Τι διαφορά μπορεί να έχει μια ‘’άλλη Αριστερά’’ από άλλη μια Αριστερά; Πιο τετριμμένη αρχή ενός κειμένου για ζητήματα ανασύνθεσης και ενωτικών διεργασιών στην Αριστερά δε μπορούσα να σκεφτώ. Καλύτερα ας το πάρουμε αλλιώς.
Όταν σκέφτομαι γιατί είναι αυτή η Αριστερά στην οποία έχω επιλέξει να συμμετέχω, κανονικά η απάντηση θα έπρεπε να είναι το ολοκληρωμένο και πειστικό πρόγραμμά της και η άρτια πρόταση εξουσίας της. Οι δουλεμένες λύσεις που προτείνει για την εργασιακή επισφάλεια της νέας γενιάς, ημών, αυτών που λέμε ότι δε θα ζήσουμε (αλλά ήδη ζούμε) χειρότερα από την προηγούμενη, ημών που έχουμε βαρεθεί να λέμε ότι δε θα γίνουμε η χαμένη γενιά, αλλά αυτή της ανατροπής και πράξη δε γίνεται σε όσες πορείες κι αν το φωνάξουμε. Η απάντηση θα έπρεπε να είναι η συνολική διέξοδος στα αδιέξοδα της ανεργίας ή της προοπτικής ατέλειωτης δουλειάς σε μια δικηγορική εταιρία ολημερίς για ελάχιστα και σε αντικείμενο που στην καλύτερη το βαριέσαι, στη χειρότερη το σιχαίνεσαι γιατί έρχεται και σε πλήρη σύγκρουση με τις ιδεολογικές αρχές σου. Αν υπήρχε αυτή η Αριστερά, δε θα ήμουν τρελός να μη συμμετέχω. Όμως δεν υπάρχει. Το να υπάρχει και να μην τη βλέπω, είναι ένα ενδεχόμενο. Το να υπάρχει και να έχει καταρράκτη και στα δύο μάτια η κοινωνία που την έχει ανάγκη, δεν είναι τόσο πιθανό ενδεχόμενο.
Σε αυτή την Αριστερά, που δεν έχει αυτές τις λύσεις, λοιπόν, ενδεχομένως να αφιερώνουμε και περισσότερο χρόνο από όσο πρέπει και της αξίζει. Βαριέμαι τις υποθέσεις. Στον ίδιο χρόνο, θα μου πει κάποιος που θα του μιλήσω για την Αριστερά, θα μπορούσα να κάνω δύο μεταπτυχιακά, μερικά σεμινάρια και να προσπαθήσω να βελτιώσω τη θέση μου. Και όντως ίσως είχα κάποια πιθανότητα να τα καταφέρω. Και μπορεί στο μέλλον και να το κάνω. Μας κρατάει στην Αριστερά μόνο η ιδεολογία; Όχι. Κι αν γίνεται αυτό, κάτι πάει πολύ στραβά. Σημαίνει ότι περισσότερο αγαλλιάζει την ψυχή μας παρά δίνει υλικές λύσεις στη ζωή μας. Τέλος πάντων, μεγάλη κουβέντα.
Τι σημαίνει αυτή η ‘’άλλη Αριστερα’’, λοιπόν; Κατά γενική ομολογία τόσες συλλογικότητες κι οργανώσεις υπάρχουν, υπάρχει κατακερματισμός. Ακριβώς γι’ αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία η ‘’μια ακόμα’’, ειδικά αν επικαλείσαι την ενότητα. Το ζήτημα είναι και ποσοτικό, αλίμονο. Στους πολλούς απευθύνεται η Αριστερά. Χωρίς την κοινωνία, δεν αλλάζει η κοινωνία! Όμως η ποσότητα εξαρτάται (και αλληλεπιδρά αλλά κυρίως εξαρτάται θαρρώ) από την ποιότητα. Αυτή η άλλη Αριστερά δεν έχει πλήρη μορφή, το ψηφιδωτό αποτελείται από ψηφίδες.
Είναι η Αριστερά που βρίσκω τον εαυτό μου. Αυτή που στα φοιτητικά μου χρόνια δεν καιγόταν ποτέ να έχει τον περισσότερο κόσμο μπροστά, ούτε τσακωνόταν για τη σειρά στα πανό.. Εκείνη που μπορεί να μπει με τα μπούνια σε ένα εμπνευστικό κοινωνικό κίνημα κι ας μην το ξεκίνησε αυτή. Να έχει μια ωραία ιδέα για καμπάνια και να λέει και σε άλλους ‘’ελάτε να το κάνουμε μαζί’’ χωρίς να έχει την ταμπέλα της, αρκεί να πετύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αυτή που μπορεί να πει στον ανένταχτο ή σε άλλες συλλογικότητες ‘’έχεις δίκιο ρε αδερφέ , ας το δοκιμάσουμε’’. Είναι αυτή η Αριστερά που δε θα κολλήσει στο μπουλετ, θα της φανεί πιο λογικό να είμαστε όλοι/ες μαζί σε μια προσπάθεια απέναντι στον αντίπαλο. Είναι η Αριστερά που οι άνθρωποί της θα διαφωνήσουν ανθρώπινα και με διάλογο και δεν είναι όλοι κι όλες ίδιοι κι ίδιες μεταξύ τους. Η Αριστερά εκείνη που δεν πάει σε ετερόκλητη συνέλευση αλληλεγγύης με όλη τη ‘’γραμμή’’ της γιατί την ενδιαφέρει πιο πολύ ο σκοπός. Η Αριστερά που ακούει και δεν μιλάει μόνο (και δη μόνη της!), δεν τα ξέρει όλα. Και το ξέρει.
Όμως, μην παρεξηγηθώ! Τα παραπάνω δεν είναι πρόταση πολιτική. Ή μάλλον είναι σίγουρα αναγκαία προϋπόθεση αλλά σε καμία περίπτωση επαρκής. Είναι περιγραφή φυσιογνωμίας, μια πυξίδα. Μπορεί εν μέρει να απορρέει κι από ελλείψεις; Σίγουρα. Η πυξίδα του Τζακ Σπάροου έδειχνε μόνο το Βορρά. Το πρόβλημα όμως δεν είναι να μην ξέρεις που πάμε και πως. Αλλά να μην το παραδέχεσαι. Μπορεί όμως από την άλλη να είναι πραγματικά χρήσιμη μια Αριστερά που μονίμως αναρωτιέται, επερωτά, αμφιβάλει και λέει γενικότητες σαν αυτά που γράφουμε σε τοίχους και πανό ότι ‘’μπροστά μου δεν ξέρω τι θα βρω, μα πίσω δε γυρνώ!’’ και ‘’την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις’’; Όχι! Παρά τη σημειολογία αυτών των συνθημάτων κι άλλων τόσων, ξέρουμε ότι η κοινωνία λίγες φορές ρισκάρει, και τότε η Αριστερά κρίνεται για το ρόλο και το πλάνο της. Τόσο αν συνέβαλε στο να χτιστεί η στιγμή αυτή όσο και που θα την πάει. Εν ολίγοις η απάντηση στο εναρκτήριο ερώτημά μου για την ‘’άλλη Αριστερά’’ έπρεπε να είναι πιο συγκεκριμένη και να αφορά το σχέδιό της, αυτό που δοκιμάζεται σε οριακές (κι όχι μόνο) στιγμές της ζωής μας.
Για να φτιαχτεί λοιπόν αυτή η Αριστερά, χρειάζονται όλα τα προηγούμενα στοιχεία φυσιογνωμίας στην πράξη για να αισθανόμαστε καλύτερα εντός της και να νιώσουν καλά εντός της ακόμα πολλοί περισσότεροι. Όμως η φυσιογνωμία δεν αρκεί. Δε φτάνει να δουλέψουν με αυτόν τον τρόπο οι μέλισσες, πρέπει να φτιάξουν μέλι! Η Αριστερά-και δη αυτή η ‘’άλλη’’- θα κριθεί στο σχέδιο που θα προβάλει. Οι θεωρητικές επεξεργασίες, το πολιτικό πρόγραμμα τόσο για τους αγώνες του σήμερα όσο και για την προοπτική του αύριο, η ικανότητα που μπορεί να εγγυηθεί την υλοποίηση ενός σχεδιασμού με βάση τις ανάγκες των πολλών, είναι τα στοιχεία που θα κρίνουν αν είναι χρήσιμη για την κοινωνία. Μπορεί να υπάρξει μια αριστερή πολιτική και συλλογικότητα που να διαφυλάξει όλα τα θετικά στοιχεία φυσιογνωμίας αλλά ταυτόχρονα να ξεπεράσει τη στασιμότητα, το στρατηγικό αδιέξοδο και την περιορισμένη απεύθυνση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αλλά και την υποταγή των αριστερών κυβερνήσεων σε μια σειρά περιπτώσεων;
Μπορεί να κάνω λάθος στις προηγούμενες εκτιμήσεις . Αλλά θα προσπαθήσουμε να το απαντήσουμε αυτό το ερώτημα, το υποσχόμαστε. Με τους ανθρώπους που το πιστεύουν κι ακόμα περισσότερους που θέλουμε μαζί μας, ξεκινάμε μια καθόλου εγγυημένη προσπάθεια να τη χτίσουμε, έτσι που να μπορώ, βγαίνοντας εκεί έξω, έξω από τη γυάλα μας να πω ΝΑ ΓΙΑΤΙ με ‘’αυτή την άλλη Αριστερά!’’
Αυτή που θα είναι χρήσιμη για να αντιμετωπίσει ο συνεταιρισμός τον Δούκα.
Οι βιασμένες γυναίκες, τον Βόσκαρη
Η κοινότητα, τους εθνικιστές Άβαντες
πηγή: k-lab.zone
