Πλήθος κόσμου παραβρέθηκε το Σάββατο το βράδυ στην κατάμεστη αίθουσα του Εργατικού Κέντρου στην εκδήλωση με τίτλο «Κανονικοποίηση των ρατσιστικών πολιτικών και επιλεκτικός ανθρωπισμός» που διοργάνωσε η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης.
Στην εκδήλωση συμμετείχαν ο Ιάσονας Αποστολόπουλος (διασώστης), η Αθηνά Καλογρίδη,(δικηγόρος-μέλος της Equal Legal Aid), ο Θανάσης Καμπαγιάννης (μέλος της Εναλλακτικής Πρωτοβουλίας Δικηγόρων) και ο Αλέξης Τριανταφυλλίδης (κοινωνικός λειτουργός) προσπαθώντας να σπάσουν την επιχειρούμενη συγκάλυψη των κυβερνητικών ευθυνών για το έγκλημα της Πύλου, να αναδείξουν την παγίωση των pushback ως την αιτία που οδηγεί στην απώλεια ανθρώπινων ζωών, ενώ παράλληλα μίλησαν για διαχρονικές πτυχές των ρατσιστικών πολιτικών του ελληνικού κράτους και της «Ευρώπης-φρούριο» εντός και εκτός των τειχών.
Ιάσ. Αποστολόπουλος: «Έχουμε το μοναδικό λιμενικό στον κόσμο που αντί να σώζει δημιουργεί ναυαγούς»
«Πρόκειται για το πιο πολύνεκρο ναύγιο στην μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας» δήλωσε ο Ιάσονας Αποστολόπουλος, χαρακτηρίζοντας ασύλληπτο το μέγεθος της φρίκης που βιώνουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστ(ρι)ες. Ο ίδιος σημείωσε πως οι αιτίες του εγκλήματος συμπυκνώνουν απόλυτα αυτό που συμβαίνει στις ελληνικές θάλασσες τα τελευταία χρόνια.
Στην πραγματικότητα, όπως είπε, έχουμε 600 ανθρώπους που βρίσκονται πνιγμένοι τη στιγμή που τα κυρίαρχα ΜΜΕ κάνουν λόγο για 79 νεκρούς σε μια προσπάθεια να απομειώσουν το πολιτικό κόστος.
Για να ξεπλύνουν τις εγκληματικές ευθύνες της η κυβέρνηση επιστράτευσε, σύμφωνα με τον ίδιο, δύο αφηγήματα: «Πρώτον ότι οι διακινητές φταίνε για όλα αλλά και ότι φταίνε τα ίδια θύματα. Κατηγορούν τα θύματα ναυαγίων επειδή ναυάγησαν»! Ούτε αυτό, όμως, είναι κάτι καινούργιο, καθώς, όπως εξήγησε, τα ευρωπαϊκά κράτη προσπαθούν να αναιρέσουν την έννοια του ναυαγού από τους πρόσφυγες, δηλαδή να πείσουν ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν σε κίνδυνο.
Χαρακτηριστικές είναι όλες οι ανακοινώσεις του λιμενικού που όταν αναφέρονται σε ναυάγια μιλούν για «επιχείρηση διάσωσης αλλοδαπών». «Από πότε η ανθρώπινη ζωή χωρίζεται σε αλλοδαπούς και ημεδαπούς; Είναι σαν ένα νοσοκομείο να λέει ότι χειρουργήσαμε 10 αλλοδαπούς και 10 Έλληνες, όχι δέκα ασθενείς. Το ελληνικό λιμενικό καταργεί το διεθνές δίκαιο σε μια φράση, και αυτό είναι συνειδητό επειδή η λέξη “ναυαγός” που απολείπεται, αποκαθηλώνει το δίπολο μετανάστη/πρόσφυγα. Στη θάλασσα από όπου και να έρχεται κανείς είτε θέλει άσυλο είτε όχι, το λιμενικό οφείλει να τον διασώσει» είπε συγκεκριμένα ο διασώστης.
Όπως πρόσθεσε, το λιμενικό στο ναυάγιο της Πύλου -και σε αντίθεση με όσα αρχικά ισχυριζόταν- όχι μόνο προσέγγισε τη βάρκα, όχι μόνο δεν έδωσε σωσίβια αλλά προσπάθησε να τη ρυμουλκήσει, ενέργεια που μάλλον οδήγησε στον χαμό αυτών των ανθρώπων.
