Είναι γνωστό πως μια σειρά από πολύ ευρηματικές στην εποχή τους σκέψεις έχουν, προϊόντος του χρόνου, μετατραπεί σε αφόρητα κλισέ. Το μαρξικό, που αναφέρεται στην επανάληψη της ιστορίας -για την τραγωδία και τη φάρσα- είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Σήμερα έχει οριστεί η ιδρυτική σύσκεψη της Προοδευτικης Συμμαχίας, της νέας ιδιοφυούς ιδέας του αρχηγού της Δημοκρατικής Παράταξης, τόσο καινοτόμας που οδηγεί τις λάσπες να περιέρχονται σε υπαρξιακή κρίση.
Πράγμα που κάνει και τον οποιοδήποτε σχολιασμό της συγκεκριμένης «πρωτοβουλίας», θα μπορούσε να πει κανείς, εντελώς περιττό. Άλλωστε, και πολλοί από τους κυβερνητικούς που εκπέμπουν σαλπίσματα προοδευτικής συστράτευσης, ελάχιστα τα πιστεύουν.
Το κύριο χαρακτηριστικό της κυβερνώσας αριστεράς είναι, πλέον, ο γυμνός κυνισμός. Ξέρουν τι κάνουν, αλλά συνεχίζουν να το κάνουν. Κάποια στιγμή, βέβαια, το πιστεύουν κιόλας, αλλά αυτό που μετράει περισσότερο είναι η ψυχική διάθεση της πρώτης αρχής –αυτή είναι, χωρίς καμιά αμφιβολία, ο κυνισμός.
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, κανείς να αναφερθεί στον Πουλαντζά, για να δείξει το γελοίο των «προοδευτικών καλεσμάτων». Εξάλλου, ο ίδιος ήταν τόσο αριστεριστής που θεωρούσε, όχι τα τωρινά χαζά, αλλά ακόμη και τα Λαϊκά Μέτωπα του μεσοπολέμου αιτία της καταστροφής που ακολούθησε –ας ξαναδιαβάσουν όσοι θέλουν το «Φασισμός και Δικτατορία», π.χ. Δεν χρειάζεται, όμως ούτε ο Πουλαντζάς ούτε ο Γκράμσι. Φτάνει ο Κοτσακάς, ο άνθρωπος που πλειοψήφησε στην εκλογή της Π.Γ.
Το γελοίο, τόσο καλά το δείχνει το σκίτσο του Τάσου Αναστασίου -γιατί και η Προοδευτική Συμμαχία τι άλλο από μακέτο είναι;
Δείτε ποιους ενώνει:
- Τα ορφανά του σημιτικού εκσυγχρονισμού, που τόσο καιρό λέγονταν πως πρωταγωνιστικά συνετέλεσε στην εμπέδωση του βαλκανικού μας νεοφιλελευθερισμού, πετυχαίνοντας στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων επιδόσεις μπροστά στις οποίες η περίοδος των Μνημονίων πραγματικά ωχριά
- Τα έκθετα του λούμπεν καραμανλισμού, διαπρύσιων οπαδών ακόμη του μούγκα, που το 2009 παρέδωσε τα δημοσιονομικά σε κατάσταση τόσο καταστροφική, που τον άφησε έκτοτε και τον ίδιο άφωνο
- Τους κηπουρούς του Γιωργάκη, οι οποίοι έδωσαν «με όλη τους την ψυχή» τη μάχη για την μετατροπή της ελληνικής κοινωνίας στο κατακρεουργημένο πειραματόζωο που είναι σήμερα –και με «ύφος Ραγκούση», μάλιστα
- Τους δημαρίτες αποσυνάγωγους, που σώσαν κι άλλη φορά την χώρα, τότε μαζί με τους σαμαροβενιζέλους, με την τριμερή του 4-2-1 στους διορισμούς σε κρατικούς οργανισμούς
- Τη κοκκάλινη –προοδευτική- πτέρυγα της αστικής τάξης, που κι αν διεπλάκη δεν διεπλάκη, βρε αδελφέ, όσο η μαρινάκεια
Ας μην είμαι, όμως, άλλο μικρόψυχος.
Άλλωστε, μπορεί και να πιάσει η ιδιοφυής ιδέα -άβυσσος η ψυχή του μισού εκλογικού σώματος, που τόσο, όλο κι όλο, θα πάει και πάλι στις εκλογές. Και τότε θα είναι προφανές πως οι «πρωτοβουλίες» εγκρίνονται από το λαό, το μόνο αρμόδιο. Ενώ ο διεθνής νεοφιλελευθερισμός και η κακούργα ακροδεξιά θα έχουν πια απέναντί τους ένα σφριγηλό μέτωπο, που θα στοιχειώνει τις μέρες και τις νύχτες τους. Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους!
Το έδαφος για την red -red –green συμμαχία στην Ευρώπη θα είναι ολάνοιχτο και μοναδικά ελπιδοφόρο. Και εμείς, μέσα στην τύφλα και τη μαλακία μας, θα τρώμε, άλλη μια φορά, το χώμα της κυβερνώσας.
***
Καλά τα superficial σχόλια που προηγήθηκαν. Υπάρχει, όμως, ελπίς; Δεν ξέρω. Αν, όμως, υπάρχει δεν μπορεί παρά να εξαρτάται και από την στάση της υπαρκτής ανταγωνιστικής Αριστεράς, η οποία θα μπορούσε και να τα καταφέρει. Ή να το επιδιώξει, τουλάχιστον.
Το εγχείρημα της «Πόλης ανάποδα» στην Θεσσαλονίκη είναι μια πολύ καλή δοκιμή. Αξίζει να υποστηριχτεί χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη, νομίζω. Ας το κάνουμε εδώ και ας το επεκτείνουμε σε όλη την Ελλάδα για τις επόμενες αναμετρήσεις. Όλοι μαζί, έστω και στην κατάσταση μας, είμαστε ένα σύνολο δυνητικά πολύ δυνατότερο από την κυβερνώσα. Και πολύ περισσότερο δυναμικό.