Η απόκτηση νέων έργων από ένα μουσείο όπως το Reina Sofía (Μαδρίτη) μπορεί να συνιστά μια γραφειοκρατική ανταλλαγή εγγράφων, συναντήσεις συμβούλων και μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις μεταξύ δικηγόρων ή μπορεί να προκύπτει από μια ανυπάκοη, συμπαθητική και ιδεαλιστική ανταλλαγή επιστολών και επικοινωνιών, εάν πωλητής είναι ο EZLN και τα χρήματα καταλήγουν σε μια οργάνωση αφιερωμένη στη διάσωση μεταναστ(ρι)ών στη θάλασσα, όπως η Open Arms.
Η Open Arms μόλις ευχαρίστησε τις ζαπατιστικές κοινότητες που επέλεξαν τη συγκεκριμένη οργάνωση για να της παραχωρήσουν το οποιοδήποτε οικονομικό αποτέλεσμα προκύψει από την απόκτηση από το μουσείο της Μαδρίτης τεσσάρων τεχνουργημάτων που μετέφερε η αντιπροσωπεία του EZLN στην Ισπανία, στο ταξίδι με το οποίο θέλησαν να τιμήσουν, με τον δικό τους τρόπο, τα 500 χρόνια από την Κατάκτηση της Αμερικής κάνοντας αντίστροφα το ταξίδι των Ισπανών. Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού, οι Ζαπατίστας εξηγούν ότι το μουσείο Reina Sofía ξεκίνησε τις διαδικασίες για την απόκτηση κάποιων έργων που φτιάχτηκαν στις ιθαγενικές κοινότητες της Τσιάπας. Το ποσό, που δεν έχει ακόμα καταληχτεί, θα δοθεί στην Open Arms, ανακοινώνουν σε επιστολή τους που κάνει κάθε αγοραστή έργων τέχνης να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Πιστή στο ύφος του κινήματος, η ανακοίνωση των Ζαπατίστας ήταν μια ισχυρή επιβεβαίωση της αδελφοσύνης μεταξύ των λαών και όσων εργάζονται για τη ζωή. Στο ανακοινωθέν συμπεριλαμβάνεται μια αυθόρμητη και ασεβής αφήγηση, που περιλαμβάνει τη μνήμη της ισπανίδας φεμινίστριας συγγραφέως Almudena Grandes που πέθανε πρόσφατα, τις ταβέρνες της Μαδρίτης και τη μαδριλένικη πύλη της Puerta de Alcala. Οι πιο παραληρηματικές παράγραφοι έχουν να κάνουν με το πώς φαντάζονται οι Ζαπατίστας ότι πρέπει να ήταν η συζήτηση εντός του ισπανικού θεσμικού μουσείου έως ότου οριστικοποιηθεί η «ακατανόητη» αγορά. Η ευχαριστήρια απάντηση από την Open Arms, την περασμένη εβδομάδα, ανακοινώνει ότι η δωρεά θα χρησιμεύσει για να «συνεχιστεί η αποστολή ενός ταξιδιού που δεν τελειώνει ποτέ, ενός ταξιδιού για μια αξιοπρεπή ζωή και για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων χωρίς οποιαδήποτε διάκριση».
Τα εν λόγω αντικείμενα είναι τέσσερα κανό-καγιάκ από κέδρο και μαόνι, σκαλισμένα και ζωγραφισμένα με εικόνες που αντιπροσωπεύουν τη μνήμη των λαών Μάγιας, την καθημερινή ζωή στις ιθαγενικές κοινότητες στα καρακόλ (αυτόνομοι δήμοι) της Τσιάπας, στις κοινοτικές οργανώσεις των Ζαπατίστας. Για να οριστικοποιηθεί η συμφωνία, οι Ζαπατίστας έπρεπε να λύσουν κάποια προβλήματα: «Δεν έχουμε νόμιμη ύπαρξη, δηλαδή είμαστε, αλλά δεν υπάρχουμε», για το οποίο κατέφυγαν στη συντροφική γαλικιανή οργάνωση Pallasos en Rebeldia (εξεγερμένοι παλιάτσοι), δηλώνοντας ότι τα έργα ήταν ιδιοκτησία του EZLN, όπως επιβεβαιώνεται από ένα έγγραφο που υπογράφεται σε όλες του τις σελίδες από τον υποδιοικητή Μοϊσές, τον υποδιοικητή Γκαλεάνο, παλαιότερα γνωστό ως σουμπκομαντάντε Μάρκος, ο οποίος, για περισσότερη δόση σουρεαλισμού, συνυπογράφει επίσης «μεταθανάτια» (post mortem).
Η ιστορία του πώς κάποια έργα από τη μεξικάνικη ζούγκλα θα καταλήξουν στις αίθουσες του μουσείου ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2021, με το ταξίδι με πλοίο του EZLN από τα βουνά της Τσιάπας στην Ισπανία (…) Σε εκείνο το σκάφος που προσπάθησε να προσομοιώσει μια αντίστροφη κατάκτηση της Αμερικής, υπήρχαν επίσης τέσσερα ξύλινα κανό-καγιάκ, που μετά την άφιξή τους στην ακτή της Γαλικίας, το μουσείο Reina Sofía αποφάσισε να συμπεριλάβει στην έκθεση «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Το ανακοινωθέν των Ζαπατίστας δεν έχει καμία σχέση με τα συμβατικά και περίπλοκα έγγραφα πωλήσεων που χειρίζεται ένα ίδρυμα όπως το μουσείο Reina Sofía. Στην αφήγηση για το πώς σχεδιάστηκε, οι Ζαπατίστας επισημαίνουν: «Όταν μπήκε η σκέψη να δημοπρατηθούν τα καγιάκ (γιατί είμαστε τρελοί, ναι, αλλά όχι τόσο τρελοί ώστε να τα φέρουμε πίσω) εργαζόμενοι στο μουσείο Reina Sofía προσφέρθηκαν να αποκτήσουν τα καγιάκ καθώς και άλλα υλικά», εξηγούν. Το μουσείο δεν έχει κάνει ακόμη κανένα σχόλιο σε ερωτήσεις του Τύπου για τη δοσοληψία με τους Ζαπατίστας.
