Το απόγευμα της Κυριακής 17 Νοέμβρη 2013 περπατούσα προς το κέντρο και δίπλα μου περπατούσαν κι άλλοι, είτε προς την ίδια είτε προς αντίθετη κατεύθυνση. Αν και μόνος μέσα στο πλήθος, για μερικές στιγμές ένιωθα πως δεν ήμουν ο μοναδικός που πήγαινε προς την περιοχή όπου λάμβαναν χώρα οι επετειακές πορείες και αυτό μου έδωσε κουράγιο να ανοίξω το βήμα ώστε να ενωθώ όσο πιο γρήγορα ήταν δυνατό με το σκεπτόμενο πλήθος, τα ανήσυχα πνεύματα, ακόμη κι αυτά με τα οποία μπορεί να έχουμε διαφορετική άποψη για το πώς θα πλησιάσουμε στο να οικοδομήσουμε μια καλύτερη κοινωνία – διακαής πόθος όλων των ανθρώπων εδώ και εκατοντάδες χρόνια, όνειρο απατηλό που όλο ξεμακραίνει κι όλο εμφανίζεται σε κάποια στροφή του δρόμου, κυρίως μετά από έντονες αντιλαϊκές συνθήκες. Όπως τώρα.
Πέτυχα κάποια φαντάσματα – τις σκιές κάποιων μοναχικών περιπατητών της Δημ.Αρ. οι οποίοι εγκλωβίστηκαν σε μια παραμόρφωση του χωροχρόνου και αναπαράγουν τον εαυτό τους μέσα από το ξετύλιγμα μιας μασημένης κασέτας γύρω από ένα στυλό μπικ και μέσα από τη συνεχή αυτοακύρωση της ύπαρξής τους με την εναλλαγή της συμμετοχής σε μνημονιακές κυβερνήσεις και την αποχώρησή τους από αυτές χωρίς όμως να αναλαμβάνουν πραγματικά αντιπολιτευτικές πρωτοβουλίες. Δίπλα σε αυτούς τους σαβανωμένους, τους ταγμένους στο να καταδικάζουν μονότονα τη βία από όπου κι αν προέρχεται, περπατούσαν οι νεολαίοι της συγκυβερνώντος Πα.Σο.Κ. κρατώντας τη ματωμένη σημαία του Πολυτεχνείου, με ένθετη τη βλάσφημη αφίσα που καπηλεύεται όλους τους νεκρούς, ακόμη κι όσους δολοφόνησαν οι πολιτικές που άσκησε και ακόμη υπερασπίζεται το κόμμα τους, το οποίο ολοκλήρωσε τον σκοπό του καθώς απορροφήθηκε από τον αιώνιο αντίπαλό του, αφού φρόντισε να αμαυρώσει τις λέξεις, έκανε το σοσιαλισμό να μοιάζει με ρουσφέτι, κι ας είναι στην πραγματικότητα ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία το καλύτερο μέλλον που μας αξίζει.
Προσπερνώντας τους θλιβερούς αυτούς περιπατητές, έφτασα στην πραγματικά ογκώδη και πυκνή πορεία του Κ.Κ.Ε. η οποία ξεκίνησε και κατέληξε στο ίδιο σημείο, οργανωμένα, αυτοματοποιημένα, χωρίς αληθινό αυθορμητισμό, σαν μια καλά δοσμένη παράσταση για την οποία χρειάστηκαν μήνες και χρόνια καθοδήγησης, κατά τη διάρκεια της οποίας πορείας ακούστηκαν συνθήματα με τα οποία συμφωνώ και τα οποία φώναξα κι εγώ, εκτός από το “εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, με το κουκουε αντίσταση και πάλη”, γιατί για μένα η “αντίσταση και η πάλη” είναι ο “μόνος δρόμος” και δεν μπορεί να την εγγυηθεί ένας μόνο πολιτικός σχηματισμός, ο οποίος μάλιστα προχωρά με μύριες αγκυλώσεις, με αργή γραφειοκρατία και τυπολατρία, και ο οποίος αποκατέστησε το όνομα του Στάλιν (τον οποίο εγώ προσωπικά απορρίπτω) και δεν τολμά να αποκαταστήσει πλήρως τον Βελουχιώτη, μόνο και μόνο γιατί ο Άρης αμφισβήτησε τη γραμμή του κόμματος.
