Η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα μπαίνει σήμερα στην 56η μέρα. Η εμβέλειά της έχει ξεπεράσει ήδη κατά πολύ, τόσο τα όρια της Αριστεράς, όσο και τα εθνικά σύνορα: δηλώσεις πολιτικών αρχηγών, άρθρα στον ξένο Τύπο, παρεμβάσεις διεθνών οργανισμών, αλλεπάλληλα διαβήματα νομικών και δικαστικών – και μαζί, χιλιάδες κόσμος καθημερινά στο δρόμο σε όλη την Ελλάδα, απέναντι στην αστυνομική βία και τη λογοκρισία, το βεβαιώνουν: ο ευγενής αγώνας του απεργού, και μαζί η εγκληματική αδιαλλαξία κυβέρνησης και αμερικανικής πρεσβείας απέναντί του, έχουν δημιουργήσει μια ιστορικών διαστάσεων διαχωριστική γραμμή μέσα στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.
Οι σκέψεις αυτές δίνουν την αφορμή να ξαναξεφυλλίσουμε το δεύτερο βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα – μια συζήτηση με τον δημοσιογράφο της Εφημερίδας των Συντακτών Τάσο Παππά, ένα βιβλίο που επιχειρεί ερωτήσεις και απαντήσεις «άβολες» για πολλούς, μεταξύ των οποίων και ο σημερινός απεργός πείνας. Μέσα από τη συζήτηση συγγραφέα και δημοσιογράφου, κατανοεί κανείς ότι ο Δημήτρης Κουφοντίνας και η «17Ν» ήταν παιδιά των επαναστατικών ελπίδων της Μεταπολίτευσης, της έλξης που ασκούσε στους κριτικούς προς την ΕΣΣΔ το γκεβαρικό «παράδειγμα» του ανταρτοπόλεμου, και στην περίπτωση του ίδιου του Κουφοντίνα, η «αίρεση» του γκεβαρισμού, το αντάρτικο πόλης των Ουρουγουανών Τουπαμάρος και του Ραούλ Σεντίκ.
Η αναδρομή που επιχειρεί το βιβλίο, και μαζί του κι εμείς, γίνεται για να θυμίσουμε κάτι κρίσιμο: όσο προβληματική κι αν ήταν, από διάφορες απόψεις, η ένοπλη ακροαριστερή βία της Μεταπολίτευσης, ούτε η ήττα της (που επικυρώθηκε, επιχειρησιακά, το 2002), ούτε ο πόνος που η ίδια προκάλεσε στις οικογένειες των θυμάτων, δικαιολογούν την υστερική αναθεώρηση της σύγχρονης μεταπολιτευτικής ιστορίας, την ιδεολογική τρομοκρατία και τη λογοκρισία που ασκούνται για να καμφθεί σήμερα ένας εξουθενωμένος απεργός πείνας. Σε τελική ανάλυση, αν ο Κουφοντίνας ήταν ένας «αιματοβαμμένος εκβιαστής», ένας «τζιχαντιστής α λα ελληνικά» –ή απλά «θύμα»: ένας άνθρωπος χωρίς ιδιότητες–, δεν εξηγείται γιατί τόσοι, και τόσο διαφορετικοί, σπεύδουν εδώ και 56 μέρες να στηρίξουν το εύλογο αίτημά του, παραμερίζοντας την απόσταση που νιώθουν να τους χωρίζει απ’ ό,τι ήταν, μέχρι προ 20ετίας, η «17Ν».
Επιμέλεια στήλης: Χρήστος Λάσκος, Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος
Μίξη ήχου: Μένιος Εξίογλου
Συμπαραγωγή: Σταυρούλα Πουλημένη
Σε μια ιδέα της Έφης Μακρίδου