Στη συνέχεια της ανακοίνωσης υπάρχει μια ευφάνταστη αναπαράσταση των διαβουλεύσεων που, σύμφωνα με τους Ζαπατίστας, πρέπει να διαδραματίστηκαν στο μουσείο για να συμφωνήσει αυτό να αγοράσει τα έργα: «Δεν ξέρουμε, φαντάζομαστε ότι έγινε κάποιου είδους αξιολόγηση. Ειδικοί και μη, αφού ξεπέρασαν την έκπληξη της ανάλυσης των κανό, των σκαλισμάτων και των ζωγραφιών τους, έπρεπε να συστήσουν ή να αποθαρρύνουν την απόκτηση αυτών των παράξενων αντικειμένων που, παρότι προέρχονταν από μακρινά ημερολόγια και γεωγραφικές περιοχές, έλεγαν μια ημιτελή ιστορία. Σαν να ξεκινούσε η αφήγηση με ένα “θα έρθει ο καιρός” και αυτό που ακολουθεί παραμένει σε εκκρεμότητα, γιατί αυτό που διακυβευόταν δεν ήταν η εκδίκηση χωρίς καμία δικαιοσύνη, γιατί δεν ήταν το παρελθόν ο προορισμός του ταξιδιού. Λες και το λιμάνι της άφιξης να ονομαζόταν μέλλον και ζωή (…) παρ’ όλα αυτά και για κάποιον ακατανόητο λόγο, το μουσείο αποφάσισε να αποκτήσει τα έργα».
«Γιατί το έκανε; Άγνωστο. Θα μπορούσε να ήταν για να δείξει συμπάθεια για τον αναχρονιστικό αγώνα για τη ζωή (…) αν πείστηκαν ή όχι οι υπόλοιποι σκεπτικιστές στο μουσείο για την απόκτηση αυτών των αντικειμένων ή όχι, είναι επίσης άγνωστο. Ίσως κάποιος με περισσότερο πραγματισμό να αυτοπαρηγορήθηκε λέγοντας “καλά, έχουμε χώρο για αποθήκευση!” Ίσως κάποιος να τον διέψευσε λέγοντας “Θα αποθηκεύσουμε τον αγώνα για τη ζωή;” Τότε συνέβη αυτό που συνέβη: στο Μουσείο Reina Sofía αποφάσισαν τελικά να αφήσουν σε εκκρεμότητα το αλληγορικό και πραγματικό νόημα των καγιάκ και έστειλαν μια οικονομική πρόταση». «Θα λέγαμε ναι σε οποιοδήποτε ποσό. Ακόμα κι αν μας έλεγαν ότι θα έπρεπε να πληρώσουμε το μουσείο, θα το σκεφτόμασταν. Ευτυχώς για την οικονομία μας, η δεύτερη επιλογή δεν εμφανίστηκε», αναφέρει η ανακοίνωση των ανταρτών.
«Αλλά, παρόλο που ζούμε σε εποχές διαδικτυακών αιτήσεων, κοινωνικών δικτύων και πανδημιών, αυτές οι γραμμές αξίζουν τον κόπο, καθώς αποβλέπουν σε μια συνάντηση μη εικονικής πραγματικότητας, όπου οι εργαζόμενοι/ες στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Reina Sofía θα μας πούνε για τις συζητήσεις που έγιναν (ω, ξέρουμε ότι δεν έγινε έτσι, αλλά εδώ μπαίνει η φαντασία), όπου οι Παλιάτσοι σε Εξέγερση θα μας διηγηθούν την ιστορία που σκαρφίστηκαν για το θέμα και όπου η Open Arms, τιμώντας το όνομά της, θα μας υποδεχτεί με μια ανοιχτή αγκαλιά». Και που μαζί θα καθίσουμε μπροστά στην Γκερνίκα του Πικάσο (…), θα παραλείψουμε τις τουριστικές σέλφις και θα πάμε στην Puerta de Alcala για να καταθέσουμε το λουλούδι που ο αείμνηστος SupMarcos κρατούσε πάντα για την Almudena, μια γυναίκα με το όνομα πολεμίστριας και καθοριστικό επώνυμο [Grandes]. Από εκεί στα μπαρ, γιατί ο αγώνας για τη ζωή απαιτεί να φας κάτι, γιατί ο αγώνας για τη ζωή δεν είναι αυτοπυρπόληση: άλλο πράγμα να πέφτεις αδύναμος και ταλαιπωρημένος και άλλο να το κάνεις με γεμάτη κοιλιά και χαρούμενη καρδιά», καταλήγει.
Όσον αφορά τους λόγους επιλογής της Open Arms, οι Ζαπατίστας αναφέρουν ότι: «Μάθαμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να βλέπουν απάνθρωπες πράξεις χωρίς να κάνουν κάτι για να προσπαθήσουν να τις αποτρέψουν ή για να μετριάσουν τα αποτελέσματά τους. Και προέκυψε ότι, από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού, βλέπαμε σκάφη που άφησαν την ακινησία των αποβάθρων και των τουριστικών δρομολογίων και σαλπάριζαν για να σώσουν όσες/ους ναυαγούσαν στις ευρωπαϊκές θάλασσες. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολλές οργανώσεις, ομάδες και συλλογικότητες που πραγματοποιούν αυτό το έργο, αλλά μάθαμε για την Open Arms λόγω των κατηγοριών που τους εξαπολύουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που τους κατηγορούν και τους διώκουν για τις ανθρωπιστικές τους πράξεις!».
Σχετικά με αυτό το θέμα, ο Oscar Camps, ιδρυτής της Open Arms, εξήγησε σε άλλη δήλωση ότι τα μέλη της οργάνωσης αισθάνονται πολύ συγκινημένες/οι και τιμημένες/οι από αυτή την αδελφική χειρονομία: «Είναι μια αγκαλιά αλληλεγγύης που, όπως αναγράφεται σε ένα από τα σκαλιστά κέδρινα καγιάκ, είναι μια αγκαλιά ανάμεσα σε ανθρώπους που παλεύουν για τη ζωή, για τη φύση και την ανθρωπότητα. Μια αγκαλιά από τη ζούγκλα της Lacandona στη Μεσόγειο, από τη χώρα των ανυπότακτων, στη θάλασσα των ανυπότακτων», λέει σε ένα άλλο κείμενο γεμάτο εικόνες και αδερφικούς χαιρετισμούς. Εν ολίγοις, μια περίεργη επιστολική ανταλλαγή που ανταποκρίνεται στο ρητό των Ζαπατίστας ότι οι αγκαλιές, τα φιλιά και οι προσβολές πρέπει να δίνονται αυτοπροσώπως.
7 Σεπτεμβρίου 2022, πηγή: https://rivaltimes.com/the-zapatistas-donate-their-landing-at-the-reina-sofia-to-open-arms/
Ακολουθεί η ευχαριστήρια απάντηση της Open Arms (5 Σεπτεμβρίου 2022, πηγή: https://periodistasunidos.com.mx/2022/09/open-arms-agradece-a-los-zapatistas-solidaridad-y-donacion/ ) και το πρωτότυπο κείμενο με την προσφορά των ζαπατιστικών κοινοτήτων:
Προς τις ζαπατιστικές κοινότητες, στα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού
Λάβαμε την επιστολή σας ενώ πλέαμε με το ιστιοφόρο Astral, το πρώτο διασωστικό σκάφος της οργάνωσής μας. Θέλουμε να σας πούμε ότι η υποστηρικτική σας αγκαλιά έφτασε σε εμάς με τους πλανητικούς ανέμους, αυτούς που πνέουν από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού μέχρι τη Μεσόγειο, ανανεώνοντας τον ενθουσιασμό μας και δίνοντας πνοή στα πανιά του πλοίου μας, πανιά που έχουν τόσο δοκιμαστεί σε πολυάριθμες σκληρές αποστολές στα διεθνή ύδατα.
