Με τον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα να συμπληρώνει τις 26 ημέρες απεργίας πείνας, μόνο ως κυνικές μπορούν να χαρακτηριστούν οι (μη) κινήσεις των αρμόδιων φορέων για την εκπλήρωση ενός δίκαιου -βάσει του Αστικού Δικαίου- και νόμιμου –βάσει των νόμων που αυτοί ψήφισαν- αιτήματος.
Η αδιαφορία που οδηγεί τον απεργό σε αργό θάνατο
Η αδιαφορία του υπουργείου, το πέπλο σιωπής που έχει επιβάλει μέσω των δικών της Μ.Μ.Ε. η κυβέρνηση, οι ρεβανσιστικές αναφορές σε συνεντεύξεις που ακροβατούν επικίνδυνα στα όρια της αυτοδικίας φέρνουν τον εξαντλημένο απεργό πείνας όλο και πιο κοντά σε κάποια μόνιμη αναπηρία ή και στον ίδιο το θάνατο. Κάτι που σημασία έχει να τονίσουμε, πως δεν θα έχει συμβεί ξανά στην Ελλάδα.
Δεν είναι το ότι ο Κουφοντίνας θα ξαναπάρει τα όπλα, αυτό το ξέρουν κι οι ίδιοι. Δεν είναι ότι κάνει απεργία πείνας για να αποφυλακιστεί πρόωρα, δύο δεκαετίες σχεδόν έχει εκτίσει σχεδόν το σύνολο της ποινής του, το μεγαλύτερο μέρος σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης. Είναι όμως το ότι συνεχίζει να σκέπτεται πολιτικά, αλλά και το ότι δε σιωπά μπροστά στην ειδική και άδικη μεταχείρισή του τα τελευταία 19 χρόνια αυτό που δεν του συγχωρούν.
Να μην εφαρμοστεί η βάρβαρη πρακτική της υποχρεωτικής σίτισης
Κάπως έτσι, μετράμε πλέον μέρες ή και ώρες για την μεταφορά του απεργού σε μονάδα εντατικής θεραπείας και το σενάριο της υποχρεωτικής σίτισης, που αποτελεί βασανιστήριο και επιφέρει μεγάλους κινδύνους για την υγεία του απεργού, με αυτή την κυβέρνηση δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Στη μετάφραση της Διακήρυξης της Μάλτας για τους απεργούς πείνας, που αποφασίστηκε στην 43η Παγκόσμια Ιατρική Συνέλευση τον Νοέμβρη του 1991 και επικαιροποιήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1992 στη Μαρμπέγια της Ισπανίας, τον Οκτώβρη του 2006 στη Νότια Αφρική και τον Οκτώβρη του 2017 στο Σικάγο, όσα γράφονται και βρήκαμε μεταφρασμένο στο eksegersi.gr είναι σαφή:
«Η απώλεια της νοητικής ικανότητας δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγνοηθεί η πρότερη άρνηση θεραπείας του ατόμου, συμπεριλαμβανομένης και της τεχνητής τροφής. Είναι περισσότερο ηθικό να επιτρέψεις σε έναν αποφασισμένο απεργό πείνας να πεθάνει με αξιοπρέπεια παρά να υποβάλλεις αυτό το πρόσωπο σε επανειλημμένες ιατρικές παρεμβάσεις ενάντια στην θέλησή του/της.»
Οι σημερινές προσαγωγές στη Θεσσαλονίκη και η αυριανή μέρα πανελλαδικής αλληλεγγύης
Σε παρέμβαση έξω από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ3 προχώρησαν σήμερα αναρχικές συλλογικότητες της πόλης, θέλοντας να αναδείξουν την σιωπή που έχει επιβληθεί από την κυβέρνηση γύρω από το θέμα. Σηκώθηκε πανό για την απεργία πείνας, φωνάχτηκαν συνθήματα και ο κόσμος αποχώρησε. Η πλεονάζουσα αστυνομία όμως απτόητη από το ότι δεν προκλήθηκε κάποια φθορά ή δεν έγινε απόπειρα εισόδου στο χώρο, ποινικοποίησε για άλλη μια φορά οποιαδήποτε μορφή πολιτικής δράσης και προσήγαγε 10 άτομα σε διαφορετικά αστυνομικά τμήματα της πόλης για να τα αφήσει κάποιες ώρες αργότερα ελεύθερα.
