Ο κριτικός κινηματογράφου Στράτος Κερσανίδης γράφει κάθε εβδομάδα για το alterthess τις νέες ταινίες που κάνουν πρεμιέρα στις κινηματογραφίκές αίθουσες.
Ο ΗΛΙΘΙΟΣ
DURAK
Σκηνοθεσία: Γιούρι Μπίκοφ
Ηθοποιοί: Αρτέμ Μπιστρόφ, Νίνα Αντιούχοβα, Σεργκέι Αρτσιμπάσεβ, Πιοτρ Μπαραντσέεφ, Νικολάι Μπεντέρα
Η ταινία αυτή την οποία σκηνοθέτησε ένα από τα ανερχόμενα αστέρια του ρώσικου κινηματογράφου, ο Γιούρι Μπίκοφ, ενόχλησε ιδιαίτερα την κυβέρνηση η οποία σια στόματος του υπουργού Πολιτισμού, ανακοίνωσε πως σκέφτεται να σταματήσει να χρηματοδοτεί ταινίες οι οποίες παρουσιάζουν στο εξωτερικό αρνητική εικόνα για τη χώρα! Φαίνεται πως η αντίληψη του σταλινικού μοντέλου που ήθελε τα πάντα να είναι παραδεισένια στην πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ έχει διαποτίσει τις συνειδήσεις όσων ασκούν πολιτική στη σημερινή δημοκρατική (;) πλέον Ρωσική Ομοσπονδία.
Ο Ντίμα, λοιπόν, υδραυλικός στο επάγγελμα, έχει ένα όνειρο: να γίνει μηχανικός. Και ενώ εργάζεται μελετά ώστε να καταφέρει κάποτε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Ένα βράδυ πηγαίνει σε μια πολυκατοικία, στην οποία μένουν δεκάδες εργατικές οικογένειες, να εξετάσει και να επισκευάσει μια διαρροή. Τότε αντιλαμβάνεται πως το κτίριο έχει υποστεί ανεπανόρθωτες ζημιές και πρέπει να εκκενωθεί άμεσα επειδή υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει. Αμέσως ειδοποιεί το δήμαρχο και τους υπόλοιπους τοπικούς άρχοντες για την κατάσταση. Μόνο που τα πράγματα αποδεικνύονται πολύ δύσκολα καθώς οι αρχές και οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι αδιαφορούν. Ο υδραυλικός ορμώμενος από μία αίσθηση ηθικού καθήκοντος προσπαθεί να σώζεις τις ζωές των ενοίκων της επικίνδυνης πολυκατοικίας την ώρα που η ανώτερη τάξη αδιαφορεί για τις τύχες τους.
Εδώ τίθενται τα ερωτήματα. Μέσα σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν τα μεγάλα και μικρά συμφέροντα και η αδιαφορία, έχει θέση η ηθική; Μήπως το να είναι κάποιος ηθικός μέσα σε έναν τέτοιο κόσμο συνιστά απλώς ματαιότητα και ο φορέας της ηθικής μπορεί να θεωρηθεί ακόμη και ηλίθιος; Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο Μπίκα.
Ο Γιούρι Μπίκοφ, με αυτό το δυνατό κοινωνικό δράμα, στοχεύει στην καρδιά του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Ενός συστήματος που λειτουργεί με μαφιόζικους κανόνες και το οποίο οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Ενός καθαρά ταξικού συστήματος που ενώ έχει ξεθεμελιώσει τα όποια θετικά του προηγούμενου καθεστώτος εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο όλα τα αρνητικά του. Όλα αυτά βέβαια, δεν υπονοούνται απλώς αλλά αναδεικνύονται ξεκάθαρα στην ταινία η οποία ακολουθώντας έναν καθηλωτικό ρυθμό γεμάτο απρόοπτα και ανατροπές δε χάνει το ενδιαφέρον της μέχρι την τελευταία στιγμή.
