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας! Μάλιστα, πωλείται η δημόσια περιουσία από μια κυβέρνηση που μοχθήσαμε για να γίνει κυβέρνηση ακριβώς για να μην ιδιωτικοποιηθεί η δημόσια περιουσία, να μην πουληθούν τα αεροδρόμια. «Πρώτη φορά αριστερή ιδιωτικοποίηση», ήταν το θριαμβευτικό αλλά και κοροϊδευτικό πρωτοσέλιδο των σημερινών ΝΕΩΝ (19/8/2015). Δεν ήξερα που να κρυφτώ, Όχι από τους άλλους αλλά από τον εαυτό μου, από τη συνείδησή μου…
Και ενώ προσπαθούσα να χαθώ ξανά στο κατατονικό μου καταφύγιο, άκουσα, πάλι χωρίς να το θέλω, πως «έρχεται η σειρά της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ». Θυμήθηκα το δημοψήφισμα για το νερό… Ουφ, τι θέλω κι εγώ και θυμάμαι τώρα! Η μνήμη είναι κακό πράγμα. Η λήθη, μόνη λύση, η λήθη! Και να μην ξεχνάμε το σύνθημα μας: «Πρώτη φορά, πιο χαμηλά!». Μη με διορθώνεται, μια χαρά το θυμάμαι. Κι ας είμαι μια απλή παρένθεση.