Για αύριο, ημέρα πανελλαδικής δράσης, έχουν προγραμματιστεί συγκεντρώσεις σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, την ίδια στιγμή που πληθαίνουν και οι φωνές αλληλεγγύης και από χώρες του εξωτερικού. Στην Θεσσαλονίκη συγκέντρωση αναρχικών και αριστερών οργανώσεων έχει προγραμματιστεί για τις 14.00 στο Πολυτεχνείο.
Ανακοίνωση και από την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΔΣΘ
Δεκάδες είναι πλέον τα εργατικά σωματεία, οι φοιτητικοί σύλλογοι, που μαζί με πανεπιστημιακούς και καλλιτέχνες και παρά τις πιέσεις παίρνουν τη θέση του Ανθρωπισμού και του Δικαίου, ζητώντας την ικανοποίηση του αιτήματος του Δ. Κουφοντίνα. Σε σημερινή ανακοίνωσή της Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης αναφέρει:
«Η απεργία πείνας του κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα ανοίγει μοιραία ολόκληρη τη συζήτηση για το ίδιο το κράτος δικαίου και τη σωφρονιστική πολιτική που αυτό καλείται να ασκεί και δεν αφορά βέβαια καθόλου στο ζήτημα της ιδεολογικής ταύτισης ή μη με τις σκέψεις του ή την παλαιότερη δράση του. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων ενός ανθρώπου και πολύ περισσότερο ενός κρατουμένου καθόλου δεν σημαίνει ταύτιση με τις ιδέες ή τις πράξεις του ή υπεράσπιση αυτών.
Ένα κράτος δικαίου, όμως, πρέπει να ισχύει το ίδιο για όλους και χωρίς εξαιρέσεις κι όχι κατά περίπτωση και μάλιστα με απαράδεκτα κριτήρια ιδεολογικά ή ακόμη χειρότερα φρονηματικά, που παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές εποχές της σύγχρονης ιστορίας μας. Γιατί με τον τρόπο αυτό ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για διαρκείς αυθαιρεσίες και διακριτική και δυσμενή μεταχείριση ορισμένης (κάθε φορά) μερίδας κρατουμένων, σήμερα των πολιτικών κρατουμένων των ένοπλων οργανώσεων των δεκαετιών του 1970 και του 1980, αύριο σε βάρος όποιων θεωρηθούν επικίνδυνοι για το σύστημα. Η εδραίωση και εφαρμογή μιας συρρικνωμένης νομιμότητας, μέσα από ένα «ποινικό καθεστώς εξαίρεσης», που σήμερα φαίνεται να απειλεί κάποιες μειοψηφίες, νομιμοποιεί αυτό που αύριο με ευκολία μπορεί να στοχεύσει τις μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες.
Στην Ελλάδα του 21ουαιώνα υπερηφανευόμαστε ότι βασανιστήρια, επίσημα τουλάχιστον, δεν υπάρχουν. Δυστυχώς όμως φαίνεται πως υπάρχουν πρακτικές, που αποβλέπουν στην ψυχολογική εξόντωση μιας μερίδας κρατουμένων. Γιατί είναι βασανιστήριο για έναν κρατούμενο η στέρηση του επισκεπτηρίου του ή της τακτικής του άδειας, μιας κατάκτησης, που χρειάστηκε πολύς χρόνος μέχρι να αναγνωρισθεί και κατοχυρωθεί από το νομικό σύστημα, έπειτα από δραματικές απεργίες και πάμπολλες στάσεις μέσα στις φυλακές. Τέτοιες στερήσεις για έναν κρατούμενο συνιστούν αναμφίβολα βασανιστήριο και εντάσσονται στο πλαίσιο του πιο ακραίου αυταρχισμού, εκδικητικότητας και εξόντωσής του.
Γι’ αυτό σαν Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης τασσόμαστε στο πλευρό του κρατούμενου απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα και στον αγώνα του για εφαρμογή του νόμου, που το κράτος αρνείται εκδικητικά και παράνομα να εφαρμόσει. Κι όχι γιατί ταυτιζόμαστε ιδεολογικά με τις ιδέες και τις πράξεις του, αλλά γιατί όταν μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα μιλάμε για βασικά και αναφαίρετα δικαιώματα όλων των ανθρώπων κι όταν ιδιαίτερα μιλάμε για δικαιώματα κρατουμένων μιλάμε για ζητήματα στοιχειώδους αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς.»
