Ο κριτικός κινηματογράφου Στράτος Κερσανίδης γράφει κάθε εβδομάδα για το alterthess τις νέες ταινίες που κάνουν πρεμιέρα στις κινηματογραφίκές αίθουσες.
ΠΑΖΟΛΙΝΙ
PASOLINI
Σκηνοθεσία: Έιμπελ Φεράρα
Πρωταγωνιστούν: Γουίλεμ Νταφόε, Βαλέριο Μαστρανδρέα, Ρικάρντο Σκαμάρτσιο
Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι, γεννήθηκε το 1922 και δολοφονήθηκε το Νοέμβριο του 1975. Σκηνοθέτης, ποιητής, συγγραφέας, ηθοποιός, μαχόμενος καλλιτέχνης με σκέψη αιρετική αλλά πάνω απ’ όλα αιρετική ζωή. Κάτι που τον χαρακτήρισε τόσο ως άνθρωπο όσο κι ως δημιουργό και κατά πως φαίνεται τον οδήγησε στο θάνατο.
Το πτώμα του βρέθηκε κακοποιημένο στην Όστια, κοντά στη θάλασσα, όπου κατέληξε μαζί με το νεαρό, Πίνο Πελόζι, μετά από μια νυχτερινή ερωτική αναζήτηση. Ο 17χρονος Πίνο κατηγορήθηκε για τη δολοφονία του Παζολίνι, ομολόγησε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 9 ετών και 7 μηνών. Πολλά χρόνια μετά, αναίρεσε την ομολογία του και υποστήριξε πως δεν ήταν αυτός ο δολοφόνος. Όπως ομολογεί στην ταινία της Ρομπέρτα Τόπρε, «Η νύχτα που πέθανε ο Παζολίνι» (2009): «Τον εκτέλεσαν. Ηταν πέντε. Του φώναζαν “βρωμόπουστα”, “σκατοκομμούνι” και τον χτυπούσαν βίαια. Εμένα με είχαν ακινητοποιήσει. Δεν άγγιξα καν τον Παζολίνι, αντίθετα προσπάθησα να τον υπερασπιστώ». Και στη συνέχεια δίνει μια νέα διάσταση, στο θεωρούμενο σεξουαλικό ως τότε, έγκλημα. Όπως λέει ο Πελόζι, αποφάσισε να μιλήσει μετά από χρόνια, «γιατί τώρα όλος ο κόσμος έχει πεθάνει και τώρα μπορώ. Πριν από όλους οι αδελφοί Μπορσελίνο, που πέθαναν από ΑΙDS στις φυλακές. Μετά οι γονείς μου, που τους απειλούσαν οι Μπορσελίνο σε περίπτωση που θα άνοιγα το στόμα μου. Τέλος, ο δικηγόρος μου, ο Ρόκκο Μάντζια, ένας τύπος που είχε σχέσεις με τους φασίστες και τις μυστικές υπηρεσίες».
Ο Έιμπελ Φεράρα, είναι ένας σκηνοθέτης που αρέσκεται να προκαλεί με τα θέματά του. Τι πιο φυσικό, λοιπόν, να επιλέξει ως θέμα του την τελευταία μέρα της ζωής του Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Έτσι έγινε και η ταινία του Φεράρα, «Παζολίνι» έφτασε στις αίθουσες.
Ο Φεράρα ξεκινά με κάποιες σκηνές από το «Σαλό» ή «120 μέρες στα Σόδομα», ταινία που ο Παζολίνι γύρισε το 1976 και ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών με αποτέλεσμα να υπάρξει εισαγγελική παρέμβαση. Ο Παζολίνι απαντώντας είπε πως επιδίωξή του ήταν να προκαλέσει αρχικά και στη συνέχεια να δημιουργήσει δεύτερες σκέψεις, γιατί «ο φασισμός δεν καίει μόνο σάρκες. Μας “σπρώχνει” στον ολοκληρωτικό αφανισμό».
Έχοντας για πρωταγωνιστή έναν εκπληκτικό, Γουίλεμ Νταφόε, ο Φεράρα επιχειρεί να «αρπάξει» το πνεύμα του Παζολίνι και να το διαχύσει στην ταινία. Η αλήθεια είναι πως η προσπάθειά του μοιάζει ανολοκλήρωτη, άτολμη. Ίσως πάλι το πνεύμα του Παζολίνι να μην είναι εύκολο να χωρέσει μέσα σε μια ταινία που αφηγείται την τελευταία μέρα της ζωής του. Όμως το βέβαιο είναι, πως ο Φεράρα από τη μια κατορθώνει να αναπαραστήσει με μεγάλη επιτυχία την ατμόσφαιρα μια ταραγμένης, πολιτικά και κοινωνικά ανήσυχης εποχής για την Ιταλία. Και μέσα σε τούτο το σκηνικό εμπλέκοντας την πραγματικότητα με τη φαντασία, με τη δεύτερη να δίνεται μέσα από μελλοντικά καλλιτεχνικά σχέδια του Παζολίνι, να κερδίσει το θεατή. Μπορεί να μην δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην πολιτική διάστασή του –πολύ σημαντική και καθοριστική-, αλλά δεν την αφήνει απ’ έξω, φροντίζει να τη δώσει χώρο, έστω και λίγο, μέσα από τις συνεντεύξεις που αναπαριστά.