Η ρυμούλκηση, εξήγησε ακόμη, δεν έχει καμία διασωστική αξία καθώς είναι μια ενέργεια που παραπέμπει σε pushback.
Όσον αφορά στο πώς αντιδρά το λιμενικό απέναντι σε βάρκες που αναγκάζονται λόγω των pushback να ακολουθήσουν πιο επικίνδυνες διαδρομές, όπως αυτή της Λιβύης προς την Ιταλία, σημείωσε:
«Kάθε φορά που εντοπίζεται ένα σκάφος από το λιμενικό σε ελληνική περιοχή διάσωσης είτε θα το αγνοήσει είτε αν γίνει ευρέως γνωστό θα στείλει ένα σκάφος να το συνοδεύσει. Γνώριζαν για το σήμα κινδύνου από τις 3 το μεσημέρι, έστειλαν ελικόπτερο και έβλεπαν ότι είναι εκατοντάδες άνθρωποι. Το λιμενικό έφτασε στις 10 το βράδυ δίπλα τους. Δεν έκαναν διάσωση γιατί σκοπός τους είναι η αποτροπή». Όπως, ακόμη, είπε, είναι πάγια τακτική τόσο της Ελλάδας και Μάλτας να συνοδεύουν και να τους ωθούν για να βγουν έξω από την ελληνική ζώνη διάσωσης.
«Ό,τι κάνουν οι τούρκικες αρχές με τα pushforward στο Αιγαίο, το κάνουν οι ελληνικές αρχές με τις βάρκες των προσφύγων στο Ιόνιο στη διαδρομή Λιβύη-Ιταλία». Ο Ιάσ. Αποστολόπουλος εξήγησε ότι οι άνθρωποι επιλέγουν αυτή τη διαδρομή γιατί έχει αυξηθεί το επίπεδο της βίας στις ελληνικές θάλασσες και ρισκάρουν τη ζωή τους όχι για να έρθουν εδώ αλλά για να αποφύγουν την Ελλάδα. Τα pushback έχουν δημιουργήσει μια νέα μεταναστευτική διαδρομή ωστόσο η λέξη pushback δεν επαρκεί, σύμφωνα με τον ίδιο, για να περιγράψει αυτό που συμβαίνει: «Αν πάτε στη Λέσβο, στη Σάμο, στη Χίο θα δείτε κουκουλοφόρους χωρίς διακριτικά, αμάξια χωρίς πινακίδες, ομάδες με σκυλιά να ψάχνουν πρόσφυγες στα δάση, στα βουνά. Οι άνθρωποι φτάνουν μόνοι τους και εξαφανίζονται. Δεν είναι pushback, είναι κρατικές απαγωγές και εξαφανίσεις. Οι κρατικές αρχές τους πιάνουν στα νησιά, τους αφαιρούν τα προσωπικά αντικείμενα, τους γδύνουν, τους μεταφέρουν με σκάφη του λιμενικού εγκαταλείποντάς τους στα ανοιχτά με σχεδίες χωρίς πηδάλιο και μηχανή με την προοπτική το κύμα να τους σπρώξει στην Τουρκία. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο».
Υπάρχουν μάλιστα άνθρωποι που για να αποφύγουν τη βία αυτή πεθαίνουν από τη δίψα κρυμμένοι για μέρες ενώ άλλοι που τους βρήκαν οι ελληνικές αρχές βρέθηκαν στη θάλασσα σε κατάσταση κινδύνου, όπως καταγράφηκε πρόσφατα και στο βίντεο των Νew York Times. Σύμφωνα με τον διασώστη, το λιμενικό της Ελλάδας «είναι το μόνο λιμενικό στον κόσμο που όχι μόνο δε διασώζει αλλά δημιουργεί ναυαγούς».
«Στο εξωτερικό δεν μας πιστεύουν ότι ζούμε σε τέτοιο μονοπώλιο της κυβερνητικής ενημερώσης. Πλέον εγώ ντρέπομαι να λέω στους ναυαγούς από ποια χώρα είμαι. Μου δείχνουν ουλές από την αστυνομική βία. Διασώζουμε ναυαγούς στη Μεσόγειο που έχουν περάσει κτηνωδίες στη Λιβύη και όμως μας διηγούνται σκληρότερα βασανιστήρια στην Ελλάδα».
