Πορεία υπεράσπισης και αλληλεγγύης του Ελεύθερου Κοινωνικού Χώρου Σχολείο διοργανώνεται την Πέμπτη 31 Αυγούστου στις 18:30 με προσυγκέντρωση στο ΕΚΧ Σχολείο
Όπως σημειώνεται «σήμερα, όπως και κάθε μέρα άλλωστε, ο χώρος βρίσκεται αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο της καταστολής. Πιο συγκεκριμένα, όμως, πληροφορίες για επικείμενη εκκένωση του χώρου έφτασαν στα αυτιά μας τόσο την Πέμπτη 24 όσο και την Παρασκευή 25 Αυγούστου, κινητοποιώντας τα αντανακλαστικά μας ώστε μαζί με πλήθος αλληλέγγυου κόσμου που ανταποκρίθηκε στο ανοικτό μας κάλεσμα να υπερασπιστούμε το χώρο, θέλοντας να κάνουμε όσο πιο ξεκάθαρο γίνεται προς πάσα κατεύθυνση, πως σε οποιαδήποτε υποψία απειλής ελεύθερου κοινωνικού χώρου, κατάληψης, δημόσιου χώρου, θα βάζουμε αναχώματα και θα εφευρίσκουμε κοινούς τρόπους υπεράσπισης».
Στην ανακοίνωση -κάλεσμα γίνεται αναφορά στις δύο καταλήψεις στην Αθήνα που εκκενώθηκαν από το κράτος, «δύο πνεύμονες αντίστασης και αυτοοργάνωσης» που χάθηκαν. «Η εκκένωση του κατειλημμένου Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού “Άνω Κάτω Πατησίων” και ο Κοινωνικός Χώρος “Ζιζάνια” στην Αθήνα, καταδεικνύει τόσο τις διαθέσεις του κρατικού μηχανισμού όσο και την ουσιαστική, διαρκή ύπαρξη του κινδύνου απέναντι στους κατειλημμένους χώρους» τονίζεται ακόμη.
«Οι εκκενώσεις τους είναι επίθεση στην πόλη και την κοινωνία, είναι επίθεση σε όσους χτίζουν και δημιουργούν και έρχονται σε ρήξη με την καταπίεση, με την εξουσία» τονίζει ο ΕΚΧ Σχολείο δηλώνοντας ότι θα είμαστε εδώ και θα υπάρχουμε σε πείσμα όλων όσων φαντασιώνονται ζωές παραδομένες και υπάκουες.
Πέμπτη 31.08, 18:30, προσυγκέντρωση ΕΚΧ Σχολείο
Τρέχει κάτι στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Σχολείο;
Δεκατρία χρόνια πριν, το πάλαι ποτέ 12ο δημοτικό σχολείο Θεσσαλονίκης, έπειτα από εξάχρονη εκούσια εγκατάλειψη, καταλαμβάνεται με σκοπό να ανοίξει εκ νέου – ως ελεύθερος κοινωνικός χώρος αυτή τη φορά – στην κοινωνία, την γειτονιά και την πόλη. Προσδοκώντας να αποτελέσει μία νησίδα συνάντησης των από τα κάτω, επιχειρεί να συνθέσει κοινότητα/ες αντίστασης, δημιουργίας και αγώνα με επίκεντρο την αλληλεγγύη, την ισότητα και την άμεση δημοκρατία. Και όλα αυτά, στηριζόμενοι και στηριζόμενες στις δικές μας δυνάμεις, όχι σε κάποιο μαγικό μέρος ή κάποιον μελλοντικό αστρικό χρόνο, αλλά στο εδώ και στο τώρα.
Σήμερα, όπως και κάθε μέρα άλλωστε, ο χώρος βρίσκεται αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο της καταστολής. Πιο συγκεκριμένα, όμως, πληροφορίες για επικείμενη εκκένωση του χώρου έφτασαν στα αυτιά μας τόσο την Πέμπτη 24 όσο και την Παρασκευή 25 Αυγούστου, κινητοποιώντας τα αντανακλαστικά μας ώστε μαζί με πλήθος αλληλέγγυου κόσμου που ανταποκρίθηκε στο ανοικτό μας κάλεσμα να υπερασπιστούμε το χώρο, θέλοντας να κάνουμε όσο πιο ξεκάθαρο γίνεται προς πάσα κατεύθυνση, πως σε οποιαδήποτε υποψία απειλής ελεύθερου κοινωνικού χώρου, κατάληψης, δημόσιου χώρου, θα βάζουμε αναχώματα και θα εφευρίσκουμε κοινούς τρόπους υπεράσπισης.
