Θα ήθελα να δημοσιεύω άλλα πράγματα. Στο Il DISERTORE θα ήθελα να δημοσιεύσω κείμενα που κυκλοφόρησαν πριν από πενήντα χρόνια στο A/traverso. Θα ήθελα να δημοσιεύσω ένα κείμενο σχετικά με την αισθητική της ασχημοσύνης στη σύγχρονη τέχνη, πάνω στην οποία εργάζομαι εδώ και μήνες. Αλλά δεν μπορώ να το κάνω.
Έλεγε ο Bertolt Brecht:
Μέσα μου παλεύουν
ο ενθουσιασμός για την ανθισμένη μηλιά
και η φρίκη για τα λόγια του βαφιά
αλλά μόνο ο δεύτερος
με σπρώχνει στον πάγκο εργασίας
Νιώθω τεράστια φρίκη για τις ομιλίες του Νετανιάχου και τις δειλές προκλήσεις των Ισραηλινών εποίκων για να μπορέσω να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο.
Σήμερα δεν μπορώ να μην μιλήσω για τον Yussuf al-Samary:
«Ο Yussuf al-Samary είναι ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι που κατάγεται από την πόλη της Γάζας, αλλά ζει με την εκτοπισμένη οικογένειά του στον καταυλισμό αλ-Μαουάσι, στην παραλία Χαν Γιουνίς. Είναι το τελευταίο μέρος στο οποίο εκτοπίστηκαν. Τώρα όλη η οικογένεια ζει σε μια σκηνή φτιαγμένη από ξύλινες σανίδες και διαφανές πλαστικό.
Πριν, έμεναν σε ένα σχολείο στο Hay Tuffah. Την περασμένη εβδομάδα, ο Yussuf προσπάθησε να αγοράσει ένα σάντουιτς, αλλά ήταν πολύ ακριβό. Περίμενε στην ουρά της κουζίνας μιας ανθρωπιστικής οργάνωσης που μοίραζε ρύζι και φακές, αλλά δεν έφτασε εγκαίρως, έτσι τα γεύματα είχαν ήδη τελειώσει και οι κατσαρόλες ήταν άδειες.
Αποφάσισε να πάει στο τελευταίο δωμάτιο που είχαν καταλάβει στο Hay Tuffah. Έπεισε την οικογένειά του πως πρέπει να πάει να δει αν το ντουλάπι τους ήταν ακόμα άθικτο και να φέρει πίσω το σακί με το αλεύρι και το κουτί με τα μακαρόνια, τα οποία είχαν εγκαταλείψει βιαστικά υπό την πίεση του ισραηλινού στρατού.
Ο πατέρας του προσπάθησε να τον μεταπείσει: «Κοίτα, το Hay Tuffah βρίσκεται στην άλλη πλευρά του διαδρόμου του Wadi». Αυτόν τον διάδρομο τον έχουν καταλάβει οι Ισραηλινοί, είναι εντελώς ισοπεδωμένος, με όλα τα σπίτια κατεδαφισμένα και υπό τον έλεγχο του στρατού. Η απάντηση του Yussuf ήταν άμεση: «Ξέρω ότι κινδυνεύω. Αλλά αν μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια, θα πεθάνουμε σίγουρα από πείνα».
Ο Yussuf έφτασε στο δωμάτιο της προηγούμενης εκτόπισης και βρήκε όλα τα πράγματα που είχαν αφήσει εκεί άθικτα. Γέμισε τη βαλίτσα του και φόρτωσε το σακί με το αλεύρι στην πλάτη του. «Ήμουν χαρούμενος, γιατί τα είχα καταφέρει και γευόμουν ήδη το ζεστό ψωμί που θα ετοίμαζε η μητέρα μου, σε έναν αυτοσχέδιο φούρνο από πέτρες και λάσπη», διηγήθηκε από το κρεβάτι του νοσοκομείου.