Αδιανόητη είναι, σύμφωνα με τον ίδιο, η αναντιστοιχία ανάμεσα στην ένταση της βίας και το πόσο γνωστή γίνεται στο εσωτερικό της χώρας. «Κανένα μεγάλο κόμμα δεν τολμάει να μιλήσει για αυτά μην χαρακτηριστεί εθνοπροδότης και όσοι μιλάνε δέχονται την οργή του κρατικού μηχανισμού» πρόσθεσε καταλήγοντας ότι το ποσοστό των νεκρών στο Αιγαίο το 2022 έχει εικοσαπλασιαστεί από το 2015. «Ό,τι και να κάνουν τα κράτη, όσους φράχτες και αν υψώνουν ο αγώνας για ζωή και ελευθερία δεν μπορεί να εμποδιστεί. Οφείλουμε να σταθούμε στο πλευρό των ανθρώπων αυτών για να σταματήσουμε τις εγκληματικές πολιτικές».
Αθ. Καλογρίδη: «Τους κάνουν το βίο αβίωτο, ακόμη και αν σωθούν»
Πτυχές της «αποτρεπτικής πολιτικής» η οποία συνεχίζεται ακόμη και αν οι άνθρωποι αυτοί καταφέρουν να φτάσουν στο ελληνικό έδαφος εξήγησε η Αθηνά Καλογρίδη, δικηγόρος τονίζοντας ότι αυτές αποτυπώνονται στη φράση του αρχηγού της ελληνικής αστυνομίας το 2013 «θα τους κάνουμε το βίο αβίωτο». Η αποτρεπτική πολιτική που ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν περιορίζεται, όπως είπε, στον φράχτη στον Εβρο, τα pushbacks αλλά συνεχίζεται και στα κέντρα πρώτης υποδοχής, τα προαναχωρησιακά κέντρα, τους χώρους μαζικού εγκλεισμού. «Είναι η καθημερινότητά τους από τη στιγμή που θα αποφασίσουν να μείνουν στην Ελλάδα και θα καταθέσουν αίτημα για άσυλο».
Όπως ανέφερε η δικηγόρος, «οι πολιτικές που ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις στοχεύουν στην ταχύτερη απονομιμοποίηση των ανθρώπων αυτών με στόχο είτε να επιταχύνουν την απέλαση (όταν αυτή είναι δυνατή) μετά την κράτησή τους στα Προαναχωρησιακά Κέντρα ή να τους κρατάνε σε μια νομική αβεβαιότητα, να μην αποκτούν νομιμοποιητικά έγγραφα και να αποτελούν αντικείμενα εκμετάλλευσης». Η Αθ. Καλογρίδη εξήγησε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες ακόμη και στη διαδικασία αίτησης ασύλου: «Ήδη το 2015 όταν είχαμε τις μαζικές αφίξεις οι πρόσφυγες περιμέναν ώρες μπροστά σε μια σκοτεινή οθόνη μήπως κάποια στιγμή πιάσουν γραμμή και κλείσουν ραντεβού. Τώρα υπάρχει μια πλατφόρμα στο πλαίσιο της πολλά υποσχόμενης ψηφιακής διακυβέρνησης για να κλείσουν ραντεβού. Η πλατφόρμα δεν λειτουργεί από τον Μάιο με το πρόσχημα της αναβάθμισης του συστήματος, η οποία ολοκληρώθηκε με απόλυτη αποτυχία». Οι τεχνικοί λόγοι δεν έχουν λυθεί με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πρόσβαση στην υπηρεσία ασύλου. Επιπλέον, στην ενδοχώρα οι καταγραφές γίνονται μόνο σε δύο σημεία, στη Μαλακάσα και στα Διαβατά, όπου οι αιτούντες/ούσες άσυλο πρέπει να φτάσουν με δικά τους έξοδα και τον κίνδυνο να συλληφθούν και να κρατηθούν προς απέλαση.
