Τους συναντάμε καθημερινά σε διάφορα σημεία της πόλης. Με τα χαρακτηριστικά κόκκινα γιλέκα τους και με μάτια που χαμογελούν σε κάθε χαιρετισμό, σε κάθε νεύμα, οι πωλητές της «Σχεδίας» είναι συμπολίτες μας που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Γράφει η Κική Μουστακίδου για το sarothron.gr
Κυνηγημένοι από το μαύρο σύννεφο της ανέχειας και της ανεργίας, που δεν κάνει διακρίσεις σε μια εποχή συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης, αυτοί οι άνθρωποι αποφάσισαν να κάνουν μια καινούργια αρχή και να διεκδικήσουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Έτσι πορεύονται στην καθημερινότητά τους εδώ και τρία χρόνια, από το 2014, που το μοναδικό περιοδικό δρόμου στην Ελλάδα έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη.
Στο δρόμο για το «Σάρωθρον», στην ευρύτερη γειτονιά του μαγαζιού, συνομιλήσαμε με τέσσερις πωλητές που δέχτηκαν να μας διηγηθούν με δυο λόγια την ιστορία τους, να μοιραστούν μαζί μας τα συναισθήματά τους. Δεν θέλησαν να φωτογραφηθούν, αλλά τα λόγια τους είναι η πιο αποκαλυπτική αποτύπωση της πραγματικότητας (μας).
Info: Το περιοδικό κοστίζει 3 ευρώ, από τα οποία το 1,5 ευρώ πηγαίνει κατευθείαν στον πωλητή.
Η Όλγα και ένα ζευγάρι καινούργια παπούτσια
«Κάθε φορά που μου ‘ρχεται μια ιδέα, τη λέω στη Μαρία κι αυτή μου απαντά: ξέρω πάρα πολύ καλά τι εννοείς. Αρχίζουμε λοιπόν να την συζητάμε, να την αναπτύσσουμε και η Μαρία την γράφει καταπληκτικά…»
Είμαι ένα χρόνο περίπου στη Σχεδία. Παλιά δούλευα στις αλουμινοκατασκευές, κατασκεύαζα κουφώματα. Μείναμε άνεργοι και εγώ και ο σύζυγός μου, που δούλευε σε ένα οβελιστήριο. Νοικιάζαμε και μας έπνιξαν τα χρέη. Έτυχε να μένουμε πάνω από την ΑΡΣΙΣ και πήγα να τους ζητήσω βοήθεια για δουλειά. Εκεί μου είπαν για τη Σχεδία. Ευτυχώς που υπάρχει και βγαίνει το καθημερινό μεροκάματο τουλάχιστον.
Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί και το λατρεύουν το περιοδικό. Θα μας δώσουν καφεδάκι, θα μας δώσουν έξτρα χρήματα καμιά φορά. Εντάξει, υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που μας περνάνε για μάρτυρες του Ιεχωβά, για ζητιάνους, για διαφημιστές, ότι πάμε να τους προωθήσουμε κάτι. Συμβαίνουν κι αυτά.
Θυμάμαι το καλοκαίρι ήρθε μια κυρία και πήρε το περιοδικό μια μέρα πριν τη γιορτή μας. Όλγα κι αυτή, συνονόματη. Με ρώτησε «χωρίς παρεξήγηση, τι νούμερο παπούτσι φοράς;». Μου φάνηκε περίεργο, αλλά της είπα. Μετά από λίγο ήρθε με μια σακούλα με καινούργια παπούτσια. Μόλις τα είχε αγοράσει και μου είπε «για σένα, για τη γιορτή σου».
Ο Βασίλης και τα συμβάντα της αλληλεγγύης
Είμαι δυο χρόνια στη Σχεδία. Πουλούσα κουλούρια, αλλά έχει μεγάλο πρόστιμο αν σε πιάσουν, κάπου 10.000 ευρώ. Ήμουν στο δρόμο, λοιπόν, τους έβλεπα και αποφάσισα να ξεκινήσω και εγώ. Πιο παλιά ήμουν οδηγός σε φορτηγά, αλλά αυτό που έκανα εγώ δεν υπάρχει πια. Να βγαίνεις δρομολόγια σε ανατολικές χώρες, δεν υπάρχει.
Έγραψα κάποια παραπάνω πράγματα για την ιστορία μου στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού. «Μια κυρία – χωρίς να με ξέρει – μου παραχώρησε ένα σπίτι να μένω, ένας κρεοπώλης στο Πανόραμα μας στηρίζει με απίθανο τρόπο, δυο κορίτσια μου είπαν ότι το αγοράζουν συνεταιρικά κάθε μήνα. Πολλά τα συμβάντα, δεν μπορεί να είναι όλα έργο των επαγγελματιών της καλοσύνης». Τα υπόλοιπα θα τα διαβάσεις στο κείμενό μου (τίτλος: «Σχεδία είναι η απόδειξη», #45, σελίδα 12).
Η Μάγδα και οι ποδοσφαιρικοί αγώνες στην Σκωτία
Ήμουν καλά μέχρι το 2009 και από εκεί και μετά πήρα την πτώση. Εργαζόμουν σε πεντάστερα ξενοδοχεία, ξεκίνησα από καμαριέρα και έγινα μέχρι και υπεύθυνη. Δούλευα και μέσα σε έτοιμα ενδύματα για χρόνια. Έραβα ρούχα, τα σιδέρωνα, από μακό μέχρι αμπιγιέ.
Στη Σχεδία είμαι εδώ και τρία χρόνια. Μας πλησίασε ένας κύριος από το περιοδικό όταν ήμασταν στα συσσίτια. Μας ρώτησαν αν θέλουμε να ασχοληθούμε και εγώ είπα ναι. Να το δοκιμάσω και να μπορέσω να το περάσω στον κόσμο.
Πήγαμε και στη Γκλασκώβη της Σκωτίας με την Εθνική Αστέγων και παίξαμε ποδόσφαιρο. Πήραμε το βραβείο fair play που λέει «Αγάπη, Αλληλεγγύη, Συνεισφορά» και την 10η θέση στο γυναικείο τουρνουά. Έκανα και αναπληρωματική στην άμυνα. Μόλις γύρισα από εκεί, με είδαν δυο κορίτσια και άκουσα να λένε «αυτή είναι, αυτή είναι!». Με είχαν δει στο YouTube. Μου πρόσφεραν μια σοκολάτα και μου ευχήθηκαν πάντα η ζωή μου να είναι τόσο γλυκιά.
Ο Δημήτρης και τα πρώτα χρήματα μετά από έξι χρόνια
Εδώ και δυόμιση χρόνια είμαι στη Σχεδία. Το έμαθα από ένα φίλο μου που είχε ξεκινήσει και το πήρα απόφαση κι εγώ. Ήμουν έξι χρόνια χωρίς δουλειά, με διώξανε και δεν μπορούσα να βρω τίποτα. Εργαζόμουν σε πλεκτήρια και σαν οδηγός επαγγελματικά β’ και γ’ κατηγορίας.
Τώρα μένω σε ένα φίλο και με τη Σχεδία βγάζω τα έξοδά μου. Δύσκολα είναι και πάλι, αλλά δόξα τω Θεώ, μας βοηθάνε. Και ο κόσμος είναι πολύ καλός μαζί μας. Τα Χριστούγεννα, για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι μου έδωσαν μια επιταγή για να πάω να ψωνίσω.
Info
Δείτε περισσότερα για το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» στη σελίδα: shedia.gr και στο facebook page: Shedia