Ο κριτικός κινηματογράφου Στράτος Κερσανίδης γράφει κάθε εβδομάδα για το alterthess τις νέες ταινίες που κάνουν πρεμιέρα στις κινηματογραφίκές αίθουσες.
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Σκηνοθεσία: Μαργαρίτα Μαντά
Πρωταγωνιστούν: Άννα Μάσχα, Κώστας Φιλίππογλου
Είχα την τύχη να δω την ταινία στο πλαίσιο του 55ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ανάμεσα σε ένα πλήθος μετριότατων ελληνικών ταινιών. Και υπήρξε για μένα μια πραγματική κινηματογραφική απόλαυση.
Ο Κώστας, προς άνδρας ο οποίος εργάζεται οδηγός στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο –«ηλεκτροδηγός», προς λέει ο προς- βλέπει κάθε μέρα ία γυναίκα, η οποία επιβιβάζεται στο Θησείο και κατεβαίνει στον Πειραιά. Η γυναίκα, η Άννα, εργάζεται ως πωλήτρια ακτοπλοϊκών εισιτηρίων και δε γνωρίζει τον Κώστα. Εκείνος την ακολουθεί και προσπαθεί να προς μιλήσει. Εκείνη στην αρχή τρομάζει, μετά θυμώνει και τέλος τον ακούει. Κι όταν ο Κώστας χάνεται, η Άννα αρχίζει να τον αναζητά.
Μινιμαλισμός και καθαρή ματιά επάνω στην αποξένωση, τη μοναξιά και την προσωπική ερημιά του ανθρώπου. Ο Κώστας και η Άννα είναι δυο άνθρωποι μόνοι που ζουν στην πρωτεύουσα. Η πολύβουη πρωτεύουσα μετατρέπεται από τη Μαντά σε έρημη πόλη αφού κάπως έτσι τη βιώνουν οι δύο πρωταγωνιστές προς. Θαρρείς και μόνον αυτοί οι δύο ζουν στην πόλη αλλά παρόλα αυτά παραμένουν άγνωστοι μεταξύ προς. Ακόμη κι αν ακολουθούν καθημερινά την ίδια διαδρομή οι ματιές προς δε διασταυρώνονται ποτέ. Μόνο όταν ο προς αποφασίσει να προσεγγίσει την άλλη, τότε η οθόνη θα πλημμυρίσει βλέμματα και αμηχανία. Την αμηχανία του αναπάντεχου, αυτού που εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά προς και θέλουμε να προσεγγίσουμε αλλά δεν γνωρίζουμε τον τρόπο.
Η ταινία προς Μαργαρίτας Μαντά, λέει πολλά, μιλώντας ελάχιστα. Ο κινηματογράφος είναι εικόνα, κι αυτό το δρόμο ακολουθεί η σκηνοθέτιδα για να εισχωρήσει στα «εντός» των ηρώων προς αλλά και για να ξεδιπλώσει τα δικά προς «εντός». Γιατί μιλά ακριβώς σε προς για προς, για τη μοναξιά αλλά και για προς χαμένες ευκαιρίες, για τη θλίψη προς καθημερινότητας αλλά και για προς φόβους προς να βρεθούμε με προς προς. Πολύ έξυπνο είναι το εύρημα προς σκηνοθέτιδας με τα αρχαία ποτάμια προς Αθήνας, που οδηγούν στη θάλασσα και σκεπάστηκαν για να γίνουν δρόμοι. Και μπορεί να πηγαίνουμε πιο γρήγορα αλλά έτσι «χάθηκαν τα λόγια των ανθρώπων», προς λέει. Τα ποτάμια, ο Ηριδανός, ο Κηφισός και η θάλασσα, ο Πειραιάς. Κι από πάνω οι άνθρωποι που ταξιδεύουν γρήγορα με τα αυτοκίνητα ή με τον ηλεκτρικό, αλλά δεν προλαβαίνουν να ακούσουν ο προς τον άλλον. Το καθημερινό δρομολόγιο μοναξιάς του Κώστα και προς Άννας.
«Ήταν κάποτε μια πόλη που είχε ποτάμια…» και η Μαντά προς παροτρύνει τρυφερά να τα ακολουθήσουμε χωρίς βιασύνη γιατί η πορεία προς τη θάλασσα είναι γεμάτη ιστορίες, λόγια κι ανθρώπους. Ένα κινηματογραφικό κομψοτέχνημα βαθιά ανθρώπινο, σπαρακτικό κι αισιόδοξο. Δεν μπορεί, κάπου θα συναντηθούμε, αρκεί να το θέλουμε.
Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
THE THEORY OF EVERYTHING
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μαρς
Πρωταγωνιστούν: Έντι Ρέντμεϊν, Φελίσιτι Τζόουνς, Έμιλι Γουάτσον, Τσάρλι Κοξ, Ντέιβιντ Θιούλις
«Όσο άσχημη κι αν φαίνεται η ζωή, όπου υπάρχει ζωή υπάρχει ελπίδα», υποστηρίζει ο Στίβεν Χόκινγκ, ο κορυφαίος αυτός επιστήμονας ο οποίος δε σταμάτησε να εξερευνά τις μαύρες τρύπες, τη κβαντική βαρύτητα, τη θεωρητική κοσμολογία και διάφορα τέτοια ακαταλαβίστικα, τουλάχιστον για τον υποφαινόμενο.
Γεννημένος στην Οξφόρδη, στις 8 Ιανουαρίου 1942, ο Χόκινγκ σπούδασε εκεί και στη συνέχεια πήγε στο Κέμπριτζ για μεταπτυχιακές σπουδές στην Κοσμολογία. Και ενώ οι σπουδές του προχωρούσαν με επιτυχία, το 1963, όταν ήταν 21 ετών τον χτύπησε η αρρώστια. Οι γιατροί διέγνωσαν νόσο του κινητικού νευρώνα, συμπτώματα της οποίας ήταν η σταδιακή απώλεια ικανότητας για κίνηση και ομιλία, ενώ του έδωσαν δύο χρόνια ζωής.
Λίγο πριν από τη διάγνωση της αρρώστιας, συναντάμε τον Στίβεν Χόκινγκ στο Κέμπριτζ, ως έναν νεαρό φοιτητή γεμάτο ζωή, όνειρα και φιλοδοξίες. Η ταινία του Τζέιμς Μαρς, ακολουθεί τη ζωή του κορυφαίου αυτού επιστήμονα, που δικαίως το όνομά του μπαίνει δίπλα σε εκείνο του Άλμπερτ Αϊνστάιν, την εποχή που γνωρίζει και ερωτεύεται τη συμφοιτήτριά του, Τζέιν Γουάιντ. Μια προικισμένη γυναίκα, η οποία όταν μαθαίνει για την ασθένειά του, αποφασίζει να τον παντρευτεί και να ζήσει μαζί του. Η ταινία του Μαρς, επικεντρώνεται κυρίως στη σχέση του Χόκινγκ με τη γυναίκα του, μια σχέση αληθινής αγάπης αλλά συνάμα και περίπλοκη εξαιτίας της κατάστασής του.
Η ταινία βασίζεται σε υλικό από το βιβλίο της, Τζέιν «Ταξιδεύοντας στο άπειρο: Η ζωή μου με τον Στίβεν Χόκινγκ». Ο παραγωγός και σεναριογράφος Άντονι ΜακΚάρτεν διάβασε το βιβλίο της Τζέιν Χόκινγκ και ενθουσιάστηκε με την «…υπέροχη ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο πολύ έντονα και ευφυή μυαλά που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τόσο τους φυσικούς περιορισμούς της ασθένειας όσο και τη δόξα που ήρθε στη ζωή τους. Με την πάροδο των δεκαετιών η αγάπη τους εξελίχτηκε και πήρε μια ανορθόδοξη τροπή προκειμένου να επιβιώσει. Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης χωρίς προηγούμενο».
Παράλληλα παρακολουθούμε τις καινοτόμες και αιχμηρές απόψεις του Χόκινγκ για τη Φυσική και κυρίως την πρωτοποριακή έρευνά του που προκάλεσε το θαυμασμό των καθηγητών του και τελικά οδήγησε στην ρηξικέλευθη θεωρία του για το σύμπαν.
