Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν διάφοροι προτάσεις και ιδέες που συζητιούνται για το ελληνικό πρόβλημα χρέους, προτάσεις και ιδέες πέρα από αυτές που εφαρμόζονται. Προφανώς ό,τι δεν είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που εφαρμόζεται δεν είναι, σε καμία περίπτωση, και ανταγωνιστικό με αυτό που εφαρμόζεται. Από την άλλη όμως, έστω και θεωρητικά, κάθε «άλλη» πρόταση έρχεται, σε ένα βαθμό, να αμφισβητήσει το μονόδρομο, τη μοναδική επιλογή, της πολιτικής που εφαρμόζεται. Και ίσως γι’ αυτό να υπάρχουν, από την άλλη πλευρά, τόσο έντονες εκδηλώσεις υστερίας κάθε φορά που πέφτει μία ιδέα για να αλλάξουν τα πράγματα.
Για λόγους που έχουν να κάνουν με το… υψηλό επίπεδο του πολιτικού διαλόγου στην Ελλάδα, όταν ανοίγει η συζήτηση για κάποια άλλη πολιτική, η από εκεί πλευρά αρχίζει να μιλάει για αυτό που έγινε στην Κύπρο, για το κούρεμα των καταθέσεων, δηλαδή για κάτι το οποίο δεν έχει συμβεί εδώ. Αυτό που υποστηρίζει η από εκεί πλευρά είναι πως αν το πρόγραμμα προσαρμογής αλλάξει τότε θα πάμε βήματα πίσω, σε σημεία τα οποία «ξεπεράσαμε» εφαρμόζοντας άλλα μέτρα, και όχι το άμεσο κούρεμα των καταθέσεων, μέτρα όπως η μείωση των μισθών και των συντάξεων, η αύξηση των φόρων, τα χαράτσια στα σπίτια και πάει λέγοντας.
Έτσι, όταν οι υποστηριχτές αυτής της ελεεινής κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς λένε πως η μη πιστή εφαρμογή του προγράμματος θα βάλει σε κίνδυνο τις θυσίες που έχει κάνει μέχρι τώρα ο ελληνικός λαός, αυτό που εννοούν είναι ότι ένα «πολιτικό ατύχημα» είναι σχεδόν βέβαιο πως θα γυρίσει το χρόνο πίσω και οι ίδιοι άνθρωποι που πλήρωσαν το μάρμαρο της οικονομικής κρίσης θα το πληρώσουν και πάλι. Πράγματι, όσο αυτή η ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς μένει στα πράγματα, πάντα οι ίδιοι άνθρωποι θα πληρώνουν τα σπασμένα, είτε το πρόγραμμα εφαρμοστεί πιστά, είτε το μνημόνιο εφαρμοστεί με άλλα μέσα.
Κι εδώ, σε αυτό το σημείο, έρχεται να μας συναντήσει αμείλικτα το βασικό αυτής της ιστορίας: Αυτό πως αλλάζει; Η άλλη πλευρά θα επιμείνει μέχρι τέλους ότι σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν πλούσιοι, ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος για να πληρώσει τα σπασμένα πέρα από τους από τα κάτω. Η άλλη πλευρά θα κάνει και θα πει πολλά και κυρίως θα προσπαθήσει να φοβίσει τους πάντες, αλλά κάθε μέρα που περνάει χάνει έδαφος, χάνει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Για την απ’ εδώ πλευρά πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως όταν ο αντίπαλος σου υποχωρεί εσύ θα πρέπει να προχωράς.
Ο alterthess ιανός