Η Παρασκευή 25.08 μπορεί να μας βρήκε με στέγη, αφού οποιαδήποτε επιχείρηση για τον “αφανισμό” μας είτε απέτυχε είτε δεν ξεκίνησε ακόμη. Παρόλα αυτά, την ίδια αυτή μέρα, δύο καταλήψεις εκκενώθηκαν από το κράτος, δύο πνεύμονες αντίστασης και αυτοοργάνωσης χάθηκαν. Η εκκένωση του κατειλημμένου Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού “Άνω Κάτω Πατησίων” και ο Κοινωνικός Χώρος “Ζιζάνια” στην Αθήνα, καταδεικνύει τόσο τις διαθέσεις του κρατικού μηχανισμού όσο και την ουσιαστική, διαρκή ύπαρξη του κινδύνου απέναντι στους κατειλημμένους χώρους.
Φυσικά, σε μία περίοδο που οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες υπαγορεύονται τόσο από το αποτέλεσμα των πρόσφατων εθνικών εκλογών και από τις επικείμενες δημοτικές/περιφερειακές εκλογικές αναμετρήσεις όσο και από την κρατική διαχείριση σε μία σειρά ζητημάτων (έγκλημα στα Τέμπη, ναυάγιο στην Πύλο, πυρκαγιές και επιτελικό κράτος), δεν μας προκαλεί έκπληξη που η ατζέντα, αντί να στοχεύει στη βελτίωση της ζωής των πολλών (όχι ότι θα περιμέναμε άλλωστε κάτι τέτοιο από ένα σύστημα εξουσίας και εκμετάλλευσης), στρέφεται και πριμοδοτεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, την καταστολή των αντιδράσεων και των χώρων αγώνα.
Η ανάπτυξη, που θα έρθει μέσα από τον τεμαχισμό και την παράδοση των δημοσίων χώρων και των αναγεννημένων σε άλλο αξιακό πλαίσιο εδαφών, στις ορέξεις της “ιδιωτικής πρωτοβουλίας”, και οι ευκαιρίες κερδοφορίας που προκύπτουν μέσα από τις περιφράξεις όλο και περισσότερων σπιθαμών του δημόσιου πεδίου, σκοπεύουν στην εμπέδωση του κυρίαρχου αφηγήματος “με κάθε κόστος”, ως την πλήρη υποταγή σε αυτό. Μία πόλη που θα καθρεφτίζει ροές χρήματος και φιγούρες ατομικισμού μακριά από ρωγμές αμφισβήτησης και συλλογικές αφηγήσεις, είναι μία εικόνα που φαντασιώνονται Κράτος και Κεφάλαιο για τις δικές μας ζωές.
Ενάντια σε αυτήν τη ρητορική, ο Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο, βρίσκεται σε μία ελλειπτική τροχιά αυτοοργάνωσης γύρω από την έννοια της ελεύθερης μάθησης και της αδιαμεσολάβητης πρόσβασης σε αυτή – μέσα από ακατανίκητο πάθος για συλλογική ζωή και για το ξεπέρασμα των κρατικο-καπιταλιστικών αφηγήσεων. «Σχολείο» γιατί μαθαίνουμε να συν-διοργανώνουμε ελεύθερα συμμετοχικά μαθήματα και τη λειτουργία του χώρου. «Σχολείο» γιατί πειραματιζόμαστε μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες συλλογικοποιώντας τις ανάγκες μας. «Σχολείο» γιατί αυτό είναι το πεδίο και ο χώρος που επιχειρούμε να συναντηθούμε πέρα από ιεραρχίες, οριζόντια, αυτοοργανωμένα και αλληλέγγυα. Δεκατρία χρόνια και μία ανοιχτά συνομιλούσα πρόταση για τις σχέσεις, τους αγώνες και την ζωή. Δεκατρία χρόνια, το Σχολείο όλων μας.
Πίσω στο σήμερα όμως, εντός μιας μοναδικής πολιτικο-κοινωνικής συγκυρίας, βλέπουμε τις πραγματικές τάσεις ενός αδηφάγου πολιτικού μηχανισμού που ενάντια σε κάθε μορφή αγώνα, αλληλεγγύης και αντίστασης έρχεται να προβάλει την ισχύ του. Διανύοντας τις απαρχές μιας τουλάχιστον ακόμα δυσοίωνης – 2ης – τετραετίας της κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, μετράμε ήδη 1,4 εκατομμύρια καμένα στρέμματα φυσικού περιβάλλοντος, χαμένων οικοσυστημάτων, και μιας κοινωνίας της οποίας μέρος βρίσκει αποκούμπι σε μοχθηρές μεθοδεύσεις- επαναφέροντας με την ανοχή της κυβέρνησης στο προσκήνιο φασιστικά / ρατσιστικά πογκρόμ και αυτόκλητους τιμωρούς. Την ίδια ώρα, τα νεκρά σώματα στις φωτιές εξακολουθούν να καταδεικνύουν την υποκρισία και την επιλεκτική – πολιτικά υποκινούμενη – ευαισθησία.
