Λήξη της κατάληψης της Πρυτανείας του ΑΠΘ, αυτή τη φορά χωρίς ουρλιαχτά από το ξύλο, χωρίς καπνούς από δακρυγόνα, χωρίς πανηγυρικές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών.
Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε, είναι γνωστό. Ο νόμος θα εφαρμοστεί σε πολλά του σημεία, ας μη γελιόμαστε. Κι αυτός κι άλλοι τόσοι που ήρθαν μέσα σε ένα χρόνο πανδημίας. Το τέλος του 8ωρου και των πληρωμένων υπερωριών άλλωστε είναι κοντά.
Ποιο τέλος όμως; Πόσο κρατάει αυτό το τέλος κάθε φορά;
Γιατί από την άλλη σκέφτεται κανείς πως η Πανεπιστημιακή Αστυνομία θα έπρεπε να είναι ήδη μέσα στις σχολές αλλά όπως μάθαμε από τον υφυπουργό Παιδείας Άγγελο Συρίγο οι αστυνομικοί «θα μπουν μέσα από τα τέλη Σεπτεμβρίου του 2021. Θα πρέπει πρώτα να προσληφθούν, να εκπαιδευτούν και μετά να μπουν». Ενώ και οι διαδηλώσεις, απαγορευμένες εδώ και 9 μήνες, γίνονται πιο συχνά από οποιαδήποτε άλλη περίοδο, αγκαλιάζονται από τους περαστικούς, μαζικοποιούνται απότομα κάθε φορά που μπαίνουν στο στόχαστρο της καταστολής.
Μετά από δέκα χρόνια ήττας, τώρα (ξανα)μαθαίνουμε το πόση δύναμη κρύβουν οι άνθρωποι στις σχέσεις και στους αγώνες τους. Το φοιτητικό κίνημα μας το παρουσίασε σε μία πολύμηνη, δια ζώσης διάλεξη. Ή αντιμάθημα, όπως προτιμάτε.
Κάτι μας λέει ότι πολύ σύντομα θα παρακολουθήσουμε τον δεύτερο κύκλο.
Και στο μυαλό μας, μάλλον όχι τυχαία, έρχεται το «Εγκώμιο στη διαλεκτική» του Μπέρτολτ Μπρεχ:
«Το άδικο προχωράει σήμερα με αβέβαιο βήμα.
Γι’ ακόμα δέκα χιλιάδες χρόνια
οι καταπιεστές παίρνουνε μέτρα.
Η βία μάς βεβαιώνει πως
όπως είναι τα πράγματα, θα παραμείνουν.
Φωνή άλλη δεν ακούγεται
πάρεξ η φωνή των κυριάρχων,
ενώ η εκμετάλλευση ξελαρυγγιάζεται στις αγορές
πως μόλις τώρα ν’ αποδίδει ξεκινάει.
Μα κι από τους καταπιεσμένους
πολλοί λένε τώρα: ’Κείνο που θέλουμ’ εμείς
ποτέ δεν πρόκειται να γίνει.
Όμως όποιος ακόμα ανεβαίνει
δεν κάνει να λέει ποτέ!
Καθόλου βέβαιο το βέβαιο δεν είναι.
Όταν οι Αποπάνω αποσώσει θα ’χουνε τους λόγους τους,
θα μιλήσουνε οι Αποκάτω.
Ποιος θα τολμήσει πια να ξαναπεί ποτέ!
Ποιος φταίει που υπάρχει ακόμα καταπίεση; Εμείς!
Ποιος να την συντρίψει θ’ αναλάβει; Εμείς ομοίως!
Οι γονατισμένοι όλοι, εμπρός! Σηκωθείτε!
Οι χαμένοι όλοι, εμπρός! Στον αγώνα! Πολεμήστε!
Όποιος την κατάστασή του ξέρει και κατανοεί
πώς θα εμποδιστεί να την αλλάξει;
Οι νικημένοι του σήμερα, βλέπετε,
είναι οι νικητές του αύριο,
όσο για κείνο το ποτέ
σ ή μ ε ρ α, έχει πλέον γίνει κι έχουμε κιόλας αργήσει!».
