Σύμφωνα με την αφήγηση των πολιτικών αντιπάλων της νέας ελληνικής κυβέρνησης αυτό που συμβαίνει εδώ και πέντε μήνες δίχασε την «ελληνική κοινωνία» στη βάση φαντασιακών διαφοροποιήσεων και διαχωριστικών γραμμών με στόχο η αριστερή διακυβέρνηση να… αναβαθμιστεί σε «καθεστώς» και σαν τέτοιο να παραμείνει στο Μέγαρο Μαξίμου και στα υπουργεία για πολλά/πολλά χρόνια. Είναι λογικό οι πολιτικοί αντίπαλοι της νέας ελληνικής κυβέρνησης να επιδιώκουν όσο το δυνατό πιο σύντομα την επιστροφή τους στο Μέγαρο Μαξίμου και στα υπουργεία, αλλά οι σαχλαμάρες περί διχασμού της «ελληνικής κοινωνίας» και φαντασιακών διαφοροποιήσεων και διαχωριστικών γραμμών δημιουργούν πολλές, τουλάχιστον, εύλογες απορίες, καθώς η πηγή της σαχλαμάρας είναι η διαπλοκή της πολιτικής και της οικονομικής ελίτ, αυτοί που για πέντε χρόνια ποδοπάτησαν τη ζωή και την αξιοπρέπεια των πολλών για να κάνουν «βιώσιμο» το χρέος που αυτοί δημιούργησαν και να προστατεύσουν τους λογαριασμούς που για δεκαετίες τρόμπαραν σε τράπεζες του εσωτερικού και κυρίως του εξωτερικού.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν. Ήταν κορυφαία πράξη πατριωτισμού, που ένωσε τους πολλούς, ο αγώνας, η κινητοποίηση και το δημοψήφισμα στη Θεσσαλονίκη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, ενάντια σε ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο της διαπλοκής της πολιτικής και της οικονομικής ελίτ; Είναι κορυφαία πράξη πατριωτισμού, που ενώνει τους πολλούς, ο ανειρήνευτος αγώνας ενάντια στην καταστροφή της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής, ενάντια σε ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο πολυεθνικών χρυσοθήρων και ντόπιων συνεργατών τους; Θα είναι κορυφαία πράξη πατριωτισμού, που θα ενώσει τους πολλούς, ο αγώνας – και από τα πάνω και από τα κάτω – για την αναβάθμιση των δημόσιων συστημάτων υγείας και παιδείας, ενάντια σε ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο, σε εξέλιξη, για τη διάλυση τους; Είναι κορυφαία πράξη πατριωτισμού, που ενώνει τους πολλούς, η προσπάθεια που κάνει η νέα ελληνική κυβέρνηση, απέναντι σε αγροίκους εκβιαστές, για να προστατεύσει το εισόδημα των απόμαχων της δουλειάς και να επαναφέρει το θεσμό των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων για τους μισθούς και τις εργασιακές σχέσεις;
Πράγματι διχαστήκαμε τα προηγούμενα χρόνια και παραμένουμε διχασμένοι, από τη μία οι πολλοί και από την άλλη οι ελίτ και τα παρακολουθήματα τους, τα want to be ελίτ μεσαία στρώματα, καθώς τίποτα το φαντασιακό δεν έχουν οι διαφοροποιήσεις, οι διαχωριστικές γραμμές, το που στεκόμαστε απέναντι σε σχέδια νεοφιλελεύθερης τρέλας όπου οι «προνομιούχοι» δεν είναι οι εκατομμυριούχοι αλλά οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι των 581 ευρώ μεικτά, οι συνταξιούχοι των 664 ευρώ. Είναι λογικό, και ιστορικά πολλές φορές επιβεβαιωμένο, οι ελίτ να φοβούνται την ενότητα και τον πατριωτισμό των πολλών, αυτό που είναι σχετικά παράλογο είναι οι πολλοί να αντιμετωπίζουν με καχυποψία τις νέες συνθήκες. Ελπίζω αυτό να έχει να κάνει με το παράξενο του πράγματος και όχι με τα νέα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας.
*Ο Θεόφιλος Σιχλετίδης είναι ένας από τους Δύο Λύκους: καθημερινά, 12 με 1, στο ρ/σ «Στο Κόκκινο 93,4»