«Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα αισθάνονται ΠΑΣΟΚ παρόλο που το έχουν εγκαταλείψει». Η πυρηνική συμπύκνωση του ιδιότυπου κενού που βιώνει μεγάλο μέρος των πολιτών, διατυπώθηκε από τον καθηγητή Ηλία Νικολακόπουλο στη συνέντευξη που έδωσε στην Κυριακάτικη Αυγή (1/6/2014) και στην οποία ανέλυε τα κοινωνικά χαρακτηριστικά και τις συμπεριφορές του εκλογικού σώματος, όπως αυτά προκύπτουν από το αποτέλεσμα των τελευταίων ευρωεκλογών.
Δεν είναι, βέβαια, καθόλου αστείο, αλλά η περιγραφή που βασίζεται σε αληθινά στοιχεία και όχι υποθέσεις εργαστηρίου, προσομοιάζει με το νοηματικό παίγνιο νιχιλιστή Μαύρου Μαρκαδόρου ο οποίος πριν από δεκαετίες ρητορικά σάρκαζε το πάρων μας με το δήθεν παιγνιώδες ερώτημα «μα πού πάει τόσο λευκό όταν το χιόνι λιώνει;».
Εν ολίγοις, την ώρα που το ΠΑΣΟΚ εξαερώνεται πολιτικά και, αποδεδειγμένα, οι πάλαι ποτέ ψηφοφόροι του το έχουν εγκαταλείψει, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι φαντασιώνονται, όχι το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός τους αλλά το παλιό ΠΑΣΟΚ, την παλιά «καλή» εποχή, νοσταλγούν τον επαναπατρισμό σε μια θέση την οποία έχουν εγκαταλείψει πρώτοι οι Πασόκοι που παραμένουν ακόμη τέτοιοι.
Πρόκειται για μια κατάσταση κοινωνικού παραμιλητού.
Το παραμιλητό αυτό δεν έχει να κάνει με τα καζάνια διπλής αποστάξεως της Ελιάς που λειτουργούν νυχθημερόν στα τηλεοπτικά στούντιο των καναλιών και των ιδιοκτητών τους. Όσο και να αποστάξεις την Εύα Καϊλή και τον Παντελή Καψή χρησιμοποιώντας Ποταμίσιο νεράκι, Σανέλ νούμερο 5 δεν πρόκειται να πάρεις. Από την στιγμή που η μεσαία τάξη μπήκε στο λιοτρίβι των μνημονίων, και από τα γουρουνάκια απορροφάται λίπος το οποίο μεταφέρεται με μια απλή κίνηση στο πληκτρολόγιο σε τραπεζικούς λογαριασμούς της αλλοδαπής, όχι μόνο το πολιτικό κέντρο αλλά το ίδιο το κέντρο βάρους έχει χαθεί.
Ούτε τα γλωσσικά εργαλεία του παρελθόντος, ούτε οι λάιφ στάιλ επινοήσεις μπορούν να σώσουν τα προσχήματα. Οι εναπομείναντες Πασόκοι είναι εγκλωβισμένοι στον παραλογισμό των αιτιάσεων τους. Πρέπει να υπερασπιστούν τα έργα τους των περασμένων δεκαετιών καταδικάζοντας τα αφού αποδείχθηκαν αδιέξοδα και καταστροφικά, ωστόσο, μπορούν να υπάρχουν ως Πασόκοι τάζοντας ξανά τα ίδια.
Οι πολίτες πάλι που αποτελούσαν κάποτε το κοινό τους, ζουν ως εξεγειρόμενοι ενάντια στα αδιέξοδα για τα οποία τους κατηγορούν αυτοί που τα δημιούργησαν και για τα οποία τους έλεγαν ότι ήταν κάτι σαν τον Μωυσή που θα τους πήγαινε με ασφάλεια στη γη της επαγγελίας και της αιώνιας ανεμελιάς. Οπότε καταδικάζουν τους πολιτικούς εκπροσώπους του Πασοκισμού και ο ταραγμένος ύπνος τους ανακουφίζεται στην ανάμνηση της καρτοευτυχίας, του δερματόδετου εκσυγχρονισμού, του ασφαλούς αμοραλισμού που λειτουργεί ως φυσιολάτρης πιονέρος και που δεν φταίει αυτός αν οι απέναντι είναι… ινδιάνοι. Ήταν όμορφα εκείνα τα χρόνια, ο κυνισμός ήταν νομοθετημένος και τα μεγάλα συμφέροντα σου επέτρεπαν να συναναστρέφεσαι μαζί τους στα ορθάδικα, να φωτογραφίζεσαι στη Σοφοκλέους ως επενδυτής ίσος μεταξύ ίσων, πώς βρέθηκες αίφνης έξω από την γαλάζια λίμνη ως αποδιοπομπαίος τράγος; Πώς έγιναν όλα τούτα αφού έκανες όσα σου έλεγαν ότι πρέπει να κάνεις;
Γι αυτό αν και η μεσαία τάξη δεν υπάρχει πια, αν και ψηφίζουν άλλο κόμμα, αν και παραμιλάνε, αν και βρίσκουν αποκούμπι στο μίσος, την απόλυτη δηλαδή συναισθηματική αναπηρία που αποτελεί στην κεντρική πύλη εισόδου στο φασισμό, αν και συμβαίνουν όλα αυτά, αισθάνονται ακόμη ΠΑΣΟΚ. Επιβεβαιώνουν την ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ «Δε μένει τιποτ’ άλλο παρά η ανάμνηση μιας απόλαυσης ή η πολυτέλεια της μεταμέλειας».
Δεν έχουν αντίρρηση δηλαδή να ξαναζήσουν τη μέρα της Μαρμότας, την επανάληψη της ίδιας ιστορίας με την ίδια δραματική κατάληξη. Πιστεύουν ότι στον αέναο κύκλο της επανάληψης μπορεί να δημιουργηθεί μια ρωγμή από την οποία ο καθένας μπορεί να δραπετεύσει.
Στους ανθρώπους αυτούς το αίσθημα του κοινωνικού πόνου φτάνει με χρονοκαθυστέρηση. Όσο παραμένουν απλώς στη σειρά, στον ιμάντα μεταφοράς στο σφαγείο ελπίζουν ότι πριν έρθει η σειρά τους ο χασάπης θα αποσυρθεί χορτασμένος. Κάθε τρεις και λίγο διατυπώνουν το ίδιο ερώτημα «μα δεν χόρτασε ακόμη;». Οπότε αναζητούν πληροφορίες και κλείνουν τα μάτια. Θέτουν ερωτήματα σε όσους εγείρουν ενστάσεις ή εναντιώνονται. Μέσα τους η παράδοση στη μοίρα είναι συνυφασμένη με την παλιά παραδείσια κατάσταση. Αδυνατούν ακόμη, για την ώρα, να παραδεχτούν ότι πρέπει να πάρουν αποφάσεις κι αυτό έχει κόστος αλλά είναι και η μόνη ελπίδα. Ελπίδα είναι όπως έλεγε ο Αριστοτέλης «το όνειρο όποιου δεν κοιμάται».
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00- 12:00.