Της Ελένης Τσερεζόλε
Ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Μπορεί δηλαδή να επιτεύχθηκε ο πρώτος στόχος -εκείνος της ήττας ήδη από τον πρώτο γύρο του πιο αποτυχημένου προέδρου της χώρας, του Νικολά Σαρκοζί-, ωστόσο τη γιορτή σκίασε το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν (18% τελικά, μία μονάδα και κάτι παραπάνω από το ιστορικά υψηλό ποσοστό που το 2002 είχε οδηγήσει τον πατέρα της στον β΄ γύρο, με αντίπαλο τον Σιράκ, αφήνοντας εκτός τον τότε πρωθυπουργό Λιονέλ Ζοσπέν). Ο στόχος να ηττηθεί ΚΑΙ η ακροδεξιά, να βρεθεί δηλαδή η Λεπέν στην τέταρτη θέση, δεν επιτεύχθηκε. Και τούτο γιατί, πέραν του υποψηφίου του Αριστερού Μετώπου, οι δύο άλλοι υποψήφιοι έστρεψαν την πλάτη και έκλεισαν τα μάτια τους στον κίνδυνο της απήχησης του ξενοφοβικού, ρατσιστικού, μανιχαϊστικού λόγου της ακροδεξιάς υποψήφιας. «Οι μετανάστες μάς φέρνουν την ανεργία, την ανασφάλεια, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης», «αντισταθείτε κατά των ελίτ της εξουσίας, του συστήματος, στηρίξτε τις εθνικές ιδέες, την εθνική ανανέωση», κ.ο.κ: η επιχειρηματολογία της Λεπέν βρήκε, σε συνθήκες κρίσης, ευήκοα ώτα. Δεν πρόκειται όμως για κεραυνό εν αιθρία. Εδώ και αρκετό καιρό ο Νικολά Σαρκοζί και το επιτελείο του είχαν κάνει μια άκρως ριψοκίνδυνη όσο και οπορτουνιστική επιλογή, η οποία όμως αντανακλά την πολιτική φιλοσοφία του Γάλλου προέδρου: την ανυπαρξία δηλαδή κάθε ενδοιασμού προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία. Αυτή ήταν που τον κράτησε στα δύσκολα χρόνια της απομόνωσης της δεκαετίας του 1990 και αυτή τον οδήγησε στην επικράτηση το 2007. Τούτη τη φορά επέλεξε συνειδητά να υιοθετήσει τη θεματολογία και τον λόγο της ακροδεξιάς, θεωρώντας ότι έτσι θα εξασφάλιζε την επανεκλογή του και παραγνωρίζοντας τον κίνδυνο που συνεπαγόταν μια τέτοια επιλογή. Στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου βρέθηκε έτσι πέρσι ξανά η «εθνική ταυτότητα» και η «υπεροχή του γαλλικού πολιτισμού», ενώ προεκλογικά έκανε τη σύνδεση των θεμάτων της μετανάστευσης με την ασφάλεια. Τελικά όμως, μέσα από αυτή τη «διάχυση» του λεπενικού λόγου σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, το βράδυ της 22ας Απριλίου το 18% των ψηφοφόρων επέλεξαν το πρωτότυπο από την απομίμηση.
Ο μόνος πολιτικός χώρος που είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου (τον οποίο για άλλη μια φορά δεν διέκριναν τα ινστιτούτα δημοσκοπήσεων) ήταν το Αριστερό Μέτωπο και ο υποψήφιός του, Ζαν Λικ Μελανσόν, ο οποίος, παρά το γεγονός ότι σχεδόν εξαπλασίασε το ποσοστό της Μαρί Ζωρζ Μπιφέ το 2007 (1,93%), αναγνώρισε ότι έχασε το στοίχημα να περάσει μπροστά από τη Λεπέν. Και αυτό συνέβη, όπως εξήγησε ο ίδιος, όχι μόνο γιατί το Αριστερό Μέτωπο ήταν μόνο του στον αγώνα αυτόν, αλλά και γιατί «παράλληλα κάποιοι μας έριχναν και πισώπλατες μαχαιριές», είπε μιλώντας στην πλατεία Στάλινγκραντ, εκεί από όπου τον Ιούνιο του 2011 είχε ξεκινήσει την προεκλογική του εκστρατεία. «Είμαστε η μόνη αντιφασιστική δύναμη» παρατήρησε, πριν ζητήσει από τους πολίτες που τον άκουγαν υπό ψιλή βροχή να δώσουν στις 6 Μαΐου τη «μάχη για να φέρουμε τα πάνω-κάτω στην Ευρώπη, να σπάσουμε τον ζυγό του Σαρκοζί και της Μέρκελ». «Είμαστε η νέα, ανερχόμενη πολιτική δύναμη και αναλαμβάνουμε πλήρως τις ευθύνες μας».
Λίγο νωρίτερα, η Μαρίν Λεπέν, υπό τις επευφημίες των οπαδών της και υπό το βλέμμα του πατέρα της που βρισκόταν μεταξύ τους, ευχαριστούσε τους «δεξιούς και αριστερούς πατριώτες», για το «μεγάλο ξεκίνημα» του «μπλε κύματος που κάνει το σύστημα των ελίτ να τρέμει» και τασσόταν κατά της «υπερφιλελεύθερης, ελευθεριακής, χαλαρής Αριστεράς». Η βραδιά της έκλεισε, χορεύοντας με παραληρούντες οπαδούς της που κράδαιναν γαλλικές σημαίες…
Όσοι προεκλογικά είχαν θεωρήσει «ακραίο» ή «περιθωριακό» το δίπολο Λεπέν-Μελανσόν, τώρα αναθεωρούν άρον-άρον τις απόψεις τους, αντιλαμβανόμενοι ότι δεν επρόκειτο για σύγκρουση προσώπων, αλλά για μετωπική δύο εντελώς διαφορετικών αντιλήψεων για την οικονομία, την κοινωνία, τα δικαιώματα. Και σήμερα αυτό ακριβώς το δίπολο καθορίζει και κρίνει το χρώμα της πολιτικής σκηνής στη Γαλλία και όχι μόνο εκεί: αν αυτό θα είναι κόκκινο ή μαύρο…
Πηγή: Αυγή