Η κοινότητα της Open Arms αισθάνεται συγκίνηση και τιμή για την αγκαλιά σας: το πλήρωμα, οι εθελοντές, αλλά και οι οικογένειες που αντιστέκονται στην ξηρά, περιμένοντας τις κόρες τους και τους γιους τους, τις συντόφισσες και τους συντρόφους τους, τις αδερφές τους ή τους αδελφούς τους, να επιστρέψουν στο σπίτι χωρίς προβλήματα μετά από κάθε αποστολή στη θάλασσα.
Μετά από ένα δύσκολο καλοκαίρι, τα λόγια σας και η αδελφική σας χειρονομία φέρνουν σε όλους εμάς έναν άνεμο εξέγερσης και αλληλεγγύης, κόντρα στους εμπορικούς ανέμους που πριν από πέντε αιώνες έφεραν τους κατακτητές και τους εμπόρους να περάσουν τον Ατλαντικό και, όπως λένε οι ναυτικοί, ο άνεμος της εξέγερσης και της αλληλεγγύης είναι πάντα ευνοϊκός για τις θαλάσσιες περιπλανήσεις των σκαθαριών, για ταξίδια στη ζωή και για ιστορίες που δεν έχουν ειπωθεί ακόμα, αλλά που ξεκινούν με αγκαλιές και μια μαγική φράση: «Μια φορά κι έναν καιρό».
Εδώ, από το μικρό μας μετερίζι στην ανοιχτή θάλασσα, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στη σκόπιμη αδράνεια των κυβερνήσεων που είναι υπεύθυνες για τον σχεδιασμό των μεταναστευτικών πολιτικών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Συνεχίζουμε την προσπάθεια να ξεπεράσουμε τις εκστρατείες ποινικοποίησης, τα fake news και όλα τα γραφειοκρατικά, πολιτικά, μηντιακά και οικονομικά εμπόδια που συντηρούν μια κατάσταση εξαίρεσης όπου τα ανθρωπιστικά σκάφη μπλοκάρονται στα λιμάνια ώστε η Μεσόγειος, με την ανηλεή δύναμή της, να μετατρέπεται στα πιο θανατηφόρα σύνορα στον κόσμο.
Συνεχίζουμε με τις δίκες στο Παλέρμο εναντίον της θανατοπολιτικής της Ευρώπης-Φρούριο και, ενάντια σε όλα, συνεχίζουμε να πλέουμε μαζί με τις συντρόφισσες και τους συντρόφους μας από όλες τις άλλες οργανώσεις που εργάζονται σκληρά για να σταματήσουν τη μετατροπή της Μεσογείου σε έναν μεγάλο ομαδικό τάφο, όπου σχεδόν το 90% των θυμάτων χάνονται κάτω από τα κύματά της χωρίς να αφήνουν ίχνη, με τη συνενοχή των κρατών που κλείνουν τα μάτια σε αυτή την ανθρωπιστική κρίση.
Από το Astral, μια πλωτή Βαβέλ και ένα πλοίο των τρελλών, όπου Καταλανοί, Αργεντινοί, Ιταλοί, Βάσκοι, Κολομβιανοί, Καστιγιάνοι, μέλη πληρώματος και εθελόντριες/ές συνυπάρχουν με έναν έλληνα καπετάνιο, με την ανεξάντλητη ποικιλία εθνικοτήτων και γλωσσών που μιλούν όλοι οι άνθρωποι που μετατρέπουν αυτό το σκάφος σε καταφύγιο, σε «έναν κόσμο όπου χωράνε πολλοί κόσμοι», θέλουμε να ανταποδώσουμε την αγκαλιά σας αλληλεγγύης που χτίζει γέφυρες εκεί που άλλοι χτίζουν τείχη και όπου η γενναιοδωρία χωρίς σύνορα σπέρνει ζωή εκεί όπου άλλοι θερίζουν θάνατο και καταστροφή.
Για τον λόγο αυτό, θα θέλαμε η δωρεά που πρόκειται να λάβουμε, προϊόν των ξύλινων καγιάκ σας, των σκαλισμένων και ζωγραφισμένων με το ελευθεριακό όνειρο και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου, καθώς και των άλλων ζαπατιστικών τεχνουργημάτων που φέρατε μαζί σας με το πλοίο «La Montaña» («Το Βουνό») στο Ταξίδι για τη ζωή, να χρησιμεύει για να αγοραστεί ένα νέο ταχύπλοο φουσκωτό για το Astral και έτσι να συνεχιστεί η αποστολή ενός ταξιδιού που δεν τελειώνει ποτέ, ενός ταξιδιού για μια αξιοπρεπή ζωή και για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων χωρίς οποιαδήποτε διάκριση.
Σας ευχαριστούμε για αυτήν την εγκάρδια αγκαλιά που, όπως αναγράφεται σε ένα από τα σκαλιστά κέδρινα καγιάκ σας, είναι μια αγκαλιά ανάμεσα σε ανθρώπους που παλεύουν για τη ζωή, τη φύση και την ανθρωπότητα, ελπίζοντας ότι αυτή η χειρονομία είναι μόνο η αρχή ενός νέου μονοπατιού που θα πρέπει να διανύσουμε και να πλοηγηθούμε μαζί, ως μέρος αυτής της μεγάλης συλλογικής καρδιάς που χτυπά πέρα από όλα τα σύνορα.
Και ναι, εκκρεμεί το να συναντηθούμε με ανοιχτές αγκάλες. Προς το παρόν, δεχτείτε από εμάς αυτή την αγκαλιά με τον ιδρώτα και το αλάτι της θάλασσας, καθώς καταφέρνουμε να ξεπεράσουμε τις γεωγραφικές διαφορές για να δώσουμε στον Don Durito το σωσίβιό του, έναν ασύρματο και το μικρό του κράνος διάσωσης, για να έρθει μαζί μας στις αποστολές του Astral, να μας αφηγηθεί τις ιστορίες της εξεγερμένης αξιοπρέπειας των ζαπατιστικών καρακόλ και να ακούσει τις ιστορίες όλων εκείνων των ανθρώπων που σε όλο τον κόσμο διασχίζουν τη στεριά ή τη θάλασσα αναζητώντας μια ζωή άξια να βιωθεί.