Η ταινία έχει τελειώσει. Ο βίαιος θάνατος του Παζολίνι βρίσκεται ακόμη στα μάτια μας. Μια πικρή αίσθηση στο στόμα, μείγμα μελαγχολίας, λύπης ερωτημάτων. Ο Έιμπελ Φεράρα προσπάθησε να δημιουργήσει μία ρωγμή στον ογκόλιθο που λέγεται Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Ως τέτοια ας αντιμετωπίσουμε την ταινία, ως μία ρωγμή και τότε, ως λιγότερο απαιτητικοί, θα μπορέσουμε να δούμε μέσα της.
MAD MAX: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
MAD MAX: FURY ROAD (ΣΕ 2D ΚΑΙ 3D)
Σκηνοθεσία: Τζορτζ Μίλερ
Πρωταγωνιστούν: Τομ Χάρντι, Σαρλίζ Θέρον, Νίκολας Χουλτ, Χιου Κέις-Μπερν, Τζος Χέλμαν, Νέιθαν Τζόουνς, Ζόι Κράβιτς, Ρόσι Χάντινγκτον-Γουάιτλι, Άμπεϊ Λι
Η ταινία του Τζορτζ Μίλερ, η οποία προβλήθηκε την περασμένη Πέμπτη εκτός συναγωνισμού, στο Φεστιβάλ των Κανών, έρχεται ως συνέχεια της επιτυχημένης τριλογίας που ξεκίνησε το 1979 («Μαντ Μαξ: Ο εκδικητής της νύχτας»), συνεχίστηκε το 1981 («Μαντ Μαξ: Εκδικητής πέρα από το νόμο») και ολοκληρώθηκε το 1985 («Μαντ Μαξ: Απόδραση από το βασίλειο του Κεραυνού»). Τελικά όμως, μετά από 30 χρόνια, ο σκηνοθέτης αποφάσισε να δώσει συνέχεια στην περιπλάνηση του Μαξ, αντικαθιστώντας –εύλογον, λόγω ηλικίας- τον Μελ Γκίμπσον με τον Τομ Χάρντι, πλάι στον οποίο τοποθέτησε τη Σαρλίζ Θίρον.
Ο κόσμος δεν είναι όπως τον γνωρίζουμε. Βρισκόμαστε μετά την καταστροφή, οι παραθαλάσσιες πόλεις έχουν καταστραφεί. Τα αποθέματα τροφής, νερού και καυσίμων είναι περιορισμένα και συμμορίες μάχονται για τον έλεγχό τους.
Ο Μαξ Ροκατάνσκι (Μαντ Μαξ) είναι ένας άνδρας ο οποίος έχει επιλέξει τη μοναχική πορεία, επειδή πιστεύει πως αυτός είναι ο καλύτερος να επιβιώσει κάποιος μέσα σε έναν αφιλόξενο και επικίνδυνο κόσμο.
Αυτή τη φορά όμως θα ακολουθήσει ένα καραβάνι το οποίο προσπαθεί να δραπετεύσει στην Άγονη Γη και το οποίο καθοδηγεί η Φουριόσα. Όλοι αυτοί έχουν δραπετεύσει από το Οχυρό ο αρχηγός του οποίου τους καταδιώκει.