Η ταινία, λοιπόν, χρηματοδοτήθηκε κατά ένα μέρος από το ρωσικό υπουργείο Πολιτισμού, κι αυτό είναι το γεγονός που εξόργισε τον υπουργό, ο οποίος θα προτιμούσε να αποσιωπάται η αλήθεια. Θα ήθελε δηλαδή ο κινηματογράφος να λειτουργεί ως προπαγανδιστικός μηχανισμός υπέρ της κυβέρνησής του. Ενοχλήθηκε λοιπόν από τον Μπίκοφ, όπως είχε ενοχληθεί και από τον Αντρέι Σβιάνγκιντσεφ με το εκπληκτικό φιλμ “Λεβιάθαν” που και εκεί στηλιτεύεται η κρατική διαφθορά. Κι έτσι ξεκαθάρισε πως μετά από τέτοιες ταινίες, όπως “Ο ηλίθιος” και ο “Λεβιάθαν” θα σταματήσει να χρηματοδοτεί σχέδια παραγωγής που παρουσιάζουν αρνητική εικόνα για τη Ρωσία.
Ο Γιούρι Μπίθκοφ, λέει για την νταινία του:
«(…) Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στην άποψη που έχουν οι άλλοι για τον πρωταγωνιστή και τις πράξεις του και όχι φυσικά για τις ικανότητες του. Είναι ένας απόλυτα λογικός και σοβαρός άνθρωπος σε ένα παράλογο κόσμο. Όταν η ‘μάχη’ ξεκινάει οι περισσότεροι ήρωες αντιδρούν σύμφωνα με τα φυσικά τους ένστικτα: να μείνουν ζωντανοί, να διατηρήσουν την ησυχία τους και τον τρόπο ζωής τους. Ξαφνικά σε αυτή τη μάχη εμφανίζεται ένας στρατιώτης με ένα συγκεκριμένο κώδικα, τη συνείδηση του. Τέτοιοι άνθρωποι είναι σπάνιοι σήμερα. Τους αποκαλούμε ρομαντικούς, αλτρουιστές, ιδεαλιστές ή απλά ανόητους και ‘ηλίθιους’ για να δείξουμε ότι δεν συμπεριφέρονται νορμάλ, σε μια εποχή που ο κυνισμός, ο φόβος και η αδιαφορία κυριαρχούν. Τέτοιοι ‘ηλίθιοι’ υπάρχουν ακόμα στη χώρα μου και αυτό μου δίνει ελπίδα».
Ο ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ
L’ ARBITRO
Σκηνοθεσία: Πάολο Τζούκα
Πρωταγωνιστούν: Στέφανο Ακόρσι, Τζέπι Κουτσιάρι, Ιάκομπο Κουλίν, Μπενίτο Ούργκου, Αλέσιο Ντι Κλεμέντε, Μάρκο Μέσερι, Φραντσέσκο Πανοφίνο
Η Ατλέτικο Παμπαρίλε, αγωνίζεται στην τρίτη κατηγορία της Σαρδηνίας. Είναι η χειρότερη ομάδα της κατηγορίας με παίκτες χοντρούς, ηλικιωμένους ή ανήλικους και τυφλό προπονητή! Όσο για τους οπαδούς της ομάδος, περισσότερες είναι οι κατσίκες παρά οι άνθρωποι! Όταν όμως ένας νεαρός ποδοσφαιριστής, μετά από ένα σύντομο πέρασμα που έκανε από την Αργεντινή έρχεται στην ομάδα, η Ατλέτικο αναγεννάται κι αρχίζει να κερδίζει τον έναν αγώνα μετά τον άλλον! Η Μοντεκράστου, η αντίπαλη, μισητή ομάδα και πρωταθλήτρια της κατηγορίας αρχίζει να ανησυχεί! Τότε έρχεται η ώρα της διαιτησίας να παίξει το ρόλο της. Ο Κρουτσιάνι, ένας διάσημος αλλά εκπεσών, λόγω μπλεξίματος σε σκάνδαλο διαφθοράς, διαιτητής δίνει την αρμόζουσα λύση!