Το Ταξίδι μόλις αρχίζει. Μια αγκαλιά από τη Μεσόγειο στη Ζούγκλα της Lacandona, από τη θάλασσα των ανυπότακτων προς τη γη των ανυπότακτων.
Open Arms, από ένα μικρό μετερίζι στην ανοιχτή θάλασσα
EZLN
ΜΕΞΙΚΟ
Ιούλιος 2022.
Προς:
Το Εθνικό Μουσείο Κέντρο Τέχνης Reina Sofía.
Μαδρίτη, Ισπανία.
Τη μη κυβερνητική οργάνωση «Open Arms».
Στην ανοιχτή θάλασσα, όπως θα έπρεπε.
Την ομάδα «Πολιτιστικός Σύλλογος Διεθνούς Συνεργασίας Εξεγερμένοι Παλιάτσοι (Pallasos en Rebeldia)»
Όπου κι αν βρίσκονται.
Κυρίες, κύριοι, άλλοες, αδερφές, αδελφοί, αδελφόες:
Γράφουμε αυτή την επιστολή προς τους 3 οργανισμούς, φορείς, ομάδες ή όπως αλλιώς ονομάζονται.
Το νόημα αυτών των επιστολών είναι να ευχαριστήσουμε τους 3, ή τις 3, για τη συμμετοχή τους στο θέμα για το οποίο θα σας μιλήσουμε στη συνέχεια.
—*—
Οι άνθρωποι που εργάζονται στο Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía είχαν την καλοσύνη να εκθέσουν, σε μία από τις αίθουσές του, 6 έργα φτιαγμένα από αυτόχθονες ζαπατίστας, με ρίζες Μάγιας, που ζουν στην Τσιάπας του Μεξικού. Αυτό συνέβη στο πλαίσιο του πρώτου σταδίου του Ταξιδιού για τη Ζωή που πραγματοποιούν και θα πραγματοποιήσουν οι ζαπατιστικοί λαοί σε όλες τις πέντε ηπείρους. Στο λεγόμενο «Κεφάλαιο Ευρώπη» αυτής της ανοησίας των ζαπατίστας, μια πρώτη αντιπροσωπεία των ζαπατίστας (4 γυναίκες, 2 άνδρες και μιαένας άλλοη) διέσχισαν τον Ατλαντικό με ένα βουνό και αποβιβάστηκαν στην ακτή της Γαλικίας, στην Ιβηρική Χερσόνησο.
Εκτός από τον σπόρο του αγώνα για τη ζωή, η Μοίρα 421, η ναυτική αποστολή, μετέφερε αυτά τα έργα που αργότερα και με την παρουσία της αερομεταφερόμενης ζαπατιστικής αποστολής «Η Εκτός Εποχής» (La Extemporánea), εκτέθηκαν επίσημα στο μουσείο.
Αργότερα, οι άνθρωποι του μουσείου προσφέρθηκαν να αποκτήσουν τα έργα, ώστε να αποτελέσουν μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς αυτού του ιδρύματος.
Το πρόβλημα είναι ότι οι γηγενείς λαοί είναι «εκτός εποχής», δηλαδή εκτός των καιρών, εκτός χρόνου, ασυμβίβαστοι και, επομένως, δεν έχουμε «νόμιμη» ύπαρξη. Δηλαδή είμαστε, αλλά δεν υπάρχουμε.
—*—
Εδώ μπαίνουν οι κλόουν «pallasos» που φαντάστηκαν μια αταξία (καθώς έπρεπε) και προσφέρθηκαν να γίνουν η νόμιμη «γέφυρα». Και, προφανώς, προέβησαν σε κάποια ad hoc δραστηριότητα.
Με το περίεργο και επίπονο έργο τους να φέρει γέλιο και προβληματισμό και ενώ οι από τα πάνω προσκομίζαν βόμβες και αναπτυξιακά mega-projects, οι Pallasos βρέθηκαν κάποτε στη γη των ζαπατίστας. Θύμισαν σε νέους/ες και μεγάλους/ες ότι παλιότερα, ως αγόρια και κορίτσια, γελούσαν και έπαιζαν με τις ιστορίες και τα παραμύθια τους.
Όταν η «Εκτός Εποχής» (La Extemporánea) περιόδευσε στα ευρωπαϊκά εδάφη, μαζί με καλλιτέχνες που παίζουν μουσική («μουσικάντηδες» ονομάζονται εδώ αυτοί οι καλλιτέχνες ), άφησαν σκηνές και περίπτερα και, με μια άνευ όρων γενναιοδωρία, ανέλαβαν τον ρόλο των σοφέρ και των σοφερίνων, αντιμετώπισαν τα νομικά και ανθρώπινα σύνορα και βρήκαν ακόμα χρόνο για να τραγουδήσουν, να γελάσουν και να χορέψουν.
Με το σκάφος La Montaña να ξεκουράζεται ήδη σε αυτά τα εδάφη, η Ναυτική Μοίρα 421 και η αερομεταφερόμενη «La Extemporánea» τους θυμούνται με αγάπη.
—*—
Εδώ και καιρό παρακολουθούμε σε μακρινή γεωγραφία -αλλά όχι σε μακρινό ημερολόγιο- τη διαδρομή του πόνου και της οδύνης που διανύουν οι μετανάστ(ρι)ες όταν, προσπαθώντας να ξεφύγουν από ένα πεπρωμένο θανάτου και καταστροφής, τολμούν να διασχίσουν τη θάλασσα για να φτάσουν στα ευρωπαϊκά εδάφη.
Ναι, αλήθεια, όχι μόνο στα ευρωπαϊκά, αλλά τώρα είμαστε στο κεφάλαιο «Ευρώπη».
Μάθαμε επίσης πως, για καλή μας τύχη, ό,τι υπάρχει δεν είναι μόνο κοινωνικά δίκτυα, εικονικές εφαρμογές, μεγάλα έργα, πόλεμοι, γυναικοκτονίες, λεηλασίες και τα μακρά και βαθιά και-τα-λοιπά του συστήματος. Υπάρχουν και άνθρωποι. Έτσι μάθαμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να βλέπουν απάνθρωπες πράξεις χωρίς να κάνουν κάτι για να προσπαθήσουν να τις αποτρέψουν ή για να μετριάσουν τα αποτελέσματά τους. Και προέκυψε ότι, από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού, βλέπαμε σκάφη που άφησαν την ακινησία των αποβάθρων και των τουριστικών δρομολογίων και σαλπάριζαν για να σώσουν όσες/ους ναυαγούσαν στις ευρωπαϊκές θάλασσες.
Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολλές οργανώσεις, ομάδες και συλλογικότητες που πραγματοποιούν αυτό το έργο, αλλά μάθαμε για την Open Arms λόγω των κατηγοριών που τους εξαπολύουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που τους κατηγορούν και τους διώκουν για… ανθρωπιστικές πράξεις!