Ο Μίλερ ανέκαθεν ήθελε να γυρίσει μια ταινία που θα έμοιαζε με ένα αδιάκοπο ανθρωποκυνηγητό από την αρχή μέχρι τους τίτλους τέλους. «Για μένα οι περιπέτειες είναι κάτι σαν οπτικοποιημένη μουσική. Ο ‘Δρόμος της Οργής’ ισορροπεί ανάμεσα στο ροκ και την όπερα, Θέλω να ξεσηκώσω τους θεατές, να τους παρασύρω σε μια θορυβώδη και γεμάτη ένταση περιπέτεια, αφήνοντάς τους να ανακαλύψουν στην πορεία τόσο τους ήρωες, όσο και τα γεγονότα που προκάλεσαν τα όσα διαδραματίζονται. Ανέκαθεν με εντυπωσίαζε ο τρόπος που εξελίσσεται μία κοινωνία. Αυτή η διαδικασία κάποιες φορές μπορεί να σε εμπνεύσει αλλά μπορεί και να σε προβληματίσει. Αν απογυμνώσεις τον σύγχρονο κόσμο από την πολυπλοκότητά του, αποκαλύπτεις κάτι το στοιχειώδες, το λιτό, και οι ιστορίες που προκύπτουν ουσιαστικά είναι αλληγορίες»
ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΤΟΥ ΣΙΛΣ ΜΑΡΙΑ
CLOUDS OF SILS MARIA
Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Ασαγιάς
Πρωταγωνιστούν: Ζιλιέτ Μπινός, Κρίστεν Στιούαρτ, Κλόε ΓκρέιςΜόριτς, Λαρς Άιντινγκερ, Τζόνι Φλιν, Άνγκελα Βίνκλερ, Χανς Ζίσλερ
Η Μαρία Έντερς, διάσημη ηθοποιός, δέχεται μια πρόταση συνεργασίας για να παίξει σε ένα έργο το οποίο την είχε κάνει διάσημη πριν από 20 χρόνια. Τότε έπαιξε το ρόλο της νεαρής Σίγκριντ, μια γοητευτικής κοπέλας, η οποία οδήγησε στην αυτοκτονία, την εργοδότριά της, Ελένα. Τώρα όμως, θα ερμηνεύσει την Ελένα, ενώ τη Σίγκριντ θα ερμηνεύσει μια νεαρή στάρλετ. Η Μαρία αναχωρεί για μια περιοχή των Άλπεων, το Σιλς Μαρία, όπου θα γίνουν οι πρόβες. Εκεί θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με μια γοητευτική γυναίκα και θα ανακαλύψει τον εαυτό της.
Μια φαινομενικά απλή ιστορία, στα χέρια του Ασαγιάς αποκτά άλλη διάσταση. Ο γάλλος σκηνοθέτης εισχωρεί στη γυναικεία φύση μέσα από την εμβάθυνση των τριών γυναικείων χαρακτήρων του.
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΛΕΦΤΗ
EYES OF A THIEF
Σκηνοθεσία: Νάζουα Ναζάρ
Πρωταγωνιστούν: Κάλεντ Άμπολ Νάγκα, Σουάντ Μασί, Μάλακ Ερμίλι, Σουχέιλ Χαντάντ, Αμίρ Κορτ, Μαΐσα Αμπντ Ελχαντί
Ο Ταρέκ, μετά από 10 χρόνια φυλάκισης, βγαίνει από τη φυλακή και κουβαλώντας ένα επικίνδυνο μυστικό, ψάχνει για την κόρη του στην πολιτικά ταραχώδη Παλαιστίνη. Μέρος της ταινίας βασίζεται σε αληθινά γεγονότα που έγιναν το 2002 στη Ραμάλα της Παλαιστίνης.
MACONDO
Σκηνοθεσία: Σουνταμπέ Μορτετζάι
Πρωταγωνιστούν: Ραμαζάν Μιχαίλοφ, Ασλάν Ελμπιέφ, Κέντα Γκατζίεβα
Ο Ραμασάν είναι ένας 11χρονος Τστσένος ο οποίος έχει αναλάβει πολύ περισσότερες ευθύνες από όσες αντιστοιχούν στην ηλικία του. Πρόσφυγας στη Βιέννη, έχει αναλάβει την προστασία της μητέρας του και των δύο αδελφών του που είναι μικρότερες. Κέντρο της ζωής του είναι το Μακόντο, μια γειτονιά κοντά στις παρυφές της βιομηχανικής περιοχής στην αυστριακή πρωτεύουσα. Ο Ραμασάν ξέρει πολύ καλά γερμανικά και συχνά βοηθάει τη μητέρα του, Αμινάτ, μια γυναίκα που έχει χάσει τον άνδρα της και προσπαθεί να επιβιώσει χωρίς σύζυγο σε μια ξένη κοινωνία. Η εμφάνιση του Ίσα, φίλου και συμπολεμιστή του πατέρα του θα αναστατώσει τη ζωή της οικογένειας. Ο Ίσα θα παραδώσει στην Αμινάτ και τα παιδιά της το ρολόι και μια οικογενειακή φωτογραφία που ο φίλος του κουβαλούσε πάντα επάνω του. Το ενδιαφέρον του Ραμασάν για τον πατέρα του μεγαλώνει και με τη βοήθεια του Ίσα προσπαθεί να ξεπεράσει τους φόβους του, και ανακαλύπτει στο πρόσωπό του μια πατρική φιγούρα. Όμως οικειότητα αρχίζει να αισθάνεται και η Αμινάτ.