Ο κριτικός κινηματογράφου Στράτος Κερσανίδης γράφει κάθε εβδομάδα για το alterthess τις νέες ταινίες που κάνουν πρεμιέρα στις κινηματογραφίκές αίθουσες.
ANOMALISA
Σκηνοθεσία: Τσάρλι Κάουφμαν, Ντιουκ Τζόνσον
Πρωταγωνιστούν: Ντέιβιντ Θιούλις, Τζένιφερ Τζέισον Λι, Τομ Νούναν
Η ταινία αφηγείται μερικές ώρες από τη ζωή του Μάικλ Στόουν. Στέλεχος, σύμβουλος επιχειρήσεων ή κάτι τέτοιο αλλά και συγγραφέας ενός επιτυχημένου μπεστ σέλερ με θέμα την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού και τις υπηρεσίες που αυτό μπορεί αν προσφέρει, φτάνει σε κάποιο ξενοδοχείο στο Σινσινάτι, για να δώσει μία διάλεξη.
Ο Στόουν είναι άνθρωπος ο οποίος υπηρετεί το σύστημα. Οικογενειάρχης, επιτυχημένος, έξυπνος, διαθέτει όλες τις προδιαγραφές των κοινωνικών προτύπων. Η οπτική του για τον κόσμο είναι συγκεκριμένη. Οι άνθρωποι γύρω του είναι ίδιοι, δε διαφέρουν, υπάρχουν για να εξυπηρετήσουν ένα συγκεκριμένο σκοπό. Κι έτσι τους βλέπει και τους ακούει, ως ομοιόμορφα όντα ο ρόλος των οποίων είναι ένας και μοναδικός: να κινηθεί η μηχανή όσο το δυνατόν καλύτερα.
Όμως επειδή η επιτυχία δεν είναι συνώνυμη της ευτυχίας, διαπιστώνουμε πως ο Στόουν, είναι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Προσπαθεί να “βγει” από το “φαίνεται” και το “πρέπει” να είναι και να γίνει αυτό που “θέλει”! Τότε γνωρίζει τη Λίζα, μια νεαρή, όχι ιδιαίτερα όμορφη θαυμάστριά του, η οποίαν έχει έρθει να παρακολουθήσει τη διάλεξή του. Στο πρόσωπό της διακρίνει το διαφορετικό, αυτό που ξεφεύγει από την αφόρητη ομοιομορφία κάτι που τον γοητεύει αφάνταστα. Ο Μάικλ Στόουν ερωτεύεται τη Λίζα, εκείνη ανταποκρίνεται, περνούν τη νύχτα μαζί. Ο άχρωμος, μονότονος και επίπεδος κόσμος του Στόουν αποκτά νόημα, βλέπει τη ζωή διαφορετικά, ανακαλύπτει το χαμένο του χρόνο, ανακαλύπτει το συναίσθημα! Τι θα κάνει;
Δηλώνω εξαρχής γοητευμένος από την ταινία. Δεν περίμενα ποτέ πως μια ταινία κινουμένων σχεδίων θα μπορούσε να εισχωρήσει τόσο βαθιά στην ψυχή μου και να με συγκινήσει. Σπαρακτικά μελαγχολική, κυριαρχείται αρχικά από τη μοναξιά του ήρωά της. Κι ύστερα η ομίχλη αρχίζει να διαλύεται, η Λίζα φωτίζει το πρόσωπό του και την οθόνη. Μοναδικά ανθρώπινη, απολύτως αληθινή, η ταινία, αναδεικνύει μέσα από τα προσωπικά αδιέξοδα του ήρωά της, τα κοινωνικά αδιέξοδα τα οποία αναδύονται όταν τα άτομα υποτάσσονται και παραχωρούν το δικαίωμα της επιλογής. Όταν υποτάσσουν τις επιθυμίες στους έξωθεν επιβαλλόμενους κανόνες.
Η “Anomalisa” έρχεται ως μία αναπάντεχη έκπληξη μεν, απολύτως ευπρόσδεκτη δε. Αξίζει να σημειώσω την συγκλονιστικά τρυφερή ερωτική σκηνή, μια από τις ομορφότερες που έχω δει στον κινηματογράφο!
Η ταινία είναι υποψήφια για το Όσκαρ στην κατηγορία κινουμένων σχεδίων ενώ έχει κερδίσει το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ της Βενετίας.