Εξετάσαμε φωτογραφίες, βίντεο, διαβάσαμε έγγραφα, ειδήσεις, αγωγές και μηνύσεις. Και στο φόντο, οι μετανάστ(ρι)ες που πεθαίνουν αναζητώντας τη ζωή.
Όταν το Ταξίδι για τη Ζωή ήταν απλώς ένα ημιτελές ντελίριο (και είναι ακόμα παραλήρημα και είναι ακόμα ημιτελές, αλλά έχουμε ήδη ξεκινήσει), επικοινωνήσαμε με την Open Arms, αναζητώντας ένα πλοίο. Δεν μπορούσαν να μας βοηθήσουν, γιατί είχαν νομικά ζητήματα να επιλύσουν. Κάποια κακή κυβέρνηση (από αυτές που αφθονούν σε γεωγραφίες όχι μόνο ευρωπαϊκές), τους είχε μηνύσει… γιατί έσωσαν ζωές «μη Ευρωπαίων».
—*—
Αυτά που ακολούθησαν (και γι’ αυτό είστε οι 3 αποδέκτ(ρι)ες αυτής της επιστολής), περιγράφονται αναλυτικά ως εξής:
Ι.- Περί των Έργων.
.- Τα πολιτιστικά έργα είναι ποικίλα και αντιστοιχούν σε διαφορετικά ημερολόγια:
.- 3 «καγιούκος», ή κανό, σκαλισμένα σε ξύλο και με εικόνες που αναφέρονται στους προγόνους Μάγιας και στον σημερινό αγώνα των ζαπατιστικών κοινοτήτων για ζωή. Κατασκευάστηκαν το έτος 2021 (Ιανουάριος έως Μάρτιος του ίδιου έτους -αν και η ιδέα είχε γεννηθεί στις πρωινές ώρες του Δεκέμβρη-), την παραμονή της έναρξης του λεγόμενου Ταξιδιού για τη Ζωή. Θα υπάρξει εκτενέστερη αναφορά στη συνέχεια για αυτά τα πλεούμενα.
– Ένα πολύχρωμο κέντημα σε βαμβακερό ύφασμα κουβέρτας, με τη μορφή της Λερναίας Ύδρας του Καπιταλισμού. Μάλλον, με την απεικόνιση αυτού που καταλαβαίνει και φαντάζεται ο δημιουργός της για το καπιταλιστικό σύστημα. Όταν είπαν στον δημιουργό της ότι η εικόνα ήταν -το λιγότερο- πολύ άσχημη, απάντησε προκλητικά «ούτε το καπιταλιστικό σύστημα είναι όμορφο». Τέλος της κριτικής των εικαστικών τεχνών. Αυτό το κέντημα έγινε για το πρώτο φεστιβάλ CompArte, που πραγματοποιήθηκε στα διάφορα ζαπατιστικά καρακόλ το 2016. Το CompArte είναι ένα είδος καλλιτεχνικού-πολιτιστικού φεστιβάλ που περιλαμβάνει μουσική, τραγούδι, χορό, θέατρο, κινηματογράφο, ζωγραφική, κέντημα, ξυλογλυπτική κ.λπ. Συμμετέχουν αυτόχθονες ζαπατίστας και προσκεκλημένοι/ες καλλιτέχνιδες και καλλιτέχνες από το Μεξικό και άλλες χώρες. Ανεστάλη λόγω της Πανδημίας το 2020.
– Ένας πίνακας σε βαμβακερό ύφασμα κουβέρτας, με τον τίτλο «Η Αυτονομία», που έγινε επίσης το 2016 για το CompArte εκείνης της χρονιάς. Φτιαγμένο από έναν ζαπατίστα με ρίζες Μάγιας από την περιοχή Tzotz Choj, αντιπροσωπεύει τη διαδικασία οικοδόμησης της αυτονομίας στην περιοχή του.
– Ένα βίντεο ντοκιμαντέρ, με τίτλο «Ο πυλώνας της Αυτονομίας και η ζωή των συμμετεχόντων» που πραγματοποιήθηκε από μια ομάδα ιθαγενών νέων ζαπατίστας γνωστών ως “Los Tercios Compas” (η ιστορία αυτού του ονόματος βρίσκεται σε μια από τις ιστορίες του αείμνηστου SupMarcos). Είναι το προϊόν μιας ερευνητικής εργασίας σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσης ζαπατίστας και μη-ζαπατίστας στην περιοχή Tzotzil του Los Altos de Chiapas, στο Μεξικό. Παρουσιάστηκε στο δεύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ «Puy Ta Cuxlejatik» (που σημαίνει κάτι σαν «καρακόλ για τη ζωή»). Αυτό το φεστιβάλ κινηματογράφου, το οποίο πραγματοποιήθηκαν δύο χρονιές (2018 και 2019), ανεστάλη ως αποτέλεσμα της πανδημίας του COVID και περιλάμβανε ντοκιμαντέρ που έγιναν από ιθαγενείς νέες και νέους με ρίζες Μάγιας (που μιλάνε Tzeltal, Tzotzil, Tojolabal, Cho’ol, Zoque και Mame) των διαφορετικών καρακόλ που συνθέτουν τη γεωγραφία των ζαπατίστας στα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού. Συμμετείχαν επίσης ταινίες, ντοκιμαντέρ και κινούμενα σχέδια από άλλα μέρη του κόσμου, καθώς και ορισμένοιες σκηνοθέτ(ρι)ες, παραγωγοίες και ηθοποιοί/ές.
Καταναλώθηκαν τόνοι ποπ κορν με καυτερή σάλτσα. Αυτό πρέπει να επισημανθεί, γιατί ο κινηματογράφος χωρίς ποπ κορν είναι σαν ένα μουσείο κέρινων ομοιωμάτων για την πλανητική υπερθέρμανση, σαν ένας κλόουν κυκλοθυμικός και κυνικός ή σαν ένα πλοίο χωρίς την αγκαλιά της θάλασσας.
—*—
Όλη αυτήν την αναφορά την καταθέτουμε ως «πιστοποιητικό γνησιότητας». Γνωρίζουμε ότι αυτή η επιστολή δεν είναι πολύ σοβαρή και μακράν απέχει από κάθε διοικητική αυστηρότητα, αλλά, για να λύσουμε αυτήν την έλλειψη, επισυνάψαμε κάτι πιο σοβαρό και βαρετό με τις λεπτομέρειες της υπόθεσης και για το κάθε τι.
Ένα έγγραφο με σφραγίδες και υπογραφές ενός συμβουλίου καλής διακυβέρνησης. Εν ολίγοις, όλα πολύ σοβαρά και τυπικά (και βαρετά), αλλά θα σταθεί επιτυχώς σε κάθε μεταγενέστερη πιθανή αγωγή στο όποιο δικαστήριο.
