Αυτό που έγινε το βράδυ της 24/2 με τα χιλιάδες σχόλια στο ποστ Προέδρου της Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού (άσχετα αν τα έσβηναν τα …φίλτρα ) είναι ένα μήνυμα δημοκρατικό κι ελπιδοφόρο… Χιλιάδες μηνύματα, επικλήσεις και απαιτήσεις να κάνει το καθήκον της ως εγγυητής του Συντάγματος και να εμποδίσει την διαφαινόμενη εκτροπή.
Τι μήνυμα είναι σαφές: «Κανένας απεργός πείνας νεκρός στην Ελλάδα, η δημοκρατία δεν εκδικείται».
Για να είμαστε ξεκάθαροι: Με τον Δ. Κουφοντίνα δεν με συνδέει απολύτως τίποτα πολιτικά, ούτε ως τρόπος σκέψης. Η οργάνωση του, μου ήταν πάντα πολιτικά αντίθετη, ένα αντίβαρο σε πολιτικούς, μαζικούς αγώνες.
Ωστόσο ο σεβασμός των δικαιωμάτων, των νομικών ρυθμίσεων και τελικά βασικών αρχών της δημοκρατίας είναι μια κόκκινη γραμμή για την οποία από το 1789 έγιναν αγώνες και έπεσαν κορμιά. Το ίδιο και στην πατρίδα μας. Αυτήν την κόκκινη γραμμή ανάμεσα σε ζωή και θάνατο, ανάμεσα σε καταστολή, απολυταρχία και ελευθερία υπερασπιζόμαστε.
Η κυβέρνηση «κρύβει» το παραπάνω διακύβευμα μεταμφιέζοντας την αντίθεση
Και επειδή τα κανάλια και γενικότερα η πλειοψηφία των ΜΜΕ δεν αναφέρονται στην απεργία πείνας του Κουφοντίνα ή αναφέρονται σκοπίμως στρεβλά όποιος -α ενδιαφέρεται μπορεί να μάθει τα εξής:
Ο ισοβίτης Κουφοντίνας ζητάει να επιστρέψει στις φυλακές Κορυδαλλού όπως επιτάσσει ο νόμος που δημιουργήθηκε φωτογραφίζοντας τον ίδιο από την παρούσα κυβέρνηση η οποία δεν θέλει ούτε αυτόν να εφαρμόσει.
Ο Νόμος 4760/2020, άρθρο 3
«Κρατούμενος ο οποίος από τον χρόνο μετάβασής του σε αγροτικές φυλακές ή στην Κ.Α.Υ.Φ. απολέσει τις προϋποθέσεις χορήγησης άδειας ή εκλείψει ο λόγος χορήγησής της ή υποπέσει σε πειθαρχικό παράπτωμα ή ασκηθεί σε βάρος του ποινική δίωξη για αξιόποινη πράξη σε βαθμό πλημμελήματος που ενέχει πράξεις βίας ή απειλής βίας κατά προσώπων και πραγμάτων ή κακουργήματος ή διαδικασία εκτέλεσης ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης ή έκδοσης σε τρίτη χώρα, επαναμετάγεται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη.»
Τι επιδιώκει η Κυβέρνηση με αυτήν την αυθαιρεσία; Το κοινωνικό τοπίο μετά τις εκλογές.
Μετά το 2019 έγινε φανερό σε όποιον θέλει να βλέπει το κοινωνικό πεδίο και όχι μόνο την πολιτική σκηνή πως στην Ελλάδα για πρώτη φορά από την εποχή του Παπαάγου και της δικτατορίας στην ώρα υπάρχει μόνο μία παράταξη: Το κοινωνικό μπλοκ του αστισμού όλων των βαθμίδων, από την άρχουσα τάξη και το μεσαίο κεφάλαιο μέχρι τους μικροεπιχειρηματίες και μεγάλο τμήμα των αυτοαπασχολούμενων ενισχύεται από ένα ευάριθμο τμήμα του κόσμου της εργασίας το οποίο έχει λουμπενοποιηθεί σε μια πορεία συνεχούς υποχώρησης του συνδικαλιστικού-εργατικού κινήματος μετά το 1990.Αυτό το μπλοκ ενισχύθηκε σημαντικά με την χρεωκοπία της ελπίδας και την διάλυση του αντίπαλου κοινωνικού μπλοκ, του κόσμου της εργασίας, με την ακύρωση του ΟΧΙ το 2015 και την μνημονιακή διακυβέρνηση από το κόμμα που μέχρι το δημοψήφισμα εξέφραζε αυτήν την ελπίδα.