ILLUSION
Σκηνοθεσία: Σάββας Καρύδας
Πρωταγωνιστούν: Ζένια Καπλάν, Ιωσήφ Πολυζωίδης, Γιάννης Στάνκογλου, Δημήτρης Ήμελλος
Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από ένα στριπτιζάδικο θα μπορούσε όμως να είναι κι ίδιος ο έρωτας, ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο από μία ψευδαίσθηση! Εκεί, στην Ψευδαίσθηση (Illusion), ο Σωτήρης, οικονομικός συντάκτης σε εφημερίδα, θα γνωρίσει την Όλγα, μια πανέμορφη ρωσίδα χορεύτρια. Για κακή του τύχη όμως, η Όλγα είναι ερωμένη του μαφιόζου ιδιοκτήτη του στριπτιζάδικου. Νομίζει πως μπορεί να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού, να ξεγελάσει το μαφιόζο και να φύγει με την Όλγα. Ο συνάδελφος και παιδικός του φίλος, ο Μάνος, τον συμβουλεύει.
Από τη στιγμή που ο Σωτήρης μπήκε στο χορό πρέπει να χορέψει. Και είναι ένας χορός επικίνδυνος στον οποίο δε γνωρίζει που βρίσκεται η αλήθεια και που το ψέμα. Ποιος είναι ειλικρινής και ποιος όχι.
Ο Σάββας Καρύδας σκηνοθετεί ένα καθαρόαιμο φιλμ νουάρ. Με αρκετά καλό σκηνοθετικό ρυθμό και ανατροπές, ο Καρύδας σκιαγραφεί ένα τοπίο ψευδαισθήσεων και εξαπάτησης. Ένα ανελέητο κόσμο απληστίας, βίας και έρωτα. Εκεί, σε αυτήν την τρικυμισμένη θάλασσα προσπαθεί να κολυμπήσει ο Σωτήρης και να φτάσει στην ακτή μαζί με την αγαπημένη του. Στην μάχη του με ντα κύματα αναζητά σωσίβια, μόνο που δε γνωρίζει εάν είναι τρύπια ή όχι. Γιατί μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό της εξαπάτησης ποτέ δε ξέρει κανείς ποιος είναι φίλος και ποιος εχθρός.
Το φιλμ νουάρ, μπορεί να έχει περάσει στη συνείδηση του κόσμου ως ένα είδος αστυνομικού φιλμ αλλά πάντοτε κουβαλούσε, κάτω από την επιφάνεια, κοινωνικές αναφορές. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε σε τι εποχές άκμασε το είδος και τότε θα αντιληφθούμε και τον κοινωνικό περίγυρο στον οποίο γυρίζει την ταινία του ο Σάββας Καρύδας. Οικονομική κρίση -όπως τότε-, έκπτωση των ηθών -όπως τότε-, εκμετάλλευση και προδοσία. Και φυσικά όλα αυτά να παρουσιάζονται διαφορετικά, μέσα από μια ψευδαίσθηση που ενώ μοιάζει με έρωτα, φιλία και πλούτο δεν είναι παρά συντριβή, προδοσία και εξαπάτηση.
Νομίζω πως ο σκηνοθέτης ξέρει τι θέλει να κάνει και, το πιο σημαντικό, ξέρει πως να το κάνει! Γι’ αυτό το “Illusion” είναι μια ταινία με καλοδουλεμένο σενάριο, αξιόλογη σκηνοθεσία και πολύ καλές ερμηνείες. Με σασπένς και με μια μεγάλη ανατροπή στο φινάλε, η ταινία σέβεται το θεατή, ο οποίος δεν πρέπει να την αγνοήσει.
Λέει ο σκηνοθέτης: “Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η ψευδαίσθηση για την οποία μιλάμε στην ταινία είναι αυτή μιας ολόκληρης γενιάς, μιας κοινωνίας, αν θέλετε, που πίστεψε πως ο καθένας, αν είναι καλός ‘παίκτης’, μπορεί να τα καταφέρει μόνος του, να πιάσει την καλή και να την κάνει. Η σημερινή κρίση ξεκινάει με έναν τρόπο κι από εκεί.
Είμαστε κι οι ίδιοι βυθισμένοι μέσα στους κόσμους των media και της πλαστής σαγήνης, ενώ κάνουμε κινηματογράφο, την τέχνη που κατεξοχήν συνδιαμορφώνεται από το τέχνασμα-κατασκευή και το πραγματικό, αναζητώντας την αλήθεια. Μια αλήθεια που διαρκώς φαίνεται να μας ξεγελά και να διαφεύγει.
Στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου ‘Στα Όρια’ το 2006, θέλησα να μιλήσω για πράγματα πιο προσωπικά που αφορούσαν καταστάσεις που είχα ζήσει, πρόσωπα που κατά κάποιο τρόπο είχα συναντήσει, ήταν δηλαδή κατά μία έννοια μια βιωματική ταινία. Σ’ αυτή την ταινία το «Illusion», παρότι κι εδώ υπάρχουν βιωματικές αναφορές, αυτό που κυρίως μ’ έχει απασχολήσει είναι πως η κοινωνική και οικονομική κρίση της εποχής μας επηρεάζει και αλλάζει τις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές επιβάλλοντας μια νέα ηθική σε αυτές. Μέσα σ’ αυτή τη νέα ηθική, έννοιες όπως η φιλία και ο έρωτας δοκιμάζονται, επαναπροσδιορίζονται και εν τέλει απομυθοποιούνται”.
ΧΑΙΡΕ ΚΑΙΣΑΡ
HAIL, CEASAR
Σκηνοθεσία: Ίθαν Κοέν, Τζόελ Κοέν
Πρωταγωνιστούν: Σκάρλετ Τζόχανσον, Τσάνινγκ Τέιτουμ, Τζος Μπρόλιν, Τζορτζ Κλούνεϊ, Ρέιφ Φάινς, Τζόνα Χιλ, Άλντεν Έρενραϊχ, Ντολφ Λούντγκρεν, Τίλντα Σουίντον, Φράνσις Μακντόρμαντ, Ντέιβιντ Κράμχολτζ
Ο Έντι Μάνιξ είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος τη δεκαετία του 1950, φρόντιζε ώστε τα σκάνδαλα των αστέρων του Χόλιγουντ να μη φτάνουν ποτέ στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Η απαγωγή ενός διάσημου ηθοποιού και πρωταγωνιστή στην ταινία εποχής “Χαίρε Καίσαρ” από τα γυρίσματα θα φέρει τον Έντι μπροστά σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Ταινία στην οποία το ανατρεπτικό, καυστικό χιούμορ των αδελφών Κοέν αποτελεί εγγύηση ποιότητας.
Η ταινία αποτίνει φόρο τιμής στη Χρυσή Εποχή του Χόλιγουντ και ταυτόχρονα μας αποκαλύπτει τον τρόπο που ο μηχανισμός της κινηματογραφικής βιομηχανίας έφτιαχνε την εικόνα των σταρς και φρόντιζε να μη βγαίνουν στη φόρα τα «άπλυτα» των λαμπερών αστέρων της μεγάλης οθόνης
DEADPOOL
Σκηνοθεσία: Τιμ Μίλερ
Πρωταγωνιστούν: Ράιαν Ρέινολντς, Μορένα Μπακάριν, Εντ Σκριν, Τζίνα Καράνο, Τ.Τζ. Μίλερ, Μπριάνα Χίλντεμπραντ
Ο Ουέιντ Ουίλσον, πρώην πράκτορας, πάσχει από ανίατη ασθένεια και αποφασίζει να δοκιμάσει μια πειραματική θεραπεία. Όμως τα πράγματα δεν πάνε καλά και μετατρέπεται σε ένα πλάσμα με υπεράνθρωπες ικανότητες. Παραμορφωμένος θα αποδράσει από τιο εργαστήριο-φυλακή και θα αναζητήσει την εκδίκηση αλλά και το χαμένο του έρωτα.
ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΆΑΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
UN PLUS UNE
Σκηνοθεσία: Κλοντ Λελούς
Πρωταγωνιστούν: Ζαν Ντιζαρντέν, Ελσά Ζιλμπερστάιν, Κριστόφ Λαμπέρ, Αλίς Πολ
Ο Αντουάν είναι μουσικός, γράφει μουσική για τον κινηματογράφο. Επιτυχημένος, γοητευτικός ζει χαλαρά και χωρίς να βάζει πολλά βάσανα στο κεφάλι του. Μια πρωτότυπη εκδοχή του “Ρωμαίου και Ιουλιέτα”, στην οποία καλείται να γράψει τη μουσική, τον φέρνει στην Ινδία. Εκεί γνωρίζεται με την Άννα, μια γυναίκα που τον γοητεύει αφάνταστα και που θεωρεί, πως δε μοιάζει με καμία από όσες έχει γνωρίσει. Οι δυο τους ζουν μια απίστευτη περιπέτεια και η ζωή φαίνεται να αποκτά άλλη διάσταση πλέον στα μάτια τους.