Φτάνοντας, λοιπόν, στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησαν, έφυγα με βιαστικό βήμα για να βρω την άλλη αριστερά, τη ριζοσπαστική, εκείνη που δοκιμάζει μέσα από τα λάθη της να βρει την ταυτότητά της και τη βρήκα μέσα σε μια ακόμη πιο ογκώδη και πυκνή πορεία φοιτητών, εργαζομένων, ανέργων, κι ας έλειπαν πολλοί. Τη βρήκα στον Συ.Ριζ.Α. την αριστερά που θέλω, κι αν κάποτε ήταν μόνο η σκιά της εκεί και της έλειπε η ζωντάνια και η ένταση, τώρα ήταν αλλιώτικα, πιο ελπιδοφόρα. Είχε πλέον φτάσει ο καιρός και για μένα να προσπαθήσω να συμμετάσχω στη διαδικασία αλλαγής και βελτίωσης της αριστεράς που υπάρχει εδώ στην Ελλάδα ώστε να μπορεί περισσότερος κόσμος να πεισθεί από τις απόψεις μας και να μην καταφεύγει στην αποχή και στο σιχτίρισμα, να δώσω ένα πιο συγκεκριμένο στίγμα στην άποψή μου, να ενώσω τη φωνή μου με αυτό το βουητό που θα αρχίσει να χαλά τον ύπνο των κοιμισμένων και θα τους κάνει να δυσανασχετούν και να προσπαθούν να αλλάξουν πλευρό για να βολευτούν, βαρέθηκα να αφήνω τους άλλους να νομίζουν πως είμαι αυτό που νομίζουν ότι είμαι γιατί δε με ξέρουν στ’ αλήθεια, θέλω να αρπάξω κι εγώ μια κόκκινη σημαία και να την κουνάω προκλητικά μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους, να τους φωνάξω πως τα ψέματα τελειώσαν κι ήρθε η ώρα ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του, ο θεός ήταν ένα παραμύθι με το οποίο ήθελαν οι εξουσιαστές να μας ελέγχουν κι είναι πολύ αργά πια για να αποθέτουμε τις ελπίδες μας σε κάποιον άλλον, ο θεός έχει μαζέψει τα ένσημα, αναγνώρισε το στρατιωτικό, πλήρωσε με τα λεφτά από τα παγκάρια τα πλασματικά χρόνια και βγήκε στη σύνταξη πρόωρα, έφυγε για διακοπές σε ένα νησάκι στη μέση του πουθενά, με το αγαπημένο του βιβλίο και ένα ipad, γιατί έτσι ήταν πάντα ο θεός των ανθρώπων, αντιφατικός, όπως κι ο δημιουργός του, ο επινοητής του, ο άνθρωπος…
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαίο να αφυπνισθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι. Το καταρρέον δικομματικό πολιτικό κατεστημένο, στην προσπάθειά του να κρατηθεί κι άλλο στην εξουσία και να συνεχίσει να καταδυναστεύει το λαό και να μη μεριμνά για την κοινωνική ευημερία παρά μόνο για την ικανοποίηση μικροπολιτικών συμφερόντων, δέχτηκε στη διεφθαρμένη ομάδα του την πιο απεχθή μορφή της ανθρώπινης ύπαρξης, την ακροδεξιά των ρατσιστών ελληνορθόδοξων πατριωτών και δημιούργησε τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες για την άνοδο των εγκληματιών νεοναζί-φασιστών. Ακόμη κι αν τώρα φέρεται να τους κυνηγά με νομικές διαδικασίες.
Όσοι επιδείξουν ανοχή σε αυτό το πολιτικό έκτρωμα είναι εξίσου υπεύθυνοι και ένοχοι.
Η χούντα δεν τελείωσε με την εξέγερση στο Πολυτεχνείο το 1973. Ούτε καν την επόμενη χρονιά. Άλλαξε απλώς μανδύα…Και, στις μέρες μας, αλλάζει δέρμα. Μα δεν αλλάζει πρακτικές, δεν αλλάζει στόχευση. Στο μυαλό είναι ο στόχος…
Φωτιές σε κάδους, σε στάσεις αστικών, σε παρατημένες σακούλες σκουπιδιών, σπασμένες κάμερες τραπεζών, ανεγκέφαλοι να σπάνε κομμάτια από τα αρχαία τείχη για να μπορούν να πετάξουν πέτρες στα ΜΑΤ, α ρε μαλάκα κουκουλοφόρε, αν ήθελες πετροπόλεμο να έφερνες δικές σου πέτρες από τους τοίχους του αστυνομικού τμήματος στο οποίο υπηρετείς. Σε κάθε γωνία ένας σαλεπιτζής και πιο πίσω κρυμμένος κι ένας ΜΑΤατζής, γεμάτα τα στενάκια με διμοιρίες καταστολής, σε λίγα χρόνια θα είναι και δικοί μου μαθητές με στολές robocop, θα με κυνηγάνε να με ανασκολοπίσουν με τα ρόπαλά τους, κουφιοκέφαλοι κακομοίρηδες που δέχτηκαν να γίνουν μπάτσοι αντί να δοκιμάσουν την τύχη τους σε οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα. Ξέρω πως με παρακολουθούν ασφαλίτες και κάποια στιγμή θα με κάνουν να πληρώσω για αυτά που γράφω, ας προλάβω να γράψω τουλάχιστον πως είμαι ενάντιος και στη ρίψη μολότοφ και τον πετροπόλεμο, μα είμαι ενάντιος και στην κατάργηση του ασύλου, είναι ίσως ο μόνος συμβολισμός που δέχομαι κι αν πραγματικά ήθελαν οι πρυτάνεις και οι κυβερνήτες θα έκαναν τα πανεπιστήμια χώρο ανοιχτό για όλους και όχι γκέτο, μα κι αυτοί κάποιο σκοπό θα έχουν, κάποιο συμφέρον θα εξυπηρετούν και σίγουρα δεν είναι το συμφέρον το δικό μου και το δικό σου, μονάκριβέ μου αναγνώστη, επομένως, θα το ξαναπώ και θα το λέω σε κάθε ευκαιρία που θα μου δίνεται, ακόμη κι όταν θα μιλώ σε ανθρώπους με παρωπίδες κι αυτιά κλειστά, με μυαλά αλεσμένα στο μύλο του πατριωτισμού και της ορθοδοξίας, ότι άλλος δρόμος για την κοινωνική ειρήνη και ευημερία δεν υπάρχει εκτός από αυτόν που περνά από την με κάθε τρόπο προσπάθεια ανατροπής του ισχύοντος κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικού συστήματος ώστε να αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων και να έρθει στο προσκήνιο μια ανθρωποκεντρική θεώρηση των πραγμάτων, απαλλαγμένη από κάθε είδους διακρίσεις…