Η ΝΔ μετά τις εκλογές του 2019 εκφράζει σχεδόν αποκλειστικά αυτό το μπλοκ. Με όλες τις τάσεις της: Μητσοτακικούς αδίστακτους νεοφιλελεύθερους, Καραμανλικούς “ευπρόσωπους”, σκληρούς ακροδεξιούς Σαμαρικούς και μεταγραφέντες τσεκουροφόρους να συγχωνεύονται σε μία διαρκή συνάντηση νεοφιλελευθερισμού και κλασσικής ακροδεξιάς.
Ο δημοκρατικός κόσμος, ο κόσμος των υποτελών τάξεων, χωρίς συλλογικές οργανώσεις, χωρίς αξιόπιστα και αξιόμαχα, εκτός λίγων εξαιρέσεων, συνδικάτα,προς το παρόν είναι σκόρπιος. Ούτε όμως και πολιτικά συγκροτείται μετά την απεμπόληση του ΟΧΙ και συνεπαγόμενη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα αστικής-μνημονιακής διακυβέρνησης. Τα εκλογικά ποσοστά ενός κόμματος δεν σημαίνουν πάντοτε συγκρότηση και συμπαράταξη…
Οι διεργασίες του 2020
Η εγγενής τάση αυταρχισμού των αστικών κυβερνήσεων και περισσότερο των δεξιών, μετά το τέλος του 2019-όταν τελείωσαν οι ωραιοποιήσεις- και η επίθεση με μπαράζ νόμων διαμορφώνουν μια νέα όλο και πιό δυστοπική πραγματικότητα για τον κόσμο της εργασίας: εργασιακή ζούγκλα, οικονομική αναδιανομή υπέρ του αστικού μπλοκ με παραπέρα εκχωρήσεις και ιδιωτικοποιήσεις, κανονικοποίηση του αυταρχισμού και της αυθαιρεσίας μέσα στην καθημερινότητα με αστυνομικό κράτος και ιδεολογική διαστρέβλωση και κατασυκοφάντηση των δημοκρατικών κατακτήσεων της μεταπολίτευσης 1974-85:πανεπιστημιακό άσυλο, νόμος πλαίσιο για την λειτουργία των ΑΕΙ, οικογενειακό δίκαιο του 1982.
Όλα αυτά δημιούργησαν τους αντικειμενικούς όρους κάποιας κοινωνικής αντίστασης η οποία εκφράστηκε, εκπλήσσοντας μας ευχάριστα, στις 7 Οκτωβρίου όταν δεκάδες χιλιάδες δημοκρατικοί πολίτες υποδέχθηκαν με χαρά την δικαστική απόφαση-καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης ΧΑ στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Η εξουσία κατάλαβε αμέσως ότι κάτι πάει να γεννηθεί, κάτι ελπιδοφόρο μετά την απελπισία, τον γενικό ζόφο και την κούραση της πανδημίας και απάντησε σε μόλις 42 δευτερόλεπτα! με καταστολή.
Ακολούθησε πολιτική και ιδεολογική προετοιμασία και η νομοθέτηση αστυνομίας στα ΑΕΙ ως απάντηση στην σχεδόν ανύπαρκτη εγκληματικότητα και στα υπαρκτότατα τεράστια προβλήματα, λόγω υποχρηματοδότησης τους.
Όλα δείχνουν πως με αιχμή τα Πανεπιστήμια, τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα και την Υγεία, δημιουργούνται κινητοποιήσεις που θα έχουν μόνιμο χαρακτήρα σαν πρόπλασμα της συγκρότησης του δημοκρατικού κόσμου-κόσμου της Εργασίας σε κοινωνικό μπλοκ .