Ο Τζέιμς Μαρς, βραβευμένος με Όσκαρ για το ντοκιμαντέρ «Σε τεντωμένο σχοινί» (Man on wire) το 2009, που αναφερόταν στην επίπονη, ριψοκίνδυνη και παράνομη προσπάθεια του Γάλλου σχοινοβάτη Φιλίπ Πετίτ να περπατήσει το 1974 σ’ ένα σύρμα το οποίο συνέδεε τους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, επιλέγει τον Χόκινγκ για την νέα του ταινία. Κι αυτή τη φορά δεν κάνει ντοκιμαντέρ αλλά μια βιογραφική ταινία μυθοπλασίας, που έχει ως πρωταγωνιστή τον κορυφαίο φυσικό. Με έναν εκπληκτικό Έντι Ρέντμεϊν (Χρυσή Σφαίρα) στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η ταινία προσεγγίζει τη ζωή του Χόκινγκ, με λεπτότητα και τη βλέπει από την αισιόδοξη πλευρά, αναδεικνύοντας έτσι εκτός από την ευφυΐα, το χιούμορ αλλά και την αγάπη του για τη ζωή.
Τα συναρπαστικά μυστικά του σύμπαντος που ταλανίζουν το μυαλό του αλλά και η δύναμη της ανθρώπινης θέλησης και της αγάπης –φορείς των οποίων είναι η Τζέιν και ο Στίβεν- γίνονται το υλικό για μια ταινία που δίνει ιδιαίτερη σημασία στην ανθρώπινη πλευρά. Καλογυρισμένη, με άκρως ενδιαφέρουσες θέσεις πλάνων, χωρίς ακκισμούς, εντυπωσιασμούς και μελοδραματισμούς, ο Μαρς δίνει μια ταινία συνεπή, μεστή και πλούσια σε νοήματα και συναισθήματα.
Η ΦΥΛΗ
PLEMYA / ΤHE TRIBE
Σκηνοθεσία: Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκι
Πρωταγωνιστούν: Γκριγκόρι Φεσένκο, Γιάνα Νονίκοβα, Ρόζα Μπάμπι
Ουκρανία. Ένας κωφάλαλος νεαρός φτάνει σε ένα ίδρυμα κωφαλάλων. Εκεί θα έρθει σε επαφή με έναν κόσμο παρακμής και θα αναγκαστεί σχεδόν, να γίνει μέλος μια συμμορίας αγοριών και κοριτσιών που κύριες ασχολίες τους είναι η κλεψιά, το λαθρεμπόριο, και η πορνεία. Όταν ο νεαρός θα ερωτευτεί μια από τις εκπορνευόμενες κοπέλες του ιδρύματος, θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.
Μια πολύ σκληρή, σχεδόν κυνική ταινία, η οποία μιλά ανοιχτά για την παρακμή μιας χώρας, εν προκειμένω της Ουκρανίας. Με κινηματογράφηση σχεδόν ντοκιμαντερίστικη, χωρίς καθόλου λόγια και μουσική, παρά μόνον με φυσικούς ήχους, ο Σλαμποσπίτσκι δεν αφήνει περιθώρια για ωραιοποιήσεις ούτε για θετικούς ήρωες. Κινηματογράφος ωμός και, δυστυχώς, ρεαλιστικός.
Η εξαιρετική αυτή ταινία συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του 55ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΣΣΑΛΙΑ
LA FRENCH
Σκηνοθεσία: Σεντρίκ Χιμένεζ
Πρωταγωνιστούν: Ζαν Ντιζαρντέν, Ζιλ Λελούς, Σελίν Σαλέτ, Μελανί Ντουτέι
Στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, Η Μασσαλία διεκδικούσε τον τίτλο της παγκόσμιας πρωτεύουσας στη διακίνηση ναρκωτικών. Ο Πιερ Μισέλ, ένας δικαστικός εξαπολύει ένα μανιώδες εξαετές ανθρωποκυνηγητό προκειμένου να καταφέρει να ξεσκεπάσει τη δράση του «French Connection», μιας καλά καλυμμένης συμμορίας διακινητών, με επικεφαλής το διαβόητο Τόνι Ζάμπα.
