Έναν περίπου χρόνο μετά την προβολή του εξαιρετικού ντοκιμαντέρ “ΑGORA II-Δεσμώτες” συναντάμε τη νέα δουλειά του Γιώργου Αυγερόπουλου, “Παρόντες”. Αυτή τη φορά ακολουθεί τον δύσκολο δρόμο και προσπαθεί μέσα σε 83΄να μας θυμίσει με ψύχραιμη ματιά τι ζήσαμε τον τελευταίο χρόνο της πανδημίας. Κέντρο δράσης η Ελλάδα με μεστές αναφορές στο εξωτερικό και το μήνυμα να παίρνει οικουμενικό χαρακτήρα. Ο σκηνοθέτης δεν έχει σκοπό να χαριστεί σε κανέναν και με αντικειμενική ματιά παρουσιάζει τα γεγονότα. “Κι αρχίσαμε να μετράμε νεκρούς” …
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Οι άνθρωποι τον περασμένο Μάρτιο αναγκάστηκαν να κλειστούν στα σπίτια τους. “Η σιωπή αντικατέστησε τη βοή της πόλης”. Φόβος, αγωνία, πόνος, αλλά συγχρόνως μία πρωτοφανής συσπείρωση για έναν κοινό σκοπό. Η πατρίδα μας μπορεί να βγήκε με ελάχιστες απώλειες από το πρώτο κύμα, ωστόσο το μάθημα της “γειτονιάς” μας κι όσα συνέβησαν σε Ιταλία και Ισπανία δεν αποτέλεσαν οδηγό για τη συνέχεια. Τα λάθη του περασμένου καλοκαιριού πληρώνονται ακόμα και σήμερα, ενώ πριν λίγες ημέρες έγινε η προαναγγελία νέου ανοίγματος των covid free νησιών μας. Όλα αυτά την ώρα που το Εθνικό Σύστημα Υγείας καταρρέει και τα κρούσματα σε καθημερινή βάση ξεπερνούν τα 2.500.
Τα αίτια της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης πρέπει να αναζητηθούν στο πρόσωπο των δυνατών. Η αλληλεγγύη αποδείχθηκε περίτρανα πως έχει πάει περίπατο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αυστηρή λιτότητα έχει εξελιχθεί σε θρησκεία της και μικραίνει τους ορίζοντες του Βορρά. Το χάσμα συνεχώς βαθαίνει. Ο Νότος υποφέρει. Ζητάει αμοιβαιοποίηση του χρέους μέσω κορονο-ομολογού, ώστε να διατηρηθεί μία στοιχειώδης ισορροπία. Μάταια. Η φυλακή της Μόριας, το κλειστό κέντρο του Καρά Τεπέ σήμερα αποτελούν μεγάλη ήττα των ανθρώπων. Ο νεοφιλελευθερισμός επελαύνει κι εμείς αδύναμοι πια παρακολουθούμε εικόνες στα δελτία ειδήσεων.
Ο Πολιτισμός, η Εστίαση, η μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα συρρικνώθηκαν. O πρωτογενής τομέας διαλύθηκε. “Ενα άδειο θέατρο είναι ένα μεγάλο πτώμα”. Tην ίδια ώρα τα ΜΜΕ παρουσίαζαν (και συνεχίζουν) μία πραγματικότητα μακριά από την κοινωνία. Υπερβολικές “αγιογραφίες” και καμία κριτική. Ποιος είναι όμως ο ρόλος του λειτουργήματος της δημοσιογραφίας; Nα ελέγχει την εξουσία στην υπηρεσία του λαού … με κάθε κόστος. Στην αρχή ο κόσμος ήταν μουδιασμένος, έπεσε στην παγίδα. Σήμερα τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης κι οι δρόμοι δίνουν τις δικές τους απαντήσεις. Στο μεσοδιάστημα υπήρξαν ουκ ολίγες προκλήσεις της ηγεσίας.
Η αλαζονεία εξαντλεί τα τελευταία αποθέματα υπομονής. Η πλειοψηφία περιμένει ένα συγγνώμη σαν παρηγοριά. Αυτή η λέξη όμως θέλει μεγάλη ψυχή για να την πεις και το σημαντικότερο είναι να την εννοείς. “Τα χωράφια κοκκινίζουν από το αίμα μας”. Ο θυμόσοφος ελληνικός λαός λέει: “μπορείς να κοροϊδέψεις λίγους για πολύ ή πολλούς για λίγο”. Oύτε η δημόσια υγεία, ούτε η μόρφωση μπορούν να αποτελούν πολυτέλεια και προνόμιο των λίγων. Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνονται μέσα από μία σειρά παραστατικών μαρτυριών, ιστοριών και αποκλειστικών συνεντεύξεων από τους πρωταγωνιστές της πρώτης γράμμης.
Όπως αναφέρεται στον επίλογο αυτό είναι ένα ακόμα επεισόδιο του άγριου 21ου αιώνα. Mπαίνουμε στη δεύτερη δεκαετία οξείας κρίσης στην Ελλάδα. Η αβεβαιότητα κυριαρχεί. Οι εμβολιασμοί αργούν. Αναμένουμε τη δική μας άνοιξη, αλλά αυτή ακόμα αργεί. Φαίνεται πιθανό να χάσουμε την πιο όμορφη εποχή του χρόνου για δεύτερη διαδοχική χρονιά. O κόσμος όμως έχει ανάγκη να ελευθερωθεί και να ζήσει. Παράλληλα το μυαλό του καθενός μας τρέχει στο αύριο. Ποια είναι η μετά-COVID εποχή που μας ξημερώνει;
