Απόλυτα κινηματογραφικός μήνας ο Οκτώβρης. Σιγά σιγά επανερχόμαστε στις αγαπημένες μας σκοτεινές αίθουσες και χανόμαστε στην μαγεία τους. Χθες ήταν η σειρά του Μακεδονικόν για να παρακολουθήσουμε το νέο έργο του – ταυτόχρονα – ώριμου και συναισθηματικού Πέδρο Αλμοδόβαρ, “Παράλληλες Μητέρες”. Ταινία έναρξης στο πρόσφατο 78ο Φεστιβάλ της Βενετίας και Βραβείο Γυναικείας ερμηνείας για την εκθαμβωτική Πενέλοπε Κρουζ που σαν το παλιό καλό κρασί δίνει μία μεστή ερμηνεία. Ήδη από τον ιδιαίτερο τύπο παρουσίασης των τίτλων έναρξης αντιλαμβανόμαστε πως κάτι καλό ακολουθεί.
Η Τζάνις (από την Τζάνις Τζόπλιν) είναι επαγγελματίας φωτογράφος στην πρωτεύουσα της Ισπανίας Μαδρίτη. Αναζητά τον άνθρωπο που θα λυτρώσει την οικογένειά της που φέρει ακόμα τα τραύματα της Δικτατορίας του Φράνκο (σύμπτωση αλλά την ταινία παρακολούθησα την 28η του Οκτώβρη). Στη ζωή της ξαφνικά έρχεται ο ανθρωπολόγος Αρτούρο. “Δεν υπάρχουν όμως χρήματα στον κρατικό προϋπολογισμό για την ιστορική μνήμη” επί εποχής Ραχόι. Η νέα άφιξη είναι ικανή να βοηθήσει στο ξετύλιγμα του μίτου, άθελά της όμως περιπλέκει την κατάσταση συνολικά ακόμα περισσότερο. Γρήγορα μεταφερόμαστε στην αίθουσα μίας μαιευτικής κλινικής μήνες μετά. Τι έχει μεσολαβήσει; Δίπλα στην πρωταγωνίστρια, γνωρίζουμε την Άννα. Μοιράζονται τον ίδιο γλυκό πόνο.
Οι προτεραιότητες αλλάζουν. Η μητέρα πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Έχει φέρει στον κόσμο έχει υγιέστατο κοριτσάκι! Μυστήριο. Όσο ο καιρός περνάει κάτι την ταλανίζει κι αλλάζει τη συμπεριφορά της. Η αιφνιδιαστική επίσκεψη του πατέρα την φέρνει προ των ευθυνών της. Το θέμα είναι πρώτιστα εσωτερικό και βαθιά προσωπικό. Με ψυχραιμία ακολουθεί τον δρόμο της λογικής και της επιστήμης. Προσπαθεί να βρει τη δύναμη να συνθέσει τα κομμάτια του παζλ κι όταν αυτό συμβεί είναι δυστυχώς … ήδη αργά. Αδύναμη να αρθρώσει λέξη, φοβισμένη μη χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της κάνει διαδοχικά λάθη που οδηγούν σε αδιέξοδο. Η αμφίσημη επανεμφάνιση της Άννας έρχεται να επιτείνει την αγωνία. Οδηγούμαστε σε ένα ψυχολογικό θρίλερ.
Ο σκηνοθέτης μετά το εξαιρετικό έργο ζωής του “Pain and Glory” με πρωταγωνιστή τον Αντόνιο Μπαντέρας, δημιουργεί έναν ύμνο για τη γυναίκα και την μητέρα. Σέβεται απεριόριστα το μεγαλείο του θηλυκού. Το έχει αποδείξει περίτρανα και στο παρελθόν (“Όλα για την μητέρα μου”). Έχουμε να κάνουμε με μία μάνα μόνη, τρίτης γενιάς μάλιστα. Έτσι έμαθε και θα πορευτεί. “We should all be Feminists”. Η συνύπαρξη Τζάνις κι Άννα κυλά αρμονικά. Σιγά σιγά τα όρια θολώνουν στα μάτια του θεατή. Ο σκηνοθέτης έχει τον τρόπο να ξεπεράσει κάθε ταμπού. Δείχνει πως είναι καλά με τον εαυτό του κι αυτό βγαίνει στο έργο του.
Ότι και να πει κανείς για την Κρουζ είναι λίγο. Αυτή είναι η έβδομη συνεργασία της με τον Αλμοδόβαρ, αρχής γενομένης από το 1997 και την “Καυτή Σάρκα”. Η παρουσία της είναι από μόνος του ένας καλός λόγος να παρακολουθήσεις την ταινία. Από εκεί και πέρα άξια στέκεται δίπλα της η Μιλένα Σμιτ (Άννα), ενώ Αϊτάνα Σάντσεζ Γκιγιόν (Τερέζα) και Ρόσι Ντε Πάλμα (Έλενα) συμπληρώνουν μία τετράδα πολύ ισχυρών χαρακτήρων. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η μουσική του Αλμπέρτο Ιγκλέσιας που χρωματίζει σκηνές κι απορροφά την ένταση. Ποια θα είναι όμως η κατάληξη;
Από το μητρικό ένστικτο που μένει ζωντανό καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ μετά τη σύλληψη, στο διττό χρέος προς την οικογένεια και την πατρίδα. Ποτέ δεν είναι αργά, όταν πρόκειται για την μνήμη. Με το σχήμα του κύκλου και μία αίσθηση λύτρωσης για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές θα ολοκληρωθεί ίσως η πιο πολιτική ταινία του πολύπειρου δημιουργού. Κι όπως εύστοχα σημειώνει ο σπουδαίος Ουρουγουανός συγγραφέας και λογοτέχνης, Εντουάρδο Γκαλεάνο, “δεν υπάρχει βουβή ιστορία”.