Ένα άλλο ζήτημα που προκαλεί την απονομιμοποίηση αυτών των ανθρώπων είναι η έννοια της ασφαλούς τρίτης χώρας. «Για την Ελλάδα η Αλβανία, η Τουρκία, η Β. Μακεδονία είναι ασφαλείς τρίτες χώρες. Οι πρόσφυγες που έρχονται από το Αφγανιστάν, τη Συρία, το Μπαγκλαντέζ, το Πακιστάν και τη Σομαλία θα έπρεπε, σύμφωνα με τη συμφωνία αυτή, να ζητήσουν πρώτα άσυλο εκεί. Αυτή τη στιγμή έχουμε έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων που ζητούν άσυλο στην Ελλάδα και το αίτημά τους δεν κρίνεται ποτέ επί της ουσίας. Οι αιτήσεις τους απορρίπτονται ως απαράδεκτες, χωρίς να εξετάζεται το αίτημά τους παρά το γεγονός ότι έχουν τις προϋποθέσεις για να αναγνωριστούν ως πρόσφυγες» είπε η Αθ. Καλογρίδη εξηγώντας ότι σε μικρό διάστημα λαμβάνουν και τη δεύτερη απορριπτική απόφαση και μένουν χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα. Τα παράδοξα όμως δεν σταματούν εδώ καθώς η Τουρκία δεν δέχεται κανέναν πρόσφυγα από τον Μάρτιο του 2020. Έτσι, οι άνθρωποι αυτοί δεν επιστρέφονται στην Τουρκία με αποτέλεσμα να μένουν σε έναν φαύλο κύκλο και κρατούνται για αόριστο χρονικό διάστημα προς απέλαση. Όταν εξαντλούνται τα όρια της κράτησης αφήνονται ελεύθεροι για να ξανακρατηθούν. «Η διαδικασία ασύλου όχι μόνο δε προστατεύει τα δικαιώματα των προσφύγων αλλά τους απονομιμοποιεί γρήγορα και τους κάνει το βίο αβίωτο» είπε συγκεκριμένα.
Ωστόσο η αποτρεπτική πολιτική δεν είναι ελληνικό φαινόμενο αλλά προκύπτει από τα νομοθετήματα της Ε.Ε. Συγκεκριμένα, όπως ανέφερε η Αθ. Καλογρίδη, ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2020 η Ε.Ε έχει αποφασίσει ένα νέο Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου και στις 8 Ιουνίου του 2023 στο Λουξεμβούργο οι υπουργοί Μετανάστευσης αποφάσισαν την αυστηροποίηση του συστήματος με ταχύτερες διαδικασίες εξέτασης ασύλου στα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε. Σκοπεύουν, όπως είπε η δικηγόρος, οι αιτήσεις ασύλου να εξετάζονται σε χώρες που δεν είναι ευρωπαϊκό έδαφος ώστε το αίτημα να έχει κριθεί πριν ο πρόσφυγας/προσφύγισσα εισέλθει στο έδαφος του κράτους-μέλους. Τη διαδικασία αυτή είχε ξεκινήσει η Μ. Βρετανία με διμερείς συμφωνίες με τη Ρουάντα και τη Λιβύη. Στις ταχύτερες επιστροφές προσφύγων στο κράτος μέλος πρώτης εισόδου στοχεύει και η αντικατάσταση του Κανονισμού του Δουβλίνου προκειμένου να αποφευχθεί αυτό που η Ε.Ε. ονομάζει «asylum shopping», δηλαδή να μη μπορεί ο κάθε πρόσφυγας να διαλέγει σε ποια χώρα θα αιτηθεί το άσυλο.
Επιπλέον, οι ευρωπαϊκές χώρες συμφώνησαν σε έναν «μηχανισμό αλληλεγγύης» που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει συγκεκριμένο αριθμό ατόμων που θα δέχονται τα κράτη μέλη και αν κάποιες χώρες δεν επιθυμούν πρόσφυγες στο έδαφός τους να μπορούν με οικονομικά μέτρα να παρέχουν την «αλληλεγγύη» τους στα κράτη της υποδοχής.
«Αυτό που βλέπουμε από τις νομοθετικές διαδικασίες είναι μια ταχύτερη απονομιμοποίηση των ανθρώπων που αιτούνται διεθνή προστασία στο πλαίσιο της αποτρεπτικής πολιτικής, κάτι που οδηγεί σε αύξηση του αριθμού των ατόμων που κρατούνται διοικητικά προς απέλαση στα ΠΡΟΚΕΚΑ. Εκεί διαβιούν σε άθλιες συνθήκες χωρίς πρόσβαση σε νομική και άλλη συνδρομή. Η ΕΛΑΣ επιλέγει να κρατήσει διοικητικά ακόμη και ανθρώπους που δε μπορούν να επιστραφούν στις χώρες καταγωγής τους αντί της αναστολής απομάκρυνσης» σημείωσε καταλήγοντας ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι αποκλείονται και από τη μοναδική οδό νομιμοποίησης, την άδεια διαμονής για εξαιρετικούς λόγους εξαιτίας των τροποποιήσεων που έγιναν στον μεταναστευτικό κώδικα. «Αν καταφέρουν να γλιτώσουν όλα αυτά που περιγράψαμε δε θα συμπληρώσουν ποτέ 7 χρόνια διαμονής στην Ελλάδα για να πάρουν άδεια διαμονής, επειδή τα χρόνια που είναι αιτούντες άσυλο, από 1.1.2024 δεν θα συνυπολογίζονται στην εφταετία. Για όσους γλιτώσουν τον θάνατο περνώντας τα σύνορα της Ευρώπης, οι κυβερνήσεις τους επιφυλάσσουν και άλλες παγίδες».
