Ο κριτικός κινηματογράφου Στράτος Κερσανίδης γράφει κάθε εβδομάδα για το alterthess τις νέες ταινίες που κάνουν πρεμιέρα στις κινηματογραφίκές αίθουσες.
Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΣΑΟΥΛ
SAUL FIA
Σκηνοθεσία: Λάσλο Νέμες
Πρωταγωνιστούν: Γκέζα Ρόχινγκ, Λέβεντε Μόλναρ, Ουρς Ρεχν
Πέρασαν μόνο λίγες μέρες από τον εθνο-καπηλικό σάλο που ξεσηκώθηκε με την απάντηση που έδωσε ο Νίκος Φίλης σε ερώτηση του Νίκου Χατζηνικολάου αναφορικά για το εάν η εξόντωση και η εκδίωξη χιλιάδων Ποντίων συνιστά ολοκαύτωμα ή εθνοκάθαρση. Και ήρθε μια ταινία η οποία, νομίζω, πως δίνει κάποιες απαντήσεις, επί της επιστημονικής κυρίως και όχι της θυμικής προσέγγισης των όρων ολοκαύτωμα και εθνοκάθαρση.
Οκτώβρης του 1944, στο Άουσβιτς, ο ουγγρο-εβραίος Σαούλ Άουσλεντερ, βρίσκεται στην ομάδα εκείνη των κρατουμένων, τους Ζλοντερκομάντο, που βοηθούν, μέχρι να φθάσει η ώρα της δική τους εξόντωσης, στην εξόντωση των κρατουμένων του στρατοπέδου. Το πτώμα ενός παιδιού, στο οποίο ο Σαούλ νομίζει πως βλέπει το γιο του, τον αναστατώνει κι αποφασίζει να βρει τρόπο να το θάψει κανονικά και να μην αφήσει να καεί στα κρεματόρια. Τελικά δεν είναι καθόλου βέβαιο πως πρόκειται για το γιο του αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.
Ο σκηνοθέτης αναπαράγει με συγκλονιστική τρόπο την ασφυκτική, τη θανατηφόρα ατμόσφαιρα που υπήρχε μέσα στα στρατόπεδα εξόντωσης των ναζί. Ο Νέμες με συνεχή κίνηση της κάμερας, έρχεται κοντά στα πρόσωπα των ηρώων, σχεδόν τα αγγίζει. Η κάμερα γίνεται ο ίδιος ο θεατής ο οποίος κινείται μέσα στον ίδιο χώρο και μετατρέπεται σε κρατούμενο ο οποίος ζει με τον κίνδυνο και το άγχος του θανάτου κάθε στιγμή.
Όμως γιατί ο Σαούλ επιμένει να θάψει το σώμα του παιδιού. Εδώ η τραγωδία των ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης συναντιέται με την αρχαία τραγωδία. Το νεκρό παιδί συμβολίζει όλους τους άταφους νεκρούς στους οποίους όμως αρμόζει μια κανονική ταφή. Σαφής αναφορά στην αρχαία ελληνική τραγωδία και συγκεκριμένα στο μύθο της Αντιγόνης. Κι όταν αυτό δε θα γίνει κατορθωτό θα έρθει ένα άλλο παιδί, ολοζώντανο, το οποίο θα χαρίσει στο Σαούλ ένα τελευταίο χαμόγελο αλλά και τον ίδιο το θάνατο. Το φινάλε μένει ανοιχτό, με το πρόσωπο του καταδιωκόμενου Σαούλ, να χαμογελά καθώς αντικρίζει αυτό το παιδί.
Ένα φιλμ ασφυκτικά ρεαλιστικό, βυθισμένο μέσα στο ζόφο που προκαλεί ο ναζιστικός τρόμος. Ταινία για γερά νεύρα η οποία δεν αφήνει περιθώρια για ανάσες αλλά ούτε για άνευ λόγου αντιπαραθέσεις, επειδή ο θάνατος είτε από εθνοκάθαρση είναι από ολοκαύτωμα δεν έχει διαφορές. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να ταΐζεται το ναζιστικό τέρας.
SPECTRE
Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντες
Πρωταγωνιστούν: Ντάνιελ Κρεγκ, Λεά Σεντού, Νταβίντ Μπαουτίστα, Μόνικα Μπελούτσι, Ραλφ Φάινς, Κριστόφ Βαλτς. Ναόμι Χάρις, Μπεν Γουίσοου, Άντριου Σκοτ, Ρόρι Κίνεαρ, Νέβε Γκάτσεφ
Spectre ονομάζεται η εγκληματική οργάνωση την οποία πρέπει να αντιμετωπίσει στη νέα του περιπέτεια ο Τζέιμς Μποντ. Όλα ξεκινούν με ένα ταξίδι στην πόλη του Μεξικού μετά από ένα κωδικοποιημένο μήνυμα που έχει λάβει. Στη συνέχεις θα πάει στη Ρώμη για να συναντήσει τη Λουτσία Σιάρα, χήρα αλλά πολύ όμορφη, ενός διαβόητου κακοποιού. Ο πράκτορας 007 εισχωρεί σε μία μυστική συνάντηση και εκεί ανακαλύπτει την Spectre.
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ
LOVE THE COOPERS
Σκηνοθεσία: Τζέσι Νέλσον
Πρωταγωνιστούν: Ολίβια Ουάιλντ, Νταϊάν Κίτον, Άλαν Άρκιν, Αμάντα Σέιφριντ Τζον Γκούντμαν, Μαρίσα Τομεϊ, Εντ Χελμς, Τζουν Σκουίμπ, Τζέικ Λέισι, Άντονι Μακί
Οι γιορτές πλησιάζουν και είναι αυστηρά… οικογενειακές. Και η θεότρελη οικογένεια Κούπερ συγκεντρώνεται για να γιορτάσει. Όπως είναι φυσικό η συνάντηση αυτή δεν πρόκειται να παραμείνει σε αυστηρό εορταστικό πλαίσιο…
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΜΕ ΤΑ ΤΣΟΚΑΡΑ
L’ALBERO DEGLI ZOCCOLI
Σκηνοθεσία: Ερμάνο Όλμι
Πρωταγωνιστούν: Φρανσέσκα Μορίγκι, Αντόνιο Φεράρι, Λουίγκι Ομάγκι, Κάρλο Ρότα, Τερέσα Μπερσιανίνι, Τζιουζέπε Μπρινόλι
Μεγάλη ταινία που γυρίστηκε το 1978 και τιμήθηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών. Οι σκηνοθέτης μας μεταφέρει στη Λομβαρδία, στα τέλη του 19ου αιώνα. Μέσα από τη ζωή πέντε οικογενειών χωρικών, ο Όλμι μας δίνει ένα πορτρέτο της εποχής και των κοινωνικών ανισοτήτων με τους χωρικούς να ζουν μέσα στη φτώχια και να υποχρεούνται να δώσουν τα 2/3 της σοδειάς στον αφέντη. Η ταινία είναι γυρισμένη σε φυσικούς χώρους και διαθέτει μια ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση. Σε αυτό βοηθά και η επιλογή ερασιτεχνών ηθοποιών.