Ποδόσφαιρο, μπίζνες, διαφθορά. Ιδού το τρίπτυχο από το οποίο εμπνέεται ο Πάολο Τζούκα. Ο ιταλός σκηνοθέτης, έχει ως αφετηρία τα σκάνδαλα τα οποία ταλανίζουν τον κόσμο του αθλητισμού, ως εκ τούτου μπορούμε να μιλήσουμε για μια μυθοπλασία η οποία όμως, βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Ο Π Τζούκα σκηνοθετεί ένα ασπρόμαυρο κομψοτέχνημα. Μια κωμωδία με πολλές αναφορές η οποία όμως έχει ως κέντρο της τη στρογγυλή θεά! “Αυτό που κυριαρχεί είναι το κωμικό στοιχείο, αλλά επιλέξαμε να το εμπλουτίσουμε με πιο σκοτεινές αποχρώσεις: για παράδειγμα σε μερικές από τις στιγμές του προσωπικού ταξιδιού που οδηγεί τον διεθνή διαιτητή Κρουτσιάνι στην επαγγελματική του καταδίκη ή σε μια μικρή υποπλοκή που σχετίζεται με τους πατροπαράδοτους κώδικες του αγροτικού κόσμου της Σαρδηνίας. Την ίδια στιγμή, το επικό και το γκροτέσκο συναντιούνται, το εκλεπτυσμένο και το χοντροκομμένο συνυπάρχουν και μερικές φορές εναλλάσσονται με απρόβλεπτους τρόπους”, λέει ο σκηνοθέτης για την ταινία. Για την επιλογή ασπρόμαυρης φωτογραφίας, σημειώνει: “Επέλεξα να χρησιμοποιήσω ασπρόμαυρο για να επιτύχω επίσης τον μέγιστο βαθμό αφαίρεσης από την πραγματικότητα και από τον χρόνο, για να αποφύγω την πιθανότητα να εκληφθεί η ταινία ως μια αντικειμενική απεικόνιση του κόσμου του ποδοσφαίρου ή ενός συγκεκριμένου γεωγραφικού πλαισίου”.
Η μεγάλου μήκους ταινία “Ο διαιτητής” ξεκίνησε το 2009, ως μικρού μήκους! Μάλιστα ως τέτοια, κέρδισε το βραβείο Νταβίντ ντι Ντονατέλο και το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους στο Κλερμόν-Φεράν, το οποίο θεωρείται ως το πλέον σημαντικό στο είδος του στην Ευρώπη.
Κάπου διάβασα πως ο Πάολο Τζούκα βαδίζει με συνέπεια επάνω στην πλούσια παράδοση της ιταλικής κωμωδίας και δε συντρέχει κανένας λόγος να διαφωνήσω.
ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ
LA TÊTE HAUTE
Σκηνοθεσία: Εμανουέλ Μπερκό
Πρωταγωνιστούν: Κατρίν Ντενέβ, Μπενουά Μαζιμέλ, Σάρα Φορεστιέ, Ροντ Παραντό
Ο Μάλονι είναι ένα παιδί που στα 6 του χρόνια εγκαταλείφθηκε από τη μητέρα του και από τότε είναι τακτικός επισκέπτης στα δικαστήρια ανηλίκων. Δύο άνθρωποι, η δικαστικός ανηλίκων, Φλοράνς και ο σύμβουλος ανηλίκων Γιαν ενδιαφέρονται για το νεαρό και αναλαμβάνοντας την επιτήρησή τους προσπαθούν από κοινού να τον σώσουν. Όμως η συμπεριφορά του θα χειροτερέψει και έτσι θα βρεθεί σε ένα πολύ αυστηρό κέντρο εκπαίδευσης. Εκεί ο Μάλονι θα γνωριστεί με μια κοπέλα η οποία θα του ανοίξει νέους δρόμους και θα τον κάνει να πιστέψει στη ζωή.