Όπως περιγράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης Κλοντ Λελούς, η ταινία είναι το αποτέλεσμα δύο ευτυχών συμπτώσεων. Από τη μια το τηλεφώνημα του Ζαν Ντιζαρντέν και της Έλσα Ζιλμπερστάιν για να του εκφράσουν την επιθυμία τους να δουλέψουν μαζί του σε μια ιστορία και από την άλλη η «αποκάλυψη» που ήταν για αυτόν το ταξίδι στην Ινδία. «Οι συζητήσεις μας οδήγησαν στο είδος ιστορίας αγάπης που μου αρέσει», λέει ο Γάλλος σκηνοθέτης. «Ο Ζαν και η Έλσα ήταν η κινητήριος δύναμη του πρότζεκτ, είχαν την δυνατότητα να είναι το ιδανικό ζευγάρι – είναι, εξάλλου τόσο διαφορετικοί! Με τον τρόπο τους αυτοί οι δύο εκπροσωπούν νέες τάσεις στο σύγχρονο σινεμά και κατηύθυναν την διαδικασία του σεναρίου». Η κεντρική θεματική του σεναρίου; Φυσικά, η αγάπη. «Είναι αυτό που απασχολεί πραγματικά την ανθρωπότητα», τονίζει. «Τίποτα δεν είναι τόσο καλό όσο μια ιστορία αγάπης και ταυτόχρονα τίποτα δεν σε κάνει να νιώθεις χειρότερα! Πιστεύω ότι στο χάος της αγάπης υπάρχει φοβερή γονιμότητα. Στην αγάπη δεν υπάρχουν όρια, είναι ένας εθισμός που δεν μπορείς να νικήσεις».
ΟΙ ΣΟΥΦΡΑΖΕΤΕΣ
SUFFRAGETTE
Σκηνοθεσία: Σάρα Γκαβρόν
Πρωταγωνιστούν: Κάρεϊ Μάλιγκαν, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Μέριλ Στριπ, Μπεν Γουίσοου, Μπρένταν Γκλίζον, Αν Μαρί Νταφ
Ένας δύσκολος, ένας ηρωικός αγώνας ήταν ο αγώνας των γυναικών για να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου. Στη συντηρητική Αγγλία του 1912, οι γυναίκες αυτές που πρωτοστάτησαν στο κίνημα, ονομάστηκαν χλευαστικά “σουφραζέτες”. Ήταν γυναίκες εργαζόμενες οι οποίες διαπίστωσαν πως δεν υπάρχει ειρηνικός τρόπος για να κερδίσουν. Και αναγκάστηκαν να στραφούν σε βίαιες μεθόδους διακινδυνεύοντας τα πάντα. Μισ από αυτές είναι η Μοντ, μια γυναίκα που με τον αγώνα της ενέπνευσε χιλιάδες γυναίκες σε όλον τον κόσμο.
Η σκηνοθέτιδα Σάρα Γκάβρον επιθυμούσε πολλά χρόνια να κάνει μια ταινία για το κίνημα των σουφραζέτων: «Ο όρος σουφραζέτες χρησιμοποιήθηκε χλευαστικά από το Βρετανικό τύπο, για να περιγράψει τις ακτιβίστριες που αγωνίζονταν για το δικαίωμα ψήφου (suffrage). Ο όρος άλλαξε φύση εξαιτίας του ίδιου του κινήματος. Οι σουφραζέτες δημιουργούσαν προβλήματα στις επικοινωνίες, έκοβαν τηλεγραφικά καλώδια, έσπαγαν ταχυδρομικά κουτιά, πήγαιναν φυλακή, έκαναν απεργία πείνας, όλα για να κερδίσουν την προσοχή του κόσμου για το κίνημα τους. Με άφηνε έκπληκτη το γεγονός ότι αυτή η ιστορία δεν είχε ειπωθεί ποτέ. Είμασταν μια ομάδα γυναικών και φυσικά μας γοήτευε το υλικό».