Στο ταξίδι της επιστροφής, ο Yussuf έγινε στόχος ενός ισραηλινού μη επανδρωμένου αεροσκάφους και χτυπήθηκε από μια βόμβα που του έκοψε τα πόδια. «Ένιωθα σαν να πετούσα, μετά έχασα τις αισθήσεις μου. Δεν θυμάμαι τίποτα, μέχρι τη στιγμή που ξύπνησα στο κρεβάτι του νοσοκομείου με τον πατέρα μου δίπλα μου να μου κρατάει το χέρι. Δεν το μετάνιωσα. Δεν έχω πόδια, αλλά είμαι ακόμα ζωντανός. Είναι το τίμημα της κατοχής. Εμείς οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αγωνιστούμε για να ζήσουμε, για να μην υποκύψουμε στη φτέρνα των εισβολέων στρατιωτών».
Γιατί λοιπόν η Γάζα;
Δεν είναι η πρώτη φορά που γινόμαστε μάρτυρες της φρίκης της αποικιοκρατίας, η Γάζα δεν είναι η μόνη περιοχή στον κόσμο όπου συντελείται μια γενοκτονία. Η γενοκτονία βρίσκεται σε εξέλιξη σε πολλές περιοχές του πλανήτη, στα σύνορα μεταξύ Βορρά και Νότου του κόσμου, στα σύνορα όπου η λευκή υπεροχή διεξάγει έναν φυλετικό πόλεμο. Η γενοκτονία βρίσκεται σε εξέλιξη στη Μεσόγειο, όπου χιλιάδες άνθρωποι έχουν πνιγεί κατ’ εντολή ρατσιστών όπως ο Piantedosi (υπουργός εσωτερικών), ο Salvini και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στο σύνολό τους.
Η γενοκτονία βρίσκεται σε εξέλιξη στα σύνορα μεταξύ Μεξικού και Ηνωμένων Πολιτειών.
Η γενοκτονία βρίσκεται σε εξέλιξη όπου προγραμματίζονται μαζικές απελάσεις, όπου είναι υπό κατασκευή ο εγκλεισμός στο Παγκόσμιο Γκουλάγκ, και όπου προετοιμάζεται η εξόντωση.
Η γενοκτονία είναι το το σχέδιο –το μόνο σχέδιο– των λευκών κυβερνήσεων, τόσο των τραμπιστών όσο και των δημοκρατικο-φιλελεύθερων. Η γενοκτονία είναι το σχέδιο της γερασμένης, παράφρονος λευκής φυλής, που γίνεται επιθετική επειδή οσμίζεται τη γήρανσή της και την επικείμενη εξαφάνισή της.
Η Γάζα είναι το σύμβολο των όσων συμβαίνουν σε αυτή την εποχή της συντέλειας. Το σύμβολο και η αναγγελία αυτού που προετοιμάζεται. Μιλάμε για τη Γάζα επειδή το γεγονός αυτής της γενοκτονίας, που είχε προετοιμάσει εδώ και καιρό το Ισραήλ, η μετενσάρκωση του Τρίτου Ράιχ, είναι η απόδειξη της μοίρας ότι η ανθρωπότητα έχει τελειώσει.
Οργανισμοί συνδεδεμένοι με το γνωστικό Αυτόματο, που στερούνται ηθικής συνείδησης και προορίζονται για ένα μέλλον συντελειακής βίας.
ΑΝΑΖΗΤΩ ΤΗ ΛΕΞΗ
Στο βιβλιαράκι Canzone nera (εκδ. Adelphi) διαβάζω τα πρώτα ποιήματα που δημοσίευσε η Wislawa Szimborszka. Αυτό που δημοσίευσε πρώτο έχει τίτλο Cerco la parola (Αναζητώ τη λέξη). Δεν είναι αυτός ο καλύτερος τρόπος για να ορίσουμε την ίδια την ποίηση; Μια αναζήτηση ικανή να κάνει το αδύνατο: να βρει, ή μάλλον να δημιουργήσει λέξεις που συλλαμβάνουν το νόημα.