Αστυνομική περιπέτεια βασισμένη σε αληθινή ιστορία
Σε συνέντευξή του ο σκηνοθέτης, λέει:
Πως ξεκίνησε η περιπέτεια της ταινίας;
Ο Αϊλάν Γκόλντμαν, ο παραγωγός, είχε δει και του άρεσε η πρώτη μου ταινία, το “Auxyeuxdetous” και ήθελε να με συναντήσει. Όταν άκουσε την προφορά μου, με ρώτησε αν υπήρχε κάποια ιστορία που δεν θα ήθελα να πω για τη Μασσαλία. Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε στο μυαλό αμέσως, το La French. Η ιστορία του δικαστή Πιέρ Μισέλ και του Γκαετάν Ζαμπά. Είχα την ιστορία στο μυαλό για πολύ καιρό. Γνώριζα ότι το έργο ήταν εξαιρετικά φιλόδοξο, ήταν σαν ένα άπιαστο όνειρο. Ο Αιλάν μου απάντησε: «Εμένα μου αρέσουν μόνο τα όνειρα!».
Πως και αυτή η ιστορία σας ήταν γνωστή;
Ο πατέρας μου είχε ένα εστιατόριο /τζαζ κλαμπ στην παραλία της κόκκινης άκρης στη Μασσαλία. Ορισμένοι επισκέπτες καθόντουσαν αρκετά συχνά εκεί. Ο αδελφός του Γκαετά Ζαμπά είχε το διπλανό μπαρ. Αυτό ήταν το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα και θυμάμαι πολύ καλά την ημέρα που μάθαμε για τη δολοφονία του δικαστή Μισέλ. Η είδηση συγκλόνισε ολόκληρη την πόλη. Μέσα από αυτή την ιστορία, ήθελα επίσης να πω και δύο πράγματα για τη Μασσαλία.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ 2: ΆΓΓΕΛΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ
THE WOMAN IN BLACK 2 ANGEL OF DEATH
Σκηνοθεσία: Τομ Χάρπερ
Πρωταγωνιστούν: Έλεν Μακρόρι, Τζέρεμι Ιρβάιν, Φίμπι Φοξ, Λιν Μπεστ, Πιπ Πίρς, Νεντ Ντένεχι
Το δεύτερο μέρος της μεταφυσικής αυτής ταινίας τρόμου, μας μεταφέρει στην Αγγλία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μια ομάδα μαθητών με τους δασκάλους τους εγκαταλείπουν το Λονδίνο. Όμως μια κακόβουλη δύναμη τους ακολουθεί.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΡΝΤΕΚΑΪ
MORTDECAI
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Κεπ
Πρωταγωνιστούν: Τζόνι Ντεπ, Ολίβια Μουν, Γκουίνεθ Πάλτροου, Γιούαν Μακγκρέγκορ, Τζεφ Γκόλντμπλαμ, Πολ Μπέτανι
Ο κύριος Μόρντεκαϊ» (Mortdecai), του Ντέιβιντ Κόεπ: O ανέμελος αλλά δαιμόνιος Τσαρλς Μορτντεκάι ένας έμπορος τέχνης καταδιώκεται από Ρώσους, Βρετανούς κατάσκοπους, έναν διεθνή τρομοκράτη αλλά και την γυναίκα του. Αποστολή του να ανακτήσει ένα κλεμμένο πίνακα που φημολογείται ότι περιέχει μυστικά για το χαμένο χρυσό των Ναζί. Θα τον βοηθήσουν αυτή τη φορά η ωραλια εμφάνιση και η γιητεία του;
Ο Τζόνι Ντεπ είχε ήδη διαβάσει κι ερωτευτεί τα μυθιστορήματα του Μπονφιλιόλι, όταν έλαβε το σενάριο. «Τα είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια και με έκαναν να γελάω δυνατά», αναφέρει. Ο ηθοποιός ζήτησε από το σκηνοθέτη Ντέβιντ Κεπ να ρίξει μια ματιά στο σενάριο : «Δεν μπορώ να πω αρκετά καλά λόγια για τον Κεπ», λέει ο Ντεπ. «Τον αγαπώ από όταν γυρίζαμε μαζί το Μυστικό Παράθυρο. Παρόλο που δεν ήταν κωμωδία, καταφέραμε να προσθέσουμε πολλά κωμικά στοιχεία, το οποίο είναι μέρος του χαρακτήρα του ως άνθρωπο και ως σκηνοθέτη. Είχε ένα όραμα για αυτή την ταινία και δημιούργησε μια ατμόσφαιρα, όπου οι ηθοποιοί μπορούσαν να δοκιμάσουν τα πάντα».
BARBIE Η ΣΟΥΠΕΡ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ
BARBIE IN PRINCESS POWER
Σκηνοθεσία: Ζέκε Νόρτον