Το 1968 έγινε η διάσπαση του ΚΚΕ στην Ελλάδα, και μάλιστα σε συνθήκες σκληρής δικτατορίας. Τα δύο κόμματα που προέκυψαν, το ΚΚΕ και το ΚΚΕ εσωτερικού, είχαν μια διακριτή θέση στην ελληνική πολιτική σκηνή μετά τη μεταπολίτευση, παρόλη την αισθητή εκλογική υπεροχή του ΚΚΕ.
Στη διάσπαση ,δεν πήγαν από τη μια μεριά οι τίμιοι και συνεπείς αγωνιστές, και από την άλλη οι δογματικοί και αποστεωμένοι γραφειοκράτες. Ούτε από τη μια οι ορθόδοξοι μαρξιστές και κομμουνιστές και από την άλλη οι αναθεωρητές που αλληθώριζαν προς τη σοσιαλδημοκρατία.
Η βασική διάκριση ήταν η άποψη για την πορεία της κοινωνίας προς το σοσιαλισμό την ανάγνωση του καπιταλισμού και την σχέση κομμουνισμού και δημοκρατίας.
Το ΚΚΕ συνδεδεμένο με σχέσεις ιδεολογικής ταύτισης αλλά και εξάρτησης από τον υπαρκτό σοσιαλισμό, επέμενε στην πάλη των δύο βασικών τάξεων, αστικής και εργατικής, και στη δικτατορία του προλεταριάτου που θα απελευθερώσει την κοινωνία, και θα σταματήσει την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο.
Το ΚΚΕ εσωτερικού ,εμπνεόμενο από τον ευρωκομμουνισμό που κύρια εξέφραζε το ισχυρό Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, και έχοντας στους κόλπους του πολύ σημαντικούς διανοούμενους όπως ο Ν. Πουλαντζάς, μιλούσε για δημοκρατικό δρόμο προς το σοσιαλισμό για ένα σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.
Στο σοβιετικό μπλοκ, οι περισσότερες χώρες δεν είχαν βιώσει την αστική δημοκρατία, είχαν μια ταξική διάρθρωση με κραυγαλέες οικονομικές ανισότητες και βασικά με έλλειψη των ενδιάμεσων τάξεων. Το σοβιετικό μοντέλο που έδινε τα βασικά αγαθά στους από κάτω, ήταν εύκολο να γίνει αποδεκτό από λαούς που έβγαιναν από ακραία φτώχεια.
Η Ευρώπη της γαλλικής επανάστασης και του διαφωτισμού, με κατακτημένα εργασιακά δικαιώματα , με βιωμένη για 10ετίες την αστική δημοκρατία που θεμελιώθηκε στο σεβασμό, έστω και υποκριτικό από την άρχουσα τάξη, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με κοινωνικό κράτος και ισχυρή μεσαία τάξη, ήταν δύσκολο να συμβαδίσει με το σοβιετικό μοντέλο. Οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι ένιωθαν πιο οικείο τον σοσιαλισμό που οραματίζονταν οι διανοούμενοι του ευρωκομμουνισμού.
Όμως στο τελευταίο τέταρτο του 20ου αι. πολλά έγιναν. Ο Μπερλίνγκουερ πέθανε πριν προλάβει να εξηγήσει την ουσία του ιστορικού συμβιβασμού και οι επίγονοί του οδήγησαν το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα σε αδιέξοδο. Η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε, και μαζί της πολλά αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα. Το εργατικό κίνημα ήταν σε υποχώρηση. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και οι ευημερούσες κοινωνίες τη δύσης, θεωρώντας τις κοινωνικές κατακτήσεις κατοχυρωμένες, υπέκυψαν στις σειρήνες του νεοφιλελευθερισμού. Η βαρβαρότητα των αγορών και ο σκληρός ανταγωνισμός σε ελεγχόμενες δόσεις , μπορεί να τόνωναν τι ς ληθαργικές κοινωνίες του κράτους πρόνοιας.
Στην Ελλάδα του 90 , η κρίση του ΠΑΣΟΚ που συνέπεσε με την πτώση του τείχους, έφερε διάφορες πολιτικές ανακατατάξεις. Ιδρύθηκε ο Συνασπισμός, μετά από νέα διάσπαση του ΚΚΕ και ήταν ένα σημείο αναφοράς για την ελληνική κοινωνία έστω και αν το ΚΚΕ διατήρησε την εκλογική του υπεροχή .Το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Σημίτη μαζί με τους ομόλογους μεταλλαγμένους σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης, μπόλιαζαν τον κοινωνισμό της αριστεράς με τις φιλελεύθερες ιδέες της επιχειρηματικότητας και του υγιούς ανταγωνισμού χωρίς τις ανασχετικές της προόδου, διατάξεις για την προστασία των εργαζομένων.
Επιχειρησιακές συμβάσεις συνυπήρχαν με συλλογικές συμβάσεις εργασίας, νέοι όροι εφευρέθηκαν όπως η ευελφάλεια άλλοι ξεσκονίστηκαν όπως η αριστεία, και όλα φαίνονταν ωραία .
Η συμφιλίωση των τάξεων ήταν το επίτευγμα του καπιταλισμού, το τέλος της ιστορίας είχε έλθει ,απόδειξη η πλήρης αποτυχία του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Λίγοι συμπαθείς ρομαντικοί επέμεναν να μάχονται έναν καπιταλισμό που στην Ευρώπη τουλάχιστον είχε πετύχει την ευμάρεια για το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας.
Ο Συνασπισμός μέσα από λάθη μα και σωστά, με οπισθοχωρήσεις μα και προτάσεις, προχώρησε, συνδέθηκε με τα κινήματα, και με την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε νέα δυναμική.
Η επίθεση του κεφαλαίου ήρθε με την κρίση του 2008, κρίση που το ίδιο το χρηματιστηριακό κεφάλαιο δημιούργησε, με τις επί χάρτου κινήσεις του που δεν θέλουν να έχουν καμία συνάφεια με τον παραγόμενο πλούτο.
Ο βασικός στόχος ήταν οι εργαζόμενες τάξεις και οι υπερχρεωμένες χώρες. Με αφορμή την κρίση ήταν καιρός να πάρουν πίσω τις παραχωρήσεις τους και να τελειώνουμε επιτέλους με τα δικαιώματα των εργαζομένων. Η χώρα μας με τους διεφθαρμένους πολιτικούς και την απουσία εθνικής αστικής τάξης, επιλέχθηκε για πειραματόζωο και ακολούθησαν οι αδύναμες χώρες του νότου.
Σήμερα από την Ελλάδα ξεκινάει η αντίστροφη πορεία. Με συναίνεση και θέλοντας να εκφράσει τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, η αριστερά διεκδικεί τα δίκαια των εργαζομένων.
Συνθέτοντας την αντιπροσωπευτική με την άμεση δημοκρατία, τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς με λαϊκές πρωτοβουλίες ,τα οργανωμένα συνδικάτα με τα κινήματα, την ιδιωτική με την κοινωνική οικονομία, φτιάχνει μια νέα κοινωνία με γνώμονα τα συμφέροντα της ίδιας της κοινωνίας.
Εμείς οι ρομαντικοί του χτες είμαστε οι ρεαλιστές του σήμερα και θα νικήσουμε.
Photo Credit: Nick Paleologos / SOOC