Γραμμένο το 1945, μπορούμε να το διαβάσουμε σαν να γράφτηκε σήμερα.
Ας το διαβάσουμε:
«Θέλω να τους ορίσω με μια μόνο λέξη,
αλλά με ποιαν;
Παίρνω κοινές λέξεις, κλέβω μερικές από τα λεξικά,
Τις μετράω, τις ζυγίζω:
Δεν αντιστοιχεί καμιά.
Οι πιο τολμηρές είναι όλες δειλές,
Οι πιο προσβλητικές εξακολουθούν να είναι όλες αθώες.
Οι πιο σκληρές, είναι όλες πολύ αδύναμες,
Οι πιο μισητές, ελάχιστα παθιασμένες.
Θέλω μια ακατέργαστη λέξη…
που να είναι ποτισμένη με αίμα,
που σαν τους τοίχους μιας φυλακής…
να περικλείει όλους τους ομαδικούς τάφους.
Που να περιγράφει πιο καθαρά και με μεγαλύτερη ακρίβεια…
ποιοι ήταν, όλα αυτά που ήταν.
Γιατί αυτό που ακούω να λένε ..,
Αυτό που γράφεται γι’ αυτούς…
δεν είναι πλέον αρκετό. Ποτέ δεν ήταν αρκετό.
Η γλώσσα μας είναι αδύναμη,
οι ήχοι της, ξαφνικά φτωχοί.
Ψάχνω, εξαντλώ το μυαλό μου
Αναζητώ τη λέξη
Αλλά δεν τη βρίσκω.
Η λέξη “τερατώδες”
Η Σιμπόρσκα γνώρισε τους ναζί και λέει ότι δεν μπορεί να βρει τη λέξη για να τους ορίσει. Σήμερα γνωρίζουμε τους τραμπιστές, τους σιωνιστές, τους σαδιστές που στο όνομα της λευκής και δυτικής υπεροχής εξαπολύουν αποκρουστική σκληρότητα, και μας λείπει η λέξη για να περιγράψουμε την έπαρση του κακού που εξαπλώνεται.
Βλέπουμε την Kristi Noem, μια ντoμινάτριξ να περπατάει με γόβες στιλέτο και στενά παντελόνια μπροστά από κλουβιά στα οποία είναι κλειδωμένες ομάδες ανδρών με τατουάζ.
Βλέπουμε τους εποίκους οπλισμένους από τον Smotrich να επιτίθενται στα παιδιά στους δρόμους της Δυτικής Όχθης, να επιτίθενται σαν αγέλη γουρουνιών στους ιερούς τόπους του παλαιστινιακού πληθυσμού. Παρακολουθούμε το θέαμα, αλλά μας λείπει η λέξη για να περιγράψουμε την επίδειξη της φρίκης.
Δεν αρκεί η λέξη «αποκρουστικό» για να περιγραφεί το γούστο του να ταπεινώνεις κάποιον που είναι υποταγμένος σε εσένα, που δεν μπορεί να επαναστατήσει, όπως ο καημένος ο Ζελένσκι, που οδηγήθηκε από τους Αμερικανούς να θυσιάσει τον ουκρανικό λαό και στη συνέχεια σταυρώνεται από άλλους Αμερικανούς προς τέρψιν των Αμερικανών τηλεθεατών.
Για να περιγράψουμε όλη τη φρίκη που κατακλύζει τον πλανήτη σαν να έχουν εκραγεί όλοι οι υπόνομοι, μας λείπει η λέξη, αλλά δεν είναι γλωσσικό το ζήτημα. Το λεξικό βρίθει λέξεων όπως στυγνός, ειδεχθής, φρικτός, κατάπτυστος, κακός, ταπεινωτικός, αηδιαστικός, σπαρακτικός, βασανιστικός, αποκρουστικός, ανατριχιαστικός, τρομακτικός, μοχθηρός, σκληρός, αχρείος, αποτρόπαιος.