Θανάσης Καμπαγιάννης: «Είναι κανίβαλοι»
«Πνίξανε περισσότερα από 600 άτομα μονομιάς. Όλες οι δικαιολογίες που ακούγονται από τους αγριάνθρωπους των ΜΜΕ και της κυβέρνησης είναι αισχρές και γελοίες» είπε ο Θ. Καμπαγιάννης τονίζοντας ότι οι πρόσφυγες ήταν στην απόλυτη εξουσία του ελληνικού κράτους που με τις δυνάμεις του μπορούσε να τους διασώσει. «Επί 24 ώρες βρίσκονταν υπό την εποπτεία τους και τους πνίξανε ή τους αφήσαν να πνιγούνε. Αυτό είναι το μοναδικό ερώτημα που υπάρχει αυτή τη στιγμή: αν τους αφήσαν να πνιγούνε ή τους πνίξανε. Όλες οι δικαιολογίες δεν ήθελαν να σωθούνε, πετάξανε τα τρόφιμα, δεν πρέπει καν να μπαίνουν στη συζήτηση. Δεν πρέπει να μπαίνει στη συζήτηση ούτε ποιο νομοθετικό πλαίσιο ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Στην ερώτηση “ποιος νόμος ορίζει ότι η Ελλάδα έπρεπε να σώσει αυτούς τους ανθρώπους” η απάντηση μας δεν είναι το άρθρο 3 της Συνθήκης του Δικαίου της Θάλασσας, η απάντησή μας είναι “είστε κανίβαλοι αν χρειάζεστε να ψάξετε να βρείτε άρθρο για να αφήσετε τόσους ανθρώπους να πνιγούν”» .
Σύμφωνα με τον Θ. Καμπαγιάννη, ζούμε σε μια κοινωνία που το κράτος έχει αποφασίσει να γίνει ο σκυλοπνίχτης, ο συνοριοφύλακας και ο πορτιέρης της Ευρώπης. «Απέναντι σε αυτό το έγκλημα έχουμε να συνεχίσουμε να ζούμε σε μια τρομερή συνωμοσία προπαγάνδας και μονοφωνίας στα ΜΜΕ, στο απόλυτο ψεύδος και την απόλυτη συγκάλυψη. Όλος ο κόσμος το ξέρει ότι το ελληνικό κράτος έχει αναλάβει αυτό το ρόλο, παίρνει χρήματα γι’ αυτό και αναλαμβάνει τη βρωμοδουλειά. Έχουμε ξαναβρεθεί σε αυτή τη κατάσταση τις προηγούμενες δεκαετίες όταν συζητούσαμε για το ρατσιστικό έγκλημα. Υπήρχε μια απόλυτη άρνηση και χρειάστηκε να δοθεί μια σκληρή μάχη για να επιχειρηματολογήσουμε για την ύπαρξη φασιστικών οργανώσεων. Ακόμη και τότε και μέχρι τη δίωξη της Χρυσής Αυγή μιλούσαν για μεμονωμένα περιστατικά»
Ο Θ. Καμπαγιάννης έκανε λόγο για την ύπαρξη ενός «κρατικού παρακράτους στα σύνορα που δρα έξω από κάθε όρο νομιμότητας». Η Ελλάδα, όπως είπε, είναι εκτεθειμένη σε ολόκληρο τον κόσμο για τις επαναπροωθήσεις που κάνει. Το έγκλημα στην Πύλο την εκθέτει ακόμη παραπάνω.
«Τα εγκλήματα γίνονται με αλυσίδα διαταγών και άρα θα πρέπει να έχουμε την αυτοπεποίθηση να δώσουμε τη μάχη απέναντι στο ελληνικό κράτος και τα εγκλήματα που κάνει στα σύνορα» είπε ακόμη τονίζοντας ότι ο ρατσισμός των κυβερνήσεων θρέφει την άκρα δεξιά σε όλη την Ευρώπη.