Μέσα σε αυτή τη ρευστή συγκυρία η Μητσοτακική διακυβέρνηση ακόμη αισθάνεται παντοδύναμη. Με τους πραιτοριανούς να δέρνουν, να κάνουν εκκαθαρίσεις σε “επικίνδυνες” γειτονιές προς τέρψη των νοικοκυραίων με τα ΜΜΕ να σιωπούν ή να συνεπικουρούν, με ένα μεγάλο τμήμα της επώνυμης διανόησης απόν, με την δικαστική εξουσία στις περισσότερες περιπτώσεις να συνεπικουρεί αντί να εμποδίζει την αυθαιρεσία της κυβέρνησης και των μηχανισμών της.
…Και προκύπτει το θέμα Κουφοντίνα.
Η Κυβέρνηση έχει δύο επιλογές.:
Η μία επιλογή είναι να συμμορφωθεί με το Νόμο όπως ζήτησαν και πολιτικά στελέχη της – η Ντόρα Μπακογιάννη η Ελίζα Βόζεμπεργκ, μέλη της στην Διοίκηση του ΔΣΑ κ.α.
Όπως ζητά η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, ο Συνήγορος του Πολίτη και όλη η αντιπολίτευση πλην φυσικά της Ε.Λ
Έτσι θα δώσει το μήνυμα ότι σέβεται τα όρια της αστικής δημοκρατίας.
Η άλλη επιλογή είναι καθοριστικό πλήγμα για την Δημοκρατία και θα βάλει σε περιπέτειες με άσχημες εξελίξεις την χώρα συνολικά.
Η επιμονή στην αυθαιρεσία της και ο μοιραίος θάνατος του ισοβίτη Κουφοντίνα θα είναι μία πύρρειος νίκη.
Η αδιαλλαξία της που εκπορεύεται από την πλειοψηφούσα, ηγεμονικά δυστυχώς, άποψη στην Κυβέρνηση ότι στο όνομα της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας μπορεί να κάνει ότι θέλει καταργώντας τους συνταγματικούς φραγμούς, εάν υπερισχύσει θα δώσει το μοιραίο μήνυμα στους υποτελείς: «Ο μόνος Νόμος είμαι Εγώ».
Με αυτές τις σκέψεις και τους φόβους για τις συνέπειες αυτού του μηνύματος έγραψα, χθες τα παρακάτω μαζί με χιλιάδες συμπολίτες στον τοίχο της πρωθυπουργικής σελίδας:
«Έχεις υποχρέωση να τηρείς τους νόμους χωρίς φιοριτούρες και κολπάκια. Αν δεν αλλάξεις στάση και, υπερτιμώντας τις δυνάμεις σου και το ρεβανσιστικό κοινό σου, νομίζεις ότι θα καταφέρεις να καταλύσεις την Δημοκρατία και να υποτάξεις μόνιμα τον δημοκρατικό κόσμο θα το βρεις μπροστά σου. Η αντιδημοκρατική εκτροπή που θα επισφραγίσεις επιβάλλοντας τον θάνατο στον καταδικασμένο σε ισόβια Κουφοντίνα επειδή απαιτεί μόνο σύννομη μεταχείριση, θα οδηγήσει την χώρα σε περιπέτειες αφαιρώντας κάθε σεβασμό απέναντι στο πολίτευμα. Και ο μεν συντηρητικός κόσμος σου θα χαρεί που θα μπορεί να αυθαιρετεί όπως του δίνεις το παράδειγμα ο δε κόσμος της Δημοκρατίας θα χάσει όση πίστη του έχει απομείνει στο δοκιμαζόμενο κράτος Δικαίου. Αυτό δεν θα οδηγήσει σε υποταγή αλλά, μεσοπρόθεσμα, σε διαδικασία απελπισμένων αντιδράσεων για όλα τα θέματα της περιόδου πέρα από το θέμα αυτό.
Αν θέλεις να προκαλέσεις κλίμα κοινωνικού εμφυλίου νομίζοντας ότι θα κερδίσεις ως δικτάτωρ πλέον, μην ξεχνάς ότι η δικτατορίες πέφτουν και οι δικτάτορες κερδίζουν θέση στις μαύρες Βίβλους. Ποιο είναι τελικά το όραμα σου;»