Η κάθε μία από αυτές ισχύει για τη συμπεριφορά όσων έχουν καταλάβει την πολιτική και οικονομική εξουσία και την ασκούν με τις απειλές, τους εκβιασμούς και τη βία.
Αυτό που δεν μας εξηγούν αυτές οι λέξεις είναι πώς είναι δυνατόν η πλειοψηφία των λαών να επιλέγει με ενθουσιασμό αυτά τα τέρατα.
Ίσως δεν καταλαβαίνουμε γιατί συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι ο ανθρώπινος νους ανταποκρίνεται σε μια ανθρώπινη λογική και διαθέτει ανθρώπινα συναισθήματα: αυτό μπορεί να μην ισχύει, και δεν ισχύει πλέον. Ο ανθρώπινος νους έχει τροποποιηθεί και δεν έχει σχεδόν τίποτα το ανθρώπινο, επειδή ο άνθρωπος έχει διαγραφεί, και περιμένει το Αυτόματο να αναλάβει, επιτέλους, τον έλεγχο.
Το κλειδί της επιτυχίας βρίσκεται στην τερατουργία: η επίδειξη απανθρωπιάς έχει γίνει το νέο σύνορο του θεάματος. Το τερατώδες είναι αυτό που γοητεύει.
Η λέξη «τερατώδες» είναι το κλειδί για την κατανόηση.
Το “τερατώδες” είναι αυτό που πρέπει να εμφανιστεί, αυτό που θέλουμε να μας εμφανιστεί, αυτό που το μυαλό, εξαντλημένο από τη μόνιμη ηλεκτροπληξία εξαιτίας των πληροφοριακο-νευρικών ερεθισμάτων, επιθυμεί να δεχτεί για να εξακολουθήσει να διεγείρεται.
Ένας αιώνας διαφήμισης κατέστησε τη γλώσσα παιδαριώδη, αντικαθιστώντας με την αποβλάκωση κάθε λογικό, ηθικό και αισθητικό κριτήριο αξιολόγησης.
Σχεδόν ένας αιώνας τηλεόρασης έχει απενεργοποιήσει την ικανότητα αντίδρασης του νου και έχει μετατρέψει τον συλλογικό εγκέφαλο σε έναν πολτό ανίκανο να διακρίνει την πραγματικότητα από τη ροή που προέρχεται από την πανταχού παρούσα οθόνη.
Τέλος, ο αδιάλειπτος βομβαρδισμός των κυττάρων έχει παραλύσει την ικανότητα του νου να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη του άλλου, μετατρέποντας κάθε άτομο σε ένα υπερ-συνδεδεμένο και αναισθητοποιημένο υποκείμενο.
Γι’ αυτό δεν βρίσκουμε τη λέξη: επειδή οι λέξεις δεν σημαίνουν πια τίποτα, τις έχει αντικαταστήσει το τερατώδες .
Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε για τον κίνδυνο εξαφάνισης της ανθρωπότητας.
Η ανθρωπότητα έχει εξαφανιστεί προ πολλού, όσοι παρελαύνουν στους δρόμους της Ιερουσαλήμ φωνάζοντας «Θάνατος» είναι παθητικοί μελλοθάνατοι του αδιάκοπου θεάματος της τερατουργίας.
Σήμερα, 26 Μαΐου, ένας λαός ζόμπι παρελαύνει στους δρόμους της πόλης της αιώνιας εκδίκησης φωνάζοντας «Η Ιερουσαλήμ είναι δική μας», «Θάνατος στους Άραβες», «Αυτή η πόλη είναι δική μας, μας την έδωσε ο Θεός».
Σε μικρή απόσταση από εκεί συνεχίζεται η γενοκτονία .