Ο δικηγόρος κατέληξε λέγοντας ότι «δεν είναι δυνατόν να σταματήσουμε την άνοδο αυτή αν δεν μιλήσουμε για ρατσισμό, αν δεν αναμετρηθούμε με τα εγκλήματα στα σύνορα. Χρειάζεται να είμαστε καθαροί: δεν μπορεί να υπάρχει δημοκρατική δεξιά στην Ευρώπη. Βιώνουμε τη μετάλλαξη της δεξιάς σε μια ρατσιστική ακροδεξιά κατεύθυνση. Ούτε υπάρχουν οι ευκολίες ότι θα υπάρχει αριστερά με ηγεμονικό πολιτικό σχέδιο χωρίς να απαντάει σε αυτά τα ερωτήματα. Δε μπορεί να υπάρξει πολιτικό σχέδιο της αριστεράς χωρίς να απαντάει τι θα κάνει με το φράχτη και αν θα σπάσει το καθεστώς στα σύνορα. Θα πρέπει να μαστε καθαροί ακόμη και αν χρειαστεί να γυρίσουμε σε μια μειοψηφία που θα κληθεί να πείσει μια πλειοψηφία για το ζήτημα αυτό».
Τέλος, για τον ίδιο, το αντιρατσιστικό κίνημα δεν ξεκινάει τη μάχη αυτή από την αρχή. Υπενθύμισε την επιμονή του τη δεκαετία του ‘90 απέναντι στις ρατσιστικές πολιτικές των κυβερνήσεων σε έναν αγώνα που δόθηκε στους δρόμους, στα σωματεία, στα σχολεία και στα νοσοκομεία. «Η κοινωνική πραγματικότητα μετά από δεκαετίες μεταναστευτικών ροών δείχνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάνει τη ζωή τους εδώ, ο κόσμος αυτός είναι η μαγιά που πρέπει να αξιοποιήσουμε για να κερδίσουμε τη μάχη, ως μια μειοψηφία αποφασιστική που θα πείσει την πλειοψηφία για το ποιους πρέπει να φοβάται, όχι αυτούς που βρίσκονται έξω από τα τείχη».
Αλ. Τριανταφυλλίδης: «Οι πρόσφυγες ζουν στο μεταίχμιο ύπαρξης και μη ύπαρξης»
Για γενικευμένο εκφασισμό που ξεπερνά τον χαρακτηρισμό ρατσιστική πολιτική ,έκανε λόγο ο Αλέξης Τριανταφυλλίδης. Ο κοινωνικός λειτουργός μίλησε για τη φανερή και αόρατη βία ενάντια στους πρόσφυγες που την βιώνουν όσοι-ες έχουν δουλέψει στο πεδίο. «Η αναμονή, η γκρίζα ζώνη, οι καταστάσεις limbo, τα αδιέξοδα, το μεταίχμιο μεταξύ ύπαρξης και μη ύπαρξης, η στέρηση σίτησης και περίθαλψης, η μη ένταξη, ο έμμεσος εξαναγκασμός για να φύγεις. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που δεν φαίνεται δυστυχώς, δεν καλύπτεται, δεν υπάρχουν δημοσιογραφικά ντοκουμέντα να το δείξουν».
«Εμείς ως κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, προσπαθούμε να δώσουμε στους ανθρώπους αυτούς ένα νόημα, έναν σκοπό, μια ελπίδα, ένα κίνητρο και ίσως κάποιες φορές εργαλεία για να τους στηρίξουμε». Ωστόσο αυτή η προσπάθεια μπορεί να εξαφανιστεί μέσα σε λίγες μέρες, κάτι που οδηγεί και τους εργαζόμενους σε burnout, στην επιθυμία να φύγουν από τον χώρο εργασίας, να μην ασχοληθούν ξανά με αυτό.
Ο κοινωνικός λειτουργός τόνισε ακόμη ότι σε όλη αυτή τη βία που ασκείται και στα καμπ απέναντι στους πρόσφυγες κανείς δεν είναι υπόλογος κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, «κάτι που δείχνει ότι το κράτος δεν υπάρχει ούτε για να προστατεύει, ούτε για να σώζει τους φτωχούς-ες, είτε είναι εντός των τειχών είτε είναι εκτός».
Σταυρούλα Πουλημένη