—*—
Τα καγιούκος.
Είναι ένα συλλογικό έργο. Στις κοινότητες, οι βάσεις στήριξης συγκέντρωσαν τα υλικά, ξύλο από κέδρο και μαόνι. Οι εξεγερμένοι/ες επινόησαν χάραξαν και ζωγράφισαν τις εικόνες. Μια ομάδα κοριτσιών και αγοριών, μεταξύ 6 και 11 ετών, σχεδίασαν και ζωγράφισαν ένα από τα κανό και μια άλλη ομάδα ενηλίκων ζωγράφων εικονογράφησαν τα άλλα.
Όταν τελείωσαν, δεν είχαμε βρει ακόμα σκάφος για να διασχίσει τη θάλασσα προς την Ευρώπη. Αυτό όμως που μας ανησυχούσε ήταν πώς θα φτάσουν τα κανό στην Ευρώπη.
Μετά, επιτέλους, βρέθηκε ένα πλοίο που το ονομάσαμε «το Βουνό» (La Montaña). Στην ιστοσελίδα Enlace Zapatista υπάρχει μια καταχώριση που αφηγείται αυτήν την ιστορία. Αν και αυτός που μιλάει είναι ένα σκαθάρι με αέρα πειρατή, η εκδοχή του δεν απέχει πολύ από αυτό που πραγματικά συνέβη. Έτσι λύθηκε το πρόβλημα της αποστολής των κανό. Για τη ναυτική αντιπροσωπεία το πρόβλημα είχε ήδη λυθεί από πιο πριν, καθώς σκεφτόμασταν να τους βάλουμε κρυφά ως λαθρεπιβάτες σε κάποιο σκάφος.
Η μεταφορά των κανό στη La Montaña είχε διπλό σκοπό: αφενός να εκτελέσει τον ρόλο μιας υπηρεσίας μεταφοράς δεμάτων για τη μετακίνησή τους στην Ευρώπη. Από την άλλη, αν διαβάσετε το προφίλ όσων αποτελούσαν τη Μοίρα 421, θα καταλάβετε ότι η μοναδική τους εμπειρία στη ναυσιπλοΐα ήταν το κανό σε ποτάμια και λιμνοθάλασσες. Σε περίπτωση ναυαγίου, το πλήρωμα θα ένιωθε πιο ασφαλές…και πιο χαρούμενο. Γιατί ακόμα και στις ατυχίες είναι σημαντικό να χαμογελάς και όπως θα έλεγε η Marijose να μην χάνεις το στυλ, το glamour.
Το ταξίδι μέχρι το λιμάνι αναχώρησης ήταν επικίνδυνο. Μεταξύ των απαραίτητων στάσεων και της πάκτωσης με τα απαραίτητα μέτρα για να μην πέσουν από τα οχήματα (διαρκής απειλή σε όλη τη διαδρομή) και της σύγχυσης στα στρατιωτικά και αστυνομικά σημεία ελέγχου, όπου η εικόνα πολλών οχημάτων που κουβαλούσαν αυτά τα κανό στην οροφή τους δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από… ζαπατίστικη.
Ποιος θα σκεφτόταν να δημιουργήσει σκάφη στη ζούγκλα για να τα μεταφέρει στην ανοιχτή θάλασσα; Η απάντηση δόθηκε από έναν αξιωματικό σε ένα από τα στρατιωτικά σημεία ελέγχου: όταν οι στρατιώτες του δίστασαν να σταματήσουν τα οχήματα και να ελέγξουν αυτό το περίεργο φορτίο, τους είπε: «ε, ζαπατίστας είναι», λίγο ως εξήγηση αλλά πιο πολύ με παραίτηση.
Κατά τη διαδρομή, τραβούσαν φωτογραφίες της παράξενης συνοδείας, εικόνες που θα ανέβαιναν σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο με τον τίτλο «αυτά συμβαίνουν μόνο στο Μεξικό». Όσοι όμως είχαν διαβάσει για την παραληρηματική ιδέα κατάλαβαιναν ότι επρόκειτο για την εκπλήρωση μιας προφητείας: «ένα βουνό στην ανοιχτή θάλασσα».
Φτάνοντας στα εδάφη της Γαλικίας, στην Ιβηρική Χερσόνησο, ένα από τα κανό δωρήθηκε στο επαγγελματικό πλήρωμα του «La Montaña», το κανό που αντιπροσώπευε τα παιδιά ζαπατίστας, που είναι ένας άλλος τρόπος να πούμε «το μέλλον».
Τα υπόλοιπα, μαζί με άλλα δείγματα ζαπατιστικής «τέχνης», έγιναν δεκτά με ευγένεια από τους υπεύθυνους του Εθνικού Μουσείου Κέντρου Τεχνών Reina Sofía. Αυτό το μουσείο κηλιδώθηκε ανεπιτυχώς από μια βιαστική επίσκεψη των ηγετών του ΝΑΤΟ, που υπόσχονταν περισσότερα όπλα για να ταΐσουν το θηρίο του πολέμου στην Ουκρανία. Στην πραγματικότητα, εκτυλίχθηκε το εξής παράδοξο: από τη μια η αποφασιστικότητα του ΝΑΤΟ για θάνατο και καταστροφή -με τις μεγάλες εταιρείες όπλων του να επιζητούν να καταστρέψουν (περισσότερο) τον πλανήτη-, σε αντίθεση με τα εύθραυστα κανό που είχαν επιτύχει το θαλάσσιο κατόρθωμα να διασχίσουν τον Ατλαντικό Ωκεανό ενάντια στην ιστορία, τη λογική και το κοινό αίσθημα.
Και αυτό το παραλήρημα υλοποιήθηκε σε μια από τις αίθουσες του μουσείου, με ένα ανατρεπτικό και ανησυχητικό μήνυμα: τον αγώνα για τη ζωή. Όταν η μόδα είναι να σκοτώνεις και να καταστρέφεις, είναι ακόμα «ανώμαλο» να επιδιώκεις να ζεις και να δημιουργείς.
Όταν μπήκε η σκέψη να δημοπρατηθούν τα καγιάκ (γιατί είμαστε τρελοί, ναι, αλλά όχι τόσο τρελοί ώστε να τα φέρουμε πίσω) εργαζόμενοι στο μουσείο Reina Sofía προσφέρθηκαν να τα αποκτήσουν -όπως και το υπολοιπο υλικό-.
Δεν ξέρουμε, φαντάζομαστε ότι έγινε κάποιου είδους αξιολόγηση. Ειδικοί και μη, αφού ξεπέρασαν την έκπληξη της ανάλυσης των κανό, των σκαλισμάτων και των ζωγραφιών τους, έπρεπε να συστήσουν ή να αποθαρρύνουν την απόκτηση αυτών των παράξενων αντικειμένων που, παρότι προέρχονταν από μακρινά ημερολόγια και γεωγραφικές περιοχές, έλεγαν μια ημιτελή ιστορία.
Σαν να ξεκινούσε η αφήγηση με ένα “θα έρθει ο καιρός” και αυτό που ακολουθεί παραμένει σε εκκρεμότητα, γιατί αυτό που διακυβευόταν δεν ήταν η εκδίκηση χωρίς καμία δικαιοσύνη, γιατί δεν ήταν το παρελθόν ο προορισμός του ταξιδιού. Λες και το λιμάνι της άφιξης να ονομαζόταν «μέλλον και ζωή».
«Ό,τι λείπει, λείπει», έλεγε ο αείμνηστος SupMarcos και για κάποιο ακατανόητο λόγο το μουσείο αποφάσισε να αποκτήσει τα έργα.
Γιατί το έκανε; Άγνωστο. Θα μπορούσε να είναι για να δείξει τη συμπάθειά του για τον αναχρονιστικό αγώνα για ζωή, ή επειδή κάποιος πρότεινε «αυτό δεν αντιπροσωπεύει το τέλος ενός ταξιδιού, αλλά απλώς ένα στάδιο, τον παραλογισμό του να ταξιδεύεις με την ιστορία του παρελθόντος και του μέλλοντος ως επιβάτες….. όπως αυτό το μουσείο… Δεν ξέρω, αλλά νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου πως θα είναι ενδιαφέρον να δούμε τι θα ακολουθήσει».
Το αν πείστηκαν ή όχι οι υπόλοιποι σκεπτικιστές στο μουσείο για την απόκτηση αυτών των αντικειμένων ή όχι, είναι επίσης άγνωστο. Ίσως κάποιος με περισσότερο πραγματισμό να αυτοπαρηγορήθηκε λέγοντας «καλά, έχουμε χώρο για αποθήκευση!» Ίσως κάποιος να τον διέψευσε λέγοντας «Θα αποθηκεύσουμε τον αγώνα για τη ζωή;»
Ίσως η συζήτηση συνεχίστηκε στο καφέ, σε μια κουβέντα μετά το φαγητό. Η συζήτηση θερμάνθηκε, προκλήσεις εκστομίστηκαν, βγήκαν στυλό και οδοντογλυφίδες (θα ήταν υπερβολή να φτάναμε σε σπαθιά, στιλέτα και μαχαίρια), αμφισβητήθηκαν κοσμογονίες, πεποιθήσεις και δόγματα. Και, φυσικά, τα κινητά τηλέφωνα που το τεκμηριώναν για τους επόμενους, δηλαδή για τα κοινωνικά δίκτυα.
Δεν υπήρξε ανακωχή, οι πλευρές αντιμετώπισαν η μία την άλλη με αυταπάρνηση και αποφασιστικό θάρρος, εμφανίστηκαν λαμπρά επιχειρήματα και κακόγουστα αστεία, παλιές φιλίες πήγαν στον κάδο των σκουπιδιών και προέκυψαν άλλες που ήταν απόδειξη καταιγίδων και ναυαγίων. Σίγουρα υπήρξαν παρεξηγήσεις και, ίσως, έρωτες.
Δηλαδή: ζωή.
Σίγουρα το θέμα θα είχε συνεχιστεί μέχρι σήμερα και ακόμα παραπέρα, αλλά κάποιος θυμήθηκε ότι ο προϋπολογισμός έπρεπε να παρουσιαστεί εγκαίρως και ότι η συζήτηση ήταν νόστιμη και ενδιαφέρουσα, αλλά έπρεπε να εξασφαλιστεί η έγκριση των ζαπατιστικών λαών (πρωταρχικών δημιουργών αυτού του χάους) και, ακολουθώντας την παράδοση της πατρωνίας, έπρεπε να προσφερθεί ένα ορισμένο ποσό. Υπήρχε η πιθανότητα οι ζαπατιστικές κοινότητες απλώς να δωρίσουν τις «βάρκες» και τα άλλα έργα, αλλά, για να αποφευχθούν μελλοντικά νομικά προβλήματα, πέρα από μεγάλες και βαρετές συνεδριάσεις σε δικαστήρια, το καλύτερο ήταν να προταθεί κάτι επίσημο.
Αρχικά, είχαμε σκεφτεί να δωρίσουμε τα σκάφη σε μια από τις οργανώσεις, ομάδες ή συλλογικότητες που υποστηρίζουν μετανάστ(ρι)ες που τολμούν να διασχίσουν τη θάλασσα, ξεφεύγοντας από τη βία, την αδικία και τον τρόμο. Μας είχαν αφηγηθεί τρομερές και υπέροχες ιστορίες διάσωσης και άρνησης αποβίβασης από τις αλαζονικές ευρωπαϊκές αρχές. Αρνήσεις που αποτελούσαν επιπρόσθετες δυσκολίες στα όχι λίγα ούτε μικρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν όσοι/ες βάζουν το σώμα, την ψυχή και το καράβι τους, για να σώσουν όσες/ους μεταναστεύουν μέσω της θάλασσας.
Τότε σκεφτήκαμε ότι, λοιπόν, τα κανό τα φτιάξαμε εμείς και φυσικά είμαστε περήφανοι για αυτά. Δοκιμάστηκαν εδώ, σε λίμνες και ποτάμια. Όμως, από πρακτική άποψη, δεν ξέρουμε αν θα κατάφερναν να τα βγάλουν πέρα στη Βόρεια Θάλασσα ή στη Μεσόγειο. Και δεν έχουν και χώρο για πολύ κόσμο. Μεταξύ του πλοηγού και του καπετάνιου, υπάρχει χώρος για δύο ή τρεις ακόμη, και αυτό στο μεγαλύτερο κανό.
Θα μπορούσαν να τα δημοπρατήσουν. Αλλά δεν θα ήταν δίκαιο να φορτώσουμε τις οργανώσεις διάσωσης με περισσότερη δουλειά, εκτός από την αντιμετώπιση νομικών και παράνομων διώξεων από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, να υποστούν κι ένα από εκείνα τα ξύλινα σφυριά που το χτύπημα τους θα συνόδευε τη φράση «το αντικείμενο πουλήθηκε στον αγοραστή με την ετικέτα 7 για το ποσό των x ευρώ». Σε κάθε περίπτωση, είχαμε χαράξει ένα σφυρί από εδώ και είχε ήδη συνοδεύσει τα κανό στο θαλάσσιο ταξίδι τους.
Εν ολίγοις, πρόθεσή μας δεν ήταν να προκαλέσουμε προβλήματα, αλλά να δείξουμε, έστω και συμβολικά, τη συμπάθειά μας για τη δέσμευσή τους… για τη ζωή.
Ξέρουμε καλά ότι υπάρχουν αγκαλιές σε αγκαλιές. Και παρόλο που το να στείλεις μια αγκαλιά σε ξύλινα έργα σκαλισμένα και ζωγραφισμένα από χέρια ιθαγενών μπορεί να φαίνεται παράλογο, αλλά, υπάρχει παράλογο που να λείπει από τον ζαπατισμό;
Τότε συνέβη αυτό που συνέβη: στο Μουσείο Reina Sofía αποφάσισαν τελικά να αφήσουν σε εκκρεμότητα το αλληγορικό και πραγματικό νόημα των καγιάκ που φτιάχτηκαν για να πλοηγηθούν στην αντίθετη κατεύθυνση της ιστορίας, επικράτησε νομική και οικονομική λογική και έστειλαν μια οικονομική πρόταση.
Θα λέγαμε ναι σε οποιοδήποτε ποσό. Ακόμα κι αν μας έλεγαν ότι θα έπρεπε να πληρώσουμε το μουσείο, θα το σκεφτόμασταν. Ευτυχώς για την οικονομία μας, η δεύτερη επιλογή δεν εμφανίστηκε.
Δεν ξέρουμε αν θα είναι λίγα ή πολλά χρήματα. Πιστεύουμε ότι όσοι/ες εργάζονται στο Κέντρο Τέχνης Reina Sofía, όσες/οι αγωνίζονται στην Open Arms και όσες/οι καταλαβαίνουν ότι ο αγώνας για τη ζωή έχει επίσης να κάνει με το γέλιο, το τραγούδι και την αφήγηση ιστοριών από εξεγερμένους παλιάτσους, καταλαβαίνουν τι συμβολίζει όλη αυτή η ιστορία.
Και πιστεύουμε επίσης ότι ο καθένας στη γεωγραφία του και στο ημερολόγιό του καταλαβαίνει ότι όλη αυτή η χαρτούρα, το πηγαινέλα λόγων και παραλογισμών, επιχειρημάτων και αντιφάσεων, είναι ένας τρόπος για να επιστρέψουμε την αγκαλιά που, ενάντια στις ανακριτικές πρακτικές της κακής κυβέρνησης -που σκοπεύει να βάλει έναν ολόκληρο λαό στο εδώλιο του κατηγορουμένου για πονηρούς και διεστραμμένους υπολογισμούς-, αποστέλουν οι ιθαγενικές κοινότητες των βουνών του νοτιοανατολικού Μεξικού.
Γιατί για εμάς, τους ζαπατιστικούς λαούς, η προσφορά για την απόκτηση των έργων από το Εθνικό Μουσείο ΚέντρουΤέχνης Reina Sofía, η μεσολάβηση των Pallasos en Rebeldía και η υποδοχή της Open Arms είναι αυτό: μια αγκαλιά.
Και αυτές οι γραμμές δεν είναι παρά ένα ευχαριστώ στους 3 για την αγκαλιά που μας δίνουν.
—*—
Ο αείμνηστος SupMarcos έλεγε ότι οι αγκαλιές, τα φιλιά και οι προσβολές πρέπει να δίνονται αυτοπροσώπως. Όμως, παρόλο που ζούμε σε εποχές διαδικτυακών αιτήσεων, κοινωνικών δικτύων και πανδημιών, αυτές οι γραμμές αξίζουν τον κόπο, καθώς αποβλέπουν σε μια συνάντηση μη εικονικής πραγματικότητας, όπου οι εργαζόμενοι/ες στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Reina Sofía θα μας πούνε για τις συζητήσεις που έγιναν (ω, ξέρουμε ότι δεν έγινε έτσι, αλλά εδώ μπαίνει η φαντασία), όπου οι Παλιάτσοι σε Εξέγερση θα μας διηγηθούν την ιστορία που σκαρφίστηκαν για το θέμα και όπου η Open Arms, τιμώντας το όνομά της, θα μας υποδεχτεί με μια ανοιχτή αγκαλιά, έτσι ξεκινούν όλες οι τρομερές και υπέροχες ιστορίες που πρόκειται να γίνουν… στον αγώνα για ζωή.
Και ότι μαζί, όπως οι Τρεις Σωματοφύλακες, οι 4 (Μουσείο, Pallasos, Open Arms και οι ζαπατιστικές κοινότητες), θα καθίσουμε μπροστά στην Γκερνίκα του Πικάσο, θα αποτολμήσουμε να πούμε κάτι σαν «η πρόκληση είναι να ανακαλύψουμε, πίσω από αυτές τις πινελιές, έναν άλλο κόσμο, έναν καλύτερο», θα παραλείψουμε τις τουριστικές σέλφις και θα πάμε στην Puerta de Alcala για να καταθέσουμε το λουλούδι που ο αείμνηστος SupMarcos κρατούσε πάντα για την Almudena, μια γυναίκα με το όνομα πολεμίστριας και καθοριστικό επώνυμο [Grandes].
Από εκεί στα μπαρ, γιατί ο αγώνας για τη ζωή απαιτεί να φας κάτι, γιατί ο αγώνας για τη ζωή δεν είναι αυτοπυρπόληση: «άλλο πράγμα να πέφτεις αδύναμος και ταλαιπωρημένος και άλλο να το κάνεις με γεμάτη κοιλιά και χαρούμενη καρδιά» έλεγε ένας σκαραβαίος με βλέψεις περιπλανώμενου ιππότη.
Και μετά; Λοιπόν, μια πρόποση για τη ζωή. Δηλαδή για τον αγώνα για αυτήν. Γιατί μια πρόποση που δεν συνεπάγεται μια πρόκληση είναι απλώς μια κακή στιγμή, δεν μετράει.
Μετά, θα αφήσουμε τον καθένα και την καθεμία να κάνουν αυτά που κάνουν, γιατί υπάρχει πολύς πόλεμος που καταστρέφει τα πάντα και απομένει πολύ λίγη ζωή που πρέπει να υπερασπιστούμε.
Και έτσι ανθίζουν οι ζωές, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο: η σπορά και η καλλιέργεια του υποσχεμένου ανθού.
Για τα υπόλοιπα, θα αναλάβει η συλλογική καρδιά που είμαστε. Γιατί, κάπου μακριά, υπάρχουν γέφυρες που κανείς δεν υποψιάζεται. Το θέμα είναι να τις βρεις και φυσικά να τις διασχίσεις. Γι’ αυτό είναι οι γέφυρες… και η ζωή.
Αυτά. Υγεία και αυτό που είναι εδώ και αυτό που είναι εκεί, να πάψει να είναι από εκεί και από εδώ, και να γίνει, επιτέλους, μια γέφυρα που αψηφά τα ημερολόγια και τις γεωγραφίες.
Από τα βουνά του Νοτιοανατολικού Μεξικού
Subcomandante Insurgente Moisés. SupGaleano SupMarcos (μετά θάνατον)
——————————–