Η ταινία η οποία επελέγη για να ανοίξει το 68ο Φεστιβάλ των Κανών, είναι ένα κοινωνικό δράμα με την τολμηρή ματιά της Μπερκό η οποία δε διστάζει να φωτίσει τις ζωές των νέων ανθρώπων οι οποίοι μεγαλώνουν στο περιθώριο της ζωής. Με ένα καστ τριών μεγάλων ονομάτων του γαλλικού κινηματογράφου, η σκηνοθέτιδα επιχειρεί μια ειλικρινή κατάδυση στον κόσμο του περιθωρίου αναδεικνύοντας τη δύναμη της ελπίδας και πάνω απ’ όλα την αναγκαιότητα ενός εκπαιδευτικού συστήματος και ενός συστήματος πρόνοιας που θα βοηθά αυτούς τους νέους ανθρώπους.
Λέει σε συνέντευξή της η Μπερκό: “Στην πραγματικότητα, η ταινία έχει τις ρίζες της σε μια συγκεκριμένη περίπτωση: Έχω ένα θείο που είναι σύμβουλος ανηλίκων και, ως παιδί, τον επισκέφθηκα ένα καλοκαίρι στην περιοχή της Βρετάνης, όπου ήταν υπεύθυνος σε μια κατασκήνωση για ανήλικους εγκληματίες. Ως ένα μικρό κορίτσι από ευκατάστατη οικογένεια, που μεγάλωσα “κανονικά”, ήμουν γοητευμένη από τη συμπεριφορά αυτών των εφήβων που δεν ήταν τόσο τυχεροί όσο ήμουν εγώ και μου κέντρισε το ενδιαφέρον η θρασύτητα τους ενάντια στην εξουσία και τις κοινωνικές συμβατικότητες. Την ίδια στιγμή, παρακολουθούσα την εργασία του θείου μου και των άλλων συμβούλων για να τους φέρουν πίσω στο σωστό δρόμο όπως λέμε, να τους εκπαιδεύσουν, να τους διδάξουν να αγαπούν τον εαυτό τους και τους άλλους, να δείξουν σεβασμό για τους άλλους, αλλά πρώτα απ ‘όλα να έχουν σεβασμό για τον εαυτό τους. Η μνήμη αυτή παρέμεινε στο μυαλό μου σε σημείο που στην εφηβική μου ηλικία ήθελα να γίνω δικαστής ανηλίκων. Τελικά όμως, με ενέπνευσε να κάνω μια ταινία γι’ αυτό”.
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
WORLDS APART
Σκηνοθεσία: Χριστόφορου Παπακαλιάτη
Πρωταγωνιστούν: Τζ. Κ. Σίμονς, Χριστόφορο Παπακαλιάτη, Αντρέα Όσβαρτ, Μαρία Καβογιάννη, Μηνά Χατζησάββα, Ταουθφίκ Μπαρχόμ, Νίκη Βακάλη
Ο έρωτας είναι ο κοινός παρονομαστής των ηρώων της ταινίας. Τρεις φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες οι οποίες, όμως, συγκλίνουν. Τρεις γενιές Ελλήνων που αναζητούν τον έρωτα και τρεις γενιές ξένων που τον βρίσκουν στην Ελλάδα. Η ταινία βλέπεται ευχάριστα, άλλωστε οι διάλογοι αλλά και οι αναφορές είναι ιδιαίτερα οικείες, αλλά η αντιμετώπιση σοβαρών ζητημάτων απλώς θίγονται με τρόπο επιδερμικό. Ενδιαφέρον και διεθνές καστ, στο οποίο συμμετέχει και ο πρόσφατα χαμένος, Μηνάς Χατζησάββας.
Ο ΚΑΛΟΣΑΥΡΟΣ
THE GOOD DINOSAUR
Σκηνοθεσία: Πίτερ Σον
Σε ένα κόσμο όπου οι δεινόσαυροι δεν έχουν αφανιστεί, ένας νεαρός Απατόσαυρος με το όνομα Άρλο γίνεται φίλος με τον Σπόρο, ένα μικρό αγόρι των σπηλαίων. Μαζί θα διασχίσουν έναν αφιλόξενο και μυστηριώδη κόσμο. Ο Άρλο θα μάθει να αντιμετωπίζει τους φόβους του, καθώς ανακαλύπτει όλα αυτά για τα οποία είναι ικανός.