Έχοντας χάσει κεκτημένα χρόνιων αγώνων την τελευταία δεκαετία, παρακολουθούμε πλέον την πλήρη αποσύνθεσή αυτών μέσω της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας. Είτε αφορούν κοινωνικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα μέσω της ποινικοποίησης των διαδηλώσεων, της ποινικοποίησης της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας, των κλειστών κέντρων κράτησης και τα παράνομα push-backs. Είτε κοινωνικές παροχές προωθώντας την ιδιωτική υγεία και παιδεία και τον περιορισμό των επιδομάτων. Είτε εργασιακά ζητήματα με θέσπιση 10ωρης, 13ωρης και εξαήμερης εργασίας, ελαστικά ωράρια και συμβάσεις μηδενικού ωραρίου. Είτε με τις συνταγματικές αναθεωρήσεις που στήνουν νέες περιφράξεις και αποκλεισμούς.
Η παραπάνω συνθήκη έρχεται να συνθέσει μια εικόνα ζοφερή, η οποία με τα τρέχοντα δεδομένα δεν θα είναι εφήμερη. Με τη ροή Ευρωπαϊκής βοήθειας να μειώνεται σταδιακά, και σταθερά, και με την προοπτική απόλυτης απόσυρσης της, βρισκόμαστε στην κορυφή της καμπύλης, έτοιμες/οι να κατρακυλήσουμε και πάλι σε μια βαθιά οικονομική, και πολιτική/ πολιτισμική κρίση, μπορώντας μόνο να ελπίζουμε πως τα αντανακλαστικά της κοινωνικής βάσης για άλλη μια φορά θα σταθούν απέναντι στις πολιτικές τακτικές που θα ακολουθήσουν.
Αυτά ακριβώς τα αντανακλαστικά λοιπόν, είναι το μόνο εργαλείο στα χέρια μας αυτή τη στιγμή. Γιατί, κατά τη διακυβέρνηση του νεοφιλελεύθερου σώματος αυτού, οργώνεται η γη στην οποία θα ξεθαρρέψει το μόρφωμα του φασισμού. Εντός του πλαισίου αυτού, θα κληθούμε και πάλι να απαντήσουμε σε μια ρητορική που τόσο επιδέξια εξαπολύεται αυτήν τη στιγμή- τη ρητορική της μισαλλοδοξίας, του ατομικισμού, και της απόλυτης ευτέλισης της αξιοπρέπειας οποιουδήποτε δεν έχει κάτι να προσφέρει – άμεσα – σε κράτος και κεφάλαιο.
Εδώ είναι που αναδεικνύεται και η σημασία των ελεύθερων κοινωνικών χώρων και καταλήψεων όπου οι εκκενώσεις τους είναι επίθεση στην πόλη και την κοινωνία, είναι επίθεση σε όσους χτίζουν και δημιουργούν και έρχονται σε ρήξη με την καταπίεση, με την εξουσία. Είναι επίθεση απέναντι στο πρόταγμα μιας κοινωνίας ελεύθερης, απο τα κάτω για τα κάτω. Μέσα σε αυτή τη δυσοίωνη προοπτική, το “Σχολείο”, οι καταλήψεις, οι κοινωνικοί χώροι είναι σημεία συνάντησης ιδεών, συλλογικοποίησης αγώνων και της ζωής μας ευρύτερα. Είναι χώροι όπου καθορίζονται νέες τοπολογίες και ανα-δημιουργούνται ζωές ελεύθερες από εξουσία, όπου η αλληλεγγύη και η συμπερίληψη είναι τρόπος ζωής και όχι σλόγκαν σε προεκλογικές καριέρες. Για μια ζωή ελεύθερη στο σήμερα, στο αύριο, στο τώρα.
ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΣΕ ΠΕΙΣΜΑ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΦΑΝΤΑΣΙΩΝΟΝΤΑΙ ΖΩΕΣ ΠΑΡΑΔΟΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΥΠΑΚΟΥΕΣ
