Οι ΗΠΑ και η Ρωσία συγκλίνουν στο όραμά τους για μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων όπου μόνο μια χούφτα ιμπεριαλιστικών δυνάμεων έχουν εξουσία, λέει στο Alterthess ο Ντένις Πιλάς, μία από τις σημαντικότερες φωνές της αριστερής ουκρανικής διανόησης. Συγχρόνως τονίζει ότι οι διαπραγματεύσεις τους επιβεβαιώνουν την επείγουσα ανάγκη για μια αριστερή, σταθερά διεθνιστική και αντιιμπεριαλιστική, απάντηση, που θα δίνει προτεραιότητα στον αυτοδιάθεση έναντι του γεωπολιτικών παζαριών, και αναφέρει ότι η η ευρωπαϊκή Αριστερά πρέπει να απορρίψει τον ψευδή «ειρηνισμό» που δεν καλεί τον επιτιθέμενο να σταματήσει αλλά το θύμα να παραδοθεί.
Συνέντευξη στον Δημήτρη Γκιβίση
Πως βλέπεις τον αγώνα για την απελευθέρωση της Ουκρανίας μέσα σε αυτό το ολοένα και πιο αντιδραστικό και αυταρχικό διεθνές περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί;
-Είμαστε μάρτυρες του σχηματισμού ενός νέου φασιστικού Άξονα, όπου οι ΗΠΑ του Τραμπ και η Ρωσία του Πούτιν γίνονται πόλοι έλξης για αντιδραστικές ακροδεξιές δυνάμεις και αυταρχικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο. Αυτά τα δύο καθεστώτα συγκλίνουν στο όραμά τους για μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων όπου μόνο μια χούφτα ιμπεριαλιστικών δυνάμεων έχουν εξουσία. Σε αυτό το πλαίσιο, βλέπουμε επίσης μια άνευ προηγουμένου επίθεση από την ολιγαρχία, υπό την ηγεσία του πλουσιότερου καπιταλιστή του κόσμου, στα απομεινάρια του κράτους πρόνοιας και της κοινωνικής προστασίας στις ΗΠΑ, μια επίθεση που εμπνέει τις πιο αντιδραστικές φατρίες των κυρίαρχων τάξεων αλλού να κλιμακώσουν τις επιθέσεις τους κατά της εργατικής τάξης και των περιθωριοποιημένων ανθρώπων. Οτιδήποτε μπορούν να παρουσιάσουν ο Τραμπ και ο Πούτιν ως νίκη τους θα ενισχύσει μόνο αυτές τις δεξιές τάσεις. Από την άλλη, οι εικόνες των μαζικών διαδηλώσεων στη Σερβία, την Ελλάδα, την Ουγγαρία και την Τουρκία δείχνουν ότι υπάρχουν επίσης σημαντικές εκδηλώσεις αντίστασης σε αυτή την παγκόσμια αλλαγή. Έτσι, βλέπουμε την απελευθέρωση της Ουκρανίας σε αυτό το πλαίσιο ως έναν επείγοντα και δίκαιο αγώνα, ειδικά σε ένα ολοένα και πιο εχθρικό παγκόσμιο περιβάλλον. Η διπλή πρόκληση της εδαφικής προσάρτησης από τη Ρωσία, και του οικονομικού αποικισμού, ο οποίος ενσωματώνεται στη διαβόητη συμφωνία για τα ορυκτά των σπάνιων γαιών, που αντιμετωπίζει η Ουκρανία, γίνεται μια αυξανόμενη απειλή και για άλλες χώρες, ιδιαίτερα εκείνες που στοχοποιούνται από την επιθετική ρητορική της νέας αμερικανικής κυβέρνησης. Ο Πούτιν εντείνει τον αποικιακό επιθετικό του πόλεμο επιδιώκοντας να διαλύσει την κυριαρχία της Ουκρανίας, ενώ η προσέγγιση της κυβέρνησης Τραμπ στην Ουκρανία, θεωρώντας την απλώς ως ένα διαπραγματευτικό χαρτί στη συμπαιγνία της με τον Πούτιν, καταδεικνύει για άλλη μια φορά την αδιαφορία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για τα δικαιώματα και τις προσδοκίες των «μικρότερων» χωρών. Εν τω μεταξύ η Ευρώπη, παγιδευμένη σε νεοφιλελεύθερες αντιφάσεις στερείται μιας συνεκτικής απάντησης, καθώς τα οικονομικά συμφέροντα συχνά υπερτερούν των δεσμεύσεων για δικαιοσύνη και αυτοδιάθεση. Η κυβέρνηση Τραμπ κάνει περίεργες και μακάβριες δηλώσεις και απειλές σε καθημερινή βάση. Απλά σκεφτείτε αυτό το εξωφρενικό βίντεο για τη Γάζα ως ένα παραθαλάσσιο θέρετρο, που συμπυκνώνει τα σχέδια γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού. Ομοίως, οι δηλώσεις της αμερικανικής κυβέρνησης για την Ουκρανία είναι κυνικές, παράλογες και εντελώς αποκομμένες από την πραγματικότητα. Οι αξιωματούχοι του Τραμπ ισχυρίζονται ότι οι Ρώσοι προχωρούν προς μια κατάπαυση του πυρός, ενώ στην πραγματικότητα οι ουκρανικές πόλεις και οι δημόσιες υποδομές βομβαρδίζονται καθημερινά από τη Ρωσία, πριν από λίγες μέρες ένα μόνο πυραυλικό χτύπημα στην πόλη Σούμι άφησε εκατό τραυματίες.
Έχεις πει ότι οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Τραμπ και Πούτιν αποκαλύπτουν την κυνική φύση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής εξουσίας. Να πούμε περισσότερα πάνω σε αυτό;
-Η εστίαση του Τραμπ σε μια «συμφωνία» αντικατοπτρίζει τη συναλλακτική του προσέγγιση στη γεωπολιτική, όπου το μέλλον της Ουκρανίας θεωρείται ως μοχλός πίεσης και όχι ως ζήτημα δικαιοσύνης. Η ευθυγράμμιση της κυβέρνησής του με τις αυταρχικές και αντιδραστικές δυνάμεις παγκοσμίως υποδηλώνει ότι οποιαδήποτε συμφωνία «ειρήνης» πιθανότατα θα γίνει σε βάρος της Ουκρανίας. Τα πρόσφατα σχόλια του ειδικού απεσταλμένου του Τραμπ Στιβ Γουίτκοφ, και του Αμερικανού φασιστικού προπαγανδιστή Τάκερ Κάρλσον, δεν είναι απλώς απείρως αδαή (όχι, οι περιοχές Ζαπορίζια, Χερσώνα, Ντόνετσκ και Λουχάνσκ δεν «δόθηκαν στην Ουκρανία από τον Νικίτα Χρουστσόφ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», ήταν αναπόσπαστα τμήματα τόσο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουκρανίας όσο και της Σοβιετικής Ουκρανίας από την αρχή), αλλά και προσπάθεια χειραγώγησης (τα λεγόμενα «δημοψηφίσματα» που πραγματοποιήθηκαν στα κατεχόμενα εδάφη κάτω από την κάννη των όπλων ήταν εντελώς κατασκευασμένα και ψεύτικα, και οι δημοσκοπήσεις δεν έδειξαν καμία μορφή υποστήριξης για τον ρωσικό αλυτρωτισμό στις περιοχές της Ζαπορίζια και της Χερσώνα). Και αποκαλύπτουν επίσης ότι η αμερικανική ρεπουμπλικανική κυβέρνηση είναι πρόθυμη να αναγκάσει την Ουκρανία να παραχωρήσει όχι μόνο την περιοχή που ελέγχεται σήμερα από τις δυνάμεις κατοχής, αλλά ακόμη και εδάφη όπου οι Ρώσοι κατακτητές δεν έχουν καν πατήσει τα πόδια τους. Δεν πρόκειται μόνο για τη γη, αλλά και για εκατομμύρια ανθρώπους που άφησαν πίσω τους ένα βάναυσο κατοχικό καθεστώς, ή αρνήθηκαν την οποιαδήποτε προοπτική να επιστρέψουν ποτέ στα σπίτια τους όταν έπρεπε να φύγουν. Οι στόχοι της Ρωσίας παραμένουν σαφείς: η καταστροφή της Ουκρανίας ως ανεξάρτητης δημοκρατίας και η καταστολή των δημοκρατικών κινημάτων σε ολόκληρο τον μετασοβιετικό χώρο. Αυτές οι διαπραγματεύσεις αποκαλύπτουν ότι ούτε η Αμερική του Τραμπ ούτε η Ρωσία του Πούτιν σέβονται την κυριαρχία των μικρότερων εθνών. Επιβεβαιώνουν την επείγουσα ανάγκη για μια αριστερή, σταθερά διεθνιστική και αντιιμπεριαλιστική, ενάντια σε κάθε ιμπεριαλισμό και όχι μόνο σε έναν από αυτούς, απάντηση, που θα δίνει προτεραιότητα στον αυτοδιάθεση έναντι του γεωπολιτικών παζαριών.
Ο ουκρανικός λαός πως βλέπει τις εξελισσόμενες διαπραγματεύσεις;
-Οι περισσότεροι Ουκρανοί σήμερα περιμένουν ελάχιστα από τις διαπραγματεύσεις μεταξύ Τραμπ και Πούτιν, που γίνονται πάνω από τα κεφάλια μας, φοβούμενοι μια επανάληψη της προδοσίας τύπου Συμφωνίας του Μονάχου του 1938. Φυσικά, η Ουκρανία αντιμετωπίζει όλες τις δυσκολίες του πολέμου, απώλειες, εξάντληση, και την ένταση της παρατεταμένης σύγκρουσης. Υπάρχουν πολλά ζητήματα με την κινητοποίηση και τον τρόπο διεξαγωγής της, καθώς και με την έλλειψη μιας πλήρως ανεπτυγμένης οικονομίας εν καιρώ πολέμου που θα μπορούσε να αντισταθμίσει κάπως την εξάρτηση από την ξένη βοήθεια. Κανείς δεν θέλει την ειρήνη περισσότερο από τον ουκρανικό λαό. Αλλά οι Ρώσοι επιτιθέμενοι δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για ειλικρινείς διαπραγματεύσεις, για μια διπλωματική λύση. Βλέπουμε πως ελίσσονται, πως βάζουν νέες προϋποθέσεις, αποδεικνύοντας περαιτέρω ότι η μόνη «ειρήνη» που επιδιώκει η δικτατορία Πούτιν, επειδή θα την ενίσχυε τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς, είναι η de facto συνθηκολόγηση της Ουκρανίας. Και ο Τραμπ, μαζί με τους κολλητούς του, που δεν κουράζονται ποτέ να επαινούν τον Πούτιν και τους Ρώσους ολιγάρχες, είναι κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να ακολουθήσουν τον Πούτιν. Ταπεινώνουν όχι μόνο τον Ζελένσκι αλλά και την Ουκρανία στο σύνολό της, ενώ φλερτάρουν με εγκληματίες πολέμου που καταζητούνται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και με όσους συμμερίζονται το πάθος του Έλον Μασκ για ναζιστικούς χαιρετισμούς. Ωστόσο, οι Ουκρανοί επιδιώκουν μια δίκαιη ειρήνη, όχι μια αναγκαστική συμφωνία που νομιμοποιεί τη ρωσική κατοχή. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία υποστηρίζει τις διαπραγματεύσεις αλλά απορρίπτει τις εδαφικές παραχωρήσεις, καθώς τέτοιοι συμβιβασμοί θα ενθάρρυναν τη μελλοντική επιθετικότητα.
Πως θα μπορούσε σήμερα η ευρωπαϊκή Αριστερά να βοηθήσει τον ουκρανικό λαό;
-Η ευρωπαϊκή Αριστερά πρέπει να απορρίψει τον ψευδή «ειρηνισμό» που δεν καλεί τον επιτιθέμενο να σταματήσει αλλά το θύμα να παραδοθεί. Αντίθετα, θα πρέπει: α) να υποστηρίξει την ουκρανική αντίσταση πολιτικά και υλικά β) να υποστηρίξει τη διαγραφή του χρέους για να αποτραπεί το πέσιμο της Ουκρανίας σε μια ανυπέρβλητη παγίδα χρέους και να γίνει οικονομική αποικία των δυτικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων (μέχρι το τέλος του 2025 το εξωτερικό χρέος μπορεί να πλησιάσει το 100% του ΑΕΠ) γ) να εναντιωθεί στα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν με το πρόσχημα της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης δ) να ισταθεί ενάντια στις καμπιστικές αφηγήσεις (σημ: όρος που χρησιμοποιείται για τους αριστερούς που υποστηρίζουν την οποιαδήποτε χώρα απλώς επειδή είναι αντίθετη με τις ΗΠΑ ή τη Δύση, συμπεριλαμβανομένων και αυταρχικών κυβερνήσεων που διαφορετικά δεν θα τις υποστήριζαν) που συγκλίνουν με τις ακροδεξιές φωνές, και που δικαιολογούν τη ρωσική επιθετικότητα: το σημερινό ρωσικό ακροδεξιό καθεστώς δεν είναι κάποιος μοχλός εναντίον του ΝΑΤΟ, είναι άμεσος συνεργός του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ τώρα. Μια καλή συμβουλή είναι να ακολουθήσουμε τα κόμματα της σκανδιναβικής Αριστεράς στην εξεύρεση νέων τρόπων υπονόμευσης της πολεμικής μηχανής της Ρωσίας: να σταματήσουμε τον «σκιώδη στόλο» που μεταφέρει ρωσικό πετρέλαιο, να διασφαλίσουμε τη χρήση των κατασχεθέντων ρωσικών κρατικών και ολιγαρχικών περιουσιακών στοιχείων για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, να αμφισβητήσουμε τους φορολογικούς παράδεισους που χρησιμοποιούν οι παγκόσμιοι ολιγάρχες, συμπεριλαμβανομένων των Ρώσων, κλπ. Το 1940, ακόμη και κάποιος τόσο αποκρουστικός όσο ο δικτάτορας Μεταξάς δεν δέχτηκε να υποκύψει σε μια επαίσχυντη συνθηκολόγηση με τη φασιστική Ιταλία ενάντια στη θέληση του ελληνικού λαού. Σήμερα, που οι τραμπιστές και οι πουτινιστές μετατρέπουν τον κόσμο σε πεδίο μάχης για τους πλούσιους και τους ισχυρούς, για να τους σταματήσουν τα «Όχι» των αντιπάλων τους, ιδιαίτερα των λαών της Ευρώπης, της Λατινικής Αμερικής και της Μέσης Ανατολής, πρέπει όχι μόνο να είναι πιο δυνατά αλλά και να υποστηρίζονται από πραγματική δράση.
Τι σημαίνει για την ουκρανική Αριστερά μια δίκαιη ειρηνευτική συμφωνία;
-Η ουκρανική Αριστερά κάνει διάκριση μεταξύ μιας δίκαιης ειρήνης και μια επιβεβλημένης ειρήνης. Χωρίς μόνιμες προϋποθέσεις και εγγυήσεις για ειρήνη, μια πιθανή κατάπαυση του πυρός σημαίνει απλώς να περιμένουμε το Κρεμλίνο να επαναλάβει την επιθετικότητά του. Θα θέλαμε να επιτύχουμε την πλήρη απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων, τη λογοδοσία για τα εγκλήματα πολέμου, και τις εγγυήσεις της ουκρανικής κυριαρχίας. Ωστόσο, η Αριστερά αντιτίθεται επίσης στις αυταπάτες για το ΝΑΤΟ και τη νεοφιλελεύθερη «ανασυγκρότηση» υπό την ηγεσία της Δύσης που δίνει προτεραιότητα στα εταιρικά συμφέροντα έναντι της κοινωνικής δικαιοσύνης. Οποιαδήποτε μεταπολεμική διευθέτηση πρέπει να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές ανισότητες, διασφαλίζοντας ότι οι εργαζόμενοι, και όχι οι ολιγάρχες ή οι πολυεθνικές, θα διαμορφώσουν το μέλλον της Ουκρανίας.
Ποια είναι τα αιτήματα που προβάλλει για την επόμενη ημέρα η οργάνωση σου, το Sotsialnyi Rukh (Κοινωνικό Κίνημα);
-Είναι τα εξής: α) εθνικοποίηση των στρατηγικών βιομηχανιών για την πρόληψη της οικονομικής εξάρτησης, που σημαίνει αναθεώρηση των αποτελεσμάτων της ληστρικής ιδιωτικοποίησης του άγριου καπιταλισμού της δεκαετίας του 1990 β) προσπάθειες ανοικοδόμησης ελεγχόμενες από τους εργαζόμενους, αντί για τα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων γ) δημοκρατικός έλεγχος της ξένης βοήθειας για την πρόληψη της διαφθοράς, καθώς και η εισαγωγή προοδευτικής φορολογίας και φόρου πολυτελείας. Η ουκρανική αντίσταση στην επιθετικότητα βασίζεται στον ηρωισμό και τις θυσίες του ουκρανικού λαού της εργατικής τάξης από την πρώτη μέρα, και οι πλουσιότεροι πρέπει επιτέλους τουλάχιστον να θυσιάσουν τις περιουσίες τους δ) προστασία των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων από τις προσπάθειες απορρύθμισης που επιδιώκουν οι φιλοεπιχειρηματικές ελίτ της Ουκρανίας. Χωρίς την ανάπτυξη του κοινωνικού τομέα και αξιοπρεπείς μισθούς, η Ουκρανία αντιμετωπίζει χαμηλό ποσοστό επιστροφής των προσφύγων μας, περαιτέρω μαζική μετανάστευση, και δημογραφική κρίση ε) προτεραιότητα στις δαπάνες για τομείς όπως η υγειονομική περίθαλψη, η εκπαίδευση και η επιστήμη, ζωτικής σημασίας όχι μόνο για την επιβίωση από τον πόλεμο αλλά και για τη διασφάλιση του μέλλοντος για τις επόμενες γενιές.
Τι σημαίνει σήμερα για τον ουκρανικό λαό η Ευρώπη;
-Για τους Ουκρανούς, η Ευρώπη και η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» είναι ένα είδος από κενά σημαίνοντα όπου διαφορετικές δυνάμεις επενδύουν εντελώς διαφορετικά νοήματα. Για τους νεοφιλελεύθερους σημαίνει ακόμη περισσότερες πολιτικές υπέρ των επιχειρήσεων και απορρύθμιση, ενώ οι ακτιβιστές των συνδικάτων επικαλούνται την Ευρώπη ως παράδειγμα μαχητών εργατικών κινημάτων που υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους και τα υψηλά κοινωνικά πρότυπα. Παραδόξως, οι Έλληνες διαδηλωτές που έκαψαν σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην πλατεία Συντάγματος και οι Ουκρανοί διαδηλωτές που τις κυμάτισαν στην πλατεία Μαϊντάν συχνά οδηγούνταν από παρόμοια παράπονα: λιτότητα, ανισότητα, έλλειψη δημοκρατικής εκπροσώπησης, αστυνομική βία. Για πολλούς στην Ουκρανία, τη φτωχότερη χώρα της Ευρώπης, αυτή η εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αντιπροσώπευε απλώς ένα οικονομικό μπλοκ, αλλά μια ελπίδα για μια καλύτερη ζωή με αξιοπρεπείς μισθούς και απομάκρυνση από τον αυταρχισμό και τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Φυσικά, η ουκρανική Αριστερά έχει επίγνωση του νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς έχει σχεδιαστεί για να βοηθά το κεφάλαιο και όχι τους