Το ακούω εδώ και μέρες. Έξω από το μπακάλικο της γειτονιάς. Αργά το βράδυ όταν λήγουν μαζώξεις σε σπίτια, ανάμεσα στις καληνύχτες και στα τα λέμε αύριο. Όταν κατεβαίνω από το σπίτι στη δουλειά και πέφτω επάνω σε συνεργεία που επιδιορθώνουν βλάβες του ΟΤΕ ή που αλλάζουν τα καλώδια της ΔΕΗ. Στη διάβαση, καθώς περιμένω να σταματήσουν τα αυτοκίνητα για να περάσω, να κατέβω, την Εγνατία. Στη παιδική χαρά, που πάω τη μικρή για να παίξει. Στο σούπερ μάρκετ, που ο άλλος κοιτάζει στα πρόθυρα του εγκεφαλικού το λογαριασμό με τα 30 ευρώ ενώ πήρε μία σακούλα πράγματα.
Και το βλέπω. Στα παιδιά που δουλεύουν στη ντεμέκ τρέντι καφετέρια με το μισό μισθό από το βασικό των 586 ευρώ. Σε αυτούς που σε σταματούν στο δρόμο και σου ζητούν κάτι, οτιδήποτε, λέγοντας ότι πεινάνε. Στις ουρές όπου ο κόσμος πληρώνει ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΑΘ, ότι στο διάολο λογαριασμό του έρχεται στο σπίτι. Μπροστά σε ΑΤΜ, όπου ο άλλος βλέπει το υπόλοιπο του λογαριασμού και κοντεύει να ματώσει από τα αυτιά. Στα μάτια των άνεργων γονιών των συμμαθητών της μικρής όταν πάνε να πάρουν τα παιδιά τους από το σχολείο. Στο κόσμο που μαζί γυρίζουμε κάθε απόγευμα με το λεωφορείο του ΟΑΣΘ στα σπίτια μας, ο ένας πάνω στον άλλο, σαν σαρδέλες σε κονσέρβα, γαμοσταυρίζοντας για το εισιτήριο που θα πάει στο ένα ευρώ.
Πέφτουν οι καριόληδες και γι’ αυτό δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη πολιτική ανάλυση για το τι συνέβη στο Παρίσι, στη ΔΕΘ και στο Βερολίνο, δεν χρειάζεται να βγάλεις τα μάτια σου κοιτάζοντας πάνω κάτω τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων, δεν χρειάζονται ερμηνείες για τον πανικό του Άδωνι – που να σηκωθεί να φύγει μαζί με τα λεφτά του ο γλυκούλης – για τις παράνοιες της Βούλτεψη και της Άννας Μισέλ κάτι, ούτε για τις υστερίες του γιού του Μητσοτάκη.
Αυτοί πέφτουν, εμείς να τους ισοπεδώσουμε.
Ο alterthess ιανός