ανθρώπους. Ωστόσο, πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι οι φονταμενταλιστές της αγοράς στην Κεντροανατολική Ευρώπη είναι πολύ πιο πρόθυμοι να επιδιώξουν τη λιτότητα ακόμη και από τους χειρότερους γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες. Έτσι, έχουμε ήδη βιώσει όλες τις αρνητικές νεοφιλελεύθερες συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς να απολαμβάνουμε τα οφέλη της ένταξης. Θα θέλαμε λοιπόν να έχουμε λόγο σε αυτά τα ευρωπαϊκά συστήματα και να ενώσουμε τα χέρια με εκείνους σε όλη την ήπειρο που αντιτίθενται στην επίθεση κατά του κοινωνικού Κράτους. Οι απειλές για την Ευρώπη που προέρχονται από τη Μόσχα, την Ουάσιγκτον και τα εγχώρια ακροδεξιά κόμματα θα πρέπει να αντιμετωπιστούν όχι χρησιμοποιώντας αμυντικούς λόγους ως πρόσχημα για τη μείωση των κοινωνικών δαπανών, αλλά αναγκάζοντας τους πλουσιότερους να πληρώσουν το μερίδιο που τους αναλογεί για να εξασφαλίσουν μια ήπειρο προστατευμένη από εξωτερικές ιμπεριαλιστικές απειλές. Ομοίως, η διακοπή των ρωσικών ορυκτών καυσίμων, συμπεριλαμβανομένων αυτών που μεταφέρονται από τον «σκιώδη στόλο», θα πρέπει να παρέχει κίνητρα για μια πραγματική δίκαιη πράσινη μετάβαση. Τέλος, οι λαοί των «περιφερειών», τόσο στην Ανατολική όσο και στη Νότια Ευρώπη, θα πρέπει επίσης να υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον ενάντια στις επιταγές των βασικών δυνάμεων της Ευρώπης, όπως η Γερμανία, και τα υπερεθνικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που έχουν τις χώρες κάτω από τον ζυγό του χρέους τους.
-Η ουκρανική Αριστερά πως αντιμετωπίζει την ευρωπαϊκή προοπτική της μεταπολεμικής Ουκρανίας;
-Η συζήτηση για το ευρωπαϊκό μέλλον της Ουκρανίας και τη μεταπολεμική ανασυγκρότηση περιστρέφεται γύρω από ανταγωνιστικά οράματα: το νεοφιλελεύθερο όραμα που μοιράζεται η σημερινή κυβέρνηση καθώς και όλα τα άλλα κυρίαρχα κόμματα, που επιδιώκει την ολοκλήρωση και την ανασυγκρότηση με καπιταλιστικούς όρους δίνοντας προτεραιότητα στις επενδύσεις έναντι των συμφερόντων των εργαζομένων και του περιβάλλοντος, και το προοδευτικό όραμα που προτάσσεται από αριστερούς, συνδικαλιστές και ορισμένα κοινωνικά κινήματα, και το οποίο βλέπει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως ευκαιρία να πιέσει για κοινωνική προστασία, εργασιακά δικαιώματα, δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και μια αίσθηση εγγυήσεων ασφάλειας. Για να εξασφαλιστεί ένα δίκαιο ευρωπαϊκό μέλλον, η Αριστερά πρέπει να αγωνιστεί για την Ευρώπη με βάση την αλληλεγγύη και όχι τη λογική της αγοράς. Αυτό σημαίνει να απαιτήσουμε τον τερματισμό της δουλείας του χρέους, να απορρίψουμε τους όρους της λιτότητας, και να διασφαλίσουμε ότι οι Ουκρανοί εργαζόμενοι θα έχουν την πραγματική δημοκρατική εξουσία στη διαμόρφωση του μεταπολεμικού τους